Η συμμετοχή στη χθεσινή 24ωρη γενική απεργία ήταν σαφώς μικρότερη από τις απεργίες του Φθινοπώρου στον κρατικό τομέα και πολύ μικρή στον ιδιωτικό, με «νησίδες» μεγάλης συμμετοχής μόνο εκεί που υπάρχουν ισχυρά σωματεία. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις αντίθετα, με 50.000 – 70.000 διαδηλωτές στην Αθήνα, είχαν αξιοσημείωτη συμμετοχή και συγκρίνονταν με εκείνες του Φθινοπώρου, εξαιτίας της πιο μαζικής αυτή τη φορά, συμμετοχής των ανέργων.
Η μικρή συμμετοχή στην απεργία επιβεβαίωσε την εκτίμηση ότι οι αποσπασματικές και χωρίς προοπτική κλιμάκωσης 24ωρες γενικές απεργίες δεν ενθουσιάζουν κανέναν και εκλαμβάνονται από τους εργαζόμενους σαν απώλεια μεροκάματου χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Η διάθεση αυτή, αποτυπωνόταν και στα ίδια τα λόγια εργαζόμενων που συμμετείχαν στη χθεσινή συγκέντρωση, οι οποίοι στα σχετικά «πηγαδάκια» μετέφεραν τον προβληματισμό που επικρατεί στους εργατικούς χώρους για τις σποραδικές 24ωρες και τη μεγάλη δυσκολία να πεισθούν οι συνάδελφοί τους να συμμετάσχουν στη χθεσινή απεργία.
Από τη δική τους πλευρά, με την αυξημένη συμμετοχή τους στην απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας, οι άνεργοι έστειλαν το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένοι να συμμετάσχουν ενεργά στους αγώνες, καθώς αντιλαμβάνονται ότι με μια τόσο βαθειά κρίση δεν μπορεί να βρεθεί ατομική διέξοδος στην πάλη τους για την επιβίωση.
Πως όμως θα πραγματοποιηθεί η προοπτική ενός αγώνα διαρκείας που θα συσπειρώσει εργαζόμενους και άνεργους, με ενθουσιασμό και πίστη ότι θα είναι νικηφόρος; Όπως εξηγήσαμε επανειλημμένα, με δεδομένη την προκλητικά επαναλαμβανόμενη τακτική των σποραδικών, εκτονωτικών «24ωρων» από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η μόνη δύναμη που μπορεί να κόψει το «γόρδιο δεσμό» και να προωθήσει αποτελεσματικά την υπόθεση του αγώνα ενάντια στην συγκυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς όμως, η εργατική τάξη αντί για καλέσματα αγώνα στη βάση ενός συγκεκριμένου σχεδίου δράσης, συνεχίζει και μετά τη χθεσινή απεργία να ακούει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μόνο υπεκφυγές όπως «συνεχίζουμε» κλπ. Ας απευθύνουμε λοιπόν στους συντρόφους ορισμένα ερωτήματα, που κάθε συνειδητός εργάτης θα δικαιούταν να τους απευθύνει. Πως σκέφτεστε να «συνεχίσουμε» σύντροφοι; Πότε θα το αποκαλύψετε στους εργαζόμενους; Ποια μορφή και ποιο πρόγραμμα δράσης πρέπει να υιοθετηθεί; Ποιες πρωτοβουλίες πρέπει να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα, στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους; Οι σύντροφοι – συμπεριλαμβανομένων και των ηγετικών εκπροσώπων της Αριστερής Πλατφόρμας – είναι ώρα να απαντήσουν συγκεκριμένα. Σε διαφορετική περίπτωση θα επιβεβαιώσουν την εκτίμηση ότι ακολουθούν την τακτική μιας «ριζοσπαστικής» στοίχισης πίσω από τις επιλογές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Η Πρωτ. «Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ» έχει καταθέσει τις δικές τις συγκεκριμένες προτάσεις και παλεύει γι’ αυτές μέσα στο κόμμα και το εργατικό κίνημα. Σύμφωνα με αυτές, ο μόνος δρόμος είναι η υποστήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας και η σοβαρή της προετοιμασία σε συνεργασία με το ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρόμος για μια επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση της Αριστεράς. Σε διαφορετική περίπτωση, η συνέχιση της ηγετικής τακτικής των αφηρημένων παραγγελμάτων του τύπου «Να σταθούμε όρθιοι», χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις και πρωτοβουλίες κλιμάκωσης της μαζικής ταξικής δράσης, θα ισοδυναμεί με μια τακτική «Πόντιου Πιλάτου» μπροστά στα αυξανόμενα βάσανα και την εφιαλτική εξαθλίωση της εργατικής τάξης.
