Ιράν : το καθεστώς κλιμακώνει τον τρόμο – μια γενική απεργία είναι αναγκαία!
Του Άλαν Γουντς
Κάποιοι στην Αριστερά αναρωτιούνται για το κατά πόσο το κίνημα στο Ιράν είναι προοδευτικό. Έχουν παρασυρθεί από την προπαγάνδα ότι το κίνημα είναι ένα σχέδιο του ιμπεριαλισμού για να ανατρέψει το Ισλαμικό καθεστώς. Αυτό αγνοεί την πραγματική ουσία των γεγονότων στο Ιράν, που είναι η αρχή μιας επανάστασης. Αυτό που απαιτείται για να κινηθούν τα πάντα μπροστά είναι αποφασιστική δράση από την εργατική τάξη.
Χθες (σ.τ.μ : το άρθρο γράφτηκε την Παρασκευή 26/7) σε μια συνάντηση στο Λονδίνο ένας νεαρός σπουδαστής μου έκανε κριτική για υπέρμετρη σκληρότητα στον Μουσαβί, ο οποίος θεωρείται ότι είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της αντιπολίτευσης και ο «γενναιότερος» άνθρωπος στο Ιράν. Απάντησα ότι, ενώ οι Μαρξιστές υποστηρίζουν το κίνημα διαμαρτυρίας, αυτό δεν θα επιτύχει τους σκοπούς του μέχρι οι διαδηλώσεις στους δρόμους να υποστηριχθούν από μια γενική απεργία των Ιρανών εργατών. Σημείωσα ότι ο Μουσαβί έχει μόνο αναφερθεί σε μια γενική απεργία, αλλά δεν έχει κάνει ακόμα έκκληση για μια τέτοια απεργία.
Ο σπουδαστής αντέτεινε ότι οι διαδηλωτές δεν θέλουν την επανάσταση, αλλά μόνο μεταρρυθμίσεις. Απάντησα ότι ενώ αυτό ίσως είναι αληθινό, ο μόνος τρόπος να κατακτηθούν τα πράγματα που θέλουν οι διαμαρτυρόμενοι είναι με επαναστατικά μέσα και ότι η δύναμη να αλλάξει η κοινωνία εξαρτάται πάνω από όλα από την ενεργή συμμετοχή της εργατικής τάξης. Δεν ξέρω αν έπεισα τον σπουδαστή, αλλά τουλάχιστον τον έκανα να σκεφθεί.
Πολλοί άνθρωποι στο Ιράν σκέφτονται τώρα πολλά πράγματα. Δυστυχώς φαίνεται ότι πολλοί από τους δυτικούς μας διανοούμενους έχουν χάσει την ικανότητα να σκέφτονται. Ένα από τα πιο λυπηρά πράγματα που έχω διαβάσει εδώ και καιρό, ήταν ένα άρθρο του Τζαίημς Πέτρας στην «Παγκόσμια Έρευνα» τη Δευτέρα 22 Ιουνίου. Είναι ιδιαίτερα λυπηρό γιατί ο Τζαίημς Πέτρας είναι ένας διεισδυτικός αναλυτής που συχνά γράφει πολύ καλά άρθρα. Δυστυχώς, έπεσε στην παγίδα να συγκρίνει φαινόμενα που δεν έχουν τίποτα κοινό και από μια λαθεμένη σύγκριση αναπόφευκτα βγάζεις λάθος συμπεράσματα.
Σε αυτό το άρθρο διαβάζουμε τα ακόλουθα : «Σχεδόν ολόκληρο το φάσμα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανομένων των βασικών φιλελεύθερων, ριζοσπαστικών και συντηριτικών ιστοσελίδων, αναπαράγουν τους ισχυρισμούς της αντιπολίτευσης για μια αδιαμφισβήτητη εκλογική νοθεία. Νεοσυντηρητικοί, φιλελεύθεροι και Τροτσκιστές ασπάζονται τους Σιωνιστές στην παρουσίαση των διαδηλωτών σαν πρωτοπορία της δημοκρατικής επανάστασης».
Ο Πέτρας επαναλαμβάνει την σκανδαλώδη κατηγορία του Ιρανικού καθεστώτος ότι οι διαδηλωτές στους δρόμους του Ιράν έχουν οργανωθεί από τον ιμπεριαλισμό. Δεν παραθέτει ούτε ψήγμα στοιχείου για να υποστηρίξει αυτή την συκοφαντία. Το ισχυρίζεται ήρεμα και χρησιμοποιεί την παλιά Σταλινική μέθοδο του αμαλγάματος για να συνδέσει τους τροτσκιστές με τη CIA και τον Σιωνισμό. Αυτή είναι η γλώσσα του Βυσίνσκι, όχι του Μαρξ και του Λένιν. Είναι η γλώσσα ανθρώπου που έχει χάσει το ανάστημά του σε τέτοια έκταση που δεν ξέρει να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση.
Το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ έχει σχέδια για αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη δεν σημαίνει πως το κίνημα ελέγχεται ή ότι έχει δημιουργηθεί από τη CIA, όπως ο Πέτρας και κάποιοι άλλοι «αριστεροί» ισχυρίζονται. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ μυστικά προσπαθούν να επιδράσουν σε μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και το κάνουν αυτό εδώ και τρεις δεκαετίες. Ξέρουμε ότι η Ουάσιγκτον έχει δημιουργήσει ένα ειδικό ταμείο για αυτό το σκοπό. Ξέρουμε ότι οι ιμπεριαλιστές έχουν προσπαθήσει να δαιμονοποιήσουν το Ιράν, παρουσιάζοντάς το σαν απειλή για τη παγκόσμια ειρήνη και τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή. Αλλά το περίεργο πράγμα για την παρούσα κατάσταση είναι το πόσο επιφυλακτικοί είναι οι Αμερικάνοι. Είναι πολύ προσεκτικοί σχετικά με τις εκλογές, όπως και οι Ευρωπαίοι. Ο μόνος Ευρωπαίος επικεφαλής κράτους που κατηγόρησε το ισλαμικό καθεστώς για νόθευση των εκλογών, είναι ο πρόεδρος Σαρκοζί της Γαλλίας.
Αντίθετα με ότι ο Πέτρας γράφει, η δεξιοί νέοσυντηρητικοί στις ΗΠΑ λένε ότι ο Αχμαντινετζάντ κέρδισε τις εκλογές. Αυτό το παράδοξο εξηγείται εύκολα. Αυτοί οι αντιδραστικοί δείχνουν την αποστροφή τους σε ότι έχει να κάνει με τους Ιρανούς, εκτός αν πρόκειται να τους βομβαρδίσουν από τα μεγαλύτερα ύψη. Αλλά τι συμβαίνει με τους Σιωνιστές, που ο Πέτρας ισχυρίζεται ότι είναι επίσης πίσω από τους διαδηλωτές; Όχι επίσης! Όπως οι νεοσυντηριτικοί στις ΗΠΑ, οι Σιωνιστές επίσης λένε πως ο Αχμαντινετζάντ κέρδισε δίκαια. Και γιατί αυτό; Επειδή η οι Ισραηλινοί αντιδραστικοί θέλουν να προκαλέσουν έναν πόλεμο με το Ιράν για να καταστρέψουν την πυρηνική του ισχύ και να αδυνατίσουν την στρατιωτική του ισχύ.
Έτσι λοιπόν, δεν είναι οι Τροτσκιστές που βρίσκονται σε ένα ενιαίο μέτωπο με τους αντιδραστικούς στις ΗΠΑ και τους πολεμοχαρείς Σιωνιστές. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που συμφωνούν ολόψυχα με την εκτίμηση Τζαίιμς Πέτρας για τις Ιρανικές εκλογές. Όπως η παροιμία λέει, η ανάγκη δημιουργεί περίεργες συναναστροφές! Παρ’ όλα αυτά, εμείς δεν χρησιμοποιούμε τη μέθοδο του Σταλινικού αμαλγάματος και δεν μας αρέσει να κατηγορούμε τον σύντροφο Πέτρας ότι βρίσκεται σε ένα ενιαίο μέτωπο με όλους αυτούς τους αντιδραστικούς στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Αντίθετα θεωρούμε ότι έχει κάνει ένα αξιοθρήνητο λάθος.
Η αιτία αυτού του λάθους είναι προφανής. Ο Πέτρας και οι άλλοι, έχουν σημειώσει σωστά ότι ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ έχει αναμιχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις κρατών όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία, η Γεωργία, η Ουκρανία, ο Λίβανος, κ.α και δεν έχει διστάσει να ενθαρρύνει, να οργανώνει και να χρηματοδοτεί αντιπολιτευτικά κινήματα, που καταλαμβάνουν τους δρόμους, συχνά χρησιμοποιώντας την δικαιολογία (βάσιμα ή μη) των εκλογικών νοθειών, για να αποσταθεροποιήσουν κυβερνήσεις που δεν είναι αρεστές στην Ουάσιγκτον.
Αυτό είναι πλήρως αληθές. Μερικώς, εξηγεί την αντίδραση πολλών ανθρώπων στη Βενεζουέλα (κι όχι μόνο του Τσάβες), που παραλληλίζουν τα αντιδραστικά κινήματα των μικροαστών «escualidos» που προσπάθησαν να αποσταθεροποιήσουν τον Τσάβες και τους Ιρανούς διαδηλωτές. Παρόμοιοι παραλληλισμοί έχουν γίνει και με τους ημι-φασίστες γκάνγκστερς που οργάνωσαν βίαιες διαμαρτυρίες στους δρόμους ενάντια στην κυβέρνηση του Έβο Μοράλες στην Βολιβία.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα θεμελιώδες λάθος σε αυτή την εκτίμηση. Οι κυβερνησεις του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και του Έβο Μοράλες στη Βολιβία είναι προοδευτικές κυβερνήσεις, που αντιμετωπίζουν αντιπολιτευτικά κινήματα από τις αντιδραστικές ολιγαρχίες που κυριαρχούν σε αυτές τις χώρες για δεκαετίες και επιζητούν να επανεπιβάλουν την κυριαρχία τους με την ανοιχτή υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτά είναι τα συγκεκριμένα γεγονότα και γι’ αυτό, οι Μαρξιστές έχουν πάντα καταγγείλει τις απόπειρες της αντιδραστικής αντιπολίτευσης να ανατραπούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις στη Βενεζουέλα και τη Βολιβία και να αντικατασταθούν με τις δεξιές αντιπολιτεύσεις κάτω από την ψεύτικη σημαία της «δημοκρατίας».
Τι από όλα αυτά έχει σχέση με την κατάσταση στο Ιράν; Η κυβέρνηση του Ιράν δεν είναι προοδευτική φιλεργατική κυβέρνηση, αλλά μια αντιδραστική θεοκρατική δικτατορία, η οποία συστηματικά καταπιέζει το εργατικό κίνημα, αρνείται τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, συλλαμβάνει, βασανίζει και εκτελεί συνδικαλιστές αγωνιστές, για δεκαετίες. Στη Βενεζουέλα, όταν οι εργάτες καταλαμβάνουν εργοστάσια η κυβέρνηση συχνά τα εθνικοποιεί και αποδέχεται τα εργατικά αιτήματα. Στο Ιράν, εάν οι εργάτες καταλάβουν εργοστάσια θα καταδιωχθούν με βαναυσότητα και θα φυλακιστούν, αν όχι κάτι χειρότερο.
Αυτά είναι τα γεγονότα και τα γεγονότα είναι πεισματάρικα πράγματα. Τα γεγονότα δείχνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα προοδευτικό στην κυριαρχία των μουλάδων στο Ιράν και δεν υπάρχει καμία βάση για σύγκριση με τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία. Αναγνωρίζοντας τη «νίκη» του Αχμαντινετζάντ, ο Πρόεδρος Τσάβες ζημιώνει σοβαρά την εικόνα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας στα μάτια του λαού του Ιράν. Και σε τελική ανάλυση, οι μόνοι αληθινοί φίλοι της Μπολιβαριανής επανάστασης είναι οι μάζες. Οι μαρξιστές πάντα θα είναι με το μέρος των μαζών κάθε χώρας στον αγώνα τους ενάντια στην αδικία και την καταπίεση. Αυτό ισχύει για τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και επίσης ισχύει και για το Ιράν.
Στο μεγάλο του αριστούργημα «Η Ιστορία της Ρώσικης Επανάστασης» ο Τρότσκι έδωσε τον ακόλουθο ορισμό για την επανάσταση ; «Το πιο αδιαμφισβήτητο στοιχείο μιας επανάστασης είναι η άμεση παρέμβαση των μαζών στα ιστορικά γεγονότα. Σε κανονικές περιόδους, το κράτος, είτε δημοκρατικό, είτε μοναρχικό, υψώνεται πάνω από το έθνος και η ιστορία γίνεται από ειδικούς, βασιλιάδες, υπουργούς, γραφειοκράτες, κοινοβουλευτικούς, δημοσιογράφους. Αλλά στις κρίσιμες εκείνες στιγμές που η παλιά τάξη πραγμάτων γίνεται πλέον ανυπόφορη για τις μάζες, εκείνες σπάνε τα εμπόδια που τις εκτοπίζουν από την πολιτική αρένα, παραμερίζουν τους παραδοσιακούς τους εκπροσώπους και δημιουργούν με τη δική τους πρωτοβουλία την αρχική βάση για ένα νέο καθεστώς. Το κατά πόσο αυτό είναι καλό ή κακό, το αφήνουμε στους ηθικολόγους. Εμείς παίρνουμε τα γεγονότα όπως δίνονται από την αντικειμενική πορεία της ανάπτυξής τους. Η ιστορία μιας επανάστασης, είναι για μας πρώτα από όλα η ιστορία της ορμητικής εισόδου των μαζών στο πεδίο που καθορίζεται η δική τους μοίρα» («Ιστορία της Ρώσικης Επανάστασης», Τόμος 1ος).
Αυτά τα λόγια είναι ή όχι αντιπροσωπευτικά για τα δραματικά γεγονότα που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας στο Ιράν; Την προηγούμενη εβδομάδα εκατοντάδες χιλιάδων γενναίων ανδρών και γυναικών κατέβηκαν στους δρόμους της Τεχεράνης, του Σιράζ, του Εσφαχάν και άλλων πόλεων. Είναι αλήθεια ότι από αυτό το μαζικό κίνημα λείπει η ηγεσία και έχει έναν συγχυσμένο χαρακτήρα. Αλλά τα αρχικά στάδια μιας επανάστασης χαρακτηρίζονται πάντα από μια ασυνάρτητη και συγχυσμένη κατάσταση.
