Τις τελευταίες ώρες οι Έλληνες αστοί έχουν κλιμακώσει τον βρώμικο πόλεμο προπαγάνδας, φοβούμενοι την επαναστατική καταιγίδα που έρχεται και προσπαθώντας να αποθαρρύνουν τα εκατομμύρια των οργισμένων εργαζόμενων και του φτωχού λαού. Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων θυμίζουν όλο και περισσότερο διαγγέλματα κατατρομοκράτησης των μαζών προβάλλοντας το δίλλημα «είτε χρεοκοπία και κοινωνική καταστροφή είτε υποταγή στην εξαθλίωση για να μην χρεοκοπήσουμε»… Μοντέλο αυτής της γραμμής προπαγάνδας αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα από το κύριο άρθρο της σημερινής «Καθημερινής»: «Η μονομερής ή άτακτη χρεοκοπία θα τονώσει προσωρινά και λυτρωτικά το αίσθημα υπερηφάνειας, αλλά θα μας οδηγήσει στην εξαθλίωση, τη μεγαλύτερη ακόμη φτώχεια για τους αδύναμους και την απομόνωση. Δεν είναι μια αστεία υπόθεση, ούτε μια απειλή που μπορεί να διατυπώνεται απερίσκεπτα. Οι στιγμές απαιτούν σοβαρότητα και σύνεση..».
Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα, είναι ότι αυτή η προπαγάνδα στην ουσία της μένει χωρίς απάντηση. Οι ηγεσίες της Αριστεράς περιορίζονται ξανά να κραυγάζουν «όλοι στους δρόμους», χωρίς να προτείνουν στους εργαζόμενους ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για αγώνα διαρκείας, χωρίς να τους προσφέρουν μια άμεση πολιτική λύση εξουσίας – παρ’ ότι, ώρα με την ώρα, οι αστικές ηγεσίες χάνουν την απήχησή τους στο λαό – και πάνω από όλα, χωρίς να αντικρούουν καθαρά και τεκμηριωμένα την προπαγάνδα της άρχουσας τάξης περί του «μονόδρομου της υποταγής».
Οι μαρξιστές πιστεύουμε ότι η Αριστερά πρέπει να εξηγήσει με απλά και ξεκάθαρα λόγια στους εργαζόμενους ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Ας δούμε λοιπόν συγκεκριμένα ποιος είναι αυτός.
1ο Οι απολογητές της άρχουσας τάξης έχουν δίκιο στο ότι η κήρυξη στάσης πληρωμών από μόνη της, δεν δίνει οριστική λύση στα βάσανα του λαού. Αφού λοιπόν κηρύξουμε παύση πληρωμών στους τοκογλύφους, η μόνη πραγματική λύση είναι να χτυπήσουμε τη ρίζα του προβλήματος. Και η ρίζα του προβλήματος είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Η βαθιά κρίση, τα χρέη και η εξαθλίωση που απειλούν σήμερα ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς. Όλες μας οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν άμεσα στο καθήκον να ανατραπεί το συντομότερο αυτό το σύστημα. Αυτός δεν είναι καθόλου ο δρόμος μιας «υπερήφανης εξαθλίωσης», αλλά αντίθετα, είναι ο δρόμος της κοινωνικής επανάστασης για να εξαλειφθεί οριστικά η εξαθλίωση!
2ο Για να βαδίσει η χώρα σε αυτό το δρόμο χρειάζεται άμεσα οι εργαζόμενοι να αφοπλίσουν την άρχουσα τάξη, παίρνοντας από τα χέρια της την εξουσία. Για να ανατραπεί σήμερα η συγκυβέρνηση τρόικας και Ελλήνων καπιταλιστών χρειάζεται όλες οι μαζικές οργανώσεις που υποστηρίζουν τον εργατικό αγώνα (συνδικάτα και μαζικά αριστερά κόμματα) να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο πάλης και να καλέσουν άμεσα μια γενική απεργία διαρκείας, που θα οργανωθεί με εκλεγμένες απεργιακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα σε κάθε εργατικό χώρο και κάθε γειτονιά. Ταυτόχρονα όμως, οι μαζικές πολιτικές οργανώσεις που στηρίζουν ενεργά τον εργατικό αγώνα, δηλαδή το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν χρέος να δημιουργήσουν μια πολιτική συμμαχία που θα έχει τη δύναμη και την απαραίτητη λαϊκή υποστήριξη για να αντικαταστήσει στην εξουσία τη σημερινή κυβέρνηση των καπιταλιστών.
3ο Με ποια μέτρα θα μπορούσε μια αριστερή κυβέρνηση να βγάλει την κοινωνία από το καπιταλιστικό αδιέξοδο; Η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να είναι ξεκάθαρη: εφαρμόζοντας το πρόγραμμα του σοσιαλισμού, θεμελιώνοντας δηλαδή μια κοινωνικοποιημένη, σχεδιασμένη οικονομία και μια αληθινά δημοκρατική εξουσία των ίδιων των εργαζομένων.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας (τράπεζες, μεγάλες βιομηχανίες και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις στους τομείς του εμπορίου, των υπηρεσιών, των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, των μεταφορών, των τηλεπικοινωνιών κ.α) κατέχουν και αντιπροσωπεύουν πλούτο που αν κοινωνικοποιηθεί μπορεί να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και δουλειά για όλους.
Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος μέσα από τη δημιουργία μιας ενιαίας εθνικής τράπεζας, θα κάνει πραγματικότητα την ανακούφιση των εργαζόμενων και των φτωχών στρωμάτων της πόλης και του χωριού από τα χρέη, αλλά και τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες.
Η κρατικοποίηση της μεγάλης βιομηχανίας – συμπεριλαμβανομένων των μεταφορών και των συγκοινωνιών επίγειων, θαλάσσιων και εναέριων, των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής – με εργατική διαχείριση και ενιαίο κατά κλάδο ορθολογικό, δημοκρατικό σχεδιασμό, μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή που σήμερα υπολειτουργεί, βάζοντας ξανά στη δουλειά χιλιάδες ανέργους. Εξαλείφοντας τα υπερκέρδη των καπιταλιστών ιδιοκτητών, θα μπορούσε να ρίξει τις τιμές, να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς μισθούς, να δημιουργήσει μεγάλα αποθεματικά για επενδύσεις στην τεχνολογία, καθώς και να διοχετεύσει χρήσιμους πόρους στο κράτος για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο και η κοινωνικοποίηση της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης της Εκκλησιαστικής περιουσίας, θα μπορούσε επίσης να διοχετεύσει χρήσιμους πόρους στην σχεδιασμένη οικονομία και στην αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων.
Συνολικά οι τεράστιοι πόροι που θα απελευθερωθούν από τους κοινωνικοποιημένους τομείς της οικονομίας και η επανάκτηση της δυνατότητας χρηματοδότησης των κοινωνικών αναγκών από το κρατικοποιημένο τραπεζικό σύστημα, θα δώσουν τη δυνατότητα να εκτελεστούν μεγάλα δημόσια έργα και να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά τα προβλήματα της έλλειψης κατοικίας και των ελλιπών και υποβαθμισμένων υποδομών στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας.
Το σημερινό αυταρχικό, σπάταλο και διεφθαρμένο αστικό κράτος μπορεί και πρέπει να γίνει παρελθόν. Η αριστερή κυβέρνηση σε στενή σύνδεση με τις μαζικές εργατικές οργανώσεις μπορεί να υπηρετήσει αυτό το καθήκον εφαρμόζοντας τέσσερα μέτρα: α) Την εξάλειψη των προνομίων όλων των κρατικών αξιωματούχων μέσα από την αμοιβή τους με τον μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη, β)Την εκλογή και τη δυνατότητα άμεσης ανάκλησης όλων των κρατικών αξιωματούχων, γ) Την ανακύκλωση ευρύτατων στρωμάτων των εργαζόμενων στα πάσης φύσεων διοικητικά καθήκοντα, ώστε να μην δημιουργείται ένα στρώμα μόνιμων γραφειοκρατών, δ)Την κατάργηση των υφιστάμενων δομών του στρατού και της αστυνομίας και την αντικατάστασή τους από έναν δημοκρατικά οργανωμένο λαϊκό στρατό και από μια λαϊκή πολιτοφυλακή που θα υπάγεται στις μαζικές οργανώσεις.
4ο Οι τρομοκράτες απολογητές της άρχουσας τάξης θα μας αντιτάξουν και πάλι: «Αν κηρύξουμε στάση πληρωμών στους πιστωτές και γίνουν όλα αυτά τότε θα μας βγάλουν από το ευρώ και δεν θα έχουμε πρόσβαση σε αναγκαίες πρώτες ύλες, σε αναγκαία φάρμακα και δεκάδες τεχνολογικά αγαθά που δεν παράγει η καθυστερημένη ελληνική οικονομία». Η απάντηση μας είναι ότι ασφαλώς, δεν μπορούν να υπάρχουν αυταπάτες ότι το διεθνές κεφάλαιο θα αφήσει ανενόχλητους τους εργαζόμενους να ανατρέψουν την κυριαρχία του στην Ελλάδα και να «εκπέμψουν» ένα παράδειγμα επαναστατικής ανατροπής του συστήματός του. Στον αγώνα για να αλλάξει ριζικά η μοίρα των εργαζόμενων θα απαιτηθούν θυσίες. Στον αγώνα αυτό όμως, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας δεν θα είναι μόνοι τους. Θα βρουν τον πιο πολύτιμο σύμμαχό τους στις τάξεις της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Η έξοδος από το ευρώ θα καταστεί αναπόφευκτη τόσο σαν αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας των ισχυρών Ευρωπαίων καπιταλιστών που θα προσπαθήσουν να επιβάλουν συνθήκες ασφυκτικής έλλειψης ρευστότητας στη χώρα, όσο και σαν μια απόπειρα αναγκαίας επανάκτησης του δικαιώματος της έκδοσης χρήματος για να μπορέσουν να αντιμετωπιστούν σχεδιασμένα οι υποχρεώσεις του κράτους. Η ύπαρξη ενός απαξιωμένου από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές και υποτιμημένου νομίσματος θα είναι αναπόφευκτη για ένα διάστημα. Ο σχεδιασμός της οικονομίας όμως, καθώς και η δημιουργία ενός ισχυρού κρατικού δικτύου κοινωνικής μέριμνας με δωρεάν ή έστω με συμβολικό αντίτιμο παροχή βασικών αγαθών διατροφής και διαβίωσης, θα περιορίσει τις επιπτώσεις του πληθωρισμού πάνω στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, εξασφαλίζοντας δουλειά και ανεκτά επίπεδα ζωής σε όλους τους εργαζόμενους.
Τα κράτη και τα μονοπώλια που θα αρνηθούν την προμήθεια ζωτικών αγαθών και πρώτων υλών στην χώρα, μέσα από μια μεθοδική διεθνιστική εκστρατεία ταξικής αλληλεγγύης που θα πρέπει να διεξάγει η αριστερή κυβέρνηση, θα βρουν μπροστά τους την οργανωμένη απάντηση των εργαζομένων των δικών τους χωρών, με απεργίες και πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα, το επαναστατικό παράδειγμα των Ελλήνων εργαζόμενων θα εμπνεύσει τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, που βρίσκονται στο στόχαστρο της ίδιας επίθεσης από το κεφάλαιο.
Η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα δεν πρέπει και αντικειμενικά δεν είναι δυνατό να περιοριστεί μέσα στα όρια μιας χώρας, ειδικά στις παρούσες συνθήκες διεθνοποίησης της οικονομίας, παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού και διεθνούς έκρηξης των ταξικών αγώνων. Η ιστορική εμπειρία από όλα τα απομονωμένα, παραμορφωμένα εργατικά κράτη κατά τον προηγούμενο αιώνα, έδειξε ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να ξεκινήσει να θεμελιώνεται, αλλά δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε μια και μόνη χώρα. Στο έδαφος της διαδοχικής ανάπτυξης και της νίκης της επανάστασης στη μια ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη, οι Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης θα μπορέσουν να ενώσουν για πρώτη φορά πραγματικά, αρμονικά και ισότιμα τους ευρωπαϊκούς λαούς με άξονα τα κοινωνικά επιτεύγματα της σχεδιασμένης οικονομίας.
Μόνο ένας δρόμος υπάρχει λοιπόν για τον εργαζόμενο λαό σήμερα και αυτόν πρέπει να του δείξει τώρα ενωμένη η Αριστερά: ο δρόμος της επανάστασης, της εξουσίας και του σοσιαλισμού!
Μαρξιστική Φωνή
