ΟΙ «15 ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΛΗΣ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ :
«ΑΝΤΙΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ» Ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;
Τα 15 προγραμματικά σημεία που ανακοίνωσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (δείτε το πλήρες κείμενο στο www.syriza.gr) αποτελούν ένα ακόμα μανιφέστο μεταρρυθμίσεων μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά δεν προτείνει μια σοσιαλιστική πολιτική που θα ανατρέψει την κυριαρχία του κεφαλαίου στην οικονομία, αλλά «ένα αντι-νεοφιλελεύθερο πλαίσιο άσκησης της οικονομικής πολιτικής».
Στον κρίσιμο τομέα των τραπεζών προτείνεται η «συγκρότηση κρατικού πόλου παρέμβασης στο τραπεζικό σύστημα, με πυλώνες την Εθνική Τράπεζα, την ΑΤΕ και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που περνούν σε απόλυτο δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία» όταν οι ίδιες οι αστικές κυβερνήσεις εμφανίζονται αποφασισμένες να κρατικοποιήσουν, ακόμα και το σύνολο του τραπεζικού τους συστήματος για να το σώσουν από την κρίση. Παράλληλα, υποστηρίζεται η «Εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση, κάθε Τράπεζας, που αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις και τους καταθέτες – καταθέτριές της και χρειάζεται Κρατική στήριξη.» Όμως στην πραγματικότητα, οι κρατικοποιήσεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προς όφελος των εργαζόμενων είναι πάνω απ’ όλα αυτές των ισχυρών, κερδοφόρων τραπεζών. Μόνο η συγκέντρωση του τραπεζοπιστωτικού συστήματος με μια ενιαία κρατική τράπεζα είναι ικανή να δημιουργήσει ευνοϊκούς όρους επένδυσης και πίστης για την εργαζόμενη κοινωνία.
Όλα τα μέτρα που προτείνονται για τη γενική άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων περιορίζονται μόνο στο πεδίο της διανομής. Αλλά η βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αποδεικνύει ότι η βελτίωση της κατάστασης των εργαζόμενων μπορεί να γίνει εφικτή μόνο όταν οι ίδιοι πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή. Την ώρα που στη βιομηχανία ετοιμάζονται χιλιάδες απολύσεις και μια μεγάλη ποσότητα χρήσιμων μέσων παραγωγής προορίζονται να τεθούν σε αχρηστία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρεί τον κύριο όγκο της βιομηχανίας από τις κρατικοποιήσεις. Ο κρατικός τομέας που περιγράφουν τα «15 σημεία» περιορίζεται μόνο στις πρώην ΔΕΚΟ, στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες και τις υποδομές.
Αντίθετα ο σκοπός των σοσιαλιστών πρέπει να είναι οι κοινωνικοποιήσεις των στρατηγικών τομέων και επιχειρήσεων της οικονομίας. Αυτό πρέπει να σημαίνει την κοινωνικοποίηση των μεγάλων βιομηχανιών, του συνόλου των τομέων των μεταφορών, των συγκοινωνιών, της ύδρευσης, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των υποδομών, των κατασκευών καθώς και του μεγάλου εξωτερικού και εσωτερικού εμπορίου. Όμως για να διασφαλιστεί ότι οι κοινωνικοποιήσεις θα λειτουργούν προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνίας απαιτείται να γίνουν με εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.
Ο εργατικός έλεγχος τίθεται μέσα στο κείμενο πολύ αφηρημένα και διαστρεβλωμένα. Συγκεκριμένα στο ζήτημα της καταπολέμησης της ακρίβειας προτείνεται «εργατικός και λαϊκός» έλεγχος στις πηγές διαμόρφωσης των τιμών, ενώ επίσης προτείνεται και ο «Διαχειριστικός έλεγχος με τη συμμετοχή των εργαζομένων σε όσες επιχειρήσεις απολύουν, φοροδιαφεύγουν ή καταχρώνται κρατικές επιδοτήσεις.». Όμως απουσιάζει η πρόταση για το ποια θα είναι συγκεκριμένα τα όργανα εργατικού ελέγχου. Ο εργατικός έλεγχος αντιμετωπίζεται σαν ποινή ενάντια στα πιο παρασιτικά τμήματα της αστικής τάξης και όχι σαν μια αναγκαιότητα που θα προετοιμάσει από σήμερα τους εργαζόμενους για να πάρουν στα χέρια τους το σχεδιασμό της οικονομίας.
Επίσης, αντί για εργατική διαχείριση σε όλους τους βασικούς τομείς της οικονομίας μέσα από εκλεγμένα και ανακλητά όργανα των εργαζόμενων, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει γενικά τη «συμμετοχή των εργαζόμενων στη λήψη των αποφάσεων» και μόνο στις ΔΕΚΟ. Τέλος, παρά τις δηλώσεις πίστης στο «στρατηγικό σκοπό του σοσιαλισμού» που υπάρχουν στην εισαγωγή, η προοπτική της εγκαθίδρυσης μιας σοσιαλιστικά σχεδιασμένης οικονομίας που αποτελεί τον μόνο δρόμο για το οριστικό ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης δεν υπάρχει στα «15 σημεία» ούτε καν σαν υπαινιγμός.
Τα ζητήματα του κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Όμως το ζήτημα πάνω στο οποίο τα «15 σημεία» δίνουν τις πιο αναξιόπιστες απαντήσεις είναι το ζήτημα του κράτους. Και μόνο ο τίτλος του σημείου 4 «Πολιτικά, δημοκρατικά και ατομικά δικαιώματα. Ποιότητα της Δημοκρατίας» κρύβει ένα θεμελιώδες λάθος : οι σοσιαλιστές δεν μπορούν να αναφέρονται στην Δημοκρατία αφηρημένα, με άλλα λόγια στο κράτος, χωρίς να αγγίζουν το θεμελιώδες ζήτημα της ταξικής του φύσης.
Το κράτος είναι όργανο καταπίεσης της εργατικής τάξης και του λαού στα χέρια της άρχουσας τάξης. Η σημερινή μορφή πολιτεύματος, η σημερινή «δημοκρατία», είναι «αστική δημοκρατία» και αποτελεί τον καλύτερο δυνατό τρόπο διακυβέρνησης και κυριαρχίας για την αστική τάξη στους δοσμένους ταξικούς συσχετισμούς. Όποιος μιλάει για δημοκρατία γενικά, χωρίς ταξικό προσδιορισμό, απλά κοροϊδεύει τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί να κατακτήσει μια δημοκρατία που θα προασπίζει τα δικά του συμφέροντα, χωρίς να αντικαταστήσει την σημερινή αστική από την εργατική δημοκρατία, που θα σημάνει την άσκηση της εξουσίας από τα δημοκρατικά όργανα του εργαζόμενου λαού. Ασφαλώς τα όργανα μιας εργατικής δημοκρατίας δεν μπορούν να προκύψουν τεχνητά, αλλά παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη του ταξικού αγώνα. Όμως η Αριστερά πρέπει αδιάκοπα να εξηγεί την ανωτερότητα της εργατικής δημοκρατίας σε σχέση με την σημερινή ψευδεπίγραφη αστική και να παλεύει για την εκλογή μιας κυβέρνησης που στηριγμένη στο εργατικό κίνημα θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εγκαθίδρυσης της εργατικής δημοκρατίας.
Στο σημείο 2 οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ μας ανακοινώνουν ότι στοχεύουν σε μια Ευρώπη χωρίς «νεοφιλελεύθερες επιλογές». Όμως το βασικό καθήκον των σοσιαλιστών σχετικά με την Ε.Ε είναι να τονίζουν την καπιταλιστική της φύση και να προβάλουν την διεκδίκηση της άμεσης εξόδου της χώρας από την Ε.Ε, με την ταυτόχρονη πάλη για την οικοδόμηση μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Ευρώπης. Γιατί σε τελική ανάλυση το αληθινό δίλλημα δεν είναι μέσα ή έξω από την Ε.Ε, αλλά καπιταλιστική ή σοσιαλιστική Ευρώπη.
Η Πολιτική Κίνηση Μαρξιστική Τάση και η εφημερίδα της «Μαρξιστική Φωνή» που παλεύουν για τον γνήσιο σοσιαλιστικό προσανατολισμό και την ενότητα της Αριστεράς, πιστεύουν ότι το κύριο καθήκον των χιλιάδων αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αντιπαλέψουν τις αδιέξοδες, ρεφορμιστικές θέσεις των «15 σημείων». Αυτό για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε σήμερα είναι η ενότητα ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ για την άνοδο στην εξουσία μιας εργατικής κυβέρνησης που θα εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Μαρξιστική Φωνή
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
«15 ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΛΗΣ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ : ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΤΑ «15 ΣΗΜΕΙΑ ΠΑΛΗΣ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙΤΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΜΑΣ
