Ταυτότητα

Θεμελιώδεις Ιδέες

Συχνές Ερωτήσεις

Επικοινωνία

ΑρχικήΕπικαιρότηταΔιεθνήBrexit: η αναστάτωση του ευρωπαϊκού κατεστημένου και η ανάγκη για ανεξαρτησία από...

Αγωνίσου μαζί μας!

Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT), χρειάζεται τη δική σου ενεργή στήριξη στον αγώνα της υπεράσπισης και διάδοσης των επαναστατικών σοσιαλιστικών ιδεών.

Ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα μας!

Brexit: η αναστάτωση του ευρωπαϊκού κατεστημένου και η ανάγκη για ανεξαρτησία από τα στρατόπεδα της αντίδρασης

Το Brexit τραντάζει τον παγκόσμιο καπιταλισμό, αναδεικνύοντας τις τρομακτικές αντιφάσεις και αντιθέσεις που κρύβει στα σπλάχνα του. Στην ανάλυσή του, περίληψη της οποίας δημοσιεύουμε εδώ, ο γνωστός μαρξιστής συγγραφέας και γραμματέας της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης σ. Άλαν Γουντς εξηγεί τα αίτια και τις συνέπειες του Brexit και παραθέτει επιχειρήματα για την ανάγκη μιας πλήρως ανεξάρτητης στάσης και από τα δύο εξίσου αντιδραστικά αστικά στρατόπεδα που ηγήθηκαν στις καμπάνιες της εξόδου και της παραμονής.

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος ήταν ξεκάθαρα μια ψήφος «έλλειψης εμπιστοσύνης» στο αστικό κατεστημένο. Προκάλεσε κύμα πανικού στις αγορές, οι οποίες το βράδυ πριν από τα αποτελέσματα είχαν σίγουρη μια νίκη της «Παραμονής» στην ΕΕ. Η πλευρά της «Εξόδου» κέρδισε με 52% έναντι του 48% που τάχθηκε υπέρ της «Παραμονής»: παραπάνω από 1,2 εκ. ψήφοι διαφορά υπέρ της «Εξόδου», με τις περιφέρειες της Αγγλίας και την Ουαλία να ψηφίζουν εμφατικά υπέρ του Brexit. Η πλειοψηφία της Σκωτίας ψήφισε κατά του Brexit. Η προσέλευση των ψηφοφόρων ήταν μεγάλη: στη Σκωτία 67%, στην Ουαλία 72% και στην Αγγλία 73%.

Οι δημοσκόποι δεν κατάφεραν να αντιληφθούν τη βαθιά δυσαρέσκεια που υπάρχει στη βρετανική κοινωνία. Οι αστοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι βρέθηκαν σε κατάσταση πανικού. Τα νέα για το Brexit προκάλεσαν αμέσως απότομες πτώσεις στα χρηματιστήρια παγκόσμια, ενώ η αξία της αγγλικής λίρας έπεσε σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά του 1985. Αυτά τα φαινόμενα αποτελούν προειδοποιητικά μηνύματα της ύφεσης, στην οποία θα περιέλθει πολύ σύντομα η βρετανική οικονομία, η οποία θα στείλει κύματα αποσταθεροποίησης σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.

Το πολιτικό αντίκτυπο του Brexit εκδηλώθηκε άμεσα, καθώς ο Πρωθυπουργός των Συντηρητικών, David Cameron, αποδυναμωμένος πολιτικά, ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από τη θέση του τον επόμενο Οκτώβρη.

Οι Μπλαιρικοί δεξιοί, που ηγούνται της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Εργατικού Κόμματος, ξαφνιάστηκαν εξίσου με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αυτοί οι κρυφο-Συντηρητικοί υποστήριζαν με μεγάλο ενθουσιασμό την Ευρώπη των τραπεζιτών και των καπιταλιστών, ενώ προς μεγάλη τους έκπληξη η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, όπως και πολλοί από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους, τους το ανταπέδωσαν με μια ηχηρή «σφαλιάρα».

Πώς προέκυψε το Brexit

Οι άνθρωποι που ψήφισαν «Έξοδο» το έκαναν για πολλούς διαφορετικούς λόγους, κάποιους προοδευτικούς και κάποιους αντιδραστικούς. Η δυσαρέσκεια ήταν έκδηλη στις περιοχές, που παλιότερα βασίζονταν στη βιομηχανία και στα ανθρακωρυχεία στη Βόρεια Αγγλία – που είναι καταδικασμένες για χρόνια σε οικονομική ύφεση, ανεργία, φτώχεια και περιθωριοποίηση. Τέτοιες κοινότητες νιώθουν αποξενωμένες από μια απομακρυσμένη πολιτική κάστα, που τους διοικεί από το Ουέστμινστερ στο Λονδίνο, και ακόμα πιο αποξενωμένες από τους γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες που δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα για αυτές.

Όταν η καμπάνια για την «Παραμονή» υποσχόταν καλύτερες ευκαιρίες μέσα στην ΕΕ, πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης έδειξαν να μην πείθονται. Το μόνο που έχουν δει και βιώσει τα τελευταία χρόνια είναι οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι οικογένειές τους φτωχαίνουν ακόμα περισσότερο. Τα οφέλη της συμμετοχής στην ΕΕ – της κλίκας των πλουσίων – είναι για λίγους όχι τους πολλούς. Αυτό προκαλεί όλο και εντεινόμενα αισθήματα αδικίας, θυμού και αγανάκτησης απέναντι στο κατεστημένο, τα οποία αποτυπώθηκαν στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Για αυτούς τους ανθρώπους, η υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον στην ΕΕ αποτελεί απάτη και τέχνασμα.

Από την άλλη πλευρά, οι δεξιοί ηγέτες της Βρετανίας βρίσκονται σε κατάσταση ευφορίας. Το δημοψήφισμα μετακίνησε το επίκεντρο της βρετανικής πολιτικής σκηνής ακόμα πιο δεξιά – τουλάχιστον προσωρινά. Παρόλο που δεν πέτυχε τον άμεσο σκοπό της, η Θατσερική Δεξιά θα συνεχίσει να πιέζει για ακόμα πιο αντιδραστικές πολιτικές μέσα στην ηγεσία των Συντηρητικών.

Ο Νάιτζελ Φάρατζ, του ακροδεξιού UKIP, ο οποίος νόμιζε μέχρι και το προηγούμενο βράδυ ότι έχει κερδίσει η παραμονή στην ΕΕ, δήλωσε: «τολμήστε να ονειρευτείτε πως η αυγή θα φέρει την ανεξαρτησία του Ηνωμένου Βασιλείου». Το όνειρο του Φάρατζ θα μετατραπεί σύντομα σε εφιάλτη για τους Βρετανούς πολίτες. Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση αυτή, μαύρα σύννεφα περικύκλωναν το κόμμα του, το UKIP.

Κρίση στο κόμμα των Συντηρητικών

Δεκαετίες παρακμής έχουν μετατρέψει τη Βρετανία σε μια δευτερεύουσα δύναμη στα ανοικτά των ακτών της Ευρώπης. Την πικρή αυτή αλήθεια δεν την έχουν αποδεχτεί ακόμα οι δεξιοί των Συντηρητικών, που ονειρεύονται πως θα επαναφέρουν τη Βρετανία στις παλιές της δόξες. Οι περήφανες δηλώσεις του Μπόρις Τζόνσον πως η 23η Ιουνίου θα είναι η «Μέρα Ανεξαρτησίας της Αγγλίας» δείχνει πόσο απέχουν από την πραγματικότητα αυτός και οι υπόλοιποι δεξιοί. Η επιστροφή στην πραγματικότητα, όμως, θα τους διδάξει ένα πολύ σκληρό μάθημα.

Η βρετανική άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της, τη σήμερον ημέρα, δεν έχουν καμία ομοιότητα με τους διορατικούς ηγέτες του κόσμου, για τους οποίους έγραφε ο Τρότσκι στο παρελθόν. Είναι αδαείς, ηλίθιοι και μυωπικοί. Από αυτή την άποψη, είναι τα πιστά είδωλα των τραπεζιτών και των καπιταλιστών που δεν μπορούν να δουν πέρα από την ίδια τους τη μύτη και είναι εθισμένοι στην κερδοσκοπία, στις «αρπαχτές» και τον παρασιτισμό. Αυτοί, και όχι οι Βρυξέλλες, είναι που διοικούν τη Βρετανία σήμερα και θα συνεχίσουν ανενόχλητοι και αύριο.

Ο Κάμερον κουβαλάει πολλά χαρακτηριστικά της τάξης που εκπροσωπεί. Ομοίως με τους φίλους του, τους εμπόρους του City (χρηματοπιστωτικού κέντρου στο Λονδίνο), φαίνεται κι αυτός να έχει εθιστεί στον «τζόγο», με τη διαφορά ότι αυτοί κερδοσκοπούν μέσα από μετοχές, ενώ ο αρχηγός των Συντηρητικών «παίζει» με τη μοίρα ολόκληρων εθνών. Πήρε μεγάλο ρίσκο με το δημοψήφισμα στη Σκωτία, στο οποίο νίκησε οριακά. Τώρα, πήρε ένα ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο με τη θέση της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχασε. Οι επιπτώσεις για τη Βρετανία αλλά και για το κόμμα των Συντηρητικών θα είναι ανυπολόγιστες. Το πρώτο θύμα του Brexit θα είναι ο ίδιος ο Κάμερον.

Η διάσπαση στο κόμμα των Συντηρητικών

Οι ηγέτες του στρατοπέδου υπέρ του Brexit είναι βαθιά αντιδραστικοί. Στην καλύτερη περίπτωση, αντιπροσωπεύουν τις διαθέσεις του παραδοσιακού δεξιού Συντηρητικού Άγγλου πατριώτη. Αντιπροσωπεύουν τις απόψεις και προκαταλήψεις που διαποτίζουν τη βάση του Συντηρητικού Kόμματος: καταστηματάρχες, απόστρατους αξιωματικούς, κτηματομεσίτες και άλλες αντιδραστικές μικρο-ομάδες που στο παρελθόν βρισκόντουσαν υπό τον ισχυρό έλεγχο της κυβερνητικής κλίκας των αριστοκρατικών μεγιστάνων των Συντηρητικών. Αυτός ο λυσσαλέος σοβινιστικός όχλος έχει ξαμοληθεί από τον καιρό της Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία προερχόταν από αυτές ακριβώς τις αντιδραστικές ομάδες.

Όμοια με τη δεξιά ηγεσία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Εργατικού Κόμματος, η οποία έχει χάσει κάθε επαφή με τους εργάτες στη βάση του κόμματος, έτσι και οι ηγέτες του Συντηρητικού Κόμματος στο κοινοβούλιο – αξιοσέβαστοι και ευκατάστατοι, σπουδαγμένοι στα επιφανέστερα σχολεία και πανεπιστήμια όπως ο Κάμερον και ο Όσμπορν – έχουν χάσει την επαφή τους με τη βάση του κόμματος, που προέρχεται από διαφορετική κοινωνική τάξη και έχει διαφορετική ψυχολογία.

Οι ηγέτες των Συντηρητικών αντιπροσωπεύουν τις μεγάλες τράπεζες, τα μονοπώλια και το City του Λονδίνου και κοιτάζουν με περιφρόνηση τους δεξιούς φανατικούς στις εκλογικές περιφέρειες. Αυτό το ρήγμα εκμεταλλεύτηκαν επιδέξια και επιμελώς πολιτικοί, σαν τον Μάικλ Γκοβ και τον Μπόρις Τζόνσον. Άνθρωποι σαν τον Γκοβ, όπως και οι πεπεισμένοι Θατσερικοί δεξιοί και οι ευρωσκεπτικιστές, αποτελούν μια πιο παραστατική αντανάκλαση των απόψεων που επικρατούν στη βάση του κόμματος και ένθερμα υποστηρίζουν τις δεξιές αρχές τους.

Οι Τζόνσον και Γκοβ είχαν δηλώσει επανειλημμένα πως δε φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν τον Κάμερον ως πρωθυπουργό, αλλά κανείς δεν τους πιστεύει. Μετά από μια έντονη και επικεντρωμένη στις ηγετικές φιγούρες εκστρατεία, οι διαφορές θα παραμείνουν και θα γίνουν πιο έντονες. Κάποια στιγμή, μια ανοιχτή διάσπαση του κόμματος θα γίνει ένα πολύ ευδιάκριτο ενδεχόμενο.

Από την αρχή, η εκστρατεία για το δημοψήφισμα χαρακτηρίστηκε από οξύτητα. Οι δηλητηριώδεις προσωπικές επιθέσεις έγιναν ο κανόνας, με τους ηγέτες των Συντηρητικών να εξαπολύουν ύβρεις και να αποκαλούν ο ένας τον άλλο ψεύτη δημόσια. Αυτές οι αμοιβαίες επιθέσεις έχουν ανοίξει βαθιές πληγές στο κόμμα των Συντηρητικών που δεν μπορούν να επουλωθούν εύκολα.

Είναι σαφές πως το Συντηρητικό Κόμμα έχει χωριστεί πλέον σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι λεγόμενοι «προοδευτικοί» Συντηρητικοί, που εκπροσωπούνται από τον Κάμερον και τον Όσμπορν. Στο απέναντι στρατόπεδο, με την ισχυρή υποστήριξη των πιο ένθερμων υποστηρικτών των Συντηρητικών, είναι οι δεξιοί Θατσερικοί πιστοί υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς όπως ο Μάικλ Γκοβ και ο Ίαν Ντάνκαν Σμιθ, που δέχονται βοήθεια από τον πρώην Δήμαρχο του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον. Ο Μπόρις Τζόνσον είναι το φαβορί για τη θέση του επόμενου αρχηγού του κόμματος των Συντηρητικών.

Και τώρα;

Η νίκη του Brexit θα πρέπει να προκαλέσει απόσυρση από την ΕΕ με την επίκληση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας (η Συνθήκη της Λισαβόνας εισήγαγε μια ρήτρα εξόδου για τα μέλη που επιθυμούν να αποχωρήσουν από την Ένωση, στο πλαίσιο της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση άρθρο 50). Αλλά αυτές οι διαδικασίες είναι άγνωστες. Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν ούτε ήταν στα πλάνα να συμβεί ποτέ. Η διαδικασία της αποχώρησης θα είναι χρονοβόρα και περίπλοκη, αρχίζοντας με μια ελάχιστη περίοδο διαπραγμάτευσης δύο ετών για τους όρους του «διαζυγίου». Αλλά, όπως είναι ευρέως γνωστό, το διαζύγιο τείνει να είναι μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, τεταμένη και πικρή εμπειρία.

Η ειρωνεία είναι πως οι υποστηρικτές της εξόδου λένε ότι το Brexit δεν πρέπει να συμβεί αμέσως. Θα προτιμούσαν να βγει το Ηνωμένο Βασίλειο από την ΕΕ μέχρι και τις γενικές εκλογές το Μάιο του 2020. Ωστόσο, αυτό δεν είναι στα χέρια τους. Σε γενικές γραμμές, το αντι-ΕΕ στρατόπεδο είχε μια υπερβολικά αισιόδοξη άποψη για το πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα, αν η Βρετανία ψηφίσει να φύγει. Τώρα θα δούμε τη σκληρή πραγματικότητα της θέσης της Βρετανίας ενάντια στην Ευρώπη.

Η αντίδραση των άλλων Ευρωπαίων ηγετών με την απόφαση της Βρετανίας να τους εγκαταλείψει θα δημιουργήσει πανικό, θυμό και αγανάκτηση. Η ιδέα ότι η Βρετανία θα μπορούσε να δημιουργήσει φιλικές σχέσεις συνεργασίας με την ΕΕ, αφότου φύγει, είναι καθαρά ουτοπική. Η αλήθεια είναι ότι η Άνγκελα Μέρκελ και οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να αντέξουν να κάνουν χάρες στη Βρετανία από οικονομικής άποψης, ακόμη και αν ήθελαν – που δε θέλουν.

Ήδη, υπάρχουν όλο και περισσότερα στοιχεία που δείχνουν μια γενική αύξηση των ευρωσκεπτιστικών διαθέσεων σε ολόκληρη την ήπειρο. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τα αντι-ΕΕ αισθήματα είναι εντονότερα στη Γαλλία από ό,τι στη Βρετανία. Η Μαρίν Λεπέν απαιτεί να γίνει δημοψήφισμα. Άλλα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα θα ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει τελικά στη διάλυση της ΕΕ.

Ως εκ τούτου, εάν οι Βρυξέλλες αποφάσιζαν να δώσουν στη Βρετανία μια εύκολη πορεία προς την έξοδο, θα ενθάρρυναν έτσι και άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Αυτό δεν μπορούν να το επιτρέψουν. Η βρετανική άρχουσα τάξη θα διαπιστώσει σύντομα ότι είναι μόνη της εναντίον όλων. Και η εργατική τάξη και οι φτωχοί θα είναι που θα νιώσουν τις επιπτώσεις εντονότερα από οποιονδήποτε άλλο.

Οι προβλέψεις του στρατοπέδου υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, που μιλούσε για σοβαρή οικονομική κρίση, βασίζονται στην πραγματικότητα. Μια κρίση είναι προ των πυλών στη Βρετανία, την οποία θα βιώσει σκληρά η εργατική τάξη.

Από την άλλη πλευρά, οι υποσχέσεις του Τζόνσον και των συμμάχων του, που προέβλεπαν πως η έξοδος από την ΕΕ θα σήμαινε πως οι Βρετανοί «παίρνουν πίσω τον έλεγχο της χώρας», σύντομα θα καταρρεύσουν. Οι διαπραγματεύσεις θα καθορίσουν κατά πόσο θα παραμείνει το Ηνωμένο Βασίλειο μέρος της ενιαίας αγοράς χωρίς να είναι στην Ένωση, όπως συμβαίνει σήμερα με τη Νορβηγία. Ωστόσο, αυτό θα σημαίνει αυτομάτως πως το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει ακόμα να αποδέχεται την ελεύθερη κυκλοφορία εργαζομένων.

Άλλες επιλογές περιλαμβάνουν μια συμφωνία «καναδικού στυλ» ελεύθερου εμπορίου, μια διμερή «ελβετικού στυλ» συμφωνία, ή την επιστροφή στους βασικούς όρους του εμπορίου που προσφέρονται από την ένταξή της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Αλλά όλες αυτές οι επιλογές θα απαιτήσουν χρονοβόρες και περίπλοκες διαπραγματεύσεις, οι οποίες θα συνοδεύονται αναγκαστικά από μια αύξηση της ανεργίας και την πτώση του βιοτικού επιπέδου.

Το στρατόπεδο του Brexit έχει ήδη δηλώσει ότι αναμένεται μια βραχυπρόθεσμη οικονομική κρίση. Ο Μπόρις Τζόνσον προσπαθεί να καθησυχάσει τους φόβους των ανθρώπων λέγοντας ότι η λίρα «αυξομειώνεται φυσικά». Ωστόσο, η παρούσα διακύμανση βρίσκεται σαφώς σε καθοδική πορεία. Ο δισεκατομμυριούχος νομισματικός κερδοσκόπος, Τζορτζ Σόρος, προειδοποιεί ότι οι επιπτώσεις θα είναι χειρότερες από αυτές του κραχ του 1992.

Οι προειδοποιήσεις αυτές γίνονται ήδη πραγματικότητα. Ο δείκτης FTSE 100 κατέρρευσε κατά σχεδόν 500 μονάδες μέσα σε λίγα λεπτά από το άνοιγμα σήμερα το πρωί (24 Ιουνίου). Η πτώση «διέγραψε» αμέσως γύρω στα 124 δισεκατομμύρια λίρες από την αξία των 100 μεγαλύτερων εισηγμένων εταιρειών του Ηνωμένου Βασιλείου. Αν η μέρα κλείσει με τέτοια πτώση, θα είναι η μεγαλύτερη ημερήσια πτώση στην ιστορία του δείκτη. Αυτό είναι μια ένδειξη των επερχόμενων καταστροφών.

Η βρετανική οικονομία θα συρρικνωθεί. Οι επιχειρηματικές επενδύσεις θα μειωθούν, καθώς και οι τιμές των σπιτιών και της στερλίνας. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τα εισαγόμενα αγαθά να γίνονται πιο ακριβά, οδηγώντας σε αύξηση των τιμών. Με άλλα λόγια, η εργατική τάξη της Βρετανίας έχει εξαπατηθεί από τους υποστηρικτές του Brexit, όπως ακριβώς θα είχε εξαπατηθεί από τους υποστηρικτές του Bremain. Σε κάθε περίπτωση, η άρχουσα τάξη θα της επέβαλε να πληρώσει για την κρίση του συστήματός της.

Οι επιπτώσεις για τη Σκωτία

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έχει σημαντικές επιπτώσεις και για το μέλλον της Σκωτίας, αφού βαθαίνει το ρήγμα που χωρίζει τη Σκωτία από το υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Σκωτία ψήφισε υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ με ποσοστό 62% έναντι 38% που ψήφισε υπέρ της εξόδου, ενώ και οι 32 περιφέρειές της υποστήριξαν την παραμονή. Η εκστρατεία «Σκωτία ισχυρή μέσα στην ΕΕ» ανέφερε χαρακτηριστικά ότι είναι συγκλονιστικό το ποσοστό που στήριξε την παραμονή στην ΕΕ.

Όμως, το αποτέλεσμα αυτό πιο πολύ δημιουργεί προβληματισμούς παρά δίνει απαντήσεις στο ζήτημα της Σκωτίας. Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, ότι το σύνολο του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισε υπέρ της εξόδου, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα να βρεθεί εκτός ΕΕ, παρά τη θέλησή της. Η υπουργός εξωτερικών της Σκωτίας, Φιόνα Χίσλοπ, είπε ότι «όλες οι επιλογές μας πρέπει να εστιάζονται και να προσβλέπουν στο κατά πόσο προστατεύονται τα συμφέροντα της Σκωτίας» και προειδοποίησε ότι θα υπάρχουν σημαντικές επιπτώσεις για το Ηνωμένο Βασίλειο, αν αποφασίσει ενάντια στη θέληση του σκωτσέζικου λαού.

Η πρωθυπουργός της Σκωτίας, Νίκολα Στέρτζον, δήλωσε ότι η Σκωτία έδωσε ισχυρή και ξεκάθαρη ψήφο για παραμονή στην ΕΕ. Η Στέρτζον δήλωσε, επίσης, ότι η ψηφοφορία διασαφήνισε ότι ο λαός της Σκωτίας βλέπει το μέλλον του, ως μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τόνισε, επίσης, ότι αυτό το αποτέλεσμα έθεσε επί τάπητος το θέμα ενός νέου δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Ο προκάτοχός της στη θέση του πρωθυπουργού, Άλεξ Σάλμοντ, ήταν πιο εμφατικός λέγοντας ότι πρέπει άμεσα να γίνει ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Συγκεκριμένα, δήλωσε στο BBC: «αυτό σημαίνει ότι η κυρία Στέρτζον πρέπει να προχωρήσει σύμφωνα με τη διακήρυξη, που ξεκάθαρα αναφέρει ότι η Βουλή έχει το δικαίωμα να οργανώσει ένα δεύτερο δημοψήφισμα, σε περίπτωση που υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στις συνθήκες, όπως για παράδειγμα να συρθεί εκτός ΕΕ ενάντια στην κοινή θέληση των πολιτών της. Τώρα λοιπόν που συνέβη αυτό, πρέπει η Νίκολα να προχωρήσει στην εφαρμογή αυτού του σημείου της διακήρυξης.»

Συμπερασματικά, η ριψοκίνδυνη ζαριά του Κάμερον για μια ακόμη φορά βάζει σε κίνδυνο το Ηνωμένο Βασίλειο, που στο τέλος από Μεγάλη Βρετανία θα καταλήξει Μικρή Αγγλία.

Οι αντιδραστικές προεκτάσεις

Η νίκη του Brexit δεν συνεπάγεται όμως, αυτόματα και ριζοσπαστικοποίηση ή ανοδική τάση της Αριστεράς, όπως κάποιοι παραπλανημένοι φαντάζονται, αλλά αντίθετα, αποτελεί μια προσωρινή νίκη για τις δυνάμεις της αντίδρασης, όχι μόνο για την Βρετανία, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε ότι ανάμεσα σ’ αυτούς που γιορτάζουν μια τέτοια νίκη είναι η Λεπέν στην Γαλλία και άλλες αντιδραστικές, σωβινιστικές και εθνικιστικές οργανώσεις με έντονο αντιμεναστατευτικό λόγο σ’ ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο. Η Λεπέν, η ηγέτης του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία ζήτησε ήδη ένα αντίστοιχο δημοψήφισμα για τη χώρα της, το ίδιο έκαναν και οι ηγέτες της ακροδεξιάς στην Ολλανδία αλλά και σε άλλες χώρες.

Σε μία προσπάθεια να απαντήσουν το επιχείρημα ότι το Brexit θα φέρει οικονομική καταστροφή, οι υποστηρικτές του Brexit προέβαλαν συνθήματα ενάντια στους μετανάστες. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί γίνεται όλο και πιο άσχημη και δηλητηριώδης μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτό το κλίμα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη βάρβαρη δολοφονία της Τζο Κόξ.

Η αντιμεταναστευτική δημαγωγία του Φάρατζ περιέχει ένα ξεκάθαρο ρατσιστικό και ξενοφοβικό μήνυμα. Παρά τις αντιμεταναστευτικές του θέσεις, ο ίδιος ο Φάρατζ δεν είναι φασίστας, αλλά σίγουρα έχει εναποθέσει το σπόρο του φασισμού για να φυτρώσει στο μέλλον. Και ενώ θα ήταν τελείως λάθος να υπερεκτιμήσουμε τη δύναμη αλλά και τη σημασία των φασιστικών οργανώσεων στην Βρετανία, οι οποίες είναι μικροσκοπικές -αν και ιδιαίτερα βίαιες,- σέκτες και δρούν στο περιθώριο της πολιτικής, ο κρυμμένος ρατσιστικός τόνος της αντιμεναστατευτικής εκστρατείας, αναμφίβολα δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη τέτοιων τάσεων στο μέλλον.

Οι επιπτώσεις για το Κόμμα των Εργατικών

Όπως θα μπορούσε κανείς να προβλέψει, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος χρησιμοποιήθηκε από τους Μπλερικούς μέσα στο κόμμα των Εργατικών για να ξεκινήσουν μια νέα εκστρατεία ενάντια στον ηγέτη των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, κατηγορώντας τον ότι οι προσπάθειες του Κόρμπιν για να μείνει η Βρετανία μέσα στην Ε.Ε ήταν αναποτελεσματικές και στερούνταν ενθουσιασμού.

Οι Μπλερικοί, στην πραγματικότητα είναι πολιτικά πανομοιότυποι με την πτέρυγα του Κάμερον μέσα στο Συντηρητικό Κόμμα. Προέρχονται από την ίδια τάξη, απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια, ακολουθούν τον ίδιο τρόπο ζωής, είναι μέλη στα ίδια κλαμπ και έχουν ακριβώς την ίδια ταξική φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα, πόζαραν με χαρά δίπλα στον Κάμερον και τον Όζμπορν, πολιτικούς οι οποίοι είναι ιδιαίτερα μισητοί από την εργατική τάξη, εξαιτίας της βίαιης πολιτικής περικοπών και λιτότητας – πολιτική η οποία γινόταν αποδεκτή στις περισσότερες περιπτώσεις από την δεξιά πτέρυγα των Εργατικών.

Η υποστηρικτική στον Κόρμπιν αριστερή τάση μέσα στους Εργατικούς με την ονομασία Momentum, δήλωσε χαρακτηριστικά μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος: «Κατανοούμε ότι ο κόσμος ψήφισε έξοδο από την Ε.Ε.για πολλούς λόγους. Από την μία πλευρά η ψήφος αυτή αντανακλά την συσσωρευμένη οργή ολόκληρων βιομηχανικών περιοχών που παρήκμασαν, ρίχνοντας χιλιάδες στην ανεργία,’η στην περιστασιακή εργασία. Από την άλλη, μια μέγάλη πλειοψηφία επέλεξε την έξοδο για να ψηφίσουν ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, που οδήγησε στη μείωση του βιοτικού επιπέδου τους για χρόνια. Συμμεριζόμαστε τον σκεπτικισμό τους ενάντια στην κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, την λιτότητα και την κυριαρχία είτε του ντόπιου, είτε του Ευρωπαϊκού, είτε του Παγκόσμιου κεφαλαίου καθώς και το αίτημά τους για μια χώρα που η εργατική τάξη θα έχει τον έλεγχο στα χέρια της

Πολλοί από τους ψηφόφορους του Βrexit ήταν και ψηφόφοροι των Εργατικών ή τουλάχιστον είναι η εργατική τάξη, την οποία έπρεπε να εκπροσωπούν. Τώρα το Κόμμα και ολόκληρο το εργατικό κίνημα πρέπει να δείξουν σ’ ολη τη χώρα ότι μόνο αυτό μπορεί να προσφέρει στον εργαζόμενο λαό γνήσιο έλεγχο πάνω στις ζωές τους, σ’ όλους τους χώρους εργασίας και σ’ ολές τις γειτονιές.

Οι Εργατικοί πρέπει ξεκάθαρα να πείσουν τις μάζες ότι μόνο αυτό το κίνημα θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του, θα αυξήσει τους μισθούς, θα δώσει λύση στη στεγαστική κρίση και θα βελτιώσει τη θέση των ανθρώπων στην εργασία τους αλλά και στη γειτονιά τους.

Αν δεν το κάνουμε αυτό όχι μόνο θα αποτύχουμε να προωθήσουμε πολιτικές που θα είναι ευνοϊκές για την εργατική τάξη, αλλά θα ενισχύσουμε τους λαϊκιστές της δεξιάς, που κατηγορούν τους μετανάστες και όχι τους ισχυρούς για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Ένα σημαντικό κομμάτι της εκστρατείας υπέρ της Εξόδου ευνόησε αυτές τις ρατσιστικές, αντιδραστικές δυνάμεις, οι οποίες έσπειραν το φόβο και το μίσος, ενώ ταυτόχρονα το μόνο που προσέφεραν ήταν ψεύτικη ελπίδα. Πρέπει να ενισχύσουμε τις δυνάμεις μας για να σταματήσουμε το να παίζουν οι μετανάστες τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, να εστιάσουμε την προσοχή μας στις ανάγκες και τις επιθυμίες της μεγάλης πλειοψηφίας και να προσφέρουμε ένα πραγματικό ρεαλιστικό πρόγραμμα που θα προσφέρει πραγματική ελπίδα στον λαό.

Παρόλο που θα φύγουμε από την Ε.Ε.το κίνημά μας παραμένει διεθνές. Πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με τους φίλους μας, τους συντρόφους και τους συμμάχους μας σ’ολη την Ευρώπη στον κοινό μας αγώνα ενάντια στη λιτότητα, ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος αλλά και στην κοιν΄γ μας προσπάθεια για το χτίσιμο μιας ευημερούσας οικονομίας, με πλήρη απασχόληση για όλους τους εργαζόμενους στην Ευρώπη».

Με αρκετές από αυτές τις θέσεις θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε. Όμως είναι πια η κατάλληλη στιγμή για να συνειδητοποιήσει η τάση του Momentum ότι η δεξιά πτέρυγα της κοινοβουλευτικής ομάδας μέσα στο Εργατικό Κόμμα, δεν θα ησυχάσει αν δεν απομακρύνει τον Κόρμπιν από την ηγεσία. Η κρίση στο Συντηρητικό Κόμμα θέτει επί τάπητος το ζήτημα εθνικών εκλογών στο άμεσο μέλλον. Η δεξιά πτέρυγα μέσα στο Εργατικό κόμμα θα εξαπολύσει τώρα λυσσασμένη επίθεση για να απομακρύνει τον Κόρμπιν πριν έρθουν οι εκλογές.

Μία περίοδος πολιτικής αστάθειας είναι πλέον αναπόφευκτη για την Βρετανία. Ήδη υπάρχουν φωνές που ζητούν εκλογές άμεσα και οι Μπλερικοί μέσα στους Εργατικούς, σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα τους. Ο βουλευτής των Συντηρητικών Τζάκομπ Μόγκ είπε ότι οι εκλογές το φθινόπωρο δεν είναι απίθανες. Άλλοι προτείνουν νέες εκλογές τον Μάρτιο ή τον Ιούνιο του 2017.

Από τότε που ο Κόρμπιν εκλέχθηκε στην ηγεσία του Εργατικού κόμματος έχει ξεκινήσει μια μανιασμένη εκστρατεία στα ΜΜΕ, η οποία φυσικά έχει την πλήρη υποστήριξη των Μπλερικών, οι οποίοι με τη σειρά τους υποστηρίζουν ότι ο Κόρμπιν είναι απίθανο να εκλεγεί πρωθυπουργός. Στην πραγματικότητα, η άρχουσα τάξη φοβάται ακριβώς το αντίθετο, καθώς η κυβέρνηση των Τόρις είναι τελείως απαξιωμένη και διασπασμένη. Στην πραγματικότητα, το δημοψήφισμα ήταν για την κυβέρνηση του Κάμερον και όχι για την Ε.Ε. Το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο για όλους.

Όσο αφορά στους Συντηρητικούς το πιο πιθανό είναι ο Τζόνσον να βρεθεί στην ηγεσία του κόμματος και να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση Συντηρητικών. ‘Έπειτα θα ξεκινήσουν και την επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη. Αντί για λιγότερη λιτότητα σαν αυτή που υποσχέθηκαν, θα έχουμε περισσότερη. Πολλοί απ’ αυτούς που θεώρησαν ότι η ψήφος υπέρ της εξόδου είναι διέξοδςο για τον τερματισμό της λιτότητας, θα αισθανθούν προδομένοι. Αυτό φυσικά θα συμβάλει στην άνοδο των εργατικών αγώνων σαν τη μόνη λύση.

Αν γίνουν εκλογές κάτω από αυτές τις συνθήκες, το πιο πιθανό είναι να νικήσουν οι Εργατικοί. Αυτή είναι μια προοπτική, την οποία η αστική τάξη την αντιμετωπίζει με τρόμο. Θα κάνουν ό, τι περνά από το χέρι τους για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Θα χρησιμοποιήσουν τα ανδρείκελα τους στη Βουλή να κινήσουν γη και ουρανό για να φύγει ο Κόρμπιν πριν τις εκλογές. Αν αυτό αποτύχει, πιθανά οι Μπλερικοί να οργανώσουν μια διάσπαση και να προσκολληθούν στην πτέρυγα του Κάμερον μέσα στους Εργατικούς. Από την άλλη, δεν είναι σίγουρο ότι και το Συντηρητικό Κόμμα θα παραμείνει ενιαίο.

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν είπε ότι δεν θα παραιτηθεί λόγω της ήττας του δημοψηφίσματος, αφού θεωρεί ότι δεν φέρει την πλήρη ευθύνη. Η μομφή σίγουρα θα πρέπει πρώτα να στραφεί ενάντια στη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, που έχει χάσει κάθε αξιοπιστία στα μάτια της εργατικής τάξης. Το είδαμε αυτό στην Σκωτία, όπου η δεξιά πτέρυγα οδήγησε το Εργατικό Κόμμα στην καταστροφή και τώρα το ξαναβλέπουμε προ των πυλών.

Είναι λοιπόν στιγμή, η τάση του Momentum να αναθεωρήσει την πολιτική της και την κατεύθυνση προς την οποία πηγαίνει. Είναι η ώρα να σηκώσει την ασπίδα που έχουν πετάξει οι Μπλερικοί και να τους την πετάξει πίσω. Ας ξεκινήσει λοιπόν απο το Momentum μια καμπάνια αποπομπής από το Κόμμα των στελεχών αυτών που αντιτίθενται, υποτιμούν και επιτίθενται στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, διασπούν και δυσφημούν το ίδιο το Κόμμα, βοηθώντας τους «Τόρις». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο το Εργατικό Κόμμα θα μπορέσει να αποτινάξει το δεξιό του προφίλ και θα παρουσιαστεί ως μία εναλλακτική αριστερή λύση ενάντια στην αντιδραστική κυβέρνηση των «Τόρις».

Τι δεν πρέπει να γίνει

Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει: «Όταν ένας άντρας καβαλάει μια τίγρη, θα το βρεί δύσκολο να κατέβει απ’ αυτήν». Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα, είδαμε την ανάπτυξη του Εθνικού Μετώπου. Η κυρίαρχη φωνή αυτού του Μετώπου ήταν η φωνή της ανοιχτής και ξεδιάντροπης αντίδρασης. Το ξεκάθαρο ρατσιστικό μήνυμα του Ναίτζελ Φάρατζ έλαβε μια ευγενική υποστήριξη από τον Γκόβ και τον Τζόνσον, οι οποίοι με την σειρά τους δέχτηκαν υποστήριξη από ορισμένα στελέχη μέσα από τους Εργατικούς, αντανακλώντας έτσι αντιδραστικά και αναχρονιστικά στοιχεία σε συνδυασμό με τον εθνικισμό, που είναι μέρος της αρνητικής κληρονομιάς που άφησε πίσω του ο Σταλινισμός.

Σ΄αυτές τις τάσεις πρέπει να προστεθεί και ένας αριθμός αριστερών οργανώσεων, κάποιες απ’ αυτές μάλιστα αυτοαποκαλούνται μαρξιστές, που προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την υποστήριξη τους στο Brexit, με κάθε είδους παράξενες διαφωνίες και πνευματικά ζογκλερικά κόλπα. Σ’ αυτούς πρέπει να κάνουμε την εξής ερώτηση και να πάρουμε μια απλή απάντηση: με ποιόν ακριβώς τρόπο η καμπάνια υπέρ του Brexit ανέβασε το επίπεδο ταξικής συνείδησης των Βρετανών εργατών; Θα είμαστε περίεργοι να ακούσουμε την απάντηση και ούτε για μια στιγμή δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι θα πάρουμε θετική απάντηση.

Κάποιοι προσπάθησαν να απαντήσουν ότι η εκστρατεία για το Brexit στόχευε ενάντια στο καθεστώς γενικά, αλλά και στην κυβέρνηση του Κάμερον ειδικότερα. Υπάρχει μόνο ένας σπόρος αλήθειας σ΄ αυτήν την άποψη, η οποία όμως, είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα σοφιστείας, που επιλέγει ένα μικρό μέρος της αλήθειας και αγνοεί την υπόλοιπη μάζα πληροφοριών η οποία την αντικρούει.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Κάμερον είναι μισητή από την εργατική τάξη, η οποία επιθυμεί διακαώς να την εκδικηθεί και να την ρίξει. Αυτό είναι ένα προοδευτικό ένστικτο, το οποίο υποστηρίζουμε ολόψυχα. Όμως, δεν είναι από μόνο του αρκετό για να ρίξει την κυβέρνηση Κάμερον. Πάνω από όλα τα ζητήματα τίθεται το ζήτημα της αντικατάστασής της. Σ’ αυτό το σημείο η ανακρίβεια και η κενότητα της άποψης αυτής, είναι εμφανώς εκτεθειμένες.

Αν ο Γκόβ και ο Τζόνσον αναλάβουν την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος, θα συνεχίσουν αμέσως τη βάρβαρη πολιτική λιτότητας και περικοπών που είχαν ξεκινήσει ο Κάμερον και ο Όζμπορν. Έχουν, ήδη κάνει υπαινιγμούς ότι αυτή η πολιτική πρέπει να συνεχιστεί, επιστρέφοντας τις υποσχέσεις που έδωσαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για το δημοψήφισμα. Αυτοί είναι οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς, επάξιοι συνεχιστές της Θάτσερ. Θα ξεκινήσουν την καμπάνια για τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, θα προωθήσουν το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης του εθνικού συστήματος Υγείας και θα περικόψουν και άλλο τα εργατικά δικαιώματα.

Μετά την δολοφονία της Τζο Κόξ, κάποιοι από αυτούς τους αριστερούς υποστηρικτές του Brexit, βιάστηκαν να αποσυνδέσουν τον εαυτό τους από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, ξεκινώντας καμπάνια ενάντια στον ρατσισμό. Αλλά πώς είναι δυνατόν να το πετύχουν αυτό, συμμετέχοντας σε μια καμπάνια που ενεργά υποκινεί την ξενοφοβία και τον ρατσισμό; Αυτό είναι αντίστοιχο με το να προσπαθείς να τετραγωνίσεις τον κύκλο.

Φυσικά, δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο που έχει παίξει η Ε.Ε στην υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. Αλλά είναι απόλυτη αλήθεια όπως προειδοποίησε ο Κόρμπιν ότι οι Τόρις θα χρησιμοποιούσαν σαν δικαιολογία την διάσπαση με την Ε.Ε για να ξεκινήσουν τα πυρά ενάντια σε ότι θεωρούν άχρηστα και ενοχλητικά, όπως οι σχέσεις και οι ώρες εργασίας, οι μισθοί και οι συντάξεις κτλ.

Το πώς αυτό αποτελεί μία κίνηση προς τ’ αριστερά είναι ένα μυστήριο για όλους εκτός από αυτούς τους «Μαρξιστές», οι οποίοι τόσο ενθουσιάστηκαν με την αντιδραστική τρέλα του Brexit. Τώρα πρέπει να πάρουν την ευθύνη για τις συνέπειες των πράξεων τους.

Η αντιδραστική φύση της καμπάνιας του «Brexit» ήταν ξεκάθαρη σε όλους. Βασίστηκε κυρίως στην ξενοφοβία, στο αντιμεναστατευτικό αίσθημα και είχε ξεκάθαρο ρατσιστικό τόνο. Δεν απευθυνόταν στην ταξική συνείδηση, αλλά στα πιο αντιδραστικά και οπισθοδρομικά αισθήματα των πιο καθυστερημένων στρωμάτων της εργατικής τάξης.

Το να υποστηρίζεις μια τέτοια καμπάνια με οποιοδήποτε τρόπο, δεν μπορεί να παρουσιαστεί σαν υποστήριξη ανύψωσης της συνείδησης της τάξης, αλλά περισσότερο σαν μια οπορτουρνιστική προσπάθεια σύνδεσης με τα πιο καθυστερημένα στρώματα. Αλλά όπως ο Τρότσκι εξήγησε, η προσπάθεια να κερδίσεις βραχυπρόθεσμη δημοσιότητα με το να κολυμπάς σε παλίρροια είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να προετοιμάσεις μια αυριανή καταστροφή.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτή ήταν μια διαμάχη μεταξύ δυο ανταγωνιστικών τμημάτων της αστικής τάξης, Υπάρχει ένα πολύ ισχυρό αίσθημα απομόνωσης στην βάση για το σύστημα, αλλά και για τους πολιτικούς του εκπροσώπους, τους «Τόρις» και εκείνους της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών. Υπάρχει ένα ξεκάθαρο αίσθημα, κυρίως στις περιοχές με υψηλή ανεργία και φτώχεια, ότι «δεν μας εκπροσωπούν αυτοί».

Πολλοί άνθρωποι ψήφισαν, όχι τόσο για το αν η Βρετανία θα πρέπει ή όχι να είναι μέσα ή έξω στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά μόνο σαν μια ψήφο διαμαρτυρίας ενάντια στην κυβέρνηση των Τόρις. Αυτό είναι ένα κατανοητό, σωστό και προοδευτικό ένστικτο. Ωστόσο, ακόμα και τα πιο προοδευτικά ένστικτα της εργατικής τάξης μπορούν να γίνουν όπλο στα χέρια της αντίδρασης.

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ο Κάρλ Μάρξ αντιμετώπισε μια παρόμοια κατάσταση όταν υπήρξε μια διάσπαση μέσα στην άρχουσα τάξη πάνω στο ζήτημα του προστατευτισμού ή του ελεύθερου εμπορίου. Ο Μάρξ θεώρησε ότι αν και το ελεύθερο εμπόριο ως αρχή είναι πιο προοδευτικό από τον προστατευτισμό, σε κάθε περίπτωση όμως, σύστησε στους εργάτες να απέχουν από το να υποστηρίξουν είτε την μία, είτε την άλλη θέση. Αυτή είναι μια ξεκάθαρη ταξική θέση και την ίδια στάση πρέπει να κρατήσουμε και εμείς στην παρούσα κατάσταση.

Επαναλαμβάνω ότι ανέφερα και στο τελευταίο μου άρθρο: « Δεν υπάρχει ούτε ψήγμα προοδευτισμού είτε στην καμπάνια υπέρ του Brexit, είτε στην καμπάνια υπέρ του Bremain, καθώς εκπροσωπούν δυο διαφορετικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κόμματος των Τόρις. Δεν έχει τίποτα το κοινό με την εργατική τάξη.»

Τα δημοψηφίσματα, όπως και οι εκλογές είναι μόνο μέρος της Ιστορίας. Είναι στιγμιότυπο που αποτυπώνει την συγκεκριμένη στιγμή την συνείδηση των μαζών. Ωστόσο είναι αδύνατον να δούμε την συνολική εικόνα μέχρι να ολοκληρωθεί συνολικά. Όπως, τα κύματα του ωκεανού μπορούμε να δούμε μόνο την επιφάνεια. Προκειμένου να κατανοήσουμε την πραγματική σημασία του αποτελέσματος, πρέπει να διεισδύσουμε κάτω από την επιφάνεια, μόνο έτσι θα διακρίνουμε τα ισχυρά ρεύματα που δρουν υπογείως στην Βρετανική κοινωνία.

Μόνο μια ανεξάρτητη ταξική θέση θα μπορούσε να ξεδιαλύνει την ομίχλη, εξηγώντας ότι το πραγματικό πρόβλημα της ανεργίας και του στεγαστικού προβλήματος είναι η κρίση του καπιταλισμού και η προσπάθεια των «Τόρις» να μεταφέρουν την κρίση στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων.

Αν ο Κόρμπιν είχε με επιχειρήματα σταθεί ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εξηγώντας την ταξική της φύση, θέτοντας μια διεθνιστική και σοσιαλιστική εναλλακτική λύση, δεν θα υπήρχε αυτή η σύγχυση στα διαφορετικά στρώματα της κοινωνίας. Αντί γι αυτό όλο το ζήτημα, περιορίστηκε σ΄ ένα στείρο ανταγωνισμό, για τον αν η θέση της εργατικής τάξης θα είναι καλύτερα μέσα ή έξω από την καπιταλιστική Ε.Ε.

Το όλο ζήτημα τοποθετήθηκε σε λάθος βάση. Στην ουσία, μικρή σημασία έχει για την εργατική τάξη το αν θα μείνει μέσα ή έξω από την Ε.Ε. Με τον ένα ή τον άλλο, τρόπο οι καπιταλιστές θα συνεχίσουν να επιτίθενται στο επίπεδο ζωής και στα εργατικά δικαιώματα. Η πραγματική εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της Βρετανίας, της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου. Αυτό ξεκινά από τη μάχη ενάντια στην πτέρυγα των Μπλερικών μέσα στο Εργατικό Κόμμα, την ενίσχυση του Κόρμπιν με την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση με σοσιαλιστικό πρόγραμμα, ώστε να τον πραγματοποιήσει. Αυτή είναι και η μόνη ελπίδα για το μέλλον.

Άλαν Γουντς, 24 Ιουνίου 2016, Λονδίνο

Μετάφραση: Εύη Τούντα και Νίνα Χρήστου

Πρόσφατα Άρθρα

Σχετικά άρθρα