Είναι πλέον κοινή παραδοχή και όχι μόνο για τους συντρόφους στον ΣΥΡΙΖΑ, πως βρισκόμαστε ιστορικά σε μία νέα συγκυρία, ορόσημο της οποίας αποτελεί ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Ο αγώνας αυτός δεν ξέσπασε σαν «κεραυνός εν αιθρία». Αντίθετα, είναι αποτέλεσμα της συσσωρευμένης πίεσης και της ανελέητης επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι ενάντια στο βιοτικό τους επίπεδο. Ο αγώνας αυτός ήρθε μερικές μέρες μετά την εξέγερση στην γειτονική Τουρκία, γεγονός που αποδεικνύει όχι μόνο τον παγκόσμιο χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και την διεθνή αλληλεπίδραση που έχουν τα κινήματα και οι αγώνες των εργαζομένων.
Ενώ τα συμπεράσματα που βγάζουν οι εργαζόμενοι είναι ριζοσπαστικά (μια απλή συνομιλία στο προαύλιο της ΕΡΤ αρκεί για να αποδείξει πόσο «μπροστά» είναι η συνείδηση του κόσμου που πλέον αναζητά επαναστατικές λύσεις), η πολιτική που ασκείται αυτή τη στιγμή από την ηγεσία του κόμματός μας, δεν ανταποκρίνεται στη συνείδηση και τις ανάγκες των εργαζομένων.
Την στιγμή που ο παλμός όλης της τάξης χτυπούσε στην ΕΡΤ, οι σύντροφοι της ηγεσίας σωστά κάλεσαν τα μέλη του κόμματος να στηρίξουν τον αγώνα με τη φυσική τους παρουσία. Τα καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μπορεί, να εξαντλούνται σε αυτό. Το εργατικό κίνημα διεθνώς διαθέτει ένα μοναδικό όπλο πάλης, ικανό να ανατρέψει και την πιο σκληρή κυβέρνηση: την Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας. Το αίτημα αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα απουσίαζε από τις θέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να διεξάγεται ζύμωση γύρω από αυτό στους εργατικούς χώρους που δραστηριοποιούνται οι σύντροφοί μας, με κοινό κάλεσμα σε ΚΚΕ και στα συνδικάτα!
Μια τέτοια τακτική θα είχε πολλαπλά οφέλη για το κίνημα και το κόμμα. Αφενός, θα έδινε μια χειροπιαστή ευκαιρία για ανατροπή της Μνημονιακής κυβέρνησης και θα εξέθετε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ενώπιον των μελών τους, σε περίπτωση που οι πρώτες καλούσαν σε 24ωρη απεργία «φούσκα» (όπερ και εγένετο), αφετέρου, θα άνοιγε τους διαύλους επικοινωνίας με μέλη του ΚΚΕ δημιουργώντας μια πραγματική βάση για τη συγκρότηση μιας αληθινά αριστερής κυβέρνησης.
Οι λόγοι για τους οποίους δεν ακολουθήθηκε αυτή η πραγματικά επαναστατική τακτική μπορούν να αναζητηθούν στην εγκατάλειψη της πάλης για το σοσιαλισμό σαν ένα επίκαιρο καθήκον, που αποτυπώνεται στο Κείμενο Θέσεων της ηγεσίας για το συνέδριο, καθώς και στην «μετριοπάθεια» και στην παροχή «διαπιστευτηρίων νομιμότητας» που δίνουν καθημερινά πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος στα ΜΜΕ. Η στροφή προς τον «δημοκρατικό» μετασχηματισμό της κοινωνίας επισημοποιήθηκε στην ομιλία του σ. Τσίπρα στο Σύνταγμα, στην οποία το ιστορικό αίτημα για σοσιαλισμό δεν ακούστηκε παρά μία φορά και εντελώς θολά και αφηρημένα. Αντίθετα, με έκπληξη ακούσαμε την αναγνώριση της υποχρέωσης αποπληρωμής των χρεών και των επιτοκίων στους τοκογλύφους (για την ακρίβεια παραπέμπω στο βίντεο της ομιλίας στο 7.11 λεπτό). Αυτή η θέση συνιστά στροφή 180 μοιρών από τη θέση για μη αναγνώριση του χρέους που είχε διατυπωθεί προεκλογικά, με αποτέλεσμα την εκτόξευση της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοψηφία της νεολαίας και των εργαζομένων.
Η στροφή αυτή απογοητεύει, συγχύζει και αποπροσανατολίζει τα μέλη, αφού προβάλλει ως εφικτή τη «δημοκρατική» μεταρρύθμιση του καπιταλισμού μέσω μιας ειρηνικής κοινοβουλευτικής θητείας της κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτή η προοπτική είναι λανθασμένη. Σε περίοδο οξύτατης κρίσης του καπιταλισμού, με ανύπαρκτα ρευστά διαθέσιμα για επενδύσεις και παροχές, με αδυσώπητο πόλεμο να διεξάγεται ενάντια στις κατακτήσεις του κινήματος είναι ουτοπικό να πιστεύουμε πως θα εξανθρωπιστεί το σύστημα, αν δεν γκρεμίσουμε τις οικονομικές βάσεις που το στηρίζουν, δηλαδή την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος. Ο σοσιαλισμός που στηρίζεται στην κεντρικά και δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία, είναι ο βασικός και πλήρως ρεαλιστικός σκοπός που θα πρέπει να θέτει ενώπιον του κινήματος το κόμμα και να παλεύει για αυτόν.
Ο αγώνας να υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα επαναστατικό πρόγραμμα έχει συμπυκνωθεί στο αντιπαραθετικό κείμενο στις Θέσεις της ΚΕ, με τίτλο Κομμουνιστική Πλατφόρμα, που κατατέθηκε από την Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ και υπογράφεται από 130 μέλη από 61 διαφορετικές Τ.Ο και 22 πόλεις. Η στήριξη της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας – παρά και ενάντια στον άνισο και αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από τον μηχανισμό του κόμματος και την Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου – είναι αναγκαία, ώστε από το συνέδριο να προκύψει ένα κόμμα προσανατολισμένο στην προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και στο σκοπό του σοσιαλισμού.
Σοφία Παπακωνσταντίνου – ΣΥΡΙΖΑ Καλλιθέας
{fcomment}
