Μετάφραση : Διονύσης Βούρτσης
Στις 21 Ιανουαρίου 1921 ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Η κατάληξη του ιστορικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας ήταν θλιβερή. Αυτοδιαλύθηκε μετά την κατάρρευση των χωρών σοσιαλιστικού τύπου και μετατράπηκε από την πλειοψηφία των μελών του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Η μειοψηφία των μελών του μαζί με άλλα Μαρξιστικά κόμματα ίδρυσαν το κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Ύστερα από λίγα χρόνια η Κομμουνιστική Επανίδρυση θα υποστήριζε και θα συμμετείχε σε αστικές κυβερνήσεις που πρωταγωνίστησαν στις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολεμικές δαπάνες. Το έσχατο κατάντημα της Επανίδρυσης ήταν η συμμετοχή της στις βουλευτικές εκλογές του 2013 σε μια εκλογική λίστα με το κόμμα των δικαστών «Ιταλία των αξιών», ορκισμένων εχθρών της Αριστεράς και του εργατικού και δημοκρατικού κινήματος. Ο απίστευτος εξευτελισμός της ήταν η συμμαχία της με το δεξιότατο αυτό κόμμα του οποίου ο ηγέτης ψήφισε ενάντια στην σύσταση από το κοινοβούλιο εξεταστικής επιτροπής για την διερεύνηση των συλλήψεων και των βασανιστηρίων διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν ενάντια στην σύνοδο του G8 στην Γένοβα το 2001. Είναι απόλυτη ανάγκη και στην Ιταλία, μέσα από την υπομονετική δουλειά στις μαζικές εργατικές οργανώσεις, να δημιουργηθεί ένα μαζικό επαναστατικό Μαρξιστικό κόμμα που θα συνδεθεί με τις παραδόσεις και τον ηρωισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας του Γκράμσι και του Μπορντίγκα.
Η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί χωρίς βέλο και χωρίς υποκρισία. Η προσχώρηση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην λίστα Ινγκρόϊα αποτελεί ένα γεγονός που προοιωνίζεται ένα πολιτικό ξεπούλημα χειρότερο από εκείνο που έγινε το 2008 με την λίστα Ουράνιο Τόξο και που ηττήθηκε μετά στο συνέδριο του Κιαντσάνο.
Όχι μόνο διαλύεται το σύμβολο εξαφανίζοντάς το, αλλά χαράζεται για το Κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (PRC) ένα μέλλον στο οποίο μόνο με καμουφλαρισμένους ελιγμούς θα είναι δυνατό να της εξασφαλιστεί μια ύπαρξη. Αλλά η ύπαρξη τίνος πράγματος; Μιας θεσμικής αντιπροσώπευσης που τίθεται πάνω από την ηγετική ομάδα, που με την σειρά της τίθεται πάνω από το κόμμα.
Το πρόγραμμα του Ινγκρόϊα
Μετά από μακρόχρονη δουλειά και με την άμεση συμμετοχή της εθνικής γραμματείας του PRC η λίστα Ινγκρόϊα έβγαλε το επίσημο πρόγραμμά της.
Ο μέγιστος ορίζοντας στο οικονομικό επίπεδο είναι «επενδύσεις στην έρευνα και την ανάπτυξη, πολιτικές στην βιομηχανία που να ανανεώνουν τον παραγωγικό εξοπλισμό και την οικολογική μετατροπή της οικονομίας». Ένας φόρος περιουσίας και το ελάχιστο εισόδημα για τους άνεργους είναι σωστές προτάσεις αλλά δεν είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα, ούτε καν σκιαγραφημένο.
Το πρόγραμμα δεν λέει τίποτα για την κρίση στην βιομηχανία, για να αυξηθούν οι μισθοί οι συντάκτες του προγράμματος προτείνουν μόνο την μείωση της φορολόγησης, για να δημιουργηθεί απασχόληση προτείνονται φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις που επενδύουν, κάνουν έρευνα και προσλαμβάνουν.
Το πρόγραμμα λέει όχι στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, αλλά οι συντάκτες του προγράμματος δεν λένε τίποτα για το πώς θα ανατραπεί η γιγαντιαία διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων που εδώ και είκοσι χρόνια έκανε να πλουτίσουν Ιταλοί και ξένοι βιομήχανοι και κατέστρεψε ολόκληρους τομείς της παραγωγής.
Το πιο προχωρημένο σημείο αφορά την επαναφορά του άρθρου 18 και την διεκδίκηση ενός νόμου για την δημοκρατία και την αντιπροσώπευση στους τόπους εργασίας: είναι τα μοναδικά δύο σημεία καθαρά συνδεμένα με την ταξική πάλη.
Η ιδέα της επέμβασης του κράτους στην οικονομία δεν είναι ορατή ούτε στα περιθώρια, οι εθνικοποιήσεις είναι μια άγνωστη λέξη. Η οικονομική αντίληψη εκείνου που έγραψε αυτό το πρόγραμμα είναι ανύπαρκτη: υπάρχουν μερικές ιδέες ρεφορμιστικού τύπου κολλημένες πάνω σε μια ιδεολογική βάση ουσιαστικά φιλελεύθερη.
Εξωτερική πολιτική: οι συντάκτες του προγράμματος δεν κατορθώνουν ούτε να ζητήσουν ανοιχτά την απόσυρση των ιταλικών αποστολών από το Αφγανιστάν, τον Λίβανο κ.λ.π., παρά μόνο κάνουν μια αφηρημένη αναφορά στο άρθρο 11 του συντάγματος.
Στο ηθικό ζήτημα αντιγράφουν με μετριασμένη μορφή τις κλασσικές προτάσεις του Γκρίλο (διπλές θητείες, μη δυνατότητα υποψηφιότητας, κ.λ.π.). Ότι πολιτική διαφθορά και ταξική κυριαρχία έχουνε σχέση μεταξύ τους είναι φανερά μια σκέψη απραγματοποίητη.
Για την Ευρώπη οι συντάκτες του προγράμματος διακηρύσσουν ότι είναι αντίθετοι στο fiscal compact, πράγμα σωστό αλλά που από μόνο του δεν σημαίνει πολλά. Προτείνουν την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους; Ή προτείνουν την μονόπλευρη μη αναγνώρισή του; Και στο σύνολο της οικονομικής πολιτικής (που δεν είναι μόνο ο προϋπολογισμός, αλλά και η εργασία, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι φιλελευθεροποιήσεις, η μετανάστευση, οι επιθέσεις στις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος.) που η Ευρωπαϊκή Ένωση πραγματοποίησε είκοσι χρόνια κοινωνικές αντιμεταρρυθμίσεις, τι πιστεύουν; Τίποτα, ή μάλλον ακόμα χειρότερα: την «δημοκρατική μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών θεσμών».
Τίποτα που το Δημοκρατικό Κόμμα (PD) να μην μπορεί να συνυπογράψει.Το να χαρακτηρίσουμε αυτές τις σκόρπιες ιδέες πρόγραμμα, ή και μόνο ένα ίχνος προγράμματος, θα ήταν τερατώδες.
Μία πρόταση διάλυσης
Για χάρη αυτού του προγράμματος η ηγετική ομάδα του PRC αποφάσισε να εξαφανίσει την Κομμουνιστική Επανίδρυση από το εκλογικό πεδίο, και μ’ αυτό και οποιαδήποτε υπόθεση μιας λίστας της αριστεράς που θα αναφέρονταν καθαρά στην εργατική τάξη, στις συνθήκες ζωής της, στις ανάγκες της, στους αγώνες της και μία προοπτική πάλης ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.
Το σύμβολο εκφράζει αυτή την εγκατάλειψη. Ένα κομμουνιστικό κόμμα, μία ταξική δύναμη που αποφασίζει να συμμετάσχει σε μία λίστα ακομμάτιστη-προοδευτική.
Μας απαντούν ότι οι εκλογές δεν είναι το παν, ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να εκλέξουμε μερικούς βουλευτές για να κατευθύνουμε τον αγώνα μας με όρους μεγαλύτερης δύναμης, ότι και στην Ευρώπη τα κομμουνιστικά κόμματα εμφανίζονται σε συμμαχίες όπως ο Σύριζα, η Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας ή το Μέτωπο της Αριστεράς της Γαλλίας…φλυαρίες. Χωρίς να εξιδανικεύουμε καμία από αυτές τις δυνάμεις, πρέπει να ειπωθεί ότι αυτές προσδιορίζονται καθαρά ως δυνάμεις της αριστεράς στις οποίες τα κομμουνιστικά κόμματα (ή ο Συνασπισμός στην περίπτωση της Ελλάδας) είναι η κεντρική συνιστώσα, έχουν σχέσεις με την εργατική τάξη, με τις συνδικαλιστικές δομές και όχι τυχαία όλες ωθήθηκαν ψηλά, τουλάχιστον εκλογικά, από το ανερχόμενο κύμα των απεργιών και των μαζικών αγώνων. Ότι αυτή είναι η μορφή της λίστας Ινγκρόϊα είναι μια ιδέα τουλάχιστον πολύ τολμηρή, που θα πρέπει να επαληθευτεί στην πράξη. Άλλωστε, το λέμε για το μέλλον, καμία από αυτές τις δυνάμεις δεν είναι προστατευμένη από τις αντιφάσεις και από τα λάθη που οδήγησαν το PRC σε αυτή την δραματική κατάσταση παραμονές των εκλογών.
Η εκλογική εκστρατεία καθορίζεται από τον Ινγκρόϊα κυρίως σε ανταγωνισμό με το κίνημα πέντε αστέρια, με πολύ άρωμα από «περίοδο μεταγραφών» από την αντίπαλη ομάδα (υποψηφιότητα Favia στην Εμίλια Ρομάνια). Γίνεται αναζήτηση των διάσημων «ονομάτων», μερικών τίμιων, μερικών όχι, αλλά τελικά πρόκειται για μια εκστρατεία απολύτως σύμφωνη με το «πνεύμα των καιρών». Κρίμα που δεν είναι το δικό μας.
Κατηγορηθήκαμε ως μειοψηφία ότι θέλαμε για το PRC έναν «αξιοπρεπή θάνατο», δηλαδή μια μοναχική εκλογική διαδρομή προορισμένη αναπόφευκτα να μην ξεπεράσει το εκλογικό όριο του 4%. Φυσικά πρόκειται για εκείνο το είδος επιχειρήματος για το οποίο δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ η διάψευση, αλλά πρέπει να καταλάβουμε τη σκέψη που το στηρίζει. Το βασικό σημείο είναι ότι απαγορεύεται η ιδέα ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κεντροαριστερά, την έκκληση για χρήσιμη ψήφο, κ.λ.π. στη βάση μιας ξεκάθαρης ταξικής πολιτικής και κατά συνέπεια μιας το ίδιο ξεκάθαρης αριστερής ταυτότητας.
Aυτή είναι η βαθύτερη ουσία της διαφωνίας μας με τον γραμματέα Φερέρο. Ακόμα και αν η λίστα Ινγκρόϊα ξεπεράσει το εκλογικό όριο, επιτρέποντάς μας να στείλουμε τρεις ή τέσσερις συντρόφους στο κοινοβούλιο, θα πρόκειται όχι για μια κερδισμένη μάχη αλλά για παράδοση στον χαμαιλεοντισμό, στους ελιγμούς χωρίς αρχές, σε μια αντίληψη θεμελιώδους κατωτερότητας η οποία δεν μπορεί να μην επεκταθεί και στην δράση του κόμματος στην επόμενη περίοδο. Αυτή η λίστα είναι σήμερα εκλογικά αντιτιθέμενη στο PD, αλλά δεν θα είναι εξαιτίας αυτού του γεγονότος προστατευμένη από την απορρόφηση από την κεντροαριστερά. Όχι τυχαία ο Βέντολα είναι προσεκτικός στο να διατηρεί ανοιχτή την επικοινωνία γνωρίζοντας καλά ότι στο κοινοβουλευτικό επίπεδο θα είναι ισχυρότερος και με τα ταραγμένα νερά που θα υπάρξουν μετά τις εκλογές, μπορεί να στοχεύσει ώστε να ηγεμονεύσει και στην «πορτοκαλί» πτέρυγα. Βέβαια, ο Φερέρο υπόσχεται αγώνα μέχρι θανάτου και δεν αμφισβητούμε την ειλικρίνειά του. Μόνο που για να κάνει τις μάχες πρέπει να προετοιμάσει τις συνθήκες. Αν δεν είσαι πολιτικά αναγνωρίσιμος, αν δεν υπάρξει η ανάληψη της ευθύνης και κατά συνέπεια η αξιοπιστία και η οικοδόμηση ενός γνήσιου σχεδίου πολιτικής κατεύθυνσης, οι όροι αυτοί δεν θα υπάρξουν ποτέ.
Με αυτή την επιλογή νομιμοποιείται μια νοοτροπία μειοψηφίας (αυτή ναι) σύμφωνα με την οποία η Κομμουνιστική Επανίδρυση μπορεί να επιβιώσει μόνο στον βαθμό στον οποίο βρίσκει έναν «υποδοχέα», όποιος κι αν είναι αυτός, που να της επιτρέπει την ύπαρξη σε εκλογικό επίπεδο. Το κόμμα πολιτικά είναι βουβό. Θα κάνει μια εκλογική εκστρατεία όχι για να συνενώσει και στο εκλογικό επίπεδο τα στοιχεία της αντίστασης που είδαμε στους αγώνες αυτά τα χρόνια, αλλά για να πείσει το εκλογικό σώμα του κόμματος να μεταφερθεί σ’ αυτό τον υποδοχέα. Τα μέλη του κόμματος τίθενται σε κατάσταση θεατών που εμψυχώνουν αυτούς που βρίσκονται στο γήπεδο αλλά που δεν μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές στη μάχη ενάντια στους Μόντι, Μπερλουσκόνι και Μπερσάνι (και Γκρίλλο). Είναι μια επιλογή στην οποία αντιπαρατεθήκαμε και που πέρασε στην ηγετική ομάδα του PRC όχι από πεποίθηση, όχι από στρατηγική, όχι από βαθιά ανάλυση, αλλά από απελπισία. Δεν αποφεύγουμε, λόγω της πειθαρχίας που μας συνδέει με το κόμμα, να μοιραστούμε και αυτή την μάχη. Αλλά λέμε με την ίδια σαφήνεια και ευθύτητα ότι αν δεν υπάρξει μια ισχυρή και βαθιά αντίδραση ενάντια στο πνεύμα παραίτησης, ενάντια στον σκεπτικισμό και την δυσπιστία στην τάξη μας που έχουν ήδη κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας, αυτό το κόμμα δεν θα έχει τίποτα πια να δώσει στον αγώνα ενάντια σ’ αυτό το σύστημα. Προσθέτουμε τις ψήφους μας στην λίστα Ινγκρόϊα, αλλά ταυτόχρονα κάνουμε έκκληση στους αγωνιστές της αριστεράς ώστε αρχίζοντας από τις 25 Φεβρουαρίου να εργαστούμε για την οικοδόμηση ενός ταξικού κόμματος που θα βλέπει τους κομμουνιστές να συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας.
{fcomment}
