Γράμμα στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης
Το γράμμα, που σας γράφω σήμερα, θα έπρεπε να σας το είχα γράψει από πολύ καιρό πριν – από τη μέρα που σφάχτηκαν οι «Δεκάξι», μέσα στα υπόγεια της Λουμπιάνκα, κάτω από τις διαταγές του «πατερούλη των λαών». (1)
Σώπασα τότε. Δεν ύψωσα τη φωνή μου να διαμαρτυρηθώ ενάντια στα εγκλήματα που ακολούθησαν κι αυτή η σιωπή ρίχνει πάνω μου μια βαριά ευθύνη. Είναι μεγάλο το λάθος μου, αλλά θα προσπαθήσω να το επανορθώσω και να το επανορθώσω γρήγορα για να αλαφρώσω τη συνείδηση μου.
Μέχρι τώρα βάδιζα μαζί σας. Δε θα κάνω πια ούτε ένα βήμα δίπλα σας. Οι δρόμοι μας χωρίζουν! Όποιος σωπαίνει σήμερα, γίνεται συνένοχος του Στάλιν και προδίδει τους σκοπούς της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού! Παλεύω για το σοσιαλισμό από είκοσι χρόνων. Στο κατώφλι των σαράντα χρόνων μου, δε θέλω πια να ζω κάτω από την εύνοια ενός Γιεζώφ. (2)
Έχω πίσω μου δεκάξι χρόνια παράνομης δουλειάς. Είναι κάτι το σημαντικό, αλλά μου μένουν αρκετές δυνάμεις, για να ξεκινήσω από την αρχή. Γιατί γι’ αυτό πρόκειται, «να ξεκινήσουμε από την αρχή», να σώσουμε το σοσιαλισμό. Η πάλη έχει αναληφθεί εδώ και πολύ καιρό. (3) Θέλω να πάρω τη θέση μου σ’ αυτή την πάλη.
Ο θόρυβος, που οργανώνεται γύρω από τους πιλότους που πετάνε πάνω από τον πόλο, έχει σαν στόχο του να πνίξει τις κραυγές και τα βογκητά των θυμάτων που βασανίζονται στη Λουμπιάνκα, στη Ζβομποντνάγια, στο Μινσκ, στο Κίεβο, στο Λένινγκραντ, στην Τιφλίδα. (4) Οι προσπάθειες αυτές είναι μάταιες. Τα λόγια της αλήθειας είναι πιο δυνατά κι από το θόρυβο των πιο δυνατών μοτέρ.
Είναι αλήθεια ότι οι πρωταθλητές της αεροπορίας θα αγγίξουν πολύ πιο εύκολα τις καρδιές των Αμερικανίδων κυριών και της νεότητας των δυο ηπείρων, που έχουν επηρεαστεί από τα σπορ, απ’ ό,τι εμείς στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε τη διεθνή κοινή γνώμη και να τραντάξουμε τη συνείδηση του κόσμου! Δε θα πρέπει όμως να ξεγελαστεί κανείς: η αλήθεια θα ανοίξει το δρόμο της, η μέρα της αλήθειας είναι πιο κοντά, πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι φαντάζονται οι κύριοι του Κρεμλίνου. Είναι κοντά η μέρα που ο παγκόσμιος σοσιαλισμός θα δικάσει τα εγκλήματα που έγιναν στη διάρκεια των δέκα τελευταίων χρόνων. Τίποτε δε θα ξεχαστεί, τίποτε δε θα συγχωρεθεί. Η ιστορία είναι αυστηρή. Ο «μεγαλοφυής αρχηγός», ο «πατερούλης των λαών», ο «ήλιος του σοσιαλισμού» (5) θα δώσει λογαριασμό για τις πράξεις του: την ήττα της Κινεζικής Επανάστασης, (6) το «κόκκινο δημοψήφισμα», (7) τη συντριβή του γερμανικού προλεταριάτου, το σοσιαλφασισμό, (8) και το Λαϊκό Μέτωπο, τις εκμυστηρεύσεις του στον κύριο Χάουαρντ, (9) το τρυφερό φλερτ με τον Λαβάλ, (10) – για όλα αυτά τα πράγματα που το ένα είναι πιο μεγαλοφυές από το άλλο!
Αυτή η δίκη θα είναι δημόσια, με μάρτυρες. Ένα πλήθος από μάρτυρες, νεκρούς και ζωντανούς: και θα μιλήσουν όλοι. Όλοι αυτοί οι αθώοι που σφάχτηκαν και συκοφαντήθηκαν, και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα θα τους αποκαταστήσει όλους τους Κάμενεφ και τους Μρατσκόφσκι, τους Σμιρνώφ και τους Μουράλοφ, τους Ντρόμπνις και τους Σερεμπριάκοφ, τους Μντιβάνι και τους Οκουτζάβα, τους Ρακόβσκι και τους Άντρες Νιν (11), όλους αυτούς τους «κατασκόπους» και τους «προβοκάτορες», όλους αυτούς τους «πράκτορες της Γκεστάπο» και τους «σαμποτέρ»!
Για να μην υποκύψει οριστικά η Σοβιετική Ένωση και ολόκληρο το παγκόσμιο εργατικό κίνημα κάτω από τα χτυπήματα της ανοιχτής αντεπανάστασης και του φασισμού, το εργατικό κίνημα πρέπει να απαλλαγεί από τους Στάλιν και το σταλινισμό. Αυτό το μείγμα του χειρότερου οπορτουνισμού – οπορτουνισμού χωρίς αρχές – αυτό το μείγμα του αίματος και των ψεμάτων απειλεί να δηλητηριάσει ολόκληρο τον κόσμο και να εξαφανίσει ό,τι απομένει από το εργατικό κίνημα.Πάλη ανελέητη ενάντια στο σταλινισμό! Όχι στο Λαϊκό Μέτωπο, ναι στην ταξική πάλη! Όχι στις επιτροπές, ναι στην επέμβαση του προλεταριάτου, για να σώσει την ισπανική επανάσταση: αυτά είναι τα καθήκοντα που μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη!
Κάτω το ψέμα του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα»! Επιστροφή στο διεθνισμό του Λένιν!
Ούτε η 2η ούτε η 3η Διεθνής είναι ικανές να φέρουν σε πέρας την ιστορική αυτή αποστολή: αποσυνθεμένες και διεφθαρμένες, δεν μπορούν παρά να εμποδίσουν την εργατική τάξη από το να παλέψει, δε χρησιμεύουν παρά σαν βοηθοί στις αστυνομικές δυνάμεις της μπουρζουαζίας. Ειρωνεία της ιστορίας: άλλοτε, η μπουρζουαζία αντλούσε μέσα από τις γραμμές της τους Κάβενιακ (12) και τους Γκαλιφέ (13), τους Τρεπόφ και τους Βράγκελ (14). Σήμερα, είναι κάτω από την «ένδοξη» ηγεσία των δυο Διεθνών, που οι προλετάριοι παίζουν οι ίδιοι το ρόλο των δημίων για τους ίδιους τους τους συντρόφους. Η μπουρζουαζία μπορεί να ασχοληθεί ήσυχα με τις υποθέσεις της: παντού βασιλεύει «η τάξη και η ηρεμία», υπάρχουν ακόμα οι Νόσκε (15) και οι Γιεζώφ, οι Νεγκρίν και οι Ντιάζ. (16) Ο Στάλιν είναι ο αρχηγός τους και ο Φεχτβάγκνερ (17) ο Όμηρος τους!
Όχι, δεν μπορώ πια. Ξαναπαίρνω την ελευθερία μου. Ξαναγυρνάω στον Λένιν, στα διδάγματα του και στην πράξη του. Εννοώ να αφιερώσω τις φτωχές δυνάμεις μου στην υπόθεση του Λένιν: θέλω να παλέψω, γιατί μόνο η δική μας νίκη – η νίκη της προλεταριακής επανάστασης – θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό και τη Σοβιετική Ένωση από το σταλινισμό!
Εμπρός για καινούργιες μάχες για το σοσιαλισμό και την προλεταριακή επανάσταση! Για την οικοδόμηση της Τέταρτης Διεθνούς!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Στα 1928, μου απονεμήθηκε το παράσημο της Κόκκινης Σημαίας, για τις υπηρεσίες που πρόσφερα στην προλεταριακή επανάσταση. Σας στέλνω πίσω αυτό το παράσημο μέσα σ’ αυτό το γράμμα. Θα ερχόταν σε αντίθεση με την αξιοπρέπειά μου να το φοράω, αφού την ίδια στιγμή το φοράνε και οι δήμιοι των καλύτερων εκπροσώπων της ρωσικής εργατικής τάξης. (Στη διάρκεια των δυο τελευταίων εβδομάδων «Τα Ιζβέστια» δημοσίευσαν τους καταλόγους των νέων παρασημοφορημένων, των οποίων οι υπηρεσίες αποσιωπήθηκαν από ντροπή: είναι οι εκτελεστές των θανατικών ποινών).
Ίγκνας Ράις
Υποσημειώσεις
1) Οι «Δεκάξι» είναι οι καταδικασμένοι της πρώτης δίκης της Μόσχας, τον Αύγουστο του 1936, μέσα στους οποίους ήταν ο Ζηνόβιεφ, Ο Κάμενεφ και ο Σμιρνώφ. Ο «πατερούλης των λαών» ήταν μια από τις εκφράσεις που αφιέρωνε ο σταλινικός Τύπος στον Στάλιν. Η Λουμπιάνκα ήταν μια από τις φυλακές της GPU στη Μόσχα.
2) Σκοτεινός γραφειοκράτης μέχρι τότε, ο Νικόλας Γιεζώφ, με την εύνοια του Στάλιν, μόλις είχε διοριστεί τον Σεπτέμβρη του 1936 επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και της πολιτικής αστυνομίας. Ήταν αυτός που επρόκειτο να διευθύνει τη μεγάλη εκκαθάριση που οι Ρώσοι την ονόμασαν «Γιεζόφτσινα».
3) Ο Ράις αναφέρεται εδώ στην πάλη του Τρότσκι και της Διεθνούς Αντιπολίτευσης.
4) Από τις 12 μέχρι τις 14 του Ιούλη 1937, το σοβιετικό πλήρωμα με τους Γκρομόφ, Ντανίλιν και Γιουμάτσεφ πραγματοποίησε την αεροπορική σύνδεση Μόσχας–Λος Άντζελες μέσω του Βορείου Πόλου. Ο σταλινικός και ο αστικός Τύπος αφιέρωναν φυσικά πολύ περισσότερο χώρο σ’ αυτή την κατάκτηση, παρά στις πληροφορίες γύρω από την καταπίεση που είχε εξαπολυθεί στην ΕΣΣΔ και τη δημοκρατική Ισπανία ενάντια στους επαναστάτες.
5) Άλλα επίθετα που χρησιμοποιούσε συχνά ο σταλινικός Τύπος για τον Στάλιν.
6) Το 1926-1927, ο Στάλιν είχε επίμονα υπερασπιστεί, ενάντια στην Αριστερή Αντιπολίτευση, την αναγκαιότητα μιας στενής συμμαχίας με τον Τσανγκ Κάι Σεκ, που έμελλε, τελικά, να σφάξει τους Κινέζους κομμουνιστές και να πνίξει τη Δεύτερη Κινεζική Επανάσταση.
7) Τον Απρίλη του 1931, με την ευκαιρία ενός δημοψηφίσματος που έγινε στο Λαντ της Πρωσίας, το γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα καλούσε να ψηφίσουν μαζί με τους ναζί ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες. Είχε βαφτίσει «κόκκινο δημοψήφισμα» αυτή την επιχείρηση, που σημαδεύει ένα σημαντικό στάδιο της πορείας του Χίτλερ προς την εξουσία. Ο Τρότσκι και η Αριστερή Αντιπολίτευση είχαν καταγγείλει τον αντεπαναστατικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής που εμπνευστής της ήταν ο Στάλιν.
8) Πάντα κάτω από τις ντιρεκτίβες του Στάλιν, το γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα αρνήθηκε το ενιαίο μέτωπο με τους σοσιαλδημοκράτες, τους οποίους αποκαλούσε «σοσιαλ-φασίστες», και τους θεωρούσε σαν τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο, ακόμα πιο σοβαρό κι από το ναζιστικό κίνδυνο.
9) Καθησυχαστικές δηλώσεις που έγιναν σ’ ένα μεγιστάνα του αμερικανικού Τύπου για την απόφαση της ΕΣΣΔ να μην κάνει «εξαγωγή της επανάστασης»…
10) Διακήρυξη την επομένη του γαλλο-σοβιετικού συμφώνου, που σύμφωνα μ’ αυτήν ο Στάλιν «καταλάβαινε κι επιδοκίμαζε» την πολιτική της «εθνικής άμυνας» της δεξιάς κυβέρνησης με πρόεδρο τον Πιερ Λαβάλ: η διακήρυξη αυτή ήταν το σινιάλο για την εγκατάλειψη από τη μεριά του ΚΚ όλων των συνθημάτων και κάθε αντιμιλιταριστικής πάλης, για το δέσιμο του στην ιερή συμμαχία…
11) Άντρες Νίν, ηγέτης του ισπανικού POUM και παλιός ηγέτης του ΚΚ και της Αριστερής Αντιπολίτευσης, που οι πράκτορες της GPU απήγαγαν και τον δολοφόνησαν το 1937 στην Ισπανία. Οι Ρώσοι που αναφέρονται είναι όλοι παλιοί μπολσεβίκοι, θύματα των δημόσιων Δικών της Μόσχας ή των δικών που έγιναν κεκλεισμένων των θυρών, και εκτελέστηκαν στην ΕΣΣΔ.
12) Ο στρατηγός Καβενιάκ ήταν εκείνος που ηγήθηκε στην καταστολή της εργατικής εξέγερσης του Ιούνη 1848.
13) Ο στρατηγός Ντε Γκαλιφέ ήταν ένας από τους δήμιους της Κομμούνας.
14) Ο στρατηγός Τρεπόφ ηγήθηκε στην καταπίεση ενάντια στους εργάτες κατά τη διάρκεια της απεργίας του 1905. Ο στρατηγός Βράγκελ ήταν ένας από τους αρχηγούς των «Λευκών» στη διάρκεια του ρώσικου εμφύλιου πολέμου.
15) Ο σοσιαλδημοκράτης Νόσκε, υπουργός Πολέμου το Δεκέμβρη του 1918, εξαπέλυσε τα τάγματα εθελοντών ενάντια στους εργάτες και σύντριψε το γερμανικό προλεταριάτο.
16) Ο Χοσέ Ντιάζ ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Ισπανικού ΚΚ και ο Νεγκρίν ο σοσιαλιστής ηγέτης της ισπανικής δημοκρατικής κυβέρνησης που εκείνη τη χρόνια, το 1937, άφησε την GPU να οργανώσει στην Ισπανία τη δολοφονία ξένων και Ισπανών επαναστατών.
17) Ο «αριστερός» συγγραφέας Λάιον Φεχτβάνγκερ, μετά από παραμονή του στη Μόσχα, είχε γράψει ένα βιβλίο προς τιμήν του Στάλιν, όπου δικαιολογούσε τις δίκες της Μόσχας.
