Η ακόλουθη πολιτική δήλωση του ρωσικού τμήματος της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT) γράφτηκε στις 24 Φεβρουαρίου, λίγες ώρες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου, ο ρωσικός στρατός εξαπέλυσε μια στρατιωτική επιχείρηση κατά της Ουκρανίας, πραγματοποιώντας αεροπορικές επιδρομές σε στρατιωτικές μονάδες, συστήματα αεράμυνας και αποθήκες πυρομαχικών. Σε ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα προς το έθνος, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δικαιολόγησε την επιχείρηση επικαλούμενος την έκκληση από τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς που ζητούσαν στρατιωτική προστασία. Είπε ότι στόχος της επιχείρησης δεν είναι η κατοχή της Ουκρανίας, αλλά η αποστρατιωτικοποίηση και η αποναζιστικοποίησή της. Κάλεσε τους στρατιώτες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας να καταθέσουν τα όπλα και να μην υπακούσουν στην «αντιλαϊκή χούντα που ληστεύει τον λαό».
Σε προηγούμενα άρθρα μας, εμείς, η Διεθνής Μαρξιστική Τάση, αξιολογήσαμε την πιθανότητα μιας άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας ως εξαιρετικά μικρή. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι η ανάλυσή μας επικεντρώθηκε στα συμφέροντα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, τις δυνατότητές του και την προηγούμενη συμπεριφορά του. Ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας στην Ουκρανία θεωρήθηκε τότε ως μια εξαιρετικά επικίνδυνη περιπέτεια για το καθεστώς Πούτιν με αβέβαιη έκβαση, η οποία θα συνοδευόταν από τεράστιο κόστος για τη Ρωσία. Η κατάσταση, ωστόσο, εξελισσόταν σταθερά από το κακό στο χειρότερο και τελικά οδήγησε σε αυτό το καταστροφικό σενάριο. Ο Πούτιν επέλεξε την περιπέτεια, υπολογίζοντας προφανώς στο ότι το ουκρανικό κράτος θα καταρρεύσει κάτω από τα πρώτα του χτυπήματα, μετά από τα οποία θα χρειαζόταν μόνο να πραγματοποιήσει ένα blitzkrieg (πόλεμος αστραπή) και να βάλει μια νέα πιστή στη Ρωσία κυβέρνηση στην εξουσία. Όπως και με την αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για «απόφαση της τελευταίας στιγμής με βάση τις περιστάσεις», επειδή το βίντεο-μήνυμα για την έναρξη της επιχείρησης, όπως αποδείχθηκε, καταγράφηκε στις 21 Φεβρουαρίου.
Ένα σημαντικό μέρος της ρωσικής κοινωνίας και της ρωσικής Αριστεράς δικαιολόγησε τόσο την αναγνώριση των Δημοκρατιών όσο και την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στην επικράτεια της Ουκρανίας, λέγοντας ότι αυτό θα σταματήσει τον βομβαρδισμό του Ντονμπάς και θα τερματίσει την οκταετή κόλαση των βομβαρδισμών για εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό περιείχε μια ορισμένη ποσότητα αλήθειας, αν και στην προηγούμενη δήλωσή μας τονίσαμε τις αρνητικές συνέπειες της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας, καταδικάζοντας τόσο την αναγνώριση όσο και την παρέμβαση. Αλλά τώρα που οι πύραυλοι έχουν πέσει στην Ουκρανία, δεν γίνεται να λέμε ότι η εισβολή στρατευμάτων έγινε για χάρη του «τερματισμού του πολέμου».
Είναι δύσκολο να βρούμε κάτι πιο υποκριτικό από τις δηλώσεις που εξέδωσαν ο Πούτιν και άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι για την «αποναζιστικοποίηση». Σε αντίθεση με τη ρητορική έκκλησή τους στη μνήμη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου του 1941-1945, και τις θυσίες του σοβιετικού λαού στον αγώνα κατά του ναζισμού, το ιστορικό μοντέλο του καθεστώτος Πούτιν δεν είναι η Σοβιετική Ένωση. Αντίθετα, το μοντέλο του Πούτιν είναι η Ρωσική Αυτοκρατορία, όπως έχει εξηγήσει άμεσα και επανειλημμένα. Η μακροσκελής ομιλία του στις 21 Φεβρουαρίου σχετικά με την εισαγωγή στρατευμάτων στη ΛΔΛ (Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ) και στη ΛΔΝ (Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ) ήταν κατηγορηματικά αντικομμουνιστική. Στηριζόταν στη βάση του ρωσικού σωβινισμού και όχι στον σοβιετικό διεθνισμό. Στη Ρωσία, οι συνεργάτες των ναζί τιμώνται επίσης τακτικά, αν και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την ίδια κλίμακα όπως στην Ουκρανία. Το κίνημα των Λευκών δοξάζεται και οι κομμουνιστές διώκονται, συμπεριλαμβανομένων των μελών και στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα κομμουνιστικά κόμματα στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς εξακολουθούν να λειτουργούν παράνομα. Η πολιτική των ρωσικών αρχών είναι η πολιτική του εθνικού σωβινισμού, του αντικομμουνισμού, της αντιδημοκρατικότητας και της ληστείας των εργαζομένων. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, μόνο εξαιρετικά αφελείς άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τη Ρωσία ως μια «αντιφασιστική» δύναμη.
Ακόμα και αν ο πόλεμος αστραπή του Πούτιν πετύχει και η υπάρχουσα κυβέρνηση της Ουκρανίας διαλυθεί, ό,τι και αν αντικατασταθεί με τη δύναμη των ρωσικών ξιφολογχών θα είναι το ίδιο αντιδραστικό, απλά με διαφορετικό χρώμα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Χρειάζεται μόνο να εξετάσουμε τις δυνάμεις που το ρωσικό καθεστώς έθρεψε στο Ντονμπάς τα τελευταία οκτώ χρόνια· το πώς σκότωσε διαφωνούντες στρατιωτικούς διοικητές· και τα κίνητρα που καθοδήγησαν τους Ουκρανούς πολιτικούς την ίδια περίοδο. Δεδομένης της περιορισμένης αστικής δημοκρατίας στην ίδια τη Ρωσία, δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι ο Πούτιν θα συμβάλει στην οικοδόμησή της στην Ουκρανία. Δεν θα δούμε «αποναζιστικοποίηση», αλλά «ναζιστικοποίηση» κάτω από άλλη σημαία.
Ο πόλεμος είναι το πιο δύσκολο ζήτημα για να αναλύσουμε. Φυσικά, δεν μπορούμε να προβλέψουμε το αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής επιχείρησης. Όμως, παρά την τεράστια υλική και τεχνολογική υπεροχή του ρωσικού στρατού έναντι των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, υπάρχει πιθανότητα ο ουκρανικός στρατός και το κράτος να μην ηττηθούν απλώς μέσα σε λίγες ημέρες. Υπό αυτές τις συνθήκες, το πιο εφιαλτικό σενάριο για τους εργαζόμενους της Ρωσίας και της Ουκρανίας θα ζωντανέψει: ένα παρατεταμένο, αιματηρό σφαγείο, στο οποίο οι εργάτες θα είναι τα ζώα προς σφαγή. Αλλά ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου, ο ουκρανικός και ο ρωσικός σωβινισμός θα ανέβει σε νέα ύψη και θα προκληθεί μια βαθιά πληγή στις σχέσεις μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων εργαζομένων που θα διαρκέσει για πολλές δεκαετίες. Επομένως, ο αγώνας για τη συμφιλίωση των λαών, ο σκληρός αγώνας ενάντια στον σωβινισμό όλων των πλευρών, είναι επείγον καθήκον για τους κομμουνιστές διεθνιστές σήμερα.
Το πιο σημαντικό καθήκον των έντιμων Ρώσων κομμουνιστών είναι να αντιταχθούν άμεσα στη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας. Η επικύρωση αυτής της επιχείρησης με το πρόσχημα της «προστασίας του ρωσικού πληθυσμού», τον «αγώνα κατά του ναζισμού» και ούτω καθεξής είναι μια ανοικτή προδοσία των αρχών του διεθνισμού. Η θέση της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία προσέφερε επίσημα στον Πούτιν την αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς και στη συνέχεια ενέκρινε την εισβολή στρατευμάτων και την στρατιωτική επιχείρηση, έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη ζημιά από αυτή την άποψη. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς τη στιγμή που τα μέλη του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος, από τη Μόσχα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, αντιμετωπίζουν την καταστολή του ρωσικού καθεστώτος. Πιστεύουμε ότι οι συνεπείς κομμουνιστές στις τάξεις αυτού του κόμματος θα πρέπει να διαμαρτυρηθούν σθεναρά για το γεγονός ότι η ηγεσία όχι μόνο έχει συνθηκολογήσει με τον ρωσικό σοβινισμό, αλλά ηγείται στην εκστρατεία του. Ήρθε η ώρα όλοι οι πιστοί κομμουνιστές να θυμηθούν τα μαθήματα από την κατάρρευση της Δεύτερης Διεθνούς· να θυμηθούν τον αγώνα του Λένιν ενάντια στους σοσιαλσωβινιστές και τις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκε η Κομμουνιστική Διεθνής!
Καλούμε όλους τους κομμουνιστές στην Ουκρανία, τη Ρωσία και το Ντονμπάς να αντιταχθούν στον πόλεμο. Προτρέπουμε το στρατιωτικό προσωπικό της Ρωσικής Ομοσπονδίας να μην εκτελεί εγκληματικές εντολές. Καλούμε για την καταπολέμηση του σωβινισμού όλων των πλευρών – για τη διεθνή αδελφοσύνη των λαών.
• Ενάντια στην στρατιωτική εισβολή!
• Ενάντια στον ρωσικό ιμπεριαλισμό!
• Ενάντια στον σωβινισμό όλων των ειδών!
• Όχι στον πόλεμο ανάμεσα στους λαούς! Καμία ειρήνη ανάμεσα στις τάξεις!
Ρωσικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT)
Μετάφραση από την ιστοσελίδα www.marxist.com: Ειρήνη Μανιατοπούλου
