Λονδίνο, 4 Ιουλίου 2013
Ο Μόρσι έπεσε. Το υπέροχο κίνημα των μαζών δείχνει για ακόμη μια φορά σε ολόκληρο τον κόσμο την αυθεντική όψη του αιγυπτιακού λαού. Δείχνει ότι η επανάσταση, που πολλοί ακόμα και στην αριστερά πίστευαν ότι είχε διακοπεί, εξακολουθεί να διαθέτει τεράστια κοινωνικά αποθέματα.
Παρά την προπαγάνδα που επιχειρεί να παρουσιάσει την επανάσταση ως “πραξικόπημα”, ήταν μια γνήσια λαϊκή εξέγερση, η οποία εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά σε κάθε πόλη και κωμόπολη της Αιγύπτου. Αυτή ήταν η δεύτερη Αιγυπτιακή Επανάσταση.
Κατά την τελευταία εβδομάδα, σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, στους δρόμους κατέβηκαν 17 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ το αίτημα για γενική απεργία είχε ιδιαίτερη απήχηση. Αυτή ήταν μια χωρίς προηγούμενο στη ιστορία λαϊκή εξέγερση. Στο μέγεθος και την ορμή της ξεπέρασε κατά πολύ ακόμα και την πρώτη Επανάσταση που έγινε πριν δυο χρόνια και ανέτρεψε τον Μουμπάρακ.
Οι μάζες αντιμετώπισαν άφοβα ένα μισητό καθεστώς, δίχως κανένα κόμμα, οργάνωση και ηγεσία. Σύμφωνα με τα λόγια του Μαρξ, στα βήματα της Παρισινής Κομμούνας, οι Αιγύπτιοι «έκαναν έφοδο στον ουρανό». Η επανάσταση προχωράει με γοργά βήματα παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο.
Ο Τρότσκι εξηγεί: « Η ιστορία μιας επανάστασης είναι για εμάς πρώτα από όλα η ιστορία της βίαιης εισόδου των μαζών στο βασίλειο κυριαρχίας του δικού τους πεπρωμένου». Αυτό είναι το εσωτερικό νόημα της αιγυπτιακής επανάστασης. Όπως κάθε μεγάλη επανάσταση, έχει συνταράξει την κοινωνία σε όλο της το βάθος. Έχει δώσει φωνή και συγκεκριμένη έκφραση στις άμορφες φιλοδοξίες των μαζών για αξιοπρεπή ζωή και ένα καλύτερο μέλλον.
«Αλλά οι μάζες είναι πολιτικά συγχυσμένες. Δεν έχουν σαφές πρόγραμμα και δεν ξέρουν τι θέλουν». Αυτή είναι η στείρα λογική των φορμαλιστών και σεχταριστών.
Είναι το προϊόν της άγνοιας για το τι είναι μια επανάσταση.
Εκ φύσεως, η επανάσταση σηματοδοτεί την είσοδο στο προσκήνιο της ιστορίας εκατομμυρίων πολιτικά ανεκπαίδευτων ανθρώπων. Δεν έχουν διαβάσει κάποιο μαρξιστικό βιβλίο και δεν είναι κατ’ ανάγκη μέλη ενός κόμματος. Αλλά είναι η πραγματική κινητήρια δύναμη της επανάστασης και η μόνη εγγύηση για την επιτυχία της.
Στα πρώτα στάδια της επανάστασης οι μάζες είναι συγχυσμένες και αφελείς. Φυσικά! Ποιος να τους εκπαίδευε; Και ποιος μπορεί να το κάνει τώρα; Οι μάζες μπορούν να μάθουν μόνο με την άμεση εμπειρία της δράσης τους. Μαθαίνουν από το μεγαλύτερο βιβλίο όλων – το βιβλίο της ζωής.
Σε μια Επανάσταση, όμως, οι μάζες μαθαίνουν γρήγορα. Οι άνδρες και οι γυναίκες στους δρόμους του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας και των άλλων πόλεων έχουν μάθει περισσότερα τις τελευταίες ημέρες και εβδομάδες απ’ όσα σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Πάνω απ ‘όλα, έχουν μάθει τη συλλογική τους δύναμη – τη δύναμη να αμφισβητούν τις κυβερνήσεις και τα κράτη, τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες, τους στρατηγούς και αρχηγούς αστυνομίας – και να κερδίζουν.
Αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό μάθημα, αλλά πολύ επικίνδυνο από τη σκοπιά της άρχουσας τάξης – και όχι μόνο στην Αίγυπτο. Οι ηγέτες της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας, του Μαρόκου και του Κατάρ τρέμουν. Ωστόσο, τα κύματα της επανάστασης από την Αίγυπτο εξαπλώνονται ακόμα πιο μακριά.
Ο λαός της Αιγύπτου δίνει το παράδειγμα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία όλου του κόσμου. Στην Πορτογαλία, η κυβέρνηση βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ως αποτέλεσμα μαζικών διαδηλώσεων και της γενικής απεργίας. Ο λαός της Πορτογαλίας αρνείται να δεχθεί την επιβολή περισσότερων μέτρων από την αστική συμμορία στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Το όλο σχέδιο της «λιτότητας για τους εργαζόμενους και τα κέρδη για τους τραπεζίτες» απειλείται από αυτό – και μαζί με αυτό, το μέλλον του ίδιου του Ευρώ.
Ήταν πραξικόπημα;
Η αντίδραση των ιμπεριαλιστών για τα γεγονότα στην Αίγυπτο ήταν ένας συνδυασμός φόβου, ανικανότητας και προδοσίας στον ίδιο βαθμό. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ήταν εξίσου ανίκανοι να επηρεάσουν τα γεγονότα, όπως και πριν από δύο χρόνια. Έτσι, αναγκάζονται να καταφύγουν σε παρασκηνιακούς ελιγμούς και ίντριγκες με τις κορυφές του αιγυπτιακού στρατού, απειλώντας και εκβιάζοντας.
Ο μάλλον κωμικά αποκαλούμενος «ελεύθερος τύπος» της Ευρώπης και των ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει μια δηλητηριώδη πλημμύρα ψεμάτων. Το πρώτο και το πιο κραυγαλέο ψέμα είναι ότι ο Μόρσι απομακρύνθηκε, όχι από την κίνηση των μαζών, αλλά από ένα στρατιωτικό «πραξικόπημα». Πρόκειται για μια «εξήγηση» που δεν εξηγεί τίποτα.
Όλοι γνωρίζουν ότι οι αρχηγοί του στρατού έκαναν μια συμφωνία με τον Μόρσι και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα πριν από ένα χρόνο, η οποία επί της ουσίας παρέδωσε ονομαστική ισχύ στους εν λόγω κλέφτες και γκάνγκστερ με αντάλλαγμα να κρατηθεί ανέπαφος ο παλιός κρατικός μηχανισμός. Οι δολοφόνοι και βασανιστές του παλαιού καθεστώτος είχαν τη δυνατότητα να δρουν ανενόχλητοι.
Ούτε ένας στρατηγός ή αρχηγός της αστυνομίας δεν τέθηκε σε δίκη για εγκλήματα κατά του λαού. Τους επετράπη να συνεχίσουν να λεηλατούν το κράτος και να γεμίζουν τις τσέπες τους, όπως και πριν, αλλά και οι πλούσιοι επιχειρηματίες που στέκονται πίσω από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε αυτή τη λεηλασία.
Αν οι αρχηγοί του στρατού αποφάσισαν να ξεφορτωθούν τον Μόρσι ήταν μόνο και μόνο επειδή υποχρεώθηκαν να το πράξουν από ένα ακατανίκητο κίνημα των μαζών. Οι στρατηγοί φοβήθηκαν ότι αν δεν δράσουν, οι μάζες θα μπορούσαν να προχωρήσουν περισσότερο και να κινηθούν για να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Αποφάσισαν να θυσιάσουν τον αναλώσιμο Μόρσι, προκειμένου να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί από τον παλιό κρατικό μηχανισμό και πάνω απ ‘όλα τον δικό τους πλούτο, τη δύναμη και τα προνόμια.
Τα αστικά ΜΜΕ προωθούν τη γραμμή ότι αυτό το «πραξικόπημα» δεν αποτελεί καλό οιωνό για τη «δημοκρατία» στην Αίγυπτο. Στις τηλεοράσεις δείχνουν δακρυσμένους εκπροσώπους της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, διαμαρτυρόμενοι ότι αυτό ήταν ένα πλήγμα για τη δημοκρατία, καθώς ο «νόμιμα εκλεγμένος» πρόεδρος απομακρύνθηκε από το στρατό, συγκρίνοντας το γεγονός με το πραξικόπημα της δεκαετίας του 1950 που οδήγησε σε δεκαετίες δικτατορίας.
Επαναλαμβάνοντας διαρκώς ότι ο στρατός απομάκρυνε τον Μόρσι, προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή από το γεγονός ότι ήταν το μαζικό κίνημα κατάφερε την ανατροπή του.
Αυτό δεν ήταν ένα πραξικόπημα. Αντίθετα, επιβλήθηκε στη στρατιωτική ηγεσία από τις μάζες. Οι στρατηγοί έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θέλουν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στις συνωστισμένες μάζες στην πλατεία Ταχρίρ για να κατανοήσει την αδυναμία του στρατού να ελέγξει ένα τόσο μεγάλο κίνημα. Αντιθέτως, οι στρατηγοί αποφάσισαν να ‘ιππεύσουν μια τίγρη’. Το πρόβλημα είναι ότι ένας άνθρωπος που ιππεύει μια τίγρη θα συναντήσει σοβαρές δυσκολίες όταν προσπαθήσει να κατέβει.
“Δημοκρατία”
Το δεύτερο μεγάλο ψέμα που διαδίδεται από τα μέσα ενημέρωσης είναι ότι ο Μόρσι ήταν ο «πρώτος ελεύθερα εκλεγμένος Πρόεδρος της Αιγύπτου» που έχει ως εκ τούτου τη «νομιμοποίηση» να κυβερνά και ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν υπομονή να περιμένουν για τις επόμενες εκλογές, όπως ακριβώς κάνουν οι «πολιτισμένοι» Αμερικανοί, Γάλλοι και οι Βρετανοί.
Όταν αυτό το παιδαριώδες επιχείρημα τέθηκε σε διαδηλωτή στην πλατεία Ταχρίρ, απλώς απάντησε: «Αλλά αυτό είναι μια επανάσταση!» Αυτή ήταν η καλύτερη απάντηση. Μια επανάσταση από την ίδια τη φύση της αψηφά και προσπαθεί να ανατρέψει την υπάρχουσα τάξη, τους νόμους, τους κανόνες και τις αξίες. Το να απαιτήσουμε μια επανάσταση που δείχνει σεβασμό προς τους θεσμούς και τις προσωπικότητες είναι σαν να απαιτούμε από μια επανάσταση να αποκηρύξει τον εαυτό της.
Σε κάθε περίπτωση, το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση Μόρσι ήταν δημοκρατική είναι λανθασμένο στη βάση του. Ούτε ο τρόπος που ήρθε στην εξουσία, ούτε ο τρόπος που κυβέρνησε ήταν πραγματικά δημοκρατικός. Η πλειοψηφία των Αιγυπτίων δεν ψήφισαν για τον Μόρσι, όπως ο ίδιος συχνά ισχυριζόταν. Μόνο 46.42% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων προσήλθαν στις κάλπες στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Πολλοί από εκείνους που ψήφισαν για τον Μόρσι κατά τη δεύτερη ψηφοφορία έπραξαν με τη ψευδαίσθηση ότι θα ψήφιζαν για το «μικρότερο κακό», για την υπεράσπιση της «δημοκρατίας» και ούτω καθεξής. Ακόμη και τμήματα της Αριστεράς υποστήριξαν σε μια ψηφοφορία τον Μόρσι σε αυτή τη βάση, μια πολύ λανθασμένη θέση, την οποία επικρίναμε έντονα εκείνη την περίοδο. Η κριτική μας αποδείχθηκε από τα γεγονότα που ακολούθησαν ότι ήταν επαρκώς δικαιολογημένη.
Ο Μόρσι δεν ήταν το «μικρότερο κακό». Οι μέθοδοι διακυβέρνησης του Μόρσι δεν διέφεραν από τις μεθόδους του Μουμπάρακ. Στην πραγματικότητα υλοποιούνταν από τους ίδιους ανθρώπους. Κατά τη δωδεκάμηνη θητεία του, εκατοντάδες διαδηλωτές σκοτώθηκαν και χιλιάδες αγωνιστές εκδιώχθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και φυλακίστηκαν από τις συμμορίες του, μόνο και μόνο επειδή κινητοποιούνταν πολιτικά εναντίον του.
Πογκρόμ οργανώθηκαν κατά των χριστιανών, Σιιτών και άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων. Τα δικαιώματα των εργαζομένων συστηματικά υπονομεύονταν. Ενορχήστρωσε ένα νομικό πραξικόπημα στην κύρια ομοσπονδία συνδικάτων. Καταδίκασε 21 αθώους οπαδούς ποδοσφαίρου σε θάνατο. Γυναίκες κακοποιήθηκαν σεξουαλικά στους δρόμους, προκειμένου τις εξαναγκάσει να υποταχθούν. Η Αίγυπτος ωθούνταν προς ένα αντιδημοκρατικό και καταπιεστικό ισλαμικό σύνταγμα. Ο Mόρσι έδωσε στον εαυτό του ειδικές εξουσίες που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα συνταγματικά του δικαιώματα. Τέλος, δήλωσε την πρόθεσή του να εμπλέξει την Αίγυπτο στη σεχταριστική δίνη της Συρίας.
Οι «δημοκράτες» τώρα συμβουλεύουν τμήματα των εργαζομένων να κάνουν υπομονή, να περιμένουν μέχρι τις επόμενες εκλογές, για να «δοθεί στη δημοκρατία μια ευκαιρία» και ούτω καθεξής. Αλλά αυτοί οι «δημοκράτες» ζουν σε ωραία σπίτια και έχουν προνόμια. Αντέχουν οικονομικά να κάνουν υπομονή, δεδομένου ότι η αστική δημοκρατία που υπερασπίζουν τους έχει ήδη δώσει πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Αλλά οι μάζες δεν μπορούν να περιμένουν. Είναι πεινασμένοι για δώδεκα μήνες, ενώ άλλοι ζουν σε αφθονία. Είναι άστεγοι, ενώ άλλοι ζουν στην πολυτέλεια. Ακόμα και άνθρωποι που ψήφισαν για τον Μόρσι ελπίζοντας σε κάποια βελτίωση, έχουν δει όλες τις ελπίδες τους να διαψεύδονται. Η ένταση του θυμού τους είναι ανάλογη προς το βαθμό των προσδοκιών τους.
Για τις μάζες, η δημοκρατία δεν είναι μια κενή λέξη. Το βασικό είναι η δημοκρατία να μπορεί να γεμίσει τα άδεια στομάχια τους. Η Αιγυπτιακή επανάσταση δεν πάλεψε για προσοδοφόρες θέσεις εργασίας για τους επαγγελματίες πολιτικούς. Ήταν μια εξέγερση των μαζών ενάντια στην εκμετάλλευση, την ανεργία και τη φτώχεια. Σε μια επανάσταση η διάθεση των μαζών αλλάζει με ταχύτητα αστραπής. Αντίθετα, ο μηχανισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι αργός και υστερεί σε σχέση με τα γεγονότα. Η «νομιμοποίηση» του Μόρσι βασίστηκε στη εκλογή της από μια μειοψηφία, και η υποστήριξη που είχε τότε έχει πλέον εξατμιστεί.
Στάδια στην Αιγυπτιακή Επανάσταση
Μια επανάσταση δεν είναι ένα δράμα μιας πράξης. Ξεδιπλώνεται μέσα από μια σειρά από στάδια, στα οποία οι μάζες προσπαθούν να βρουν μια διέξοδο από την κρίση, βλέποντας πρώτα προς ένα πολιτικό κόμμα ή ηγέτη και μετά στο επόμενο. Στα πρώτα στάδια, τα οποία χαρακτηρίζονται από την εκρηκτική είσοδο των μαζών στην πολιτική αρένα, η έλλειψη πολιτικής εμπειρίας τους οδηγεί να πάρουν το δρόμο της μικρότερης αντίστασης. Αλλά σύντομα μαθαίνουν, ότι ο «εύκολος» τρόπος αποδεικνύεται πιο επίπονος και δύσκολος.
Ο Τρότσκι εξηγεί:
«Οι μάζες κινούνται σε μια επανάσταση όχι με ένα έτοιμο σχέδιο κοινωνικής ανασυγκρότησης, αλλά με μια απότομη αίσθηση ότι δεν μπορούν να αντέξουν το παλιό καθεστώς. Μόνο τα κατευθυντήρια στρώματα μιας τάξης έχουν ένα πολιτικό πρόγραμμα, και ακόμα και αυτό εξακολουθεί να απαιτεί τον έλεγχο των γεγονότων, καθώς και την έγκριση των μαζών. Η θεμελιώδης πολιτική διαδικασία της επανάστασης κατά συνέπεια, συνίσταται στη σταδιακή κατανόηση από την τάξη των προβλημάτων που προκύπτουν από την κοινωνική κρίση – ο ενεργός προσανατολισμός των μαζών με τη μέθοδο των διαδοχικών προσεγγίσεων. Τα διάφορα στάδια μιας επαναστατικής διαδικασίας που πιστοποιούνται με την εναλλαγή των κομμάτων, όπου τα πιο ακραία υπερισχύουν πάντα των λιγότερο ακραίων, εκφράζουν την αυξανόμενη πίεση των μαζών προς τα αριστερά – όσο η ταλάντευση του κινήματος δεν συναντά αντικειμενικά εμπόδια. Όταν συναντήσει, εκεί ξεκινά μια αντίδραση: απογοητεύσεις των διαφόρων στρωμάτων της επαναστατικής τάξης, αύξηση της αδιαφορίας και συνεπώς ενίσχυση της θέσης των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Αυτό είναι, τουλάχιστον, το γενικό περίγραμμα των παλιών επαναστάσεων.»
Μπορούμε να δούμε ένα παρόμοιο μοτίβο στην Αιγυπτιακή Επανάσταση. Εξαιτίας της απουσίας ενός ισχυρού επαναστατικού κόμματος, ένα τμήμα των μαζών κοίταξε προς την Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία ήταν το μόνο σοβαρά οργανωμένο κόμμα εκείνη τη στιγμή. Οι ηγέτες της Αδελφότητας, ειδικευμένοι στην εξαπάτηση, φρόντισαν να κρύψουν τα πραγματικά υλικά και ταξικά συμφέροντα πίσω από τη ρητορική τους.
Αλλά με το που ανέβηκαν στην εξουσία, σύντομα αποκαλύφθηκε το πραγματικό τους πρόσωπο. Κλείνοντας μια συμφωνία με τους επικεφαλείς του στρατού, πρόδωσαν όλες τις ελπίδες των οπαδών τους. Η γνώμη των μαζών διαμορφώθηκε αποφασιστικά εναντίον τους, και οδήγησε απευθείας στην παρούσα κατάσταση. Αυτό αντιπροσωπεύει ένα νέο και ποιοτικά ανώτερο στάδιο της Αιγυπτιακής Επανάστασης.
Θα υπάρξει μια ολόκληρη σειρά από κινήματα και αναταραχές, και μια ολόκληρη σειρά από ασταθείς κυβερνήσεις, γιατί σε μια καπιταλιστική βάση δεν υπάρχει λύση για τα προβλήματα της Αιγύπτου. Θα υπάρξουν νέες εξεγέρσεις, αλλά και περίοδοι κούρασης με απογοήτευση, απελπισία, ήττες, ακόμα και περίοδοι αντίδρασης. Αλλά κάθε διακοπή, θα πρέπει να ακολουθείται από νέες εκρήξεις. Αυτό έχει τις ρίζες του στο χαρακτήρα της περιόδου.
Μπορούν οι μάζες να πάρουν την εξουσία;
Αυτό το εμπνευσμένο κίνημα ήταν ένα πραγματικά μαζικό κίνημα. Επαναστατικές επιτροπές ξεφύτρωσαν σε όλη τη χώρα. Μια γενική απεργία ξεκίνησε. Εκατομμύρια κατέλαβαν τους δρόμους. Η κυβέρνηση κρεμόταν από μια κλωστή. Οι διαδηλωτές περικύκλωσαν το προεδρικό μέγαρο, έβαλαν λουκέτο στις πύλες και σήκωσαν πανό που έλεγαν: “Κλειστό με απόφαση της Επανάστασης”.
Κυβερνητικά κτίρια καταλήφθηκαν από απλούς ανθρώπους – οικοδόμους, ξυλουργούς, καταστηματάρχες, υπαλλήλους, φοιτητές και καθηγητές. Ενώθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις, με απλούς στρατιώτες και τους αξιωματικούς. Οι αστυνομικοί με στολή συντάχθηκαν με τους διαδηλωτές για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους.
Δεν έγινε προσπάθεια να σταλούν στρατιώτες στην πλατεία Ταχρίρ, όπως έκαναν πριν από δύο χρόνια, από φόβο μην τυχόν μολυνθούν οι στρατιώτες με την επαναστατική επιδημία. Οι κορυφές του στρατού κινήθηκαν εναντίον του Μόρσι, επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή. Αν δεν το είχαν πράξει, υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να χάσουν τον έλεγχο του στρατού. Υπό την ισχυρή πίεση των εκατομμυρίων λαού, δεν θα αποκλειόταν ο στρατός να διασπαστεί, με τη μετακίνηση ενός τμήματος των κατώτερων αξιωματικών προς τα αριστερά, όπως συνέβη με τον Νάσερ το 1952. Σε περίπτωση απουσίας ενός ισχυρού επαναστατικού κόμματος, ένα τέτοιο σενάριο εξακολουθεί να είναι πιθανό.
Κατά τις τελευταίες ημέρες στην Αίγυπτο η εξουσία βρίσκεται στους δρόμους περιμένοντας κάποιον να την πάρει. Η τραγωδία είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική ηγεσία για να αναλάβει. Ο Μόρσι ανατράπηκε από μια επανάσταση, όπως ο Τσάρος ανατράπηκε στη Ρωσία τον Φεβρουάριο του 1917. Όμως, η εμπειρία της Ρωσικής Επανάστασης έδειξε ότι δεν είναι αρκετό για να ανατραπεί το παλιό καθεστώς. Κάτι πρέπει να μπει στη θέση του. Στην περίπτωση της Ρωσίας, η ύπαρξη του κόμματος των Μπολσεβίκων, υπό την ηγεσία του Λένιν και του Τρότσκι ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που επέτρεψε την επανάσταση να θριαμβεύσει. Αλλά δεν υπάρχει τέτοιο κόμμα στην Αίγυπτο. Πρέπει να οικοδομηθεί στη φωτιά των γεγονότων.
Στην πραγματικότητα, η εξουσία ήταν στα χέρια του λαού. Αλλά αν αυτή η δύναμη δεν είναι οργανωμένη, μπορεί να γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά τους. Όταν το κίνημα υποχωρεί και οι άνθρωποι επιστρέφουν στην καθημερινή τους ζωή, οι επαγγελματίες πολιτικοί, οι καριερίστες και οι έμποροι θα κλέψουν την επανάσταση και να κάνουν βρώμικες συμφωνίες πίσω από τις πλάτες του λαού. Τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, και σε ένα έτος, ίσως και παραπάνω, οι μάζες θα πρέπει να βγουν πάλι στους δρόμους.
«Οι άνθρωποι είναι παράλογοι», λένε οι αστοί επικριτές της Επανάστασης. «Τα προβλήματα της Αιγύπτου είναι πολύ μεγάλα για να λυθούν μέσα σε λίγους μήνες». Ναι, είναι αλήθεια ότι τα προβλήματα της Αιγύπτου είναι πολύ σοβαρά. Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν μπορούν να επιλυθούν με ημίμετρα. Απεγνωσμένα προβλήματα απαιτούν απεγνωσμένες λύσεις. Και το απλό γεγονός είναι ότι η βασική αιτία του προβλήματος δεν είναι αυτή ή εκείνη η διοίκηση, αυτός ή ο άλλος Πρόεδρος. Η αιτία του προβλήματος είναι η κρίση του καπιταλισμού. Και μπορεί να επιλυθεί με την κατάργηση του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από μια εθνικοποιημένη σχεδιασμένη οικονομία κάτω από το δημοκρατικό έλεγχο της εργατικής τάξης.
Ο στρατός δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία, αλλά μάλλον θα προσπαθήσουν να σχηματίσουν μια τεχνοκρατική κυβέρνηση, όπως τη λένε, με επικεφαλής κάποιο «φιλελεύθερο» αστό τύπου Ελ Μπαραντέι. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες αυταπάτες για το στρατό ανάμεσα στα πιο καθυστερημένα πολιτικά στοιχεία, ωστόσο η εξουσία του δεν είναι τόσο μεγάλη όσο παρουσιάζεται από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης. Οι πιο συνειδητοί άνθρωποι δεν έχουν αυταπάτες για το στρατό. Τα πιο μαχητικά στοιχεία της νεολαίας συγκεντρώθηκαν γύρω από ένα χαλαρό συνασπισμό που ονομάζεται Tamarrod, ο οποίος έδωσε μια μορφή στις επαναστατικές φιλοδοξίες των μαζών. Ο συνασπισμός Tamarrod εξέδωσε μια ανακοίνωση πριν από την πτώση του Μόρσι : «οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να επηρεάσουν το στρατό και τον Μόρσι, αλλά όλα τα κόμματα πρέπει να γνωρίζουν ότι η επαναστατική βούληση του λαού είναι πιο ισχυρή».
Αυτό είναι εκατό φορές σωστό. Το σύνθημα από τους πιο συνεπείς επαναστάτες θα πρέπει να είναι: «Καμία εμπιστοσύνη στους αστούς πολιτικούς που θέλουν να κλέψουν την επανάσταση και να ξεπουλήσουν τα κέρδη της, όπως οι έμποροι στο παζάρι. Μην εμπιστεύεστε ανθρώπους όπως ο Ελ Μπαραντέι που εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους και ταυτόχρονα διεκδικούν το δικαίωμα να μιλούν για λογαριασμό της Επανάστασης.»
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιλύσουν τα πιεστικά προβλήματα του αιγυπτιακού λαού. Αλλά πώς μπορεί να επιλυθούν αυτά τα προβλήματα; Οι Ρώσοι εργάτες εγκαθίδρυσαν τα σοβιέτ – συμβούλια εργαζομένων – προκειμένου να δοθεί μια οργανωμένη έκφραση στο κίνημα. Στην Αίγυπτο πολλές επαναστατικές επιτροπές έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Αυτές οι επιτροπές είναι το μέσο με το οποίο οι φιλοδοξίες των μαζών μπορεί να εκφραστούν σωστά. Οι επιτροπές πρέπει να συνδεθούν σε τοπικό, περιφερειακό και τέλος σε εθνικό επίπεδο. Αυτό θα αποτελούσε μια πραγματική επαναστατική και δημοκρατική εναλλακτική λύση για το διεφθαρμένο και καταπιεστικό αστικό κράτος.
Ο λαός της Αιγύπτου δεν μπορεί να περιμένει το στρατό ή οποιονδήποτε άλλο για να λαμβάνει αποφάσεις για λογαριασμό του. Ο εργατικός έλεγχος θα πρέπει να εισάγεται αμέσως στα εργοστάσια και τους χώρους εργασίας, για να εγγυηθεί την παραγωγή, την προστασία των συνθηκών εργασίας, καθώς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ταυτόχρονα θα πρέπει να εκθέτει τη διαφθορά, την απάτη και την κακοδιαχείριση των αφεντικών και των γραφειοκρατών.
Για να υπερασπιστεί την επανάσταση από τρομοκρατικές επιθέσεις από τους υποστηρικτές του έκπτωτου προέδρου και από ισλαμο-φασιστικά στοιχεία, οι εργαζόμενοι πρέπει να οπλιστούν και να οργανωθούν σε πολιτοφυλακές που θα συνδέονται με τις επαναστατικές επιτροπές. Θα πρέπει, επίσης, να συσταθούν επαναστατικά δικαστήρια, τα οποία συνδεόμενα με τις επαναστατικές επιτροπές θα έχουν στόχο τη σύλληψη και την τιμωρία των αντεπαναστατών ως ενόχους για τα εγκλήματα κατά του λαού.
Τα συνθήματα μας μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
- Ψωμί! Εργασία! Κατοικία!
- Δήμευση του πλούτου των πλουσίων που έχουν λεηλατήσει τον πλούτο της Αιγύπτου για γενεές και η χρησιμοποίηση του για την ανοικοδόμηση μιας κατεστραμμένης χώρας.
- Ενάντια στους καπιταλιστές και τους γραφειοκράτες που μας λήστεψαν και μας εκμεταλλεύονται!
- Για μια κυβέρνηση των εργατών και των αγροτών που θα εθνικοποιήσει τις μεγάλες τράπεζες και εταιρείες υπό το δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων και θα εκμεταλλευτεί τον πλούτο της Αιγύπτου προς όφελος των εκατομμυρίων εργατών. Όχι σε μια χούφτα των πλούσιων παρασίτων!
- Για ένα πρόγραμμα δημοσίων έργων, για την κατασκευή σχολείων, νοσοκομείων, δρόμων και σπιτιών, τόσο για την παροχή εργασίας για τους ανέργους όσο και για να λυθεί το πρόβλημα της κακής ποιότητας των κατοικιών και τη στέγαση των αστέγων.
- Εκλεγμένες επιτροπές δράσης σε κάθε χώρο εργασίας, γειτονίες, σχολεία και πανεπιστήμια.
- Εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό μας και τις λαϊκές δημοκρατικές επιτροπές μας.
- Έλεγχος στους ηγέτες. Αν δεν ενεργούν σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, άμεση ανάκληση και διορισμός ηγετών που θα στηρίζουν γνήσια την επανάσταση.
- Όλη η δύναμη στις επαναστατικές επιτροπές!
- Ζήτω η Αραβική Σοσιαλιστική Επανάσταση!
Μετάφραση: Απόστολος Δαγρές, Γερασιμίνα Τσιντή
{fcomment}
