Η ΔΕΗ, ο εγχώριος κρατικός «κολοσσός» της ενέργειας, βρέθηκε στο επίκεντρο των πολιτικών συζητήσεων με αφορμή την παραίτηση και τις καταγγελίες του πρώην προέδρου της Παλαιοκρασσά. Αυτή η παραίτηση και η έντονη ενδοκυβερνητική διένεξη που την προκάλεσε, ήταν το αποτέλεσμα της τρομερής αντιπαράθεσης συμφερόντων που έχει ξεσπάσει, με «μήλον της έριδος» τα επενδυτικά προγράμματα και τις προμήθειες της εταιρείας.
Η προοπτική της περίφημης «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας, που στην πραγματικότητα σημαίνει την απόπειρα ολοκληρωτικής πρόσδεσης του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας στο άρμα των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων κάτω από την πίεση της Ε.Ε, έχει δώσει το έδαφος για να γίνει οξύτερος αυτός ο επιχειρηματικός πόλεμος.
Το κυβερνητικό σχέδιο είναι να αποσυρθεί σταδιακά η ΔΕΗ από το επίκεντρο της ενέργειας, αφήνοντας ελεύθερο χώρο για τους κερδοσκόπους. Προς το παρόν όμως, πριν η «απελευθέρωση» ολοκληρωθεί στη ΔΕΗ, οι ιδιώτες θα διεκδικούν προμήθειες και συμμετοχή στο επενδυτικό της πρόγραμμα, με οφέλη πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η «πίτα» περιλαμβάνει κατασκευή και αντικατάσταση μονάδων παραγωγής, τροφοδοσία σε καύσιμα, προμήθεια φυσικού αερίου, ανανέωση συμφωνιών για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας και την προοπτική ιδιωτικής εκμετάλλευσης και εκποίησης της ακίνητης περιουσίας της ΔΕΗ, καθώς και της γης που κατέχει η εταιρεία, το μέγεθος της συνολικής έκτασης της οποίας, την καθιστά έναν από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες εδάφους στη χώρα. Για ένα μερίδιο από αυτή την «πίτα» διαγκωνίζονται μεγάλα ντόπια και ξένα συμφέροντα, όπως ο όμιλος Μυτιληναίου, τα ΕΛ.ΠΕ. (βλ. όμιλος Λάτση), ο όμιλος Κοπελούζου, η «Motor Oil», η ιταλική «Edisson» και η γαλλική «Edf».
Μέσα λοιπόν σε αυτό τον κυκεώνα κερδοσκοπικού παρασιτισμού σε βάρος των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, με τα χρήματα του οποίου και στο όνομα του οφέλους του οποίου η ΔΕΗ έγινε ένας κερδοφόρος γίγαντας, είναι απόλυτα φυσικό η ηθική των εκάστοτε κυβερνητικών αξιωματούχων να μοιάζει ανέκδοτο και οι όροι σκάνδαλα και διαφθορά να έχουν χάσει πλέον το νόημά τους. Ο γίγαντας αντί να μπαίνει στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου λειτουργεί για να αποφέρει υπερκέρδη στα λιγοστά αφεντικά της οικονομίας.
Από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι της εταιρείας που παρουσιάζονται από την κυβέρνηση σαν «προνομιούχοι», βλέπουν το εισόδημά τους στάσιμο, τους εσωτερικούς κανονισμούς να γίνονται αυταρχικότεροι, το μέλλον τους να γίνεται αβέβαιο και τις γραμμές τους να τεμαχίζονται τεχνητά, σε παλιούς και νέους, σε μόνιμους και σε συμβασιούχους όλων των ειδών («8μηνίτες», «3μηνίτες» κ.ο.). Η ίδια η ζωή απέδειξε ότι η αποδοχή από τη συνδικαλιστική ηγεσία του χώρου, της πολιτικής της μετοχοποίησης, ήταν μόνο η αρχή για να κορυφωθεί το όργιο παρασιτισμού και ιδιωτικοποίησης όλων των λειτουργιών της εταιρείας, καθώς και για την χειροτέρευση των εργασιακών όρων και συνθηκών.
Όμως στη ΔΕΗ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι απασχολείται σήμερα μια από τις «βαριές μεραρχίες» της ελληνικής εργατικής τάξης, με πλούσιες αγωνιστικές παραδόσεις. Ο ρόλος των εργαζόμενων και του αγώνα τους σήμερα είναι καθοριστικός για το μέλλον της εταιρείας, αλλά και συνολικότερα του αγώνα των ΔΕΚΟ. Ο αγώνας για μια ΔΕΗ 100% κρατική, με εργαζόμενους που θα κατέχουν όλοι πλήρη και σταθερή εργασία και οι οποίοι, μέσω της θεσμοθέτησης του εργατικού ελέγχου θα ασκούν αποφασιστική επιρροή στις κατευθύνσεις και στο σχεδιασμό της εταιρείας για την πάταξη των σκανδάλων και της κακοδιαχείρισης είναι η μόνη διέξοδος.
Το παραπάνω κείμενο είναι γραμμένο από σύντροφο που εργάζεται ως συμβασιούχος στη ΔΕΗ.
