Η εκστρατεία του Τζέρεμυ Κόρμπιν για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος κερδίζει την ενεργή υποστήριξη χιλιάδων εργατών και νέων στη Βρετανία. Ένα απροσδόκητο πρόβλημα για τη βρετανική άρχουσα τάξη.
Οι πρόσφατες εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο έδειξαν πρώτα και κύρια την οργή και την αγανάκτηση των Βρετανών ενάντια στη λιτότητα της τελευταίας συγκυβέρνησης Συντηρητικών – Φιλελεύθερων. Η εκλογική κατάρρευση των Φιλελεύθερων και η άνοδος κομμάτων με φρασεολογία ενάντια στη λιτότητα, όπως το δεξιό ευρωσκεπτικιστικό Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, το Πράσινο Κόμμα και ιδιαίτερα το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα που κατέκτησε τις 56 από τις 58 σκωτσέζικες έδρες του Βρετανικού Κοινοβουλίου, αποδεικνύουν τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών με ένα διαστρεβλωμένο τρόπο, διαψεύδοντας αυτούς που λένε ότι οι Βρετανοί «κοιμούνται».
Σε αυτές τις εκλογές είδαμε την αδυναμία του Εργατικού Κόμματος να κερδίσει σημαντική υποστήριξη από το κλίμα δυσαρέσκειας απέναντι στους Συντηρητικούς, με αποτέλεσμα την ήττα στις εκλογές του Μαΐου και την ανάδειξη αυτοδύναμης Συντηρητικής κυβέρνησης.
Την επομένη των εκλογών ο πρόεδρος των Εργατικών Εντ Μίλιμπαντ παραιτήθηκε και ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος για την εκλογή νέου προέδρου του κόμματος. Η δεξιά, αστική ηγεσία που κυριαρχεί εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες προσπάθησε να χρεώσει την εκλογική αποτυχία στον Μίλιμπαντ και την «αριστερή» του στροφή λίγο πριν τις εκλογές. Στην πραγματικότητα το αντίθετο συνέβη. Η λογική των «μικρότερων περικοπών σε περισσότερα χρόνια», σε συνδυασμό με μια σωβινιστική ρητορική σε σχέση με τους μετανάστες, κατέστησαν το Εργατικό Κόμμα στα μάτια των μαζών ως ένα κόμμα του κατεστημένου
Η παραίτηση του Μίλιμπαντ ήταν αναμενόμενη. Αρχικά οι πρώτες υποψηφιότητες προέρχονταν κυρίως από την αστική – Μπλερική πτέρυγα, καθιστώντας τις εσωκομματικές εκλογές πλήρως αδιάφορες για εκατοντάδες χιλιάδες πρωτοπόρους εργαζόμενους και νεολαίους που στρέφονται στ’ αριστερά και ψάχνουν πολιτική έκφραση. Όμως τις τελευταίες ημέρες πριν τη λήξη της διορίας ανακοίνωσης των υποψηφίων, ο Τζέρεμυ Κόρμπιν, ένας βουλευτής των Εργατικών που ανήκει στην εξασθενημένη αριστερή πτέρυγα του κόμματος, δήλωσε ότι θα συμμετέχει στις εσωκομματικές εκλογές ως υποψήφιος πρόεδρος. Αυτή η υποψηφιότητα άρχισε να αναζωογονεί την αριστερά και το κυριότερο, να συσπειρώνει νεολαίους αγωνιστές που στηρίζουν ενεργά την καμπάνια του.
Η απρόσμενη επιρροή
Οι υποψήφιοι πρόεδροι για να καταφέρουν τελικά να συμμετάσχουν στις εκλογές έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσουν την υποστήριξη τουλάχιστον του 15% των βουλευτών του κόμματος, δηλαδή 35 βουλευτών. Η αριστερή πτέρυγα που υποστήριξε εξαρχής τον Κόρμπιν διαθέτει περίπου 20 βουλευτές. Βλέποντας τη δυσαρέσκεια για την παραπάνω αντιδημοκρατική διαδικασία να μεγαλώνει μέσα στις γραμμές του κόμματος, η δεξιά πτέρυγα παραχώρησε στον Κόρμπιν τη στήριξη κάποιων βουλευτών της, ώστε να συγκεντρώσει τους 35 και να έχει δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές, λίγα μόλις λεπτά πριν τη λήξη της διορίας. Σαφώς η πίεση της βάσης και των υποστηρικτών του κόμματος επέβαλαν τον Κόρμπιν ως υποψήφιο και όχι οι «καλές» και «δημοκρατικές» προθέσεις των καριεριστών ηγετών των Εργατικών.
Εξάλλου, ως τα τέλη του Ιούνη, οι Μπλερικοί θεωρούσαν ότι είναι τελείως απίθανο να κερδίσει ο Κόρμπιν με τις «ακραίες» αριστερές ιδέες του. Αυτοί οι κύριοι και κυρίες δεν καταλάβαιναν τίποτα από τις διεργασίες που συντελούνταν κάτω από την επιφάνεια στην κοινωνία. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι έκαναν ένα πολύ μεγάλο λάθος, δίνοντας τη δυνατότητα πολιτικής έκφρασης σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να ψηφίσουν και να στηρίξουν ενεργά τον Κόρμπιν. Ένα γιγάντιο κύμα ανθρώπων που αριθμεί πάνω από 300.000 έσπευσαν να γίνουν υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος, μόνο και μόνο για να ψηφίσουν τον μοναδικό αριστερό υποψήφιο από τους τέσσερις που διεκδικούν την ηγεσία του κόμματος, δηλαδή τον Κόρμπιν. Επίσης, τα μεγαλύτερα βρετανικά εργατικά συνδικάτα υποστηρίζουν επίσημα τον Κόρμπιν ενθαρρύνοντας τα μέλη τους να τον ψηφίσουν.
Η απάντηση της γραφειοκρατίας των Εργατικών
Αμέσως τα αστικά ΜΜΕ και μια σειρά δεξιών ηγετών του κόμματος όπως οι Μπλερ, Μπράουν, Στρο, Κάμπελ κ.α. ξεκίνησαν μια λυσσασμένη καμπάνια ενάντια στον Κόρμπιν προειδοποιώντας ότι νίκη του αριστερού υποψηφίου για την ηγεσία του κόμματος ισοδυναμεί με ήττα των Εργατικών στις βουλευτικές εκλογές του 2020. Μια σειρά από αστούς Εργατικούς βουλευτές απειλούσαν ότι μια πιθανή νίκη του Κόρμπιν θα οδηγήσει σε διάσπαση το κόμμα. Κάποιοι άλλοι, καταλαβαίνοντας ότι ο Κόρμπιν θα νικήσει άνετα φαίνονται έτοιμοι να τον στηρίξουν για 18 μήνες, όπως αναφέρεται σε άρθρο της Mirror, με αντάλλαγμα ο νέος πρόεδρος να κρατήσει το κόμμα ενωμένο, δηλαδή να στρογγυλέψει τις θέσεις του και να κινηθεί στα δεξιά.
Η γραφειοκρατία όμως των Νέων Εργατικών δεν αρκείται μόνο σε προειδοποιήσεις και απειλές. Η προσωρινή πρόεδρος του κόμματος, Χάριετ Χάρμαν, ανέφερε ότι 10.000 καινούριοι υποστηρικτές του κόμματος δεν θα έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν διότι είναι μέλη και ψηφοφόροι άλλων κομμάτων και προσπαθούν να «παρεισφρήσουν» στο Εργατικό Κόμμα. Αυτός ο αριθμός ανέβηκε στους 30.000 και πρόσφατα η Χάρμαν δήλωσε ότι τελικά ίσως φτάσει τους 100.000 (610.000 έχουν σύμφωνα με τον κανονισμό του κόμματος δικαίωμα ψήφου ως τις 10 Σεπτεμβρίου που κλείνουν οι κάλπες).
Αυτό το «κυνήγι μαγισσών» στρέφεται ξεκάθαρα εναντίον του Κόρμπιν και των χιλιάδων αγωνιστών που ριζοσπαστικοποιούνται και στρέφονται στο παραδοσιακό κόμμα της βρετανικής εργατικής τάξης για να βρουν πολιτική διέξοδο. Στην πραγματικότητα, αυτοί που είναι ενάντια στις θεμελιώδεις αρχές του κόμματος είναι οι εκσυγχρονιστές, Νέοι Εργατικοί και όχι οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι που στηρίζουν τον Κόρμπιν.
Το πρόγραμμα του Κόρμπιν
Το πρόγραμμα του Κόρμπιν είναι ένα αριστερό ρεφορμιστικό, κεϋνσιανό πρόγραμμα. Τάσσεται ενάντια στη λιτότητα και τις περικοπές, υπέρ της επανεθνικοποίησης του ταχυδρομείου και των σιδηροδρόμων, της κατάργησης των διδάκτρων στα πανεπιστήμια και της επαναφοράς των υποτροφιών, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από το NATO και ενάντια στους πολέμους. Η χρηματοδότηση αυτού του προγράμματος θα έρθει από την αύξηση της φορολογίας των πλουσίων και το τύπωμα χρήματος από μια νέα «δημόσια τράπεζα» για τη στήριξη της ανάπτυξης, δηλαδή μεταφορά της πολιτικής της «ποσοτικής χαλάρωσης» από τις ΗΠΑ στη Βρετανία. Το πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ όμως, αποδεικνύει τη χρεωκοπία του αριστερού ρεφορμισμού σε συνθήκες δομικής, οργανικής κρίσης του καπιταλισμού.
Σε αυτές τις συνθήκες, οι συγκεκριμένες πολιτικές θα εκτοξεύσουν το χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου και θα αυξήσουν κατακόρυφα τον πληθωρισμό. Σε συνδυασμό με τη διαφαινόμενη νέα ύφεση που πλησιάζει στον ορίζοντα του παγκόσμιου καπιταλισμού, μια νίκη του Κόρμπιν και της αριστερής πτέρυγας του Εργατικού Κόμματος δεν θα καταφέρει να βελτιώσει στο ελάχιστο το βιοτικό επίπεδο των Βρετανών, αλλά αντίθετα θα πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της λιτότητας και των περικοπών, όπως έκανε και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Μόνο το πρόγραμμα που προτείνουν οι Βρετανοί μαρξιστές – μέλη της μαρξιστικής Τάσης που εκδίδει την εφημερίδα “Socialist Appeal” και συμμετέχει ενεργά στην καμπάνια του Κόρμπιν, δηλαδή ένα αντικαπιταλιστικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, μπορεί να θέσει οριστικά τέλος στη λιτότητα.
