Σύντροφοι και συντρόφισσες μέλη του ΚΚΕ,
αυτό το ανοικτό γράμμα έχει γραφτεί από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι γνωστά για την υπεράσπιση των ιδεών και των σκοπών του κομμουνισμού και την αταλάντευτη αντίθεσή τους με τη σοσιαλδημοκρατική πορεία, στην οποία διολισθαίνει η σημερινή ηγετική του ομάδα. Εκφράζει τις απόψεις της μοναδικής πολιτικής συλλογικότητας που στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ένα εναλλακτικό, κομμουνιστικό πρόγραμμα για το κόμμα.
Με μια απροκατάληπτη ματιά στα κείμενα και τα άρθρα που δημοσιεύουμε στην ιστοσελίδα (www.marxismos.com) και στα έντυπά μας (εφημερίδα «Επανάσταση», περιοδικό «Μαρξιστική Φωνή») μπορείτε να διαπιστώσετε ότι η σκοπιά από την οποία απευθυνόμαστε σε εσάς, είναι αυτή του επιστημονικού σοσιαλισμού και όχι της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας.
Όπως και για κάθε συνειδητό εργάτη αυτής της χώρας, έτσι και για εμάς, το ΚΚΕ είναι το πιο ιστορικό, μαζικό κόμμα της εργατικής τάξης της χώρας και η πορεία του, ήταν και είναι συνδεδεμένη με τη μοίρα της. Κάθε συνέδριό του συμπεριλαμβάνεται πάντα στα πολιτικά ορόσημα της ταξικής πάλης. Με αυτή την έννοια, το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ έχει ένα ενδιαφέρον που εκτείνεται πέρα από τα στενά όρια του κόμματος και αυτή είναι η πολιτική αιτία για την ύπαρξη αυτού του ανοικτού γράμματος.
Το συνέδριο διεξάγεται στον απόηχο μια εκλογικής αποτυχίας. Για τους κομμουνιστές ασφαλώς, το αστικό κοινοβούλιο και οι εκλογές για την επάνδρωσή του, δεν αποτελούν αυτοσκοπούς, αλλά μέσα για τη διάδοση στις πλατιές μάζες των ιδεών και του προγράμματός τους, που οφείλει να σκοπεύει στην αντικατάσταση της ψευδεπίγραφης αστικής δημοκρατίας από το αληθινά δημοκρατικό καθεστώς της σοσιαλιστικής δημοκρατίας των εργαζομένων. Όμως οι εκλογές, αντικειμενικά αποτελούν έναν δείκτη για την απήχηση του κόμματος, των συνθημάτων και της πολιτικής του. Από αυτή τη σκοπιά, το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα κατάδειξε ότι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν απομακρυνθεί από το ΚΚΕ.
Ένα συνέδριο που διεξάγεται αμέσως μετά από μια εκλογική αποτυχία θα πρέπει να ασχοληθεί αναλυτικά με τα αίτιά της. Ο Λένιν ανέφερε ότι η ποιότητα μιας ηγεσίας αντανακλάται στη στάση απέναντι στα λάθη της. Συνεπώς, ένα από τα πιο βασικά στοιχεία που θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται στα κείμενα που κατέθεσε η ηγεσία του ΚΚΕ για τον διάλογο στο πλαίσιο του συνεδρίου, είναι η γενναία αυτοκριτική στην πολιτική και την τακτική της. Όμως αντί για αυτή τη γνήσια μαρξιστική στάση, είδαμε ξανά την εμφάνιση της γνωστής τακτικής των ηγεσιών που έχουν σαν βασικό σημείο αναφοράς τον σταλινισμό : επίκληση «οργανωτικών αδυναμιών» και «εξωγενών» παραγόντων και «πιέσεων», με σκοπό να αμνηστευθεί η ηγετική πολιτική γραμμή.
Το αληθινό πρόβλημα του ΚΚΕ σήμερα δεν είναι ούτε οργανωτικό, ούτε «αντικειμενικό», δηλαδή ζήτημα ύπαρξης αρνητικών ταξικών συσχετισμών. Όλα εσείς, τα απλά μέλη του κόμματος, έχετε δείξει στην πράξη τη διάθεση να στηρίξετε πειθαρχημένα και με ενθουσιασμό κάθε σοβαρό οργανωτικό σχέδιο που θα υποδείξει η ηγεσία και θα μπορούσε να ισχυροποιήσει την παρέμβασή του ΚΚΕ στην εργατική τάξη. Η αντικειμενική κατάσταση είναι εξαιρετικά ευνοϊκή για την ανάπτυξη της απήχησης του κόμματος, καθώς τα τελευταία τρία χρόνια η μια γενική απεργία διαδέχεται την άλλη και οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν ήδη αυτό που τους καλούσε να πράξουν για χρόνια το ΚΚΕ, δηλαδή εγκατέλειψαν τα κόμματα του «δικομματισμού» και μάλιστα, στράφηκαν κύρια στ’ αριστερά τους. Το μόνο που απομένει για να εξηγήσει κάποιος την εκλογική ήττα είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή η πολιτική γραμμή του κόμματος.
Κατά την άποψή μας σύντροφοι, η απήχηση του κόμματος, υπονομεύεται από τα δυο στηρίγματα της παρούσας πολιτικής γραμμής της ηγεσίας, που έχουν το όνομα σταλινισμός και σεχταρισμός.
Ο σταλινισμός είναι αντικομμουνισμός
Η ταύτιση του σταλινισμού με τον κομμουνισμό, τη μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση και την πολιτική κληρονομιά του Λένιν αποτελεί από μαρξιστική σκοπιά ένα ατόπημα. Κομμουνιστής σύμφωνα με τον Λένιν είναι αυτός που υπερασπίζει την αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο σταλινισμός όμως, ιστορικά εξέφραζε την δικτατορία μιας προνομιούχας γραφειοκρατίας πάνω στο προλεταριάτο.
Οι μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις της ΕΣΣΔ έγιναν κατορθωτές πάνω στο έδαφος των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής που εγκαθίδρυσε η Οκτωβριανή επανάσταση. Ο Στάλιν και οι επίγονοί του, εκφραστές των συμφερόντων της άρχουσας γραφειοκρατικής κάστας, είναι αυτοί που ιστορικά άνοιξαν τον δρόμο για την καπιταλιστική αντεπανάσταση, εξοντώνοντας κάθε κομμουνιστή που υπεράσπιζε την εργατική δημοκρατία ενάντια στις μεθόδους του βοναπαρτισμού, τον προλεταριακό διεθνισμό ενάντια στον πατριωτικό εκφυλισμό «της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα» και στη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, καθώς και την επαναστατική προλεταριακή γραμμή ενάντια στην πολιτική ταξικής συνεργασίας με τους «προοδευτικούς αστούς», υπό τον τίτλο των «Λαϊκών Μετώπων». Η πολιτική «αίρεση» που ιστορικά υπεράσπισε τον βοναπαρτισμό, την ταξική συνεργασία και τον πατριωτισμό είναι στην ουσία της αντικομμουνιστική. Ο σταλινισμός είναι αντικομμουνισμός.
Η σημερινή ηγεσία του κόμματος, όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να βγάλει από το κόμμα το στίγμα του σταλινισμού, αλλά μεθόδευσε, με αποκορύφωμα το προηγούμενο συνέδριο, τον εξωραϊσμό του, υπερασπίζοντας ανοικτά τις τερατώδεις πολιτικές και τακτικές του. Αυτή η στάση, δεν είναι ένα αφηρημένο «ιδεολογικό» ή «ιστορικό» ζήτημα. Είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα. Είναι η αιτία για την οποία εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι της εργατικής τάξης με ιστορική μνήμη, μόρφωση και στοιχειωδώς ανεπτυγμένη πολιτική κρίση που τους επιτρέπει να καταλαβαίνουν ότι ο Στάλιν και ο σταλινισμός δυσφήμισαν το σοσιαλισμό, βλέπουν με σκεπτικισμό το ΚΚΕ.
Η πολιτική απόρριψη και καταδίκη του σταλινισμού από κομμουνιστική σκοπιά σήμερα, είναι ένα θεμελιώδες καθήκον για να ανοίξει ο δρόμος για την συσπείρωση των εργαζόμενων μαζών γύρω από την πολιτική και το πρόγραμμα του ΚΚΕ. Για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος δεν απαιτείται να εφευρεθούν νέες θεωρίες και αναλύσεις. Κάθε κομμουνιστής μπορεί να στηριχθεί στα πορίσματα του πολιτικού αγώνα που διεξήγαγε ο Λένιν κατά το τελευταίο διάστημα της ζωής του ενάντια στη σοβιετική γραφειοκρατία, καταλαβαίνοντας τους κινδύνους που απέρρεαν από την γιγάντωση της και συμπεραίνοντας ότι ο πολιτικός της εκπρόσωπος Ιωσήφ Στάλιν, θα έπρεπε να απομακρυνθεί από τη θέση του γραμματέα (Βλέπε «Διαθήκη» του Λένιν). Είναι επιτακτικό καθήκον επίσης, να ανακαλύψει το έργο του Λέον Τρότσκι, του μοναδικού επαναστάτη μαρξιστή ηγέτη που δεν υπέκυψε στις σταλινικές διώξεις και ανέλυσε αξεπέραστα τα αίτια του γραφειοκρατικού εκφυλισμού της ΕΣΣΔ, αποκαθιστώντας το περιεχόμενο και το κύρος του μπολσεβικισμού-Λενινισμού.
Ο σεχταρισμός απομονώνει το κόμμα από την εργατική τάξη
Η σεχταριστική πολιτική και τακτική της ηγετικής ομάδας, συμπληρώνει την καταστροφή που προκαλεί στο κόμμα η απολογητική του σταλινισμού.Ενώ η ηγετική ομάδα ορκίζεται στον «Μαρξισμό – Λενινισμό», έχει θάψει τη λενινιστική τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Η τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου υιοθετήθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή στα πρώτα της συνέδρια, σαν ένα μέσο για να μπορέσουν τα Κομμουνιστικά Κόμματα να βρουν τον δρόμο προς τις μάζες και να κερδίσουν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης από την επιρροή των κομμάτων της Β’ Διεθνούς. Προέβλεπε την ενότητα δράσης όλων των μαζικών εργατικών κομμάτων ενάντια στην επίθεση του καπιταλισμού, στη βάση του κανόνα «χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χωριστά». Μέσα από τον δρόμο της ενότητας δράσης, οι εργάτες που ακολουθούσαν τη σοσιαλδημοκρατία θα πείθονταν για την ανωτερότητα του επαναστατικού προγράμματος και της επαναστατικής πολιτικής των Κομμουνιστικών κομμάτων.
Αντί για αυτή την τακτική, η παρούσα ηγετική ομάδα στα χρόνια της θητείας της έχει κάνει το ΚΚΕ συνώνυμο της διάσπασης και της άρνησης κάθε μορφής κοινής δράσης με άλλα εργατικά κόμματα. Παρά την «επαναστατική» φρασεολογία που συνοδεύει αυτή την τακτική, το αποτέλεσμά της είναι αντικειμενικά αντεπαναστατικό. Η εργατική τάξη αντιμετωπίζει τον ταξικό εχθρό διασπασμένη και αποδυναμωμένη και το Κομμουνιστικό της κόμμα, αντί να γίνεται ισχυρό, σπρώχνεται στο περιθώριο.
Ο σεχταρισμός μπορεί να εξαλειφθεί μόνο με την υιοθέτηση της τακτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου. Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής, το ΚΚΕ είναι δυνατό να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργατικών μαζών αν απευθύνει ένα κάλεσμα για κοινή δράση με τον ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση κοινά συμφωνημένου πλαισίου διεκδικήσεων και μορφών δράσης στο εργατικό κίνημα. Προεκτείνοντας αυτή την ενωτική, ταξική στάση στο πολιτικό πεδίο, θα έπρεπε να δηλώσει δημόσια ότι θα συμμετείχε σε μια συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο όμως πάνω στη βάση ενός προγράμματος σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και συντριβής της διαφθαρμένης, αυταρχικής και σπάταλης αστικής κρατικής μηχανής. Μια τέτοια τακτική, θα έβγαζε από το κόμμα το στίγμα του σεχταρισμού, θα έδειχνε ότι αυτό ενδιαφέρεται να δοθεί μια σοσιαλιστική λύση εξουσίας σήμερα και θα έθετε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προ των ευθυνών της, αποκαλύπτοντας έμπρακτα τις ρεφορμιστικές της αυταπάτες.
Το ΑΑΔΜ είναι τέκνο του σταλινικού ρεφορμισμού
Σύντροφοι και συντρόφισσες μέλη του ΚΚΕ,
η υπεράσπιση του ΑΑΔΜ (Αντι-ιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο) και του προγράμματος του 1996, δεν είναι σε καμία περίπτωση η κατάλληλη πολιτική απάντηση στο σημερινό, σταλινικό και σεχταριστικό τέλμα στο οποίο έχει οδηγήσει η ηγεσία το κόμμα. Το πρόγραμμα αυτό, σε αντίθεση με τις κομμουνιστικές προγραμματικές αρχές, περιλαμβάνει ένα ενδιάμεσο στάδιο διακυβέρνησης του ΑΑΔΜ πριν από την σοσιαλιστική εξουσία, στο οποία μάλιστα αφιερώνεται και μια ολόκληρη ενότητα. Συνεπώς, το ΑΑΔΜ ήταν το όχημα μέσα από το οποίο ως τώρα ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μεταθετόταν σε ένα αόριστο μέλλον και έτσι αποτελούσε συστατικό στοιχείο,ενός, όχι επαναστατικού, αλλά ρεφορμιστικού προγράμματος.
Το πολιτικό σχήμα του ΑΑΔΜ είναι η παραλλαγή μιας ολόκληρης σειράς «μετώπων» που εμφανίζονται στα κομματικά προγράμματα από το 1934 και μετά, με συμμάχους υποτιθέμενα «προοδευτικά» και «αντι-μονοπωλιακά» τμήματα της αστικής τάξης, με μόνο σκοπό – άλλοτε απροκάλυπτο κι άλλοτε καλυμμένο με αριστερή φρασεολογία – την «δημοκρατική», «πατριωτική», «αντι-ιμπεριαλιστική» διαχείριση του καπιταλισμού. Το ΑΑΔΜ είναι ένα παιδί του σταλινικού ρεφορμισμού. Η σταλινική αίρεση που στραγγαλίζει το κόμμα, δεν αντιπαλεύεται με όπλα βγαλμένα από το δικό της ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο.
Το ΑΑΔΜ δεν έχει καμία σχέση με το Λενινιστικό Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο. Το πρώτο είναι μέτωπο που οδηγεί το κόμμα στη συνεργασία με τους αστούς και στην παραίτηση από τους επαναστατικούς και ταξικούς σκοπούς του. Το δεύτερο είναι μια μέθοδος για να κερδηθούν οι μάζες σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα.
Η εμφάνιση αντιπολίτευσης και οι απόψεις της
Η εμφάνιση μιας αντιπολιτευτικής τάσης με σημείο αναφοράς τις απόψεις στελεχών όπως οι σ. Μπογιόπουλος, Καλαματιανός, Σκυλάκος κ.α, δεν συνιστά από μόνη της κανένα κίνδυνο για το κόμμα. Η αληθινή ιστορία του Μπολσεβίκικου κόμματος ήταν ιστορία διαπάλης μεταξύ διαφορετικών πολιτικών τάσεων γύρω από διάφορα ζητήματα. Ο ίδιος ο Λένιν είχε πολλές φορές βρεθεί στη μειοψηφία, με χαρακτηριστικότερη εκείνη κατά την άφιξή του στην επαναστατική Πετρούπολή, πριν κερδίσει με τις «Θέσεις του Απρίλη» την πλειοψηφία του κόμματος από τους οπαδούς της συνδιαλλαγής με τους Μενσεβίκους και την «Προσωρινή κυβέρνηση» («παλιοί μπολσεβίκοι» Στάλιν, Κάμενεφ κ.α). Ένα αληθινά επαναστατικό κόμμα πρέπει να αξιοποιεί τις διαφωνίες για να ανεβάζει το πολιτικό επίπεδο των μελών μέσα από μια συντροφική, δημοκρατική εσωτερική συζήτηση. Αυτό είναι το περιεχόμενο του γνήσιου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
Κάθε παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης είναι ανεπίτρεπτη. Με αυτή την έννοια, ο αγώνας των αντιπολιτευόμενων για τα δημοκρατικά τους δικαιώματα ενάντια στην, όποιου μεγέθους, παραβίασή τους από τη σημερινή ηγετική ομάδα, πρέπει να έχει την αμέριστη αλληλεγγύη κάθε κομμουνιστή.
Στην ουσία τους οι απόψεις της αντιπολίτευσης, όπως έχουν εκφραστεί στον προσυνεδριακό διάλογο, κινούνται σε μια λαθεμένη κατεύθυνση. Σε πολιτικό επίπεδο, με σημείο αναφοράς το ΑΑΔΜ, η αντιπολίτευση υπερασπίζεται την παραδοσιακή σταλινική αντίληψη της ανάγκης για ενδιάμεσα στάδια πριν την εργατική εξουσία. Παρότι, όπως έκανε στην δημόσια παρέμβασή του ο σ. Μπογιόπουλος, η αντιπολίτευση σπεύδει να διαβεβαιώσει ότι το ΑΑΔΜ δεν είναι ενδιάμεσο στάδιο, κάθε απροκατάληπτος αναγνώστης του προγράμματος του 1996 μπορεί να συμπεράνει ότι το ΑΑΔΜ είναι ακριβώς αυτό. Σε επίπεδο τακτικής, την ώρα που η αντιπολίτευση κατακρίνει – και σωστά – το σεχταρισμό της ηγετικής ομάδας, δεν προτείνει μια σαφή και συγκεκριμένη τακτική που να διασφαλίζει την ενότητα του εργατικού κινήματος και δεν εκφράζει καμία πρόθεση να στηριχθεί στη γνήσια λενινιστική κληρονομιά του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Η αναγκαία πολιτική και θεωρητική ρήξη με το σταλινισμό δεν φαίνεται να είναι καθόλου στις προθέσεις της αντιπολίτευσης. Δεν διαθέτει μια μαρξιστική ανάλυση για τα αίτια του γραφειοκρατικού εκφυλισμού της ΕΣΣΔ και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Αντίθετα, η αντιπαράθεσή της με την ηγεσία, γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης παλιότερων συνθημάτων, εννοιών, πολιτικών και τακτικών του σταλινισμού.
Εμφανίζεται σαν υπερασπιστής της έννοιας του πατριωτισμού, η οποία όμως παραμορφώνει την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, πάνω στη βάση του οποίου οφείλει να διαμορφώνεται η πολιτική ενός γνήσιου κομμουνιστικού κόμματος. Υποβαθμίζει τον τοπικό ιμπεριαλιστικό ρόλο που διαδραματίζει ο ελληνικός καπιταλισμός, εμφανίζοντάς τον απλά σαν εξαρτημένο, αφήνοντας καθαρά να εννοηθεί πως πριν από την σοσιαλιστική επανάσταση προηγείται ένα αναγκαίο τάχα, αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό στάδιο διακυβέρνησης (από εδώ πηγάζει και η υπεράσπιση του ΑΑΔΜ).
Στο ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας, η αντιπολίτευση εμφανίζεται άτολμη και χωρίς ουσιαστική διαφωνία με το μονολιθικό, σταλινικό εσωκομματικό καθεστώς. Δεν θέτει την ανάγκη για καταστατική κατοχύρωση των πολιτικών τάσεων που συγκροτούνται πάνω σε γραπτά ντοκουμέντα, με εξασφαλισμένα δημοκρατικά δικαιώματα, σύμφωνα με τις γνήσιες παραδόσεις του μπολσεβικισμού. Διαιωνίζει έτσι, την ύπαρξη του σημερινού γραφειοκρατικού «ταμπού» έναντι των τάσεων,που κάθε άλλο παρά θωρακίζει το κόμμα από διασπάσεις και που αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο της εκάστοτε ηγετικής ομάδας στην απόπειρα της να καταπνίγει τις διαφωνίες.
Ορισμένα στελέχη της αντιπολίτευσης, μιλούν μάλιστα ανοικτά από τη σκοπιά της παραδοσιακής «σταλινικής ορθοδοξίας», χαρακτηρίζοντας – χωρίς να ντρέπονται και με το γνωστό, παλιό σταλινικό, συκοφαντικό στυλ – σαν «εχθρικές-τροτσκιστικές», ορισμένες απόψεις της ηγετικής ομάδας, που ανεξάρτητα από την σκοπιμότητα της υιοθέτησής τους, κινούνται προς τη σωστή, μαρξιστική κατεύθυνση.
Τα αντιπολιτευόμενα ηγετικά στελέχη έχουν σοβαρές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση του κόμματος. Ο σεχταρισμός χαρακτηρίζει την τακτική του κόμματος τουλάχιστον για μια 15ετία, χωρίς ως τώρα αυτά τα στελέχη να εκφράσουν ανοικτά καμία διαφωνία. Όταν στο πρόσφατο παρελθόν, άλλα μέλη, στελέχη ή και συνεργαζόμενοι του κόμματος διαγράφονταν ή δέχονταν επιθέσεις από την ηγετική ομάδα, τα σημερινά ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης επίσης δεν εξέφρασαν την συμπάθεια ή την αλληλεγγύη τους. Ορισμένα από αυτά τα στελέχη μάλιστα, όπως ο σ. Μπογιόπουλος, παρότι σήμερα δηλώνουν ότι διαφωνούν με την πολιτική συμμαχιών του κόμματος, δεν έχουν πάψει δημόσια να αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την γλώσσα και τα επιχειρήματα της ηγετικής ομάδας, συνηγορώντας στην σεχταριστική αντίληψη ότι κανενός είδους συνεργασία δεν είναι εφικτή μαζί του.
Η αλλαγή του προγράμματος είναι στη σωστή κατεύθυνση
Το γεγονός ότι η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ είναι υπεύθυνη για το σημερινό αδιέξοδο του κόμματος,δεν σημαίνει πως όλα όσα λέει και προτείνει είναι λάθος. Αυτή η οπτική είναι αφοριστική και δεν έχει σχέση με τον μαρξισμό.
Κάθε συνειδητός κομμουνιστής, πρέπει να καλωσορίσει την αλλαγή που προωθεί η ηγεσία στο πρόγραμμα του κόμματος, με τον εκτοπισμό του ενδιάμεσου σταδίου του ΑΑΔΜ και το έμπρακτο ξεκαθάρισμα, ότι ο κεντρικός προγραμματικός στόχος είναι η εξουσία της εργατικής τάξης. Αυτή η αλλαγή έρχεται μετά από 80 σχεδόν χρόνια εκτοπισμού της εργατικής εξουσίας από τη θέση του κεντρικού και άμεσου σκοπού του προγράμματος του ΚΚΕ και συνιστά, αντικειμενικά, μια σημαντική εξέλιξη, που μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην υπόθεση του επαναστατικού προσανατολισμού της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Είναι σεχταριστική, στην πολιτική ουσία της, η αλλαγή στο πρόγραμμα; Είναι σεχταριστική στον ίδιο βαθμό που ήταν σεχταριστικό το πρόγραμμα του Μπολσεβίκικου κόμματος κατά την Οχτωβριανή επανάσταση και οι προγραμματικές θέσεις του 1ου και 2ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, γραμμένες και εκφωνημένες από τον Λένιν. Με άλλα λόγια, η αλλαγή αυτή, στην ουσία της δεν έχει καμία σχέση με τον σεχταρισμό. Σεχταρισμός είναι οτιδήποτε απομονώνει ένα Κομμουνιστικό κόμμα από την εργατική τάξη και έτσι, δυσχεραίνει τον επαναστατικό της προσανατολισμό. Αντίθετα, η επιστροφή στις θεμελιώδεις προγραμματικές αρχές του κομμουνιστικού κινήματος, αντικειμενικά βοηθά στον επαναστατικό προσανατολισμό του προλεταριάτου και της πρωτοπορίας του.
Μια ορθή προγραμματική θέση ασφαλώς, μπορεί να χρησιμοποιηθεί με έναν λαθεμένο τρόπο. Σε αυτό το σημείο, δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι η ηγετική ομάδα δεν θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει σεχταριστικά τον προγραμματικό σκοπό της εργατικής εξουσίας (ή «λαϊκής – εργατικής εξουσίας»), παρουσιάζοντάς τον σαν προαπαιτούμενο για κάθε συμμαχία μέσα στο εργατικό κίνημα και μετατρέποντάς τον, από επαναστατικό όπλο σε μέσο σεχταριστικής άρνησης κάθε συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε συνειδητός κομμουνιστής που αντιλαμβάνεται τον αντικειμενικά θετικό χαρακτήρα της αλλαγής του προγράμματος, έχει χρέος όχι μόνο να υποστηρίξει αυτή την αλλαγή, αλλά και να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα που απορρέουν από αυτή. Να κατανοήσει ότι η «θεωρία των σταδίων» δεν ήταν ένα τυχαίο ή συγκυριακό φαινόμενο στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, αλλά εξέφραζε σε θεωρητικό επίπεδο την αντι-μαρξιστική φύση του σταλινισμού, οι ιδέες και οι μέθοδοι του οποίου, θα πρέπει να «εκκαθαριστούν» – με την πολιτική έννοια – από το κομμουνιστικό κίνημα. Αναφορικά με το πρόγραμμα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει επειγόντως να βγουν από αυτό όλα τα βασικά σταλινικά κατάλοιπα, όπως η αντίληψη της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα» και η παρουσίαση της εργατικής εξουσίας, όχι στα πρότυπα της εργατικής δημοκρατίας της ΕΣΣΔ του Λένιν, αλλά στα πρότυπα της γραφειοκρατικά εκφυλισμένης, σταλινικής ΕΣΣΔ. Τέλος, πρέπει να κατανοηθεί ότι ένα σωστό, επαναστατικό πρόγραμμα δεν αρκεί για να οδηγήσει στη νίκη. Χρειάζεται η κατάλληλη τακτική για να γίνει το πρόγραμμα αυτό κτήμα των μαζών. Κεντρική επιδίωξη πρέπει λοιπόν να είναι, η υιοθέτηση της λενινιστικής τακτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, σαν μέσο για να κερδηθούν οι μάζες το γρηγορότερο δυνατό στον σκοπό της εργατικής εξουσίας.
Επιστροφή στον Λένιν!
Σύντροφοι και συντρόφισσες μέλη του ΚΚΕ,
γνωρίζουμε ότι η ηγετική ομάδα θα αντιμετωπίσει αυτό το γράμμα σαν έργο «προβοκατόρων του ΣΥΡΙΖΑ» και τα αντιπολιτευόμενα σε αυτήν ηγετικά στελέχη, σαν λόγια «τροτσκιστών» που επιβεβαιώνουν τον «τροτσκιστικό κατήφορο» της ηγεσίας. Γνωρίζουμε ότι όλες οι ηγετικές εκφράσεις του σταλινισμού, έχουν την οργανική τάση να αντιμετωπίζουν τη διαφορετική άποψη με θεωρίες συνομωσίας και αστυνομικό πνεύμα. Αδιαφορούμε συνεπώς παγερά, για τέτοιου είδους «αντιρρήσεις» στο περιεχόμενο αυτού του συνοπτικού γράμματος.
Μας ενδιαφέρει όμως απόλυτα, η κοινή και αλληλέγγυα δράση μαζί σας. Η κοινή δράση ενάντια στη μανιασμένη επίθεση για την εξαθλίωση και εξόντωση της τάξης μας! Η κοινή δράση για την αλλαγή των συσχετισμών μέσα στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, σε βάρος της σοσιαλδημοκρατίας και υπέρ του κομμουνισμού! Η κοινή δράση γύρω από τις γνήσιες ιδέες και τα ιδανικά της Οκτωβριανής επανάστασης! Μπορούμε, εσείς από το ιστορικό ΚΚΕ και εμείς μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, να αγωνιστούμε σαν κομμουνιστές για την εξουσία της εργατικής τάξης, με κοινό μας σύνθημα τον παραμερισμό της πολιτικής σκουριάς της ταξικής συνεργασίας που καταστροφικά εισήγαγαν στο σύγχρονο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα οι – σεβαστοί για τη συμμετοχή τους στους αγώνες, αλλά απορριπτέοι για τον ταξικό τους συμφιλιωτισμό – Φλωράκηδες και Κύρκοι. Για την επιστροφή στην φωτεινή πολιτική κληρονομιά του Λένιν!
-
Εμπρός, μαζί, για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο!
-
Εμπρός, μαζί, για την ενότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια στα Μνημόνια, την τρόικα και την ελληνική άρχουσα τάξη !
-
Εμπρός, μαζί, για την εργατική – σοσιαλιστική εξουσία, για το σοσιαλισμό!
Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ
{fcomment}
