– Κοινός αγώνας του συνόλου της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο
– Ο κομμουνισμός είναι η μόνη διέξοδος για τους λαούς από τη βαρβαρότητα του κεφαλαίου
«..Φαίνεται να επιβεβαιώνεται ότι η εγκληματική διάσταση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν ήταν αποτέλεσμα περιστάσεων, αλλά μάλλον αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών, επεξεργασμένων από τους θεμελιωτές τέτοιων καθεστώτων ακόμα πριν πάρουν την εξουσία. Οι ιστορικοί Κομμουνιστές ηγέτες ποτέ δεν έκρυψαν τους στόχους τους που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου, η εξάλειψη των πολιτικών αντιπάλων και κατηγοριών του πληθυσμού που ήταν ασύμβατες με το νέο μοντέλο κοινωνίας..» (Απόσπασμα από το Αντικομουνιστικό Μνημόνιο με τίτλο «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» – σημείο 44 – κεφάλαιο IV – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ)
Το προκλητικό αντικομουνιστικό μνημόνιο, που ψηφίστηκε στην Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 14/12/2005 και προωθείται προς υιοθέτηση στην ολομέλεια αποτελεί ένα ακόμα πειστήριο για την αντιδραστική φύση της ΕΕ και του σύγχρονου καπιταλισμού. Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι ο παρακμασμένος καπιταλισμός για να επιβιώσει είναι καταδικασμένος να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας – ακόμα και στην καρδιά της ίδιας της ηπείρου που τον γέννησε – πίσω στα μέσα του 19ου αιώνα. Με το αντικομουνιστικό μνημόνιο η αναπτυγμένη καπιταλιστική Ευρώπη της τρίτης χιλιετίας, δηλώνει με τον πιο επίσημο τρόπο έτοιμη να αποχαιρετήσει εντελώς το περίφημο «δημοκρατικό κεκτημένο» της, που τόσο πολύ επικαλούνται οι ρεφορμιστές μέσα στο εργατικό κίνημα και θυμίζει κάτι από την Ευρώπη του 1852 με τις δίκες των κομμουνιστών στην Κολωνία.
Το αντικομουνιστικό μνημόνιο δεν έρχεται τυχαία σε αυτή την περίοδο. Έρχεται τη στιγμή που στη Λατινική Αμερική το «φάντασμα» της επανάστασης και του σοσιαλισμού αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Έρχεται σε μια εποχή που και στην ίδια την Ε.Ε ηχούν δυνατά τα τύμπανα της αμφισβήτησης του κεφαλαίου μέσα από τη μαζική απόρριψη του «Ευρωσυντάγματος» και την «επιδημία» των γενικών απεργιών. Σε αυτές τις συνθήκες ο κομμουνισμός, η φυσική ιδεολογία της εργατικής τάξης, θα γίνεται ξανά φόβητρο για τους αστούς. Αυτό θα τους κάνει να στρέφουν αποφασιστικά το στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών τους ενάντια στο εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική πρωτοπορία του.
Το μνημόνιο είναι ένα ύπουλο πολιτικό κατασκεύασμα. Επιχειρεί να διαστρεβλώσει την ουσία των κομμουνιστικών ιδεών επικαλούμενο τα εκφυλιστικά φαινόμενα που χαρακτήρισαν την γραφειοκρατική παραμόρφωση του σοσιαλισμού, η οποία όμως προέκυψε μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και είναι εντελώς ξένη με την ουσία του κομμουνιστικών ιδεών. Αντίθετα, είναι η παραχάραξη και η άρνηση της ουσίας των κομμουνιστικών ιδεών από τις γραφειοκρατίες των παραμορφωμένων εργατικών κρατών του 20 ου αι. που οδήγησε στον εκφυλισμό και την κατάρρευση αυτών των καθεστώτων και στην οπισθοδρόμηση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Ακόμα όμως και παραμορφωμένα από τον παρασιτικό ρόλο της γραφειοκρατίας, αυτά τα κράτη, επειδή στηρίχθηκαν στην κρατικοποιημένη-σχεδιασμένη οικονομία και όχι στην ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς, έβγαλαν εκατομμύρια ανθρώπους από το σκοτάδι και την καθυστέρηση που τους είχε καταδικάσει ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό οι μόνοι που δεν δικαιούνται να μιλούν επικριτικά για τα καθεστώτα αυτά είναι οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί απολογητές τους. Ο κομμουνισμός είναι η μόνη ελπίδα για τους λαούς. Οι ιδέες του Μάρξ, του Ένγκελς, του Λένιν, του Τρότσκι και της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Μαζί τους ασφαλώς και το αναπόσπαστο κομμάτι τους η χιλιοσυκοφαντημένη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η εργατική δημοκρατία σαν αυτή των πρώτων χρόνων της ΕΣΣΔ, που μπροστά της η σημερινή αστική, με την παντοδυναμία των μονοπωλίων, είναι απλά μια απάτη.
Το ελληνικό εργατικό κίνημα και η Αριστερά, σε συνεργασία με το σύνολο του Ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος πρέπει από κοινού να παλέψουν ώστε το αντικομουνιστικό μνημόνιο να «μείνει στα χαρτιά».
