Δήλωση του CMR για το δημοψήφισμα στη Βενεζουέλα

ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15/2/09

Μετάφραση : Ροδάνθη Λυράκη

Στις 15 Φεβρουαρίου ένα σημαντικό δημοψήφισμα θα διεξαχθεί στη Βενεζουέλα. Το βασικό ζήτημα που τίθεται υπό την έγκριση του λαού είναι η άρση του ορίου στις φορές που μπορεί ένας πρόεδρος να εκλεγεί σε αυτή τη θέση.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Η συνταγματική τροποποίηση παρουσιάστηκε απ’ τη μπουρζουαζία σαν μια δικτατορική κίνηση μέσω της οποίας ο Τσάβες σκοπεύει να αυτοανακυρυχθεί πρόεδρος εφ’ όρου ζωής. Αυτό είναι απολύτως ανόητο και ανταποκρίνεται στην προπαγανδιστική καμπάνια ψεμάτων και διαστρεβλώσεων που διεξάγουν τα δυτικά μέσα ενάντια στη Μπολιβαριανή επανάσταση από την αρχή.

Αντιδραστικοί και ιμπεριαλιστές έχουν υψώσει μια κραυγή: « ο Τσάβες είναι αυταρχικός». Αυτό είναι καθαρή υποκρισία. Στη Γαλλία την Ισπανία, τη Βρετανία δεν υπάρχει κανένας απ’ αυτούς τους περιορισμούς. Αυτό που προτείνεται στο δημοψήφισμα δεν είναι να γίνει ο Τσάβες  ισόβιος πρόεδρος, ούτε καν ένα λεπτό παραπάνω από τη λήξη της τωρινής του κυβέρνησης. Αυτό που προτείνεται είναι να έχει ο λαός της Βενεζουέλας το δικαίωμα να ψηφίσει τον Τσάβες στις επόμενες εκλογές. Ο λαός πρέπει να έχει το δικαίωμα να ψηφίζει όποιον υποψήφιο διαλέξει. Αυτό είναι ένα βασικό δημοκρατικό δικαίωμα, που υπερασπίζουμε. Επιπλέον, αυτό θα ισχύσει επίσης για τους δημάρχους και τους τοπικούς κυβερνήτες.

Σε μια δημοκρατία ο λαός πρέπει να έχει το δικαίωμα να ψηφίσει τον πρόεδρο της επιλογής του. Σε κάποιες δυτικές χώρες που θέλουν να θεωρούνται δημοκρατικές, ο επικεφαλής του κράτους δεν είναι ποτέ αιρετός. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Ισπανία, όπου ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος δεν εκλέχθηκε ποτέ από κανένα, αλλά διορίστηκε απ’ τον δικτάτορα Φράνκο. Κι όμως αυτός ο μη εκλεγμένος Βουρβόνος νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να λέει στον πρόεδρο της Βενεζουέλας, που έχει επαναλαμβανόμενα εκλεχθεί με μεγάλες πλειοψηφίες, να σωπάσει.

Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή όπου ο επικεφαλής του κράτους δεν αποφασίζεται σε εκλογές αλλά από το τυχαίο γεγονός μιας γέννησης;  Κι όμως, αυτό συμβαίνει στη Βρετανία, το Βέλγιο και άλλες χώρες που δηλώνουν δημοκρατικές. Στη Βρετανία και άλλες χώρες δεν υπάρχει επίσης όριο στις φορές που ένας πρόεδρος μπορεί να κατέβει στις εκλογές. Αυτό το γεγονός δεν είναι αντιφατικό και κανένας ποτέ δεν το αναφέρει. Αλλά όταν πρόκειται για τη Βενεζουέλα εφαρμόζονται άλλα στάνταρ. Γιατί; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: δε θέλουν ο Τσάβες να ξανακατέβει γιατί φοβούνται ότι θα νικήσει. 

ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ

Το δημοψήφισμα συμβαίνει σ’ ένα κρίσιμο σημείο για τη Βενεζουελάνικη επανάσταση. Μετά από 10 χρόνια επανάστασης, οι αντιθέσεις είναι πιο οξυμένες από ποτέ. Στις πόλεις, οι μάζες των φτωχών, νεολαίων κι εργατών έχουν κινητοποιηθεί ξανά και ξανά για να σώσουν την επανάσταση και να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις της. Σε πολλές περιπτώσεις οι κινητοποιήσεις τους έχουν προλάβει ανοικτή αντεπαναστατική δράση (το πραξικόπημα τον Απρίλιο 2002, το «lockout» των αφεντικών το Δεκέμβριο 2002.κ.α.).

Ωστόσο, μετά από 10 χρόνια ασταμάτητου αγώνα, η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο μεγάλος όγκος της βιομηχανίας, της γης και των τραπεζών παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια. Η αντεπανάσταση διεξάγει ένα λυσσασμένο αγώνα για να υποτιμήσει την οικονομία, οργανώνοντας ένα σαμποτάζ που προκαλεί ελλείψεις σε συγκεκριμένα τρόφιμα και δίνοντας μια επιπλέον ώθηση στη συνεχή άνοδο του πληθωρισμού. Οργανώνουν μια απεργία του κεφαλαίου που οδηγεί σε σταμάτημα της παραγωγής σε εργοστάσια σ’ όλη τη χώρα.

Αν και η επανάσταση έχει πετύχει σημαντικές κατακτήσεις, ακόμα δεν είναι μη αναστρέψιμη. Η πρώτη σοβαρή προειδοποίηση ήρθε το Δεκέμβριο του 2007 με την ήττα στο δημοψήφισμα για συνταγματική μεταρρύθμιση. Το Νοέμβριο του 2008 η επανάσταση έχασε σημαντικούς δήμους απ’ την αντιπολίτευση. Αν και το PSUV (το σοσιαλιστικό κόμμα του Τσάβες) πήρε 58% των ψήφων, υπήρχαν υψηλά ποσοστά αποχής σε παραδοσιακά Τσαβικά φρούρια. Αυτό εξηγεί γιατί στρατηγικές περιοχές όπως η Miranda και ο δήμος του Caracas χάθηκαν.

Οι μάζες θέλουν δράση. Υπερασπίζονται τις κατακτήσεις της επανάστασης, αλλά κουράζονται από τους λόγους και τα κούφια λόγια για το Σοσιαλισμό, χωρίς να βλέπουν θεμελιώδη αλλαγή στην κοινωνία. Οι μάζες απαιτούν λύση στον πληθωρισμό, την έλλειψη τροφής, την κακή στέγη και τη διαφθορά. Είναι κουρασμένοι απ’ τον αργό ρυθμό των γεγονότων και πιέζουν με όλες τους τις δυνάμεις για άμεση αλλαγή. Αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι μια «επανάσταση μέσα στην επανάσταση» είναι απαραίτητη-όχι μόνο στα λόγια, αλλά και σε πράξεις.

Η Βενεζουελάνικη επανάσταση βρίσκεται ξεκάθαρα σ’ ένα σταυροδρόμι. Είτε θα προχωρήσει, με την αποστολή να απαλλοτριώσει τους καπιταλιστές, τους ιδιοκτήτες γης και τους τραπεζίτες από την οικονομική τους δύναμη, ή αργά ή γρήγορα θα καταλήξει στην ήττα. Μ’ αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε το νέο δημοψήφισμα για τη συνταγματική τροποποίηση.

ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Υπάρχουν κάποιοι διανοούμενοι και ακόμα και υποθετικά «αριστερές» οργανώσεις που θα σωπάσουν γι’ αυτό το δημοψήφισμα. Ή θα δοκιμάσουν να επιχειρηματολογήσουν εναντίον του, στη βάση ότι δείχνει «έλλειψη σεβασμού προς τις παλαιότερες αποφάσεις», ή ότι είναι «κατά των δημοκρατικών παραδόσεων της χώρας» κτλ. Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» και «δημοκράτες» αντικατοπτρίζουν την πίεση της αστικής «δημόσιας γνώμης». Βλέπουν τα πάντα με νομικίστικους όρους, δείχνοντας αυτή ή την άλλη λεπτομέρεια ως υποθετικό «δημοκρατικό πρόβλημα».

Έχουμε απαντήσει σ’ αυτούς τους ανθρώπους εδώ και καιρό. Το Δεκέμβριο του 2007, σε ένα άρθρο που εξηγούσε την ήττα στο δημοψήφισμα, γράφαμε: «οι ρεφορμιστές πιστεύουν ότι η εργατική τάξη πρέπει πάντα να δίνει σημασία στις νομικές ακριβολογίες. Όμως πολύ καιρό πριν ο Cicero είχε πει: «το καλό του λαού είναι ο ανώτατος νόμος». Εμείς θα μπορούσαμε να προσθέσουμε: «το καλό της επανάστασης είναι ο ανώτερος νόμος». Οι αντεπαναστάτες δεν έδειξαν απολύτως κανένα σεβασμό στο νόμο ή το Σύνταγμα το 2002 και αν τα είχαν καταφέρει θα είχαν καταργήσει αμέσως το Σύνταγμα του 1999. Αλλά τώρα κραυγάζουν όλοι για την υπεράσπιση αυτού του ίδιου Συντάγματος.»

Αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα επίσημης δημοκρατίας. Για τους εργάτες και τους φτωχούς ανθρώπους στη Βενεζουέλα η εκλογή του Τσάβες σήμαινε τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων-ένα επαναστατικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ο συνδικαλισμός αναπτύχθηκε και οι συνηθισμένοι άνθρωποι που είχαν αποκλειστεί από την πολιτική ζωή, βρήκαν φωνή και ένα στόχο.  Αυτός είναι ο λόγος που θέλουν να επανεκλέξουν τον Τσάβες.

Οι μάζες είναι πολύ πρακτικοί άνθρωποι. Θα πουν: «Αν χάσουμε την προεδρία, η δεξιά πτέρυγα θα καταστρέψει όλη την κοινωνική πρόοδο και τις άλλες κατακτήσεις της επανάστασης». Αυτές οι ανησυχίες είναι βασισμένες στην πραγματικότητα. Όταν η διακυβέρνηση της Μιράντα χάθηκε τον Νοέμβρη του προηγούμενου χρόνου, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Radonski, ο καινούργιος κυβερνήτης της αντιπολίτευσης, ήταν να επιτεθεί στις «misiones» (κοινωνικές αποστολές) και να αφήσει φασιστικές συμμορίες να αφηνιάσουν, απειλώντας κουβανούς γιατρούς που δούλευαν στα προγράμματα Barrio Adentro. Αυτό αποκαλύπτει το αποκρουστικό πρόσωπο της αντίδρασης. Είναι επίσης μια προειδοποίηση για το τι πρέπει να περιμένουμε, αν η αντίδραση απλώσει τα χέρια της στην προεδρία.

Οι μάζες θα πολεμήσουν να νικήσουν σ’ αυτό το δημοψήφισμα. Είναι ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα. Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι ο Τσάβες είναι ο μόνος υποψήφιος που μπορεί να νικήσει τη δεξιά πτέρυγα στις καινούργιες προεδρικές εκλογές. Έτσι, βλέπουν το δημοψήφισμα σαν μια μάχη ευθέως ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση. Οι αντεπαναστάτες το βλέπουν ακριβώς κάτω απ’ το ίδιο πρίσμα. Μόνο απελπισμένοι κι ασήμαντοι αστοί και τυφλοί σεχταριστές αποτυγχάνουν να το καταλάβουν.

Η σοσιαλιστική επανάσταση, όπως οι πόλεμοι μεταξύ εθνών, αποτελείται από μια σειρά μαχών και κομματικών αγώνων. Μόνο πολεμώντας και νικώντας σε τέτοιες μάχες μπορούν οι εργάτες και οι χωρικοί να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στη δύναμή τους και έτσι να προχωρήσουν σε σπουδαιότερους αγώνες. Οι Μαρξιστές λοιπόν θα σταθούν δίπλα τους εργάτες και τους χωρικούς ενάντια στην ολιγαρχία, τον ιμπεριαλισμό και τους αντεπαναστάτες και θα προπαγανδίσουν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Πρόσφατα, συνέβη μια επίθεση στην κατάληψη του εργοστασίου της Mitsubishi από την τοπική αστυνομία του Anzoategui, που οδήγησε στο θάνατο δύο εργατών. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το έγκλημα αυτό διαπράχθηκε από τα διεφθαρμένα κι αντιδραστικά στοιχεία της αστυνομίας. Στη συνέχεια τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και συλλήφθηκαν από το Μπολιβαριανό κυβερνήτη, Tarek Saab. Αλλά αυτή δεν είναι μις μεμονωμένη περίπτωση. Άλλες τέτοιες περιπτώσεις έχουν επίσης έρθει στο φως την τελευταία περίοδο, όπως όταν οχτώ άοπλοι νέοι σκοτώθηκαν πρόσφατα στη Merida από αντεπαναστατικά στοιχεία  της αστυνομίας.

Οι Μαρξιστές προειδοποιούσαν για χρόνια ότι είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθεί ο παλιός αστικός κρατικός μηχανισμός για να εξυπηρετήσει επαναστατικούς σκοπούς. Τα τελευταία γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητη απόδειξη γι’ αυτό! Είναι απολύτως απαραίτητο να τσακίσουμε αυτό το σάπιο κρατικό μηχανισμό, που κληρονομήθηκε από τη διαβόητη Τέταρτη Δημοκρατία. Επιμέρους μέτρα όπως η εξυγίανση του τάδε ή του δείνα θεσμού δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα μακροπρόθεσμα. Πρέπει να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Τι θα βάλουμε στη θέση του παλιού σάπιου και διεφθαρμένου αστικού κράτους;

Η απάντηση δόθηκε πολύ παλιά στο «Κράτος κι Επανάσταση» του Λένιν. Πρότεινε ένα μοντέλο βασισμένο στις εξής αρχές:

1. ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές όλων των κρατικών υπαλλήλων με δικαίωμα ανάκλησης.

2. κανένας αξιωματούχος να μη λαμβάνει μισθό υψηλότερο από του ειδικευμένου εργάτη.

3. όχι μόνιμος στρατός ή αστυνομία αλλά  ένοπλος λαός

4. σταδιακά, όλες οι διαχειριστικές λειτουργίες πρέπει να γίνονται απ’ όλους στη σειρά. Όταν όλοι είναι με τη σειρά γραφειοκράτες, κανένας δεν είναι γραφειοκράτης.

Είναι απόλυτα εφικτό να το θέσουμε αυτό σ’ εφαρμογή στη Βενεζουέλα. Έχουμε ήδη δει πως στοιχεία αυτού του είδους οργάνωσης εφαρμόστηκαν στον αγώνα ενάντια στην αντεπανάσταση. Το 2004 είχαμε τα UBE (μονάδες εκλογικής μάχης) και αργότερα; Με τον Commando Maisanta, σώματα εκλεγμένα κατευθείαν από τη βάση, με τη δυνατότητα ανάκλησης των εκλεγμένων αντιπροσώπων αν προδώσουν τη μάχη.

Ένα ακόμα εξαιρετικό παράδειγμα είναι το εργοστάσιο INVEVAL στο Carrizal, πολιτεία της Miranda, όπου οι εργάτες κατέλαβαν το εργοστάσιο και μέσα από ένα μακρύ αγώνα κατάφεραν να το εθνικοποιήσουν. Τώρα ο πρόεδρος του εργοστασίου είναι εργάτης, εκλεγμένος από τους συναδέλφους του και λαμβάνει τον ίδιο μισθό με τους άλλους εργάτες στο εργοστάσιο. Οι εργάτες της INVEVAL έδειξαν επίσης ότι το τρίτο σημείο του Λένιν (για τον οπλισμό του λαού) είναι απόλυτα εφικτό.  Έχουν οργανώσει το δικό τους ένοπλο τάγμα, δείχνοντας έτσι στην πράξη ότι ο οπλισμός της εργατικής τάξης είναι απόλυτα εφικτός.

ΨΗΦΙΣΤΕ ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΤΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα και να πούμε την αλήθεια: η δολοφονία των εργατών στη Mitsubishi δείχνει ότι τα βασικά προβλήματα δεν έχουν ακόμα λυθεί. Η επανάσταση έχει ακόμα μαζική υποστήριξη (στις τελευταίες τοπικές εκλογές οι Τσαβικοί πήραν 5,5 εκατομμύρια ψήφους και 17 από τους 23 κυβερνήτες), αλλά έχει χάσει έδαφος. Γιατί; Επειδή οι μάζες χάνουν την υπομονή τους. Οι δύο τελευταίες εκλογικές μάχες (το Δεκέμβρη του 2007 και το Νοέμβρη του 2008) ήταν σοβαρές προειδοποιήσεις. Οι ρεφορμιστές στο Μπολιβαριανό Κίνημα λένε ότι οι ήττες αυτές ήρθαν επειδή η επανάσταση έχει προχωρήσει πολύ μακριά, πολύ γρήγορα. Οι Μαρξιστές του CMR λένε: το αντίθετο, είναι επειδή η Επανάσταση έχει προχωρήσει πολύ αργά και δεν έχει φτάσει αρκετά μακριά!

Έχουν συμβεί υπερβολικά πολλές εκλογές, δημοψηφίσματα, πολλές ομιλίες, πολύς λόγος για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, ενώ η θεμελιώδης αποστολή της απαλλοτρίωσης της ολιγαρχίας δεν έχει ακόμα διεκπεραιωθεί. Έχουν γίνει μεταρρυθμίσεις αλλά τα πιο πιεστικά προβλήματα των μαζών παραμένουν άλυτα. Τα προβλήματα αυτά θα επιδεινωθούν από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η πτώση των τιμών του πετρελαίου θα έχει σοβαρό αντίκτυπο στη Βενεζουέλα. Οι Βενεζουελάνοι καπιταλιστές οργανώνουν μια επενδυτική απεργία για να αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση. Αυτό δείχνει την αποτυχία της προσπάθειας των ρεφορμιστών να φτιάξουν μία «μικτή οικονομία» στις βάση του «πετρελαϊκού σοσιαλισμού». Τα ημίμετρα δε θα λύσουν το πρόβλημα, αλλά μόνο θα χειροτερέψουν την κρίση.

Σύντροφοι! Το δημοψήφισμα του Φεβρουαρίου είναι μια ακόμη μάχη στον επαναστατικό πόλεμο. Πρέπει να νικήσουμε αυτή τη μάχη για να καταφέρουμε ένα νέο πλήγμα στους αντεπαναστάτες και να πιέσουμε τα θεμελιώδη ζητήματα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτό που χρειάζεται είναι να οδηγήσουμε την επανάσταση ως το τέλος, να απαλλοτριώσουμε την ολιγαρχία, να απαλλαχθούμε από το αστικό κράτος και να απευθυνθούμε στους εργάτες και τους χωρικούς της Αμερικής και όλου του κόσμου για να τους έχουμε μαζί μας στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Γι’ αυτούς τους λόγους λέμε στον εργαζόμενο λαό της Βενεζουέλας:

Ψηφίστε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα της 15ης Φεβρουαρίου!

Κλιμακώστε τον αγώνα για τη σοσιαλιστική επανάσταση!

Παλέψτε για την εθνικοποίηση της γης, των τραπεζών και της βιομηχανίας κάτω από εργατικό έλεγχο!

Συσπειρωθείτε στο CMR,τη Μαρξιστική Τάση του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSUV) και παλέψτε γι’ αυτό το πρόγραμμα!

Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση!