Το εκλογικό ποσοστό που απέσπασε η ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες εκλογές και η αξιοσημείωτη απήχηση που έδειξαν οι έρευνες γνώμης ότι διαθέτει σ’ ένα τμήμα των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, σε τελική ανάλυση, αντανακλούν την κομμουνιστική της καταγωγή και φανερώνουν τη δυσπιστία ενός μέρους εργαζόμενων, έναντι του θολού σε βασικά σημεία, προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως παρά τις αριστερές της ρίζες, η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να μετέχει στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που μόνο νέα και σκληρά μέτρα λιτότητας έχει να προσφέρει στους εργαζόμενους.
Η προδοσία αυτή, φάνηκε να ξαφνιάζει ορισμένους συντρόφους στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούσαν τους πρώην συντρόφους αξιόπιστους και αναγκαίους συμμάχους σε μια Κυβέρνηση της Αριστεράς. Αντίθετα, σε όλους εμάς, τα μέλη της συντακτικής ομάδας της «Μαρξιστικής Φωνής», η στάση αυτή δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Κατά τη γνώμη μας, απλά έφτασε η στιγμή η ΔΗΜΑΡ να παίξει το ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε εξ’ αρχής.
Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μας, η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ ήταν το αποτέλεσμα των σχεδιασμών της άρχουσας τάξης, ώστε να αποτελέσει τον «αριστερό» εταίρο σε μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» του σαπισμένου ελληνικού καπιταλισμού. Μια σαφής ένδειξη για το σημερινό της ρόλο είχε ήδη φανεί στο ιδρυτικό συνέδριο, όπου ο Φ. Κουβέλης και ο Γ. Παπανδρέου δεσμεύτηκαν να τηρήσουν μια κοινή πορεία για τη «διάσωση» της χώρας….
Ποια σκοπιμότητα όμως εξυπηρετεί συγκεκριμένα η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη νέα κυβέρνηση; Η άρχουσα τάξη, θέλοντας να δώσει την εντύπωση ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν αποτελείται μόνο από «Μνημονιακές» δυνάμεις, χρειαζόταν τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, ώστε να δοθεί η εικόνα ότι και η Αριστερά συμμετέχει σε αυτό το σχήμα «εθνικής ενότητας».
Βέβαια, για να μην απαξιωθεί εντελώς στα μάτια όσων εργαζομένων εξακολουθούν να τρέφουν αυταπάτες γι’ αυτήν, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ έθεσε ορισμένους όρους για τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση. Αυτοί δεν ήταν άλλοι από τις 7 προεκλογικές της θέσεις. Τα σημεία αυτά, στην πραγματικότητα αποτελούν ένα ασαφή συνονθύλευμα μετριοπαθών ευχολογίων, όπου για την εργατική τάξη μόνο σαν «ψίχουλα» μπορούν να χαρακτηριστούν. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα να δεχθούν μια ανώδυνη συζήτηση πάνω σε αυτά τα σημεία, ώστε να δημιουργηθεί η εικόνα μιας κυβέρνησης που θα κινηθεί σε πιο προοδευτικά μονοπάτια. Η τελική διακήρυξη της κυβέρνησης «εθνικής ευθύνης» όμως, δεν δεσμεύεται για τίποτα το ουσιαστικό και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ των εταίρων να ληφθούν, ούτως ή άλλως, τα απαραίτητα μέτρα για το «καλό» της πατρίδας….
Ο ρόλος που η ΔΗΜΑΡ καλείται να παίξει είναι αυτός του «προοδευτικού» πόλου στην κυβέρνηση και να καθησυχάσει προσωρινά ένα τμήμα της εργατικής τάξης, ώστε να κερδηθεί λίγος χρόνος και να παρθούν ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Η εργατική τάξη δεν έχει τίποτα να περιμένει από τη περιβόητη «επαναδιαπραγμάτευση» των όρων του Μνημονίου. Ακόμη και για τις πιο μετριοπαθείς παροχές που υπόσχονται οι μαριονέτες της ελληνικής άρχουσας τάξης, δεν υπάρχει έδαφος για την παραμικρή υλοποίηση τους μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.
Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και οδεύει προς την χρεοκοπία. Τα ταμεία του κράτους τον Ιούλιο αναμένεται να αδειάσουν. Ταυτόχρονα, η κατάσταση στην Ευρωζώνη γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη και η διαδικασία «υπερφόρτωσης» του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να αποφευχθεί. Η Ισπανία κατέφυγε πριν από λίγες μέρες στο Μηχανισμό για 100 δις ευρώ, ενώ δεν αποκλείεται σε σύντομο χρονικό διάστημα να ζητήσει βοήθεια και η Ιταλία. Οι ευρωπαίοι καπιταλιστές είναι αναγκασμένοι για τη βιωσιμότητα του συστήματός τους, να ακολουθήσουν σκληρές πολιτικές λιτότητας για ολόκληρη την ευρωπαϊκή εργατική τάξη και σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να δοθεί η εντύπωση ότι τα μέτρα αυτά μπορούν να παγώσουν στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, να σπεύσουν σ’ επαναδιαπραγμάτευση των δικών τους όρων δανειοδότησης, γεγονός που θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας διαδικασίας διαξιφισμών για το κόστος των νέων δανείων, η οποία με τη σειρά της θα μπορούσε να προκαλέσει μια αλυσιδωτή αντίδραση ικανή να σπρώξει σε αποσταθεροποίηση το σύνολο της Ευρωζώνης.
Το μέλλον της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης»
Το ενδεχόμενο η ΔΗΜΑΡ να αποχωρίσει κάποια στιγμή από τη νέα κυβέρνηση σαν αποτέλεσμα της μαζικής εναντίωσης του εργαζόμενου λαού στα νέα μέτρα λιτότητας, είναι πολύ πιθανό, ώστε να διατηρήσει τα πολιτικά προσχήματα και να διασωθεί σαν εφεδρεία της άρχουσας τάξης. Αυτή η αποχώρηση δεν θα ρίξει την κυβέρνηση, αφού θα διατηρείται μια σχετικά άνετη η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με τις 161 έδρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η άρχουσα τάξη, ακόμα και από αυτή την εξέλιξη θα προσπαθήσει να επωφεληθεί, λανσάροντας τους ηγέτες της ΔΗΜΑΡ σαν «μετριοπαθείς» εταίρους σε μια επερχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, σε μια απόπειρα να «ελέγξει» το ριζοσπαστισμό αυτής της κυβέρνησης.
Ένα άλλο πολύ πιθανό, συμπληρωματικό σε αυτό, σενάριο, είναι το κόμμα της ΔΗΜΑΡ να πάψει να υπάρχει με τη σημερινή του μορφή ενόψει των επόμενων εκλογών. Ανάλογα με την εξέλιξη της παρούσας κυβέρνησης, δεν αποκλείεται οι αστοί, για να εμποδίσουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, να προωθήσουν τη δημιουργία ενός ενιαίου «κεντροαριστερού» πόλου με τη συγχώνευση της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ, μαζί με άλλα αστικά σχήματα ή «ανεξάρτητες» πολιτικές φωνές του αστικού κόσμου, προσπαθώντας να επαναλάβουν ότι συνέβη ιστορικά με τη δημιουργία της Ένωσης Κέντρου μετά την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958.
Επίσης δεν είναι καθόλου απίθανο στο μέλλον, αρκετά από τα ηγετικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ να «μετανοήσουν» και να θελήσουν να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέποντας στη συμμετοχή τους σε κυβερνητικές θέσεις. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αρνηθούμε την είσοδο αυτών των καριεριστών και οπορτουνιστικών στοιχείων στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να προστατέψουμε αυτό το πολύτιμο όπλο που έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους οι εργαζόμενοι για να αλλάξουν την κοινωνία. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε αυτά τα στοιχεία να παίξουν τον ρόλο του «Δούρειου Ίππου» της αστικής τάξης στο κόμμα μας.
Όποια μορφή και εξέλιξη και αν έχει η ΔΗΜΑΡ στο μέλλον, εμείς σαν ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κρατήσουμε απόσταση από αυτό το κόμμα, η ηγεσία του οποίου είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να διασωθεί ο παρηκμασμένος ελληνικός καπιταλισμός. Για να κατανοήσει όμως ευκολότερα και ο τελευταίος εργαζόμενος ψηφοφόρος της ΔΗΜΑΡ τον αληθινό ρόλο της και να συσπειρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε ανάγκη πάνω από όλα, από ξεκάθαρες προγραμματικές θέσεις, βασισμένες στις πολιτικά κρυστάλλινες αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να προσφέρει μια ρεαλιστική λύση στους εργαζόμενους και να εμπνεύσει τους συναδέλφους τους σε ολόκληρη την Ευρώπη, που δικαιολογημένα τον έχουν ήδη μετατρέψει σε κυρίαρχο πολιτικό σημείο αναφοράς.
