Σε όλη τη διάρκεια παρουσίας και εργασίας μου στο χώρο έχω υποστεί σημαντικές πιέσεις, οι οποίες συνοψίζονται στα εξής:
- εκπαιδεύτηκα για ένα μήνα στο κέντρο σε 8ωρη καθημερινή βάση δίχως αποδοχές
- ενώ οι περισσότεροι συνάδελφοι (παλαιότεροι στο χώρο) ήταν ασφαλισμένοι με ΙΚΑ συμφωνήθηκε με τη διοίκηση, δίχως να αιτιολογηθεί επακριβώς, έγω και άλλη μία νέα συνάδελφος να ξεκινήσουμε την ασφάλισή μας στο ΤΕΒΕ με την προοπτική να περάσουμε στο ΙΚΑ μετά από αντίστοιχη ευρωπαϊκή επιχορήγηση, μέχρι τότε άγνωστο το πότε θα εγκρινόταν
- η ασφάλιση στο ΤΕΒΕ είχε σαν αποτέλεσμα να λαμβάνω μηνιαίως 665 ευρώ καθαρές αποδοχές, αφού η παρακράτηση ΦΜΥ και το ποσό που έπρεπε να καταβάλω στο ΤΕΒΕ ανερχόταν στα 375 ευρώ κάθε μήνα
- μετά από τη διακοπή του ΤΕΒΕ τον Ιανουάριο του 2009 πληρωνόμουν για δύο μήνες τα ένσημά μου στο χέρι, καθώς το μήνα Μαρτιο 2009 προβλεπόταν η πρόσληψή μου στο κέντρο μέσω ΙΚΑ
- το Μάρτιο του 2009 προσλήφθηκα μέσω ΙΚΑ και ενώ η συμφωνία με το κέντρο ήταν να πληρώνομαι 900 ευρώ καθαρά μηνιαίως, τελικά το πόσο περιορίστηκε στα 860 ευρώ καθαρά με ΙΚΑ
Εν τω μεταξύ καθόλη τη διάρκεια παρουσίας μου στο κέντρο ποτέ δεν έλειψαν οι σοβαρές προστριβές της διοίκησης του κέντρου με το προσωπικό, με απότελεσμα τόσο τη συχνή αγάνακτηση του προσωπικού όσο και την έκπτωση της ποιότητας των υπηρεσιών, που αυτό παρείχε.
Στις 2 Απριλίου του 2009 θα πραγματοποιούνταν η γενική πανελλαδική απεργία, στην οποία σχεδόν ομόφωνα το προσωπικό του κέντρου αποφάσισε να συμμετάσχει. Εντούτοις η διοίκηση εξέφρασε τη διαφωνία της με αυτή μας την απόφαση και μάλλον με ένα μη «δημοκρατικό» τρόπο. Συγκεκριμένα δύο ημέρες πριν από την απεργία ξεκινήσαν στο χώρο εργασίας οι απειλές περί διακοπής ΙΚΑ όλων των εργαζομένων και έναρξης απολύσεων λόγω μη επέκτασης του κέντρου όπως λίγο πριν αυτή προβλεπόταν. (Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφέρω, ότι τήρησα μια απολύτως αυθόρμητη και ίσως γεμάτη θράσος στάση σε όλα τα γεγονότα των ημερών και με σαφήνεια εξέφρασα την επιθυμία μου να λάβω μέρος στην απεργία).
Την Τετάρτη 1 Απριλίου 2009 καθώς εισήλθα στο χώρο εργασίας, η διοίκηση μου ανακοίνωσε την απόλυσή μου με σχεδόν ανύπαρκτη επιχειρηματολογία. Όμως το γεγονός στάθηκε μόνο η αφορμή για να ξεχυθούν όλοι οι συνάδελφοι και να δηλώσουν ομαδική παραίτηση, αγανακτησμένοι από μια κατάσταση συσσώρευσης δυσάρεστων γεγονότων, όπως αυτά αναφέρθηκαν προηγουμένως. Τελικά, το κέντρο δε λειτούργισε για μια ολόκληρη ημέρα. Ένας συνάδελφος επικοινώνησε με μέλη του Π.Α.ΜΕ., οι οποίοι με τη σειρά τους κινητοποίησαν το σωματείο εργαζομένων για Α.ΜΕ.Α. Από εκείνους ασκήθηκε πίεση στη διοίκηση του κέντρου για απόσυρση της απόλυσης, όπως και τελικα έγινε.
Το αποτέλεσμα των δυναμικών αυτών κινητοποιήσεων των εργαζομένων του κέντρου ήταν η διάδοση των προβλημάτων λειτουργίας του, κυρίως προς του γονείς, και έκτοτε γίνεται μια προσπάθεια επίλυσης των διαφόρων ζητημάτων. Αυτό που μου απέμεινε από το βίωμα αυτής της εμπειρίας, είναι το γεγονός, ότι εμπρός στη μαζική προσπάθεια για διεκδίκηση των δικαιωμάτων, είναι αδύνατο να υπάρξει εμπόδιο ορατό…
VENCEREMOS
Σακελλαρίου Ευανθία, ψυχολόγος
