ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ: άλλοθι αντί αυτοκριτικής – Μέρος Α΄

 

Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών προβλημάτισαν τις χιλιάδες μελών και υποστηρικτών του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή περίοδο για την Αριστερά, όπου η αμφισβήτηση για τον  καπιταλισμό κάτω από την επίδραση της κρίσης απλώνεται στις πλατειές εργαζόμενες μάζες και εμφανίζονται τα πρώτα σημαντικά κινήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, οι  αριστεροί αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ είδαν την απήχηση του σχήματός τους να καταρρέει και όλοι εμείς οι κομμουνιστές είδαμε επίσης, το ιστορικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, το ΚΚΕ, να χάνει σχεδόν 150.000 ψήφους από τις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Στον προβληματισμό από τα αποτελέσματα, ήρθε δυστυχώς να προστεθεί και η απογοήτευση από τη στάση των ηγεσιών του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά την ανακοίνωσή τους. Οι ηγεσίες της «παραδοσιακής» Αριστεράς, αντί μέσα από μια ειλικρινή πολιτική αυτοκριτική να βγάλουν αξιόπιστα συμπεράσματα ώστε να αλλάξουν τα στοιχεία της πολιτικής τους που έφεραν αυτή την περιορισμένη εκλογική υποστήριξη, ανέσυραν στην επιφάνεια «γνωστά και μη εξαιρετέα» άλλοθι, με τα οποία επιχειρούν να συγκαλύψουν τα αληθινά πολιτικά της αίτια.

 

Ο ηγέτης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, στη δήλωσή του το βράδυ των εκλογών ανακάλυψε πίσω από την ήττα τη «συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος» (πηγή : επίσημη ιστοσελίδα του ΣΥΝ www.syn.gr). Αυτή η δήλωση έδωσε το έναυσμα σε πολλά άλλα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να προβούν  σε δεκάδες ανάλογες δημόσιες τοποθετήσεις. Όμως μια τέτοιου είδους ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι εντελώς αστήρικτη, αλλά και πολιτικά απαράδεκτη. Είναι προφανές ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί για «συντηρητισμό» το εκλογικό σώμα για να κρύψει τις δικές της ευθύνες.
Αφού λοιπόν ο πρόεδρος του ΣΥΝ και όσοι υπερασπίζουν την ίδια άποψη, διαπιστώνουν «συντηρητική» στροφή στην κοινωνία και αποδίδουν την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν, πρέπει να μας απαντήσουν στα παρακάτω εύλογα ερωτήματα. Πως έγινε δυνατό ξαφνικά να «συντηρητικοποιηθεί» ένα εκλογικό σώμα που μόλις πριν λίγους μήνες έδινε στα γκάλοπ ακόμα και 27-28% αθροιστικά σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ;  Τι συνέβη και ένα μεγάλο τμήμα από τις χιλιάδες εκείνων που συμμετείχαν στα μαζικά συλλαλητήρια και τις γενικές απεργίες μολύνθηκε ξαφνικά από «συντηρητισμό»; Κι αφού όλους τους προηγούμενους μήνες η κοινωνία στρέφονταν προς τα δεξιά, γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που συχνά επαίρεται ότι αφουγκράζεται τα «κοινωνικά κινήματα», δεν έκανε έγκαιρα αυτή τη διάγνωση, ώστε να μη βάζει τον πήχη των ποσοστών του κόμματος ψηλά και να μην εκτίθεται μιλώντας για το εφικτό της «ανατροπής του πολιτικού σκηνικού»;
Φυσικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πειστικές απαντήσεις σε αυτά τα εύλογα ερωτήματα. Ευτυχώς η «συντηρητικοποίηση της κοινωνίας» βρίσκεται μόνο στη φαντασία της. Μια απλή ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων το αποδεικνύει περίτρανα. Διότι, δεν είναι δυνατό να έχουμε «συντηρητικοποίηση της κοινωνίας» και παράλληλα η Ν.Δ να συγκεντρώνει το χαμηλότερο ποσοστό και τον μικρότερο αριθμό ψήφων στην ιστορία της. Δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί καμία δεξιά στροφή όταν το άθροισμα των ποσοστών  ΝΔ και ΛΑΟΣ, το 39,44% δηλαδή, είναι το δεύτερο χαμηλότερο άθροισμα ποσοστών αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων μετά τη μεταπολίτευση.  Όσο για την άνοδο του ΛΑΟΣ, πρέπει να αναφερθεί ότι οι περίπου 95.000 περισσότερες ψήφοι για το κόμμα του Καρατζαφέρη από το 2007 σε σύνολο 7,5 εκ. ενεργού εκλογικού σώματος, ασφαλώς και δεν μπορεί να συνιστούν τεκμήριο μιας συντηρητικής στροφής της κοινωνίας. Όταν μάλιστα η ΝΔ, η «ένοικος στην ίδια πολυκατοικία» για να χρησιμοποιήσουμε την αγαπημένη φράση του Καρατζαφέρη, χάνει 1εκ. 341 χιλιάδες ψήφους και μόλις το 1/14 αυτών κατευθύνεται στο ΛΑΟΣ, τότε η θεωρία της «συντηρητικοποίησης της κοινωνίας» αξίζει να τοποθετηθεί εκεί που πραγματικά ανήκει : στο καλάθι των αχρήστων.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι η υποτιθέμενη δεξιά στροφή της κοινωνίας αυτή που αφαίρεσε 120.000 ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ συγκριτικά με τις εκλογές του 2007. Υπεύθυνη  γι’ αυτό είναι μόνο η πολιτική της ηγεσίας του και αυτή η διαπίστωση ασφαλώς δεν περιλαμβάνει μόνο την ηγεσία του ηγεμονεύοντος ΣΥΝ, αλλά και τις ηγεσίες όλων των υπόλοιπων συνιστωσών.
Σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός αποδεικνύεται καταστροφικός στα μάτια των μαζών, από κοινού οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να υιοθετήσουν ένα πρόγραμμα που θα αναγνώριζε σαν επιτακτική αναγκαιότητα τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και θα διεκδικούσε κοινωνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο, σχεδιασμό της οικονομίας και αντικατάσταση του διεφθαρμένου αστικού κράτος από  το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας των ίδιων των εργαζόμενων, συνέχιζαν με τις θέσεις και τα συνθήματά τους να αναπολούν το χαμένο «κοινωνικό κράτος», να περιορίζονται μόνο σε «πυρά» ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και να ορκίζονται πίστη στους αστικούς «θεσμούς». Αντί να διαλέξουν καθαρά κοινωνικό στρατόπεδο και να δείξουν ότι εμπιστεύονται την εργατική τάξη  και τις δυνατότητές της να αλλάξει την κοινωνία, προσπάθησαν δημαγωγικά να τους χωρέσουν όλους στο δια-ταξικό τους «δισάκι», εμφανίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σαν υπερασπιστή των αναγκών των «πολλών» και των «πολιτών» και όχι της εργατικής τάξης και των πληβείων συμμάχων της. Τέλος, αντί να μετατρέψουν το ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με τάσεις, αρνούμενοι να ανοίξουν τις γραμμές του στους χιλιάδες αγωνιστές που για μήνες προσέβλεπαν σε αυτόν, επέλεξαν να διαφυλάξουν το σημερινό γραφειοκρατικό τερατούργημα της ομοσπονδίας οργανώσεων, στο πλαίσιο του οποίου αποφασίζονται όλα με την αρχή της ομοφωνίας από μια διορισμένη γραμματεία.
Στις κορυφές των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, οι ακολουθούντες την γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΝ επιχειρούν να «δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα» και διαλαλούν της «θεωρία της δεξιάς στροφής της κοινωνίας». Από την άλλη πλευρά, οι τοποθετούμενοι στ’ αριστερά της κυρίαρχης αυτής γραμμής, ρίχνουν το βασικό φταίξιμο στην «ανανεωτική πτέρυγα» του ΣΥΝ, ενώ κάποιοι από αυτούς, ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι τους τελευταίους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιδοθεί σε μια δεξιά στροφή, με υπαίτιους τους εκπροσώπους του ΣΥΝ και τους υποστηρικτές τους στην Γραμματεία…
Όμως οι ηγεσίες αυτών των πιο αριστερά από τον ΣΥΝ εμφανιζόμενων συνιστωσών, είναι σε τελική ανάλυση συνυπεύθυνες για το «Βατερλό» της περασμένης Κυριακής. Διότι είτε προσυπέγραφαν, είτε παθητικά ανέχονταν όλες τις θέσεις και τις τακτικές που οδήγησαν στην ήττα, στο βωμό της διαφύλαξης των πλεονεκτημάτων που τους δίδει η ιδιότητα του «ισότιμου εταίρου του ΣΥΝ», όπως η δυνατότητα για βουλευτικές έδρες, οι κρατικές επιδοτήσεις, η δημοσιότητα κ.ο.κ. Έτσι οι απλοί αριστεροί αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάθε δικαίωμα να απευθύνουν και σε εκείνους ορισμένα καίρια ερωτήματα.  Γιατί εσείς σύντροφοι που τώρα μιλάτε για δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, όλο αυτόν τον καιρό είχατε δώσει νομιμοποίηση στους «μέσους όρους» και στα «ημίμετρα» που παρήγαγαν μια εκλογική εκστρατεία με καθαρά σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και συνθήματα; Γιατί, στο βωμό της υπεράσπισης των μικρο-σκοπιμοτήτων σας, συνεχίζετε να υποστηρίζετε το σημερινό γραφειοκρατικό – ομοσπονδιακό έκτρωμα ή έστω θολές και εξίσου αντιδημοκρατικές παραλλαγές του και δεν προτείνετε, απλά και καθαρά, την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο κόμμα με τάσεις, δηλαδή την μόνη οργανωτική μορφή που μπορεί δυνητικά να επιτρέψει μια αποφασιστική αλλαγή των συσχετισμών ενάντια στην ηγεσία του ΣΥΝ και ιδιαίτερα στην δεξιά, «ανανεωτική» της πτέρυγα;
Οι ηγεσίες όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική τους ευθύνονται λοιπόν για τα θλιβερά ποσοστά της Κυριακής. Από την δική τους πλευρά οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ παρά την απογοήτευση που προκαλούν οι ένοχες δικαιολογίες των ηγετών τους, δεν πρέπει να χάνουν το κουράγιο τους. Η εποχή της πλήρους χρεοκοπίας του καπιταλισμού  στην οποία ήδη έχουμε εισέλθει, είναι στην ουσία της η εποχή της Αριστεράς και του σοσιαλισμού. Σε αυτούς τους ανιδιοτελείς συναγωνιστές  του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε να προτείνουμε τον μόνο δρόμο που μπορεί να τους εγγυηθεί νίκες στο άμεσο μέλλον  : την πάλη για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα ενιαίο κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις,  με συγκεκριμένη ταξική αναφορά, όχι στους «πολλούς» και τους «πολίτες», αλλά στην εργατική τάξη, με ένα αληθινά σοσιαλιστικό και όχι σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, που θα επιδιώκει σταθερά την ενότητα με το ΚΚΕ και θα παλεύει μαζί με τους κομμουνιστές και όλους τους υπόλοιπους αγωνιστές τους εργατικού κινήματος και της νεολαίας για μια αριστερή σοσιαλιστική λύση εξουσίας.

 

(Αύριο θα δημοσιευθεί το Β’ μέρος του άρθρου, σχετικά με το ΚΚΕ)