Την τελευταία εβδομάδα η Αίγυπτος συγκλονίζεται για ακόμα μία φορά από μαζικότατες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Χιλιάδες εργαζομένων, ανέργων και νέων κατακλύζουν καθημερινά τους δρόμους αντιδρώντας στο κατάπτυστο διάταγμα που εξέδωσε η κυβέρνηση του Μοχάμεντ Μόρσι, το οποίο δίνει στον Αιγύπτιο πρόεδρο απεριόριστες εξουσίες και τη δυνατότητα να κυβερνάει εντελώς ανεξέλεγκτα από το λαό. Αυτό το γεγονός δείχνει με έναν ξεκάθαρο τρόπο την πραγματική φύση των « Αδελφών Μουσουλμάνων », που ανέβηκαν στην εξουσία υποσχόμενοι να αποκαταστήσουν τη «Δημοκρατία » στην αιγυπτιακή κοινωνία. Από την άλλη, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι θεμελιώδεις αντιφάσεις του καπιταλισμού, που γέννησαν την αραβική επανάσταση, όχι μόνο δεν έχουν λυθεί, αλλά αντιθέτως μεγαλώνουν προετοιμάζοντας ένα νέο μεγάλο επαναστατικό κύμα.
Το κίνημα ξέσπασε στις 22 Νοεμβρίου αμέσως μετά την ανακοίνωση του διατάγματος από τον Μόρσι. Το διάταγμα αυτό πρακτικά συγκεντρώνει όλη την εξουσία στα χέρια του Αιγύπτιου προέδρου, αφού προβλέπει πως όλες οι σημαντικές για τη χώρα ενέργειες και οι νόμοι θα αποφασίζονται από τον Πρόεδρο και κανένας πολίτης δεν θα έχει το δικαίωμα να τις αμφισβητήσει και να στραφεί εναντίον τους. Ο Μόρσι θα μπορεί με μια διαταγή να κηρύττει πόλεμο, να επιβάλλει στρατιωτικό νόμο ή να κόβει διπλωματικές σχέσεις με άλλες χώρες. Επίσης αφαιρεί κάθε εξουσία από το Δικαστικό Σώμα, απαγορεύοντάς του ρητά να αμφισβητεί και να μην εφαρμόζει τις αποφάσεις της « Συντακτικής Συνέλευσης », ενός οργάνου που δεν αντιπροσωπεύει ούτε στο ελάχιστο τη βούληση του λαού, όντας πλήρως ελεγχόμενο από τους « Αδελφούς Μουσουλμάνους ». Εδώ ο Μόρσι εκμεταλλεύτηκε το χαμηλό κύρος που έχει η διεφθαρμένη αιγυπτιακή «Δικαιοσύνη » στα μάτια των μαζών, προκειμένου να τις συγχύσει.
Αντίθετα όμως με τις προσδοκίες του Αιγύπτιου Προέδρου, οι εργαζόμενοι και οι φτωχές λαϊκές μάζες δεν συγχύστηκαν. Απεναντίας κατάλαβαν αμέσως πως αυτό το διάταγμα συνιστούσε μια ευθεία επίθεση στην Επανάστασή τους και στις έως τώρα κατακτήσεις της. Ξεχύθηκαν μαζικά στην Πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο, στο «σύμβολο» της Αιγυπτιακής Επανάστασης, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της ανατροπής και αυτού του καθεστώτος και τη συνέχιση της Επανάστασης. Η κυβέρνηση έντρομη απάντησε με άγρια καταστολή. Μόνο το περασμένο σαββατοκύριακο οι τραυματίες ξεπέρασαν τους 500, ενώ υπήρξαν και πολλοί νεκροί.
Το κίνημα όμως δεν περιορίστηκε στο Κάιρο. Εξαπλώθηκε σε πολλές ακόμα πόλεις, όπως στην Αλεξάνδρεια, στο Πορτ Σάιντ, στο Σουέζ,, στην Κένα, στο Λούξορ, στη Νταμανχούρ και σε πολλές ακόμα. Σε όλες τις πόλεις, πολλές εκ των οποίων είναι παραδοσιακά «κάστρα» των «Αδελφών Μουσουλμάνων», οι μάζες πυρπόλησαν τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και έδωσαν σκληρές μάχες με τις δυνάμεις της αστυνομίας και των « Αδελφών Μουσουλμάνων ».
Η Επανάσταση μπαίνει σε νέο στάδιο
Στην πρώτη φάση ης Επανάστασης, ο αιγυπτιακός λαός κατάφερε να ανατρέψει ένα καθεστώς φαινομενικά ανίκητο, που τον καταπίεζε για δεκαετίες και που είχε στην διάθεσή του έναν πανίσχυρο κρατικό μηχανισμό και μέσα καταστολής που θα τα ζήλευαν και οι πιο προηγμένες χώρες. Οι αιγυπτιακές μάζες ανέτρεψαν αυτό το καθεστώς μέσα σε λίγες ημέρες και μάλιστα, χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους κανένα σχέδιο, κανένα πρόγραμμα, καμία οργάνωση και καμία επαναστατική ηγεσία. Όμως μετά από σχεδόν δύο χρόνια σκληρών αγώνων, ο αιγυπτιακός λαός δεν έχει δει καμία σημαντική αλλαγή του επιπέδου ζωής του προς το καλύτερο. Έτσι άρχισε να κουράζεται και να απογοητεύεται από τις συνεχείς διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις που δεν του προσέφεραν καμία συγκεκριμένη προοπτική και κανένα απτό αποτέλεσμα.
Το νέο διάταγμα όμως του Μόρσι έχει επιδράσει σαν «σοκ» στη συνείδηση των μαζών. Ιδιαίτερα τα πιο «προχωρημένα» πολιτικά στρώματα του πληθυσμού αντιλαμβάνονται πως η Επανάσταση βρίσκεται σε κίνδυνο. Αυτή η φάση είναι κοινή σε όλες τις επαναστάσεις ιστορικά. Ύστερα από το αρχικό στάδιο της γενικής ευφορίας, τα πιο « πρωτοπόρα στρώματα αντιλαμβάνονται πως τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Βλέπουν πως η αντίδραση προσπαθεί να εξαγοράσει τους ηγέτες, να καθησυχάσει τις μάζες, και την κατάλληλη στιγμή να επιτεθεί για να ξανακερδίσει όσα της «πήρε» η Επανάσταση. Οι αιγυπτιακές μάζες αφυπνίζονται ξανά και αν το καθεστώς συνεχίσει να απαντάει με ωμή βία, ένας νέος εμφύλιος πόλεμος με τη μαζική συμμετοχή των καταπιεσμένων στρωμάτων σε αυτόν, δεν είναι καθόλου απίθανο σενάριο.
Μόνη λύση ο Σοσιαλισμός
Καθώς ο « μανδύας » της θρησκείας, πίσω από τον οποίο κρύβονταν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι » υποχωρεί, τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα της Αιγύπτου αντιλαμβάνονται πως τελικά δεν υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ του Μουμπάρακ και του Μόρσι. Αν και τα πρόσωπα στην κορυφή του καθεστώτος άλλαξαν, ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός – και ο πλούτος – παραμένουν στα χέρια της άρχουσας ελίτ.
Ο λόγος που στην Αίγυπτο δεν μπορεί να υπάρξει ένα γνήσιο δημοκρατικό καθεστώς στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι γιατί σε τελική ανάλυση, το ζήτημα της «Δημοκρατίας » είναι συνυφασμένο με το ζήτημα του « ψωμιού ». Σε παγκόσμια κλίμακα ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια βαθιά, ιστορική κρίση, που όχι απλά δεν του επιτρέπει να κάνει παραχωρήσεις, αλλά πολύ περισσότερο τον αναγκάζει να επιτίθεται με πρωτοφανή βαρβαρότητα στο βιοτικό επίπεδο των εργατικών μαζών. Η Αίγυπτος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Από το 2011 το ΑΕΠ της χώρας έχει πέσει από το 6% στο 1,8%, καταδικάζοντας χιλιάδες λαού σε βαθιά φτώχεια. Η ανεργία έχει «σκαρφαλώσει » στο 12,6% , ενώ οι « Άμεσες Ξένες επενδύσεις » υποχώρησαν σε μόλις 218 εκατομμύρια δολάρια το πρώτο τρίμηνο αυτού του χρόνου σε σχέση με τα 2,1 δις δολάρια που βρίσκονταν την ίδια περίοδο του 2011.
Αυτή η πραγματικότητα είναι η αιτία της μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης παγκόσμια, αλλά και στον Αραβικό κόσμο. Στην Αίγυπτο η εργατική τάξη έχει μπει επικεφαλής της Επανάστασης. Μόνο τον τελευταίο μήνα έλαβαν χώρα πάνω από χίλιες (!) απεργίες. Αυτός ο αριθμός είναι μικρότερος μόνο από τον αριθμό των απεργιών που έγιναν τις πρώτες ημέρες της Αιγυπτιακής Επανάστασης. Η κυβέρνηση όμως είναι απ’ τη φύση της ανίκανη να εκπληρώσει ακόμα και τα πιο στοιχειώδη αιτήματα των μαζών. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει στις εργατικές μάζες ένα ανθρώπινο επίπεδο διαβίωσης, είναι η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων-κλειδιά της οικονομίας και η λειτουργία τους στα πλαίσια ενός ενιαίου σχεδίου, που θα εκπονείται δημοκρατικά από τους ίδιους τους εργάτες, υπό την αιγίδα ενός κράτους που θα δημιουργηθεί από τους ίδιους τους εργαζομένους, θα στελεχώνεται από αυτούς και θα υπακούει μόνο σε αυτούς.
Αν αυτή τη στιγμή στην ηγεσία της Αιγυπτιακής Επανάστασης βρισκόταν μια μαρξιστική ηγεσία όπως αυτή των μπολσεβίκων στη Ρωσία το 1917, η ανατροπή του καπιταλισμού θα ήταν πάρα πολύ κοντά. Τώρα όμως η Επανάσταση είναι αναγκασμένη να μάθει μέσα από την ίδια την εμπειρία και από τα λάθη της. Γι’ αυτό και θα έχει έναν όχι σύντομο, αλλά παρατεταμένο χαρακτήρα, με ανόδους και καθόδους, με επιμέρους νίκες και προσωρινές υποχωρήσεις, και με ετοιμόρροπα καθεστώτα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Μέσα από αυτήν την αναπόφευκτη διαδικασία, οι εργατικές μάζες θα έχουν την ευκαιρία να χτίσουν μια ηγεσία πραγματικά « δική τους », που θα φτάσει την Επανάσταση ως την τελική νίκη!
Πηγή πληροφόρησης : www.marxist.com
{fcomment}
