Η επανάσταση στην Αίγυπτο έχει φθάσει σε ένα κρίσιμο σημείο. Η παλιά κρατική εξουσία έχει καταρρεύσει κάτω από το σφυροκόπημα των μαζών. Αλλά η επανάσταση είναι μια πάλη ζωντανών δυνάμεων. Το παλιό καθεστώς δεν πρόκειται να παραιτηθεί χωρίς μάχη. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις πέρασαν στην αντεπίθεση. Στους δρόμους του Καίρου διεξήχθησαν μάχες ανάμεσα σε υποστηρικτές της επανάστασης και σε εγκάθετους του καθεστώτος.
Η κινητοποίηση της 1ης Φλεβάρη ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες. Πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι κατέκλυσαν την Πλατεία Ελευθερίας του Καίρου. Διαδήλωσαν 300.000 επίσης στο Σουέζ, 250.000 στην Μαχάλα, 250.000 στην Μανσούρα και μισό ακόμα εκατομμύριο στην Αλεξάνδρεια. Αυτό το κίνημα είναι ανεπανάληπτο σε ολόκληρη την ιστορία της Αιγύπτου. Αντίθετα οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους για να δηλώσουν την υποστήριξή τους στον πρόεδρο ήταν λιγοστοί και αναμφίβολα αποτελούνταν από μέλη των μυστικών υπηρεσιών, γραφειοκράτες και τις οικογένειές τους και γενικά από όλους όσους είχαν κάτι να χάσουν από την πτώση του καθεστώτος.
Η επανάσταση έχει τρομερές εφεδρείες υποστήριξης. Παρόλα αυτά υπάρχουν αδυναμίες στο επαναστατικό στρατόπεδο. Όπως τονίσαμε από την αρχή, ο αυθόρμητος χαρακτήρας του κινήματος είναι ταυτόχρονα θετικό και αρνητικό στοιχείο. Οι δυνάμεις της αντεπανάστασης είναι αριθμητικά πιο αδύναμες. Αλλά οι αριθμοί δεν είναι τα πάντα στην επανάσταση, όπως και στον πόλεμο. Πολλές φορές στην ιστορία ένας μεγάλος στρατός που απαρτίζεται από άτακτες δυνάμεις έχει γνωρίσει την ήττα από έναν μικρό επαγγελματικό στρατό με καλούς αξιωματικούς.
Οι επαναστάτες έχουν αποφασιστικότητα, θάρρος, και ηθικό. Αλλά οι αντεπαναστάτες έχουν πολλά να χάσουν: τις δουλειές τους, τις θέσεις τους, την εξουσία και τα προνόμιά τους. Η απελπισία, τους δίνει το κουράγιο να αντισταθούν. Και είναι οργανωμένοι και καλά εκπαιδευμένοι. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι οι επιτιθέμενοι της χθεσινής μέρας στην πλατεία Ελευθερίας ήταν αστυνομικοί χωρίς στολές. Αυτή δεν ήταν μια αυθόρμητη διαδήλωση υποστηρικτών του προέδρου, αλλά μια προσεκτικά προετοιμασμένη δράση που αντιστοιχεί σε ένα πλάνο.
Η στρατηγική του Μουμπάρακ
Στη Τυνησία ο πρόεδρος Μπεν Άλι αποφάσισε σχετικά γρήγορα ότι το παιχνίδι έχει χαθεί και πήρε ένα αεροπλάνο για το εξωτερικό. Ο πρόεδρος Μουμπάρακ είναι πιο πεισματάρης. Έχει αποφασίσει να αγνοήσει τα εκατομμύρια των διαδηλωτών που απαιτούν την πτώση του. Δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στη χώρα. Ακόμα λιγότερο ενδιαφέρεται για τις προκαταλήψεις των φίλων και συμμάχων του στην Ουάσιγκτον. Το μόνο του πρόγραμμα είναι η επιβίωση. Η μόνη του προοπτική είναι το παμπάλαιο σύνθημα των δεσποτικών καθεστώτων: «Μετά από εμένα η καταστροφή».
Ο καθένας πλέον συνειδητοποιεί ότι ο μόνος δρόμος για να ηρεμήσει προσωρινά η χώρα είναι να φύγει ο πρόεδρος. Οι αυτοαποκαλούμενοι «ηγέτες της αντιπολίτευσης» έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε διάλογο αν δεν εξαφανιστεί από το προσκήνιο ο Μουμπάρακ. Δεν έχουν άλλη επιλογή, από τη στιγμή που οι μάζες είναι στους δρόμους και δεν μπορούν να ανεχθούν κανένα συμβιβασμό.
Η άμεση απομάκρυνση του Μουμπάρακ ήταν η μόνη ελπίδα για να διασφαλιστεί μια «συντεταγμένη μεταβίβαση εξουσίας», που οι ΗΠΑ επιθυμούν διακαώς. Αλλά ο John Simpson εκδότης του BBC News World Affairs, ένας έξυπνος αστός σχολιαστής – πολύ ορθά δήλωσε : «Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν έχει πείσει τα πλήθη για κάτι τέτοιο. Το σύνθημά τους είναι «Μουμπάρακ φύγε τώρα!» και όχι «Μουμπάρακ φύγε με τιμή σε λίγους μήνες και διασφάλισε την συνέχιση του συστήματος σου».
Στην προχθεσινή ομιλία του, ο Μουμπάρακ υποσχέθηκε συνταγματική μεταρρύθμιση, αλλά ανακοίνωσε ότι θα ήθελε να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τον Σεπτέμβρη για να εγγυηθεί μια ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας στον αντικαταστάτη του (δεν αναφέρθηκε στον γιό του τον Γκαμάλ). Επέκρινε τους διαδηλωτές και είπε ότι η προτεραιότητά του ήταν να «επαναφέρει την ειρήνη και την σταθερότητα». «Αυτή είναι η πατρίδα μου. Εδώ είναι το μέρος που ζω, υπερασπίστηκα την ακεραιότητά της και θα πεθάνω στην πατρίδα αυτή», είπε.
Η ομιλία εκλήφθηκε από τους διαδηλωτές σαν μια πρόκληση. Μακριά από το να «ηρεμίσει τα πνεύματα» έριξε λάδι στη φωτιά. Η αντίδραση των διαδηλωτών στις δηλώσεις του Μουμπάρακ ήταν πρώτα δυσπιστία και μετά οργή. «Η ομιλία είναι άχρηστη και άναψε την οργή μας», δήλωσε ένας διαδηλωτής ονόματι Shadi Morkos, στο «Ρόιτερ». «Θα συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε». Αυτή ήταν η γενική αντίδραση.
Οι διαδηλωτές στην Πλατεία Ελευθερίας, έλεγαν ότι ο κ. Μουμπάρακ και η υπόσχεσή του δεν ήταν αρκετή και κραύγαζαν: «Δε θα φύγουμε! Αυτός θα φύγει!». Οι μάζες δεν θέλουν να δώσουν στον Μουμπάρακ χρόνο να μανουβράρει. Θέλουν να τον ανατρέψουν και να τον παραπέμψουν σε δίκη. Στις προχθεσινές διαδηλώσεις τον αναθεμάτιζαν.
Ο καθένας ξέρει ότι εκείνος έδωσε την εντολή να πυροβοληθούν οι διαδηλωτές την περασμένη Παρασκευή. Η τηλεόραση έδειξε τον πατέρα ενός νέου άνδρα σε μια διαδήλωση να φωνάζει: «Σκότωσαν τα παιδιά μας». Τώρα το καθεστώς επιτίθεται σε άοπλους ανθρώπους με δολοφονική μανία. Άοπλοι άνθρωποι χτυπήθηκαν, πετροβολήθηκαν και πνίγηκαν στα αέρια στην Πλατεία Ελευθερίας. Με αυτό το καθεστώς δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνη, ούτε συγχώρεση.
Ένα ιστορικό προηγούμενο
Η Αίγυπτος είναι το πεδίο μιας τιτάνιας μάχης μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης. Μέχρι τη στιγμή αυτή, οι διαδηλώσεις είχαν μετατραπεί σε σχετικά ειρηνικές. Αυτό είχε δώσει στις μάζες μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Τώρα όμως όλες οι ψευδαισθήσεις έχουν διαλυθεί. Οι μάζες δέχονται το βάπτισμα του πυρός. Το σχέδιο του Μουμπάρακ είναι να ξανακερδίσει τον έλεγχο της Πλατείας Ελευθερίας και έτσι να αναλάβει την πρωτοβουλία που είχε περάσει στα χέρια των επαναστατών. Ο αγώνας για την εξουσία έχει αρχίσει να διεξάγεται με ζήλο.
Το «όλο πράγμα» έχει γίνει αντικείμενο προσεκτικής προετοιμασίας. Οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές είναι άοπλοι και απροετοίμαστοι για την σύγκρουση. Οι φιλοκυβερνητικές δυνάμεις είναι ένοπλες και εξοπλισμένες για την σύγκρουση. Η φιλο-κυβερνητικές δυνάμεις είναι εξοπλισμένες και έχουν χρησιμοποιήσει δακρυγόνα, ρίχνοντάς τα στο πλήθος συμπεριλαμβανομένων και μικρών παιδιών. Εισέβαλαν στην Πλατεία έφιπποι και πάνω σε καμήλες. Με το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και με την υπεροπλία σε μέσα και σχεδιασμό, οι αντεπαναστάτες κατάφεραν να αναγκάσουν τους επαναστάτες σε υποχώρηση. Συνέλαβαν διαδηλωτές που παραδόθηκαν στο στρατό και τώρα αγνοούνται.
Με αυτές τις πράξεις αποδείχθηκε ότι η προχθεσινή ομιλία του Μουμπάρακ ήταν μέρος ενός σχεδίου για να εξωθηθεί η επανάσταση σε υποχώρηση. Υποσχόμενος παραχωρήσεις ήλπιζε ότι θα κερδίσει την υποστήριξη των ταλαντευόμενων στοιχείων: των μικροαστών που φοβούνται την αστάθεια και ζητούν την «τάξη», της αστικής τάξης, που φοβάται την επανάσταση και που θέλει να επιστρέψουν όλα στην «ομαλότητα». Των καθυστερημένων πολιτικά στρωμάτων που δεν καταλαβαίνουν τίποτα και επικεντρώνονται στα μεγάλα ονόματα, τους ισχυρούς άνδρες και όσους βρίσκονται στην εξουσία. Των εξανδραποδισμένων μαζών και του λούμπεν προλεταριάτου που πουλάει τις υπηρεσίες του στα μεγάλα αφεντικά. Αυτές είναι οι κοινωνικές εφεδρείες της αντεπανάστασης που τώρα κινητοποιούνται ενάντια στην επανάσταση.
Υπάρχει ξεκάθαρο ιστορικό προηγούμενο. Στις 17 Οκτωβρίου του 1905, ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’ ανακοίνωσε το «Μανιφέστο του Οκτώβρη». Το καθεστώς έμοιαζε να βρίσκεται σε μια αδύναμη θέση. Ήταν αντιμέτωπος με ένα κολοσσιαίο επαναστατικό κίνημα και μια γενική απεργία. Σε πολλές περιοχές οι επαναστατικές επιτροπές εργατών είχαν πάρει τον έλεγχο της κοινωνίας.
Το Μανιφέστο παραχωρούσε πολιτικές ελευθερίες στο λαό, συμπεριλαμβάνοντας το ιδιωτικό άσυλο, την θρησκευτική ελευθερία, την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της συνάθροισης και του συνεταιρίζεσθαι και την εκλογή ενός κοινοβουλίου, μιας «Δούμας» κάτω από το γενικό καθολικό εκλογικό δικαίωμα για τους άνδρες. Στα χαρτιά, αυτή ήταν μια τρομερή νίκη, αλλά στην πράξη ο εκδημοκρατισμός ήταν ασήμαντος. Ο Τσάρος παρέμεινε στην εξουσία και άσκησε βέτο πάνω στο θέμα της Δούμας, την οποία επανειλημμένα διέλυε.
Το Μανιφέστο ήταν μια γιγαντιαία απάτη, όπως οι υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις του Μουμπάρακ, αλλά ήταν προφανές ότι σκόπευε να εξαγοράσει ένα στρώμα που προηγουμένως είχε υποστηρίξει την επανάσταση. Οι αστοί Φιλελεύθεροι αμέσως υποστήριξαν το Μανιφέστο, «σπάζοντας» από την επανάσταση και κλείνοντας ειρήνη με τον Τσάρο. Επιθυμούσαν «σταθερότητα», όπως και ένα μεγάλο κομμάτι των μικροαστών. Η υποχώρησή τους προετοίμασε τον δρόμο για μια αντεπαναστατική επανάκαμψη.
Την ίδια στιγμή, καθώς ο Τσάρος ανακοίνωνε της μεταρρυθμίσεις του, εξαπέλυε επίθεση με τις «σκοτεινές δυνάμεις» ενάντια στις επαναστατημένες μάζες μέσω του λούμπεν προλεταριάτου, των αλητοσυμοριών, των αντι-σημιτικών πογκρόμ για να πνίξει την επανάσταση στο αίμα. Ο Μουμπάρακ προσπαθεί να κάνει το ίδιο. Στη Ρωσία τα πογκρόμ οργανώθηκαν από την Τσαρική αστυνομία. Στο Κάιρο, οι αντεπαναστατικές επιθέσεις οργανώνονται από τους αστυνομικούς που χωρίς τις στολές τους υποδύονται τους αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές.
Την ίδια στιγμή που στην Πλατεία Ελευθερίας ανοίγει κεφάλια, ο Μουμπάρακ ανακοίνωσε ότι οι τράπεζες και τα μαγαζιά θα ξανανοίξουν την Κυριακή, την πρώτη ημέρα μετά από το Ισλαμικό «weekend». Η πρόθεση είναι να δημιουργηθεί η εντύπωση μιας επιστροφής στην ομαλότητα. Αλλά η ομαλότητα δεν πρόκειται να επιστρέψει στην Αίγυπτο για πολύ καιρό ακόμα.
Η Ουάσιγκτον ανησυχεί
Στην Ουάσιγκτον, το άγχος συνεχώς αυξάνεται. Όσο περισσότερο προσκολλάται στην εξουσία ο Μουμπάρακ, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος αυτού που αποκαλούν χάος. Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν τους χειρότερούς τους φόβους. Η Αίγυπτος κινείται προς την κατεύθυνση του εμφυλίου πολέμου. Οι Αμερικανοί δεν αγχώνονται τόσο πολύ για αυτό, αλλά το πρόβλημά τους είναι ότι με αυτό το τρόπο θα καταστραφούν τα σχέδια τους για μια «συντεταγμένη μετάβαση».
Σε μια δήλωση του, μετά το διάγγελμα του Μουμπάρακ, ο Ομπάμα είπε ότι οι ΗΠΑ θα ήταν διατεθειμένοι να βοηθήσουν την Αίγυπτο στη μεταβατική αυτή διαδικασία. Παράλληλα, δήλωσε με μετριοπάθεια ότι δεν είναι δικαίωμα της χώρας του να καθορίσει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Αίγυπτος, αλλά ότι οποιαδήποτε μετάβαση γίνει θα πρέπει να περιλαμβάνει την έκφραση της μειοψηφίας, και να οδηγήσει σε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές: «Πιστεύω ότι μια μετάβαση με τάξη, θα πρέπει να είναι σημαντική, θα πρέπει να είναι ελεύθερη και θα πρέπει να ξεκινήσει τώρα».
Παρά όμως τα καθησυχαστικά λόγια του κ. Ομπάμα, ότι δεν έχει το δικαίωμα να επιλέξει τους ηγέτες άλλων κρατών, θυμούμαστε ότι η Ουάσιγκτον είχε παίξει κάποιο ρόλο στην απομάκρυνση (και δίκη) του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, καθώς και ότι έπαιξε έναν μάλλον σημαντικό ρόλο στην απομάκρυνση (και εκτέλεση) του Σαντάμ Χουσείν. Επίσης θυμόμαστε τη βιασύνη με την οποία οι ΗΠΑ εξήγγειλαν την πολιτική της «αλλαγής καθεστώτων» ως τον καλύτερο τρόπο για να απομακρυνθούν οι δικτάτορες και να γίνει η μετάβαση στη «δημοκρατία» (υπό αμερικανικό έλεγχο βεβαίως).
Εδώ εμφανίζεται η κυνική πραγματικότητα της αστικής δημοκρατίας σε όλο της το μεγαλείο. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός πάντα θεωρούσε ως δικαίωμα του να απομακρύνει ηγέτες που είναι ανυπάκουοι και να τους αντικαθιστά με πιο πειθήνιους. Για αυτό το σκοπό, η επίκληση της «δημοκρατίας» είναι μία από τις καλύτερες δικαιολογίες. Αλλά όταν η κατάσταση αυτή αφορά καθεστώτα που είναι φίλα προσκείμενα προς τα αμερικανικά συμφέροντα, οι επιφυλάξεις για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα συμφέροντα εξαφανίζονται αμέσως. Ο παγκόσμιος αστυφύλακας ξαφνικά θυμάται τη νομιμότητα: «δεν είναι δικαίωμα της χώρας μας να καθορίσουμε την πορεία της Αιγύπτου» – ή βεβαίως την πορεία της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας, του Μαρόκου και κάθε ενός από τα αμείλικτα καθεστώτα που είναι καλοί φίλοι της Αμερικής.
Ο Ομπάμα δήλωσε ότι ενημέρωσε τον κ. Μουμπάρακ για όλα αυτά κατά τη διάρκεια ενός τηλεφωνήματος διάρκειας 30 λεπτών. Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενο αυτής της τηλεφωνικής συνομιλίας, αλλά φανταζόμαστε ότι δεν θα ήταν πολύ εγκάρδια. Όταν ο παρών ένοικος του Λευκού Οίκου αναφέρει ότι η ομαλή μετάβαση «πρέπει να ξεκινήσει τώρα», αυτό είναι τόσο κοντά στο να τολμήσουν οι Αμερικανοί να πουν στο Μουμπάρακ: «Για όνομα του Θεού, φύγε!».
Υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο ο Ομπάμα δεν μπορεί να πει στον Μουμπάρακ να φύγει, τουλάχιστον δημοσίως. Οι Αμερικανοί πρέπει να επιλέξουν τα λόγια τους πολύ προσεκτικά, επειδή παρακολουθούνται προσεκτικά από τους κυβερνήτες της Ιορδανίας, του Μαρόκου και της Σαουδικής Αραβίας που αισθάνονται το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους. Ο Simpson, πάλι, εξηγεί:
«Η προσφορά του προέδρου Μουμπάρακ να αποχωρήσει θα προκαλέσει κύματα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Μέχρι πρόσφατα, το καθεστώς της Αιγύπτου έμοιαζε άρρηκτο.»
«Τώρα τα αυταρχικά καθεστώτα στη Βόρεια Αφρική μέχρι την Υεμένη και τη Συρία, ακόμα και η Σαουδική Αραβία ψάχνουν τρόπους για να εξαγοράσουν την εσωτερική δυσαρέσκεια.»
Τα ωστικά κύματα από την Αίγυπτο συνεχίζουν να επηρεάζουν όλες τις γειτονικές χώρες. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας κ. Ερντογάν είναι ο τελευταίος που πρότεινε φιλικές συμβουλές προς τον εμπόλεμο Μουμπάρακ. Με μια σκοτεινή έκφραση που συνδέουμε με την οθωμανική διπλωματία συμβούλευσε τον φίλο του στο Κάιρο να κάνει ένα «διαφορετικό βήμα». Παρέλειψε να προστεθεί η μικρή λεπτομέρεια ότι πρόκειται για ένα βήμα σε έναν πολύ απότομο γκρεμό.
Τώρα;
Ο Τζον Σίμπσον προσθέτει:
«Σε κάθε επανάσταση, λαϊκή ή μη, υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο – ένα σημείο καμπής- στο οποίο αποφασίζεται η έκβασή της (…..) Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε φτάσει στο σημείο αυτό ακόμα. Αλλά μόλις το δόυμε, θα καταλάβουμε ότι είναι αυτό.»
Ξαφνικά υπάρχει μια απάντηση στο βασικό ερώτημα: Είναι οι διαδηλωτές αρκετά ισχυροί για να καταλάβουν τη δομή της εξουσίας ή οι ηγέτες της χώρας θα μπορέσουν να τους νικήσουν;
Και συνεχίζει:
«Όλες οι λαϊκές επαναστάσεις μοιράζονται ορισμένες βασικές ομοιότητες. Τα τεράστια πλήθη, που πολλές φορές συναντώνται για πρώτη φορά και που πιστεύουν ότι είναι σίγουρο ότι θα νικήσουν επειδή είναι τόσο πολλοί και η αποφασιστικότητά τους είναι τόσο μεγάλη. Αλλά αν το πολιτικό σύστημα αρνείται να καταλάβει την κατάσταση και κρατά την υποστήριξη του στρατού και της μυστικής αστυνομίας, τότε μπορεί να επιβιώσει. Όλα εξαρτώνται από το πόσο ισχυρή και ανθεκτική είναι η δομή της κυβέρνησης.»
Ο Simpson συγκρίνει την κατάσταση στην Αίγυπτο με την ανατροπή των σταλινικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη πριν από δύο δεκαετίες. Κάναμε την ίδια σύγκριση σε ένα άρθρο την περασμένη εβδομάδα. Οι παραλληλισμοί είναι διδακτικοί. Στα χαρτιά αυτά τα καθεστώτα φαινόταν σταθερά και απρόσβλητά. Είχαν ισχυρότερους στρατούς, αστυνομία και μυστική αστυνομία. Όμως, στη στιγμή της αλήθειας, αποδείχθηκαν εύθραυστα και ισχνά.
Η περίπτωση της Ρωσίας το 1991, είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή. Οι διαδηλωτές, οι οποίοι έριξαν το παλαιό καθεστώς ήταν λίγοι σε αριθμό και ανήσυχοι για την αντίδραση της κυβέρνησης, αλλά η κυβέρνηση ήταν ακόμα πιο αδύναμη και κατέρρευσε αμαχητί. Τώρα βλέπουμε ένα παρόμοιο φαινόμενο. Στην Ανατολική Ευρώπη τα πλήθη συνέχισαν να διαδηλώνουν μέχρι που το παλαιό καθεστώς απλώς ενέδωσε. Αυτό είναι που συμβαίνει αυτή τη στιγμή και στην Αίγυπτο. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Ο Μουμπάρακ αρνείται να φύγει.
Οι μάζες βρίσκονται στους δρόμους σε μεγάλους αριθμούς, αλλά ο Μουμπάρακ έχει εξαπολύσει τις δυνάμεις της αντεπανάστασης εναντίον τους και ο στρατός προετοιμάζεται να αναλάβει δράση. Τι πρέπει να γίνει; Οι άνθρωποι έχουν ορθώς καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν μια εβδομάδα διαδηλώσεων ώθησε τον πρόεδρο μέχρι αυτό το σημείο, τότε υπάρχει κάθε λόγος για να διατηρήσουν την πίεση αυτή.
Ο λαός απαιτεί δικαιοσύνη και εκδίκηση. Αυτοί που είναι ένοχοι για εγκλήματα κατά του λαού πρέπει να παραδοθούν στα λαϊκά δικαστήρια για να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την αστυνομία που πυροβόλησε κατά άοπλων διαδηλωτών, αλλά και στους ανθρώπους που εξέδωσαν τη διαταγή. Η εξέγερση είναι η μόνη διέξοδος. Προκειμένου να επιτύχει και αυτή, το εργατικό κίνημα πρέπει να διαδραματίσει βασικό ρόλο.
Ήταν το μεγάλο κύμα των απεργιών και των διαδηλώσεων των εργαζομένων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αποδυνάμωση του καθεστώτος και τη δημιουργία αυτού του κινήματος. Οι εργαζόμενοι έχουν προχωρήσει πλέον στη σύσταση ανεξάρτητων συνδικάτων. Έχουν τη δύναμη να παραλύσουν τη χώρα, αλλά και να οργανώσουν την οικονομία της. Υπήρξε φήμη για εργαζομένους στους σιδηροδρόμους που αρνήθηκαν τη μεταφορά στρατευμάτων και δυνάμεων ασφαλείας που θα χρησιμοποιηθούν για την καταστολή.
Το κάλεσμα σε εθνική γενική απεργία είναι η μόνη ισχυρή απάντηση στη χρήση κακοποιών εναντίον άοπλων διαδηλωτών. Προκειμένου να προετοιμαστεί ο λαός απέναντι σε αυτό και να διατηρήσουν την τάξη, επιτροπές δράσης θα πρέπει να συγκροτηθούν παντού (σε χώρους εργασίας, γειτονιές και στρατόπεδα) και να συνδεθούν, σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο οι επαναστάτες μπορούν να καταλάβουν την εξουσία και να εκλέξουν τους δικούς τους αντιπροσώπους και όχι εκείνους που υποστηρίζουν ότι είναι αυτόκλητοι «ηγέτες» ή άτομα που επιθυμεί και προωθεί ο πρέσβης των ΗΠΑ.
Αυτό που βλέπουμε είναι μια απελπισμένη μάχη «με νύχια και με δόντια» του παλαιού καθεστώτος. Η παλιά τάξη πραγμάτων είναι σαν ένα πληγωμένο ζώο, που αρνείται να πεθάνει και επιτίθεται όπου βρει ευκαιρία. Η νέα τάξη προσπαθεί να γεννηθεί. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης ζωής και θανάτου θα καθορίσει την άμεση τύχη της επανάστασης. Η επανάσταση πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Πρέπει να εξοπλιστεί για να αντισταθεί στις επιθέσεις από τους αντεπαναστάτες. Όμως, η καλύτερη μορφή άμυνας είναι η επίθεση. Ήρθε η ώρα για το κίνημα να προχωρήσει πέρα από τις μαζικές διαδηλώσεις.
Ο μόνος τρόπος για να σκοτώσεις ένα φίδι είναι να το χτυπήσεις στο κεφάλι. Η παθητικότητα είναι ο θάνατος της Επανάστασης. Η εξουσία δεν θα πέσει στα χέρια του λαού όπως ένα ώριμο μήλο. Αντί να παραμένουν στην Πλατεία Tahrir, οι μάζες πρέπει να στραφούν στην επίθεση, με πορεία στο προεδρικό μέγαρο και να καταλάβουν την εξουσία. Οι επαναστατικές μάζες πρέπει να εμπιστεύονται μόνο τις δικές τους δυνάμεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σωθεί η επανάσταση και να κερδίσει μια αποφασιστική νίκη.
Μετάφραση: Σταμάτης Καραγιαννόπουλος, Θωμάς Γεωργίου
