Στις 28 Νοεμβρίου, η 21χρονη φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη δολοφονήθηκε στη Ρόδο από τους Μανώλη Κούκουρα και Αλέξανδρος Λουτσάι, 19χρονο και 21χρονο αντίστοιχα, επειδή δεν συναίνεσε να κάνει σεξ μαζί τους. Αφού πρώτα την κακοποίησαν και τη βασάνισαν, την πέταξαν σε βραχώδη, ερημική παραλία, ενόσω ήταν ακόμη ζωντανή. Παρότι η Ελένη πέθανε από πνιγμό, σύμφωνα με το πόρισμα του ιατροδικαστή, τα χτυπήματα που δέχθηκε ήταν τέτοια, που θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς, από τα τραύματα λίγη ώρα αργότερα.
Τα γεγονότα που προηγήθηκαν από τη δολοφονία της κοπέλας και εκείνα που ακολούθησαν μετά από αυτήν, αποκαλύπτουν τη σήψη και την παρακμή της άρχουσας τάξης και των μηχανισμών επιβολής της κυριαρχίας της, κρατικών και ιδεολογικών. Έτσι, σύμφωνα με μαρτυρίες φίλων της, η κοπέλα είχε υποστεί πέρυσι ομαδικό βιασμό και παρόλο που μία βδομάδα αργότερα είχε πάει στην αστυνομία να τον καταγγείλει, οι αστυνομικοί της δήλωσαν προκλητικά ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, τάχα γιατί «πέρασε καιρός», αρνούμενοι ακόμα και να καταγράψουν την καταγγελία της στο βιβλίο συμβάντων.
Ο Κούκουρας, ο ένας από τους δυο δολοφόνους, κατάγεται από «επιφανή» αστική οικογένεια της τοπικής κοινωνίας. Ο πατέρας του είναι γνωστός καπιταλιστής της περιοχής, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου, καφετεριών και εστιατορίων, ενώ είναι, επίσης και ανιψιός του στελέχους της ΝΔ και περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου, Γιώργου Χατζημάρκου, ο κουμπάρος του οποίου τοπικό στέλεχος της ΝΔ, είχε το θράσος να κάνει μια δημοσίευση στο facebook, στην οποία ανέφερε ότι η κοπέλα «εκδιδόταν» σε «λαθρομετανάστες». Μετά την αναμενόμενη κατακραυγή που συνάντησε η δημοσίευσή του, αναγκάστηκε να σβήσει το λογαριασμό του και στη συνέχεια, όπως διαπιστώθηκε, υπερασπιζόταν εαυτόν με δημοσιεύσεις από ψεύτικα προφίλ.
Για άλλη μια φορά, μετά από ένα έγκλημα ενάντια σε μια γυναίκα, ο οχετός των αστικών ΜΜΕ έσπευσε να ενοχοποιήσει το θύμα, αναπαράγοντας σεξιστικά σχόλια, υπονοούμενα και κουτσομπολιά και δεν δίστασε να διαχωρίσει ρατσιστικά τους εγκληματίες βιαστές της Ελένης, σε Έλληνα και σε Αλβανό, σε παιδί από «καλή οικογένεια» που τάχα παρασύρθηκε και σε έναν «παραβατικό λαθρομετανάστη».
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια δολοφονία που αποτελεί ακραία και αποτρόπαια έκφραση του βαθιά ριζωμένου στην ταξική κοινωνία και τη παρούσα της μορφή, τον καπιταλισμό, φαινομένου της γυναικείας καταπίεσης. Μιας κοινωνίας που γεννά διαρκώς βιασμούς στη βάση της αντίληψης ότι οι άντρες μπορούν να εκτονώνουν πάνω στις γυναίκες τα ταπεινότερα των ενστίκτων τους, ενώ όταν αυτοί συμβαίνουν, τους συγκαλύπτει με τη λειτουργία των καταπιεστικών μηχανισμών του κράτους της. Μιας κοινωνίας που εκπαιδεύει τις γυναίκες που υφίστανται βία να αισθανόμαστε ένοχες και να σιωπούν απέναντι στη βία που τους ασκείται και του κράτους της που δείχνει συγκατάβαση και ανοχή στους βιαστές.
Η δολοφονία της Ελένης είναι ένας κρίκος στην μαύρη αλυσίδα παρόμοιων εγκλημάτων κατά γυναικών μέσα σε έναν ταξικό, καπιταλιστικό κόσμο που γεννά αδιάκοπα την ανδρική κυριαρχία πάνω στο σώμα και τη ζωή των γυναικών. Μόλις δύο μήνες πριν, σφάχτηκαν τρεις γυναίκες πρόσφυγες στον Έβρο και καμία έρευνα δεν διατάχθηκε για αυτό το έγκλημα. Τον περασμένο Ιούνιο είχε δολοφονηθεί η έφηβη Ρομά, Ιωάννα Καραχάλιου, ενώ στις αρχές του χρόνου ένας αστυνομικός σκότωσε στους Αγίους Αναργύρους με το υπηρεσιακό του όπλο την κόρη του, τη γυναίκα του και την πεθερά του.
Η δίκαιη οργή και η αγανάκτηση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου ενάντια σε τέτοια εγκλήματα που αντιπροσωπεύουν την σύγχρονη γυναικεία καταπίεση, δεν θα πρέπει να εξαντλείται στην συμπάθεια ή τη συμμετοχή σε φεμινιστικές κινητοποιήσεις, άξιες σεβασμού για το μαχητικό τους πνεύμα, αλλά πολύ προβληματικών στο σκέλος της αποτελεσματικότητας και των διεκδικήσεων που προβάλουν ή απλώς να λαμβάνει το χαρακτήρα αναζήτησης των σωστών κανόνων για μια μη σεξιστική συμπεριφορά. Το πρόβλημα της γυναικείας καταπίεσης είναι πολύ βαθύ. Η γυναικεία καταπίεση είναι μία από τις ποικίλες μορφές καταπίεσης που χαρακτηρίζουν την καπιταλιστική κοινωνία. Παράγεται από τον ταξικό χαρακτήρα αυτής της κοινωνίας και τους θεσμούς που αποτελούν τα στηρίγματά της.
Η λύση για την εξάλειψη της γυναικείας καταπίεσης δεν είναι ο αγώνας για να υιοθετηθούν μόνο νέοι τρόποι συμπεριφοράς, πολύ περισσότερο, δεν είναι ο χωριστός από τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους άντρες, αγώνας των γυναικών, αφηρημένα «ενάντια στην ανδρική καταπίεση και την πατριαρχία», όπως προτείνει ο λιγότερο ή περισσότερο συμβιβασμένος με τον καπιταλισμό, παραδοσιακός φεμινισμός και οι νεότερες, ακόμα και οι ριζοσπαστικότερες εκδοχές του. Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να ξεριζωθεί η γυναικεία καταπίεση είναι ο δρόμος που υπερασπίζει ο επαναστατικός μαρξισμός. Είναι η μαζική, ενιαία και όχι κατακερματισμένη, δράση αντρών και γυναικών εργαζόμενων ενάντια στη «ρίζα του κακού», δηλαδή την ταξική κοινωνία, που σήμερα αντιπροσωπεύεται από τον καπιταλισμό και τους θεσμούς και μηχανισμούς εξουσίας του. Μόνο ο κοινός αγώνας όλων των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων μπορεί να εξαλείψει τη γυναικεία καταπίεση μαζί με τα υπόλοιπα δεινά του καπιταλισμού, με επικεφαλής το πιο μαζικό και ισχυρό κίνημά τους, το κίνημα της εργατικής τάξης, ως τμήμα της αναγκαίας πάλης για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Διεκδικούμε:
– Παραδειγματική τιμωρία των βιαστών – δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη
– Παραδειγματική τιμωρία των αστυνομικών που αγνόησαν τις καταγγελίες της
– Παραδειγματικά πρόστιμα και ποινές στα ΜΜΕ και τους «δημοσιογράφους» που εκμεταλλεύθηκαν εμπορικά το έγκλημα και ασέβησαν στην μνήμη της
– Αυστηροποίηση των ποινών για τους βιαστές, όχι στην υποκριτική και αδιέξοδη αυτοδικία
– Κοινές πρωτοβουλίες από τις κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις ώστε ο αγώνας ενάντια στην γυναικεία καταπίεση να τεθεί στο επίκεντρο των αιτημάτων και της δράσης του εργατικού κινήματος
– Κοινή πάλη ανδρών και γυναικών εργαζομένων και όλων των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων ενάντια στον σεξισμό και τη γυναικεία καταπίεση, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ενάντια στον καπιταλισμό που τις γεννά.
Κομμουνιστική Τάση
(ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης)
marxismos.com
