Κοιτώντας πίσω στην προεκλογική περίοδο για τις εκλογές του 2017, το Εργατικό Κόμμα (ΕΚ) είχε αποδεχθεί το αποτέλεσμα του Brexit και μιλούσε για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. Αυτή η στάση κέρδισε πολλούς ψηφοφόρους του ΕΚ που ήταν υπέρ του Brexit. Η εκστρατεία του 2017 πέτυχε τη μεγαλύτερη αύξηση σε ψήφους για το ΕΚ από το 1945. Ξεκάθαρα ο Κόρμπιν, το Brexit και οι αριστερές πολιτικές δεν αποτελούσαν τότε πρόβλημα για τους ψηφοφόρους.
Τι άλλαξε όμως στις εκλογές της 12ης Δεκέμβρη 2019; Η κύρια αλλαγή ήταν η παρουσίαση του ΕΚ περισσότερο ως ένα κόμμα υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, που υποσχόταν τη διεξαγωγή ενός δεύτερου δημοψηφίσματος για το Brexit. Αυτό επέτρεψε στους Συντηρητικούς να παρουσιάσουν το ΕΚ ως το κόμμα που θέλει να εμποδίσει το Brexit και να παρακούσει τη δημοκρατική εντολή των ψηφοφόρων του δημοψηφίσματος. Οι βουλευτές του ΕΚ φαίνονταν σαν να αγνοούσαν τη δημοκρατία, με αποτέλεσμα την αύξηση της απογοήτευσης και της οργής. Αυτό δυστυχώς, τοποθέτησε το ΕΚ στο στρατόπεδο ενός κατεστημένου που ήθελε να εμποδίσει το Brexit.
Αυτή η καταστροφική αλλαγή επιβλήθηκε στο ΕΚ πρώτα και κύρια από τους μπλερικούς βουλευτές, οι οποίοι πραγματοποίησαν μια θορυβώδη εκστρατεία με σκοπό την προσήλωση του κόμματος στην υποστήριξη ενός δεύτερου δημοψηφίσματος. Εν συνεχεία, συνδέθηκαν με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες (ΦΔ) και άλλους για να ματαιώσουν το Brexit.
Δυστυχώς, στηρίχθηκαν γι’ αυτό στους «μαλακούς αριστερούς» – προσωπικότητες όπως ο Κλάιβ Λιούις, η Έμιλι Θόρνμπερι, ο Πωλ Μέισον, ο Όουεν Τζόουνς και άλλοι, οι οποίοι κατέβηκαν στις διαδηλώσεις υπέρ της λεγόμενης «Ψήφου του Λαού».
Αυτοί που καλούσαν για ένα δεύτερο δημοψήφισμα παραγνώριζαν το γεγονός ότι η ψήφος υπέρ του Brexit το 2016 ήταν εν μέρει ένα απεγνωσμένο κάλεσμα για βοήθεια από εκείνους μέσα στην κοινωνία που έχουν παραγκωνιστεί περισσότερο.Το ΕΚ θα έπρεπε να συνεχίσει στη θέση του 2017 και να εξηγήσει ότι σε καπιταλιστική βάση το να είσαι μέσα ή έξω από την ΕΕ δεν έχει θεμελιώδη διαφορά. Η εργατική τάξη θα συνεχίσει να είναι εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη μέχρι να «σπάσουμε» με τον καπιταλισμό.
Έτσι, το Brexit καθόρισε αυτές τις εκλογές, με πολλούς προηγούμενους ψηφοφόρους του ΕΚ να «δανείζουν» με απέχθεια τις ψήφους τους στους Συντηρητικούς, με σκοπό να «πραγματοποιήσουν το Brexit». Όμως οι Συντηρητικοί βρίσκονται στην εξουσία εδώ και μια δεκαετία – μια δεκαετία λιτότητας και συνθηκών ζωής που επιδεινώνονται διαρκώς. Τώρα ετοιμάζονται για μια καινούρια ολομέτωπη επίθεση εναντίον της εργατικής τάξης.
Η βρώμικη συνωμοσία των μπλερικών
Αυτές οι εκλογές πιθανόν να ήταν η πιο βρώμικες εδώ και πολλές γενιές. Ο Κόρμπιν έγινε στόχος μιας χιονοστιβάδας δυσφήμισης, μαζί με την πιο μοχθηρή εκστρατεία κατασυκοφάντησης προσώπων από το κατεστημένο και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ.
Η δεξιά πτέρυγα του ΕΚ επιτέθηκε στον Κόρμπιν από την στιγμή που εκλέχθηκε, με τη διαρκή και πλήρη κάλυψη των καπιταλιστικών ΜΜΕ. Κάθε φορά που άνοιγε κάποιος την τηλεόρασή του έβλεπε τον τάδε ή τον δείνα βουλευτή του ΕΚ να επιτίθεται στον Κόρμπιν. Είχαν την ελπίδα πως αν πετούσαν αρκετή λάσπη κάποιος θα «τσιμπούσε». Χαρακτηρίστηκε ως συμπαθών των τρομοκρατών, υποστηρικτής της Μόσχας, κατάσκοπος της Τσεχίας και (φυσικά) αντισημίτης.
Γνωστοί μπλερικοί ανακοίνωσαν ότι δε θα μπορούσαν να ψηφίσουν το ΕΚ υπό την ηγεσία του Κόρμπιν. Ο Μπλερ είπε ότι ενώ θα μπορούσε να ψηφίσει ακόμα το ΕΚ, άλλοι ίσως θελήσουν να στραφούν στους ΦΔ ή τους Συντηρητικούς. Ο Λόρδος Μάντελσον, ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες του πρότζεκτ του «Νέου ΕΚ», κάλεσε ανοικτά σε αντικατάσταση του Κόρμπιν.
Πριν από το «σπάσιμό» του από το κόμμα, ο αποστάτης βουλευτής Τζον Γούντκοκ, είπε ότι «δε θα ενθάρρυνε ποτέ σε ψήφο για να γίνει ο Τζέρεμυ Κόρμπιν πρωθυπουργός της Βρετανίας». Αυτός μαζί με τον πρώην Εργατικό βουλευτή Ίαν Όστιν κάλεσε τον λαό να στηρίξει τον Μπόρις Τζόνσον, προειδοποιώντας ότι ο Κόρμπιν θα αποτελούσε κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια.
Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, αυτή είναι μια δεξιά συνωμοσία, η οποία περιλαμβάνει το κατεστημένο των δισεκατομμυριούχων και τους μπλερικούς φίλους τους. Ο στόχος της είναι να καταστρέψει τον Κόρμπιν και να υπονομεύσει το ΕΚ.
Τώρα επιτίθενται κυνικά στο αριστερό μανιφέστο του ΕΚ αναφέροντας ότι είναι το «μακρύτερο σημείωμα αυτοκτονίας στην ιστορία», όταν στην πραγματικότητα αυτό (και η μαζική εκστρατεία της βάσης του κόμματος) ήταν το μοναδικό στοιχείο που εμπόδισε μια ακόμα μεγαλύτερη ήττα.
Οι προδοσίες του μπλερισμού έχουν οδηγήσει σε μια βαθιά δυσπιστία για το ΕΚ. Αυτή είναι το αποτέλεσμα της κυριαρχίας της δεξιάς πτέρυγας μέσα στο κόμμα, ιδιαίτερα στα δημοτικά συμβούλια, όπου το ΕΚ έχει βοηθήσει στην εφαρμογή των περικοπών. Αυτό έχει συμβεί ιδιαίτερα στην Σκωτία, όπου οι Μπλερικοί κατέστρεψαν το κόμμα.
Στη συνδιάσκεψη του ΕΚ το 2018, το 90% των αντιπροσώπων από τις τοπικές οργανώσεις του κόμματος ήθελαν να προχωρήσουν στην εισαγωγή της υποχρεωτικής επανεπιλογής των βουλευτών από τη βάση. Όμως αυτό εμποδίστηκε από τους ηγέτες των συνδικάτων.Αλλά η γνήσια δημοκρατική λογοδοσία θα είχε κάνει όλη τη διαφορά ξεδιαλέγοντας «το στάρι από το στάχυ» των Συντηρητικών. Θα μπορούσε να ενώσει το Κοινοβουλευτικό ΕΚ στο πλάι του Κόρμπιν και να συσπειρώσει το μαζικό κίνημα γύρω του. Θα μπορούσε να ενώσει το κόμμα εναντίον του Τζόνσον και των Συντηρητικών. Αυτή η εκλογική ήττα – και η υστερία των μπλερικών – σημαίνει ότι αυτό είναι ένα φλέγον καθήκον.
Τι έρχεται
Η Ιστορία δεν προχωράει σε μια ευθεία γραμμή. Ολόκληρη η περίοδος είναι εξαιρετικά έκρυθμη. Το πολιτικό κέντρο εξαφανίζεται. Αυτό αντανακλά τη βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Θα υπάρξουν μετατοπίσεις προς τα δεξιά σε αυτήν την πορεία. Όμως αυτές οι μετατοπίσεις θα προετοιμάσουν το έδαφος για ακόμη μεγαλύτερες προς τ’ αριστερά. Αυτό θα συνεχιστεί μέχρι η εργατική τάξη να βρει μια διέξοδο «σπάζοντας» με τον καπιταλισμό.
Σήμερα, όλοι οι αντιδραστικοί πανηγυρίζουν. Όμως αυτό δε θα κρατήσει για πολύ. Σύμφωνα με τα λόγια του Σερ Ρόμπερτ Γουάλπολ, οι Συντηρητικοί μπορεί «να χτυπούν τώρα χαρμόσυνα τις καμπάνες», αύριο όμως θα σπάσουν τα χέρια τους. Τώρα που έχουν μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δε θα έχουν δικαιολογίες. Θα θερίσουν θύελλες.
Αυτή η Συντηρητική κυβέρνηση του Τζόνσον θα είναι μια κυβέρνηση που θα τη χαρακτηρίζει η κρίση. Δεν θα αντέξει για ολόκληρη τη διάρκεια της θητείας της. Μια νέα παγκόσμια ύφεση παραμονεύει. Αυτό θα μεταμορφώσει την κατάσταση.
Η εργατική τάξη, μπλοκαρισμένη στο πολιτικό μέτωπο, θα τείνει να κοιτάει προς το οικονομικό μέτωπο. Αυτό μπορεί να γίνει ορατό σήμερα από τους αγώνες των εργατών στα ταχυδρομεία και τους σιδηρόδρομους. Οι εργάτες και η νεολαία θα δράσουν στους χώρους δουλειάς και τους δρόμους. Γεγονότα, γεγονότα και ακόμα περισσότερα γεγονότα θα μεταμορφώσουν τη συνείδηση. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για σταθερότητα, όπως βλέπουμε και διεθνώς με τις επαναστάσεις που ξεσπούν από τη Χιλή μέχρι το Σουδάν και τον Λίβανο.
Έχουμε επειγόντως ανάγκη το χτίσιμο των δυνάμεων του μαρξισμού για να δημιουργήσουμε τη ραχοκοκαλιά του κινήματος, για να το τροφοδοτήσουμε με αποφασιστικότητα και προοπτική, ώστε να αλλάξει την κοινωνία.
Περίληψη της πρώτης μετεκλογικής ανάλυσης της εφημερίδας “Socialist Appeal”
(βρετανικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης)
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Αυγέρος
