Το προηγούμενο διάστημα, η ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να αποδώσει τη δημοσκοπική κάμψη του κόμματος – μεταξύ άλλων – στην «υποχώρηση του κινήματος», αποποιούμενη έτσι τις δικές της ευθύνες και αθωώνοντας τη δεξιά πολιτική της στροφή. Τις τελευταίες μέρες όμως, το εργατικό κίνημα, ακολουθούμενο από την εξαθλιωμένη αγροτιά, με τη μαχητικότητά του έχει βαλθεί να δυσκολέψει την προσπάθεια της ηγεσίας να επικαλείται την «απουσία μαζικού κινήματος» για να δικαιολογεί τα δικά της λάθη, φέρνοντάς την για μια ακόμα φορά, ενώπιον των μεγάλων ευθυνών της.
Πολλές φορές, για τις πολιτικές ηγεσίες της εργατικής τάξης τα συνθήματα αποτελούν εύηχα πυροτεχνήματα της στιγμής. Για τους εργαζόμενους όμως, που βιώνουν τον καπιταλιστικό εφιάλτη της φτώχειας και της ανεργίας, τα συνθήματα έχουν νόημα μόνο αν επιχειρηθεί να γίνουν πράξη. Η σημερινή ημέρα απεργιών και αγροτικών μπλόκων, μας δίνει ένα ζωντανό παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει πράξη το σύνθημα της «δημοκρατικής ανατροπής» της συγκυβέρνησης, που σωστά είχε εκφωνήσει στις αρχές του Φθινοπώρου η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να το συνοδέψει με το αναγκαίο πρόγραμμα δράσης για την πραγματοποίησή του.
Οι σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες της Αθήνας, στη ΔΕΗ, στην Υγεία, των ναυτεργατών και των εργατών στα ναυπηγεία Ελευσίνας, αποτέλεσαν ένα νέο σημαντικό σταθμό αγώνα για το εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα, οι αγρότες σχεδόν σε ολόκληρη πλέον την επικράτεια (Θεσσαλία, Μακεδονία, Βορειοδυτική Ελλάδα, Πελοπόννησο) έδειξαν αποφασισμένοι να συμπαραταχθούν στην απόπειρα του εργατικού κινήματος για μαχητική αντεπίθεση ενάντια στην συγκυβέρνηση της τρόικας και της άρχουσας τάξης.
Η αυθόρμητη σύγκληση αυτών των κινητοποιήσεων σε μια κοινή μέρα δράσης, ανέδειξε τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν για μια συντονισμένη κλιμάκωση των ταξικών αγώνων μέχρι την τελική ανατροπή της κυβέρνησης. Όμως χωρίς τη δύναμη που θα μπορούσε να οργανώσει και να καθοδηγήσει το κίνημα, αυτός ο στόχος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Πως θα γίνει πράξη η ανατροπή
Η ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όχι μόνο δεν επιθυμεί να διαδραματίσει το ρόλο του οργανωτή νικηφόρων αγώνων, αλλά αντίθετα – όπως το απέδειξε για μια ακόμα φορά σήμερα προκηρύσσοντας 24ωρη γενική απεργία για τις…20 Φλεβάρη – επιδίδεται συστηματικά στην τακτική της εκτόνωσης της εργατικής οργής, με αποσπασματικές, σποραδικές και απροετοίμαστες 24ωρες γενικές απεργίες, φθάνοντας το πολύ ως τις 48ωρες, όταν η πίεση από τη βάση γίνεται ασφυκτική. Έτσι η βασική ευθύνη για την οργάνωση και την καθοδήγηση του κινήματος πέφτει στους ώμους του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο προσβλέπει σήμερα η πλειονότητα των εργαζόμενων και της νεολαίας της χώρας.
Όμως δεν αρκούν τα λόγια, οι συνεντεύξεις και οι ανακοινώσεις συμπάθειας στους αγώνες από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο, σε μια τέτοια ανοδική φάση του κινήματος, είναι πολλαπλά επιζήμια για το ηθικό των αγωνιζόμενων εργαζόμενων η δεξιά στροφή της ηγετικής πλειοψηφίας, η οποία αντί να επιχειρεί να στηρίξει και να στηριχθεί στο εργατικό κίνημα, αναζητεί «συμμάχους» στις κορυφές της τρόικας.
Οι περιστάσεις είναι κρίσιμες. Η άγρια επίθεση καταστολής στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά που κορυφώθηκε αμέσως μετά την επιστράτευση των εργαζόμενων στο Μετρό με τις χθεσινές συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και τους ξυλοδαρμούς βουλευτών της Αριστεράς, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με «επικοινωνιακές» μεθόδους. Απαιτεί μαζική δράση για να ανατραπεί το συντομότερο η συγκυβέρνηση της κρατικής βίας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Ο αγώνας δεν είναι πλέον συνδικαλιστικός, αλλά πολιτικός.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει λοιπόν άμεσα να καλέσει το ΚΚΕ και τα συνδικάτα που πρωτοστατούν στις απεργίες (Συγκοινωνίες, Υγεία, ΟΤΑ, ΔΕΗ κλπ) σε μια κοινή προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός Πανελλαδικού Συντονιστικού Αγώνα διαρκείας για να ανατραπεί η κυβέρνηση.
Για να έχει κύρος και αποτελεσματική δράση, το Συντονιστικό αυτό όργανο θα πρέπει να συγκροτηθεί με εκλεγμένους εκπρόσωπους από όλα τα σωματεία και τους εργατικούς χώρους, από τους αγωνιζόμενους αγροτικούς συλλόγους και από λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές των μεγάλων πόλεων, με σκοπό να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της σοβαρής προετοιμασίας και οργάνωσης μιας γενικής απεργίας διαρκείας.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αποτελεί το πιο αποφασιστικό εμπόδιο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Ο επαίσχυντος ρόλος της (σε συνδυασμό με το ολέθριο ρόλο της διάσπασης των συνδικαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς) φάνηκε ξεκάθαρα στο «χειρόφρενο» που τράβηξαν στους αγώνες οι συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ στο σωματείο των οδηγών της ΕΘΕΛ. Έτσι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι ανάγκη να λάβουν από κοινού και άμεσα την πρωτοβουλία για ένα έκτακτο Πανεργατικό Συνέδριο, που θα ενοποιήσει τα συνδικάτα σε μια ενιαία συνομοσπονδία για τον ιδιωτικό και τον κρατικό τομέα, θα συζητήσει τον απολογισμό των αγώνων της τριετίας και θα εκλέξει μια νέα, μαχητική συνδικαλιστική ηγεσία.
Όμως ακόμα και η αρτιότερη οργάνωση του αγώνα θα μείνει αδικαίωτη αν οι εργαζόμενοι δεν αποκτήσουν μια άμεση λύση εξουσίας που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους. Για το σκοπό αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποκτήσει το συντομότερο δυνατό μέσα από δημοκρατικό συνέδριο ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θα καταργήσει τα Μνημόνια, τα χαράτσια και όλους τους αντεργατικούς νόμους, ξεριζώνοντας το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού που τα δημιούργησε και εγκαθιδρύοντας μια κοινωνικοποιημένη, δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία.
