Και τώρα που ο αγώνας του νεαρού αναρχικού Νίκου Ρωμανού δικαιώθηκε και μαζί του δικαιώθηκε σύσσωμο το κίνημα αλληλεγγύης απ’ άκρη σε άκρη αυτής της όμορφης αλλά ξεκληρισμένης χώρας, ας μιλήσουμε και για τα κατειλημμένα κτίρια το λοιπόν.
Βλέπετε, με τον ίδιο τρόπο που εξαπλωνόταν η αλληλεγγύη και κατόρθωνε να ενώσει χιλιάδες ανθρώπους προερχόμενους από πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους ιδεολογικοπολιτικούς χώρους, μια αλληλεγγύη βασιζόμενη στην κοινή λογική που δεν μπορεί μόνο να τιμωρεί και να εκδικείται αγνοώντας το νεαρό της ηλικίας αλλά και τα πραγματικά, αλυσιδωτά γεγονότα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και κόντρα στο κοινό περί δικαίου αίσθημα εξαπλωνόταν υπογείως και η μισαλλοδοξία μιας άλλης κατηγορίας πολιτών απέναντι στον Νίκο Ρωμανό, που στο πρόσωπο του νεαρού αναρχικού έβλεπαν και εξακολουθούν να βλέπουν -ας μη γελιόμαστε- τον απόλυτο εχθρό και «τρομοκράτη» των άθλιων και μίζερων ζωών τους.
Αυτή η κατηγορία πολιτών λοιπόν, γνήσιοι υπερασπιστές των τραπεζών και της υποτιθέμενης «νομιμότητας», αφού δεν μπόρεσε να σπιλώσει τον αγώνα για δικαίωση του αιτήματος του Ν. Ρωμανού, αφού δεν κατάφερε να εμποδίσει την μεγαλειώδη ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης και να το εμποτίσει με το μίσος της ώστε να καταφέρει να το διαβρώσει και αναχαιτίσει, άρχισε τη στιγμή των καταλήψεων να μας μιλάει για τα κτίρια και για το πόσο απαράδεκτο είναι ορισμένες ομάδες «αναρχοάπλυτων» να τα καταλαμβάνουν «λες και ήταν του πάππου τους». Δεν έμειναν φυσικά στους «αναρχοάπλυτους», πήγαν και παραπέρα, στους «βρωμοσυριζαίους» και λοιπούς αριστερούς που στήριξαν από την πρώτη στιγμή την κατάληψη, αλλά ακόμα και στην Δημοτική Αρχή, μη διστάζοντας μάλιστα να στοχοποιήσουν ανθρώπους, εφαρμόζοντας πρακτικές που μας παραπέμπουν σε άλλες εποχές και που ούτε να αναφέρω καν δεν θέλω. Διαπόμπευσαν ανθρώπους, απείλησαν με μηνύσεις, περιφέρθηκαν στα κανάλια, μέχρι και «σιωπηρή διαμαρτυρία» οργάνωσαν ενάντια στην κατάληψη, άσχετα από το αν οι εξελίξεις τελικά τους χάλασαν τα επαναστατικά τους σχέδια.
Και πάμε τώρα στο κατειλημμένο κτίριο. Το «Σαν Τζιάκομο» στην πόλη της Κέρκυρας, γνωστό και ως «παλιό δημαρχείο», είναι όντως ένα ιστορικό κτίριο στο κέντρο της πόλης, που με την κατάληψή του όλες τις προηγούμενες μέρες χρησίμευσε ως κέντρο αγώνα και ως χώρος συνελεύσεων και αποφάσεων, προβολών κλπ. Επελέγη προφανώς για το καλό σημείο στο οποίο βρίσκεται, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, και φυλάχθηκε ως κόρη οφθαλμού όλες τις προηγούμενες μέρες και νύχτες από τους «κακούς καταληψίες», που γνώριζαν πολύ καλά από προηγούμενες ανάλογες εμπειρίες ότι πολλοί θα ήθελαν να σπιλώσουν την κατάληψη και κάμποσοι από δαύτους ήταν και πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να το επιτύχουν. Και ο νοών νοείτω. Προς ενημέρωση όμως των «καλών νοικοκυραίων» που έσπευσαν να υπερασπιστούν την ακεραιότητα του ιστορικού κτιρίου και τον «Πολιτισμό», οι καταλήψεις δυστυχώς για αυτούς, δεν γίνονται με κριτήριο «ποιο κτίριο θα ενοχλήσει λιγότερο» την ευαίσθητη καθώς φαίνεται σε ζητήματα «πολιτισμού» ιδιοσυγκρασία τους. Οι καταλήψεις γίνονται με τον εκ διαμέτρου αντίθετο αυτής της λογικής στόχο: Να ενοχλήσουν τους νοικοκυραίους, να τους αφυπνίσουν, να τους σηκώσουν από τους καναπέδες και να τους κάνουν να δουν την ουσία των πραγμάτων.
Η ουσία λοιπόν, εν κατακλείδι, είναι ότι «Πολιτισμός» δεν μπορεί να είναι πρωτίστως τα κτίρια, όσο ιστορικά κι αν είναι. Δεν μπορεί να είναι πρωτίστως οι πίνακες όσο καλότεχνοι κι αν είναι, τα αγάλματα, τα θέατρα, οι μουσικές. Είναι καλά και όμορφα όλα αυτά και φυσικά τα σεβόμαστε (;) και τα διατηρούμε (;) γιατί αγαπούμε την ιστορία μας, δεν ξεχνούμε από πού προερχόμαστε και τι έχει περάσει αυτός ο λαός για να μπορούμε σήμερα να λέμε ότι είμαστε ελεύθεροι (;). Όσο καλά και όμορφα όμως κι αν είναι, έρχονται δεύτερα. Γιατί πρωτίστως Πολιτισμός οφείλει να είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε σήμερα σε έναν νέο άνθρωπο και δείγμα του πολιτισμού μας οφείλει να είναι πρωτίστως ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε ως πολιτεία και ως κοινωνία στους πιο αδύναμους, στους νέους, στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες. Δείγμα του πολιτισμού μας είναι σήμερα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων, οι υπερπλήρεις φυλακές και οι φυλακές τύπου Γ, τα βασανιστήρια, τα ασφυκτικά κρατητήρια, οι Ρομά που εξακολουθούν να ζουν στον μεσαίωνα, οι άστεγοι και τα συσσίτια κατοχής. Δεν είδα κανέναν όμως από αυτούς τους ευυπόληπτους πολίτες που σχεδίαζαν τη σιωπηρή διαμαρτυρία για το κτίριο να ενοχλούνται από όλα αυτά, να συμμετέχουν στα κινήματα, στις συγκεντρώσεις, τις συνελεύσεις, τις πορείες για να διαμαρτυρηθούν. Αντίθετα, επαναπαυμένοι στον καναπέ τους προτιμούν να κάθονται και να απολαμβάνουν την ιστορικότητα των κτιρίων, βαφτίζοντας εαυτούς «υπερασπιστές του Πολιτισμού μας», αδιαφορώντας παντελώς για όλα τα προαναφερόμενα.
Δικαίωμά τους θα μου πείτε, εξάλλου είναι και θέμα αντίληψης. Φυσικά. Δικαίωμά μας και εμάς όμως «κύριοι» να υπερασπιζόμαστε τον πολιτισμό με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε εμείς. Αφήστε μας λοιπόν στην ουτοπία μας που λέει πως «παλεύω για έναν καλύτερο κόσμο, για μια άλλη κοινωνία» και καθίστε παρέα με τα αγάλματα να κοιτάτε τα ιστορικά κτίρια πάντα από τον καναπέ, απολαμβάνοντας εν πλήρη νιρβάνα τον «Πολιτισμό σας». Τέτοιος που είναι, σας τον χαρίζουμε εξάλλου…
