Όπως και οι υπόλοιπες αριστερές ηγεσίες στα συνδικάτα, έτσι και η ηγεσία του ΚΚΕ έχει πολύ σοβαρές ευθύνες για την αποτυχία της πρόσφατης 48ωρης γενικής απεργίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφερε να περάσει το νέο αντιδραστικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Άλλη μία μεγάλη ήττα για το εργατικό κίνημα και τη νεολαία ήρθε να προστεθεί στις απανωτές ήττες των τελευταίων χρόνων των Μνημονίων.
Η αντίδραση του εργατικού κινήματος στο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό ήταν εντελώς αναντίστοιχη με την ένταση και την έκταση των μέτρων που πέρασαν από τη Βουλή. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν πολύ μικρή και οι συγκεντρώσεις ήταν άμαζες και χωρίς αγωνιστικό παλμό.
Ποιος ο λόγος γι’ αυτό το γεγονός; Κατ’ αρχάς υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι: η κυβέρνηση επιδίωξε να αιφνιδιάσει το κίνημα φέρνοντας το νόμο μέσα στο Πάσχα και αφήνοντας πολύ λίγο χρόνο για την προετοιμασία και την οργάνωση της απεργίας. Ωστόσο, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να εξηγήσει την τραγική αποτυχία της 48ωρης απεργίας. Δε θα λείψουν οι ερμηνείες που θεωρούν την αποτυχία ως μία ακόμη ένδειξη για το γεγονός ότι η εργατική τάξη δε θέλει να παλέψει. Φυσικά αυτό θα το ακούσουμε σε όλους τους τόνους από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Γιατί όμως οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν σχετικά μαζικά στη γενική απεργία του Φλεβάρη δεν κατέβηκαν στην 48ωρη; Στη γενική απεργία του Φλεβάρη διοργανώθηκε μία μαζική συγκέντρωση με παλμό και μαχητικότητα, που έδειξε ότι οι εργαζόμενοι και τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα άρχισαν να ξεπερνούν την απογοήτευση από την προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και ήταν έτοιμοι να παλέψουν.
Τον Μάη όμως δεν κατέβηκαν ξανά στους δρόμους. Ποια ήταν η διαφορά; Η γενική απεργία του Φλεβάρη καλέστηκε σε περίοδο όπου οι αγρότες βρίσκονταν μαζικά στον αγώνα, έδειχναν διάθεση να αγωνιστούν μέχρι τέλους και αυτό ήταν που κέντρισε τους εργαζόμενους. Ένας ενιαίος αγώνας διαρκείας μαζί με τους αγρότες θα είχε σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας, ανατροπής των αντιδραστικών νομοσχεδίων και συνολικά της κυβέρνησης. Αυτή η προοπτική ήταν που κινητοποίησε την εργατική τάξη.
Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα από τις ηγεσίες του εργατικού κινήματος. Αντί γι’ αυτό όμως, οι ηγεσίες των εργατικών οργανώσεων χωρίς εξαίρεση συνέβαλαν στην τραγική αποκλιμάκωση του αγώνα. Αφότου η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την οργάνωση των αγώνων την έχει το μεγαλύτερο κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ. Στην περίπτωση της 48ωρης η ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς το σχέδιο για 2ημερη γενική απεργία τη μέρα της ψηφοφορίας ήταν πρόταση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ.
Γιατί αυτή η πρόταση συνιστούσε αποκλιμάκωση του αγώνα; Πρώτα απ’ όλα, έδινε την πρωτοβουλία στην κυβέρνηση, η οποία βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση τις μέρες του Φλεβάρη. Από μόνος του ο αγώνας των αγροτών είχε καταφέρει να την κλονίσει αισθητά. Έτσι, η είσοδος του εργατικού κινήματος στον αγώνα θα ήταν κάτι που δε θα μπορούσε να διαχειριστεί. Μετά την παύση των κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση ήταν δεδομένο ότι θα χρησιμοποιούσε την απουσία πρωτοβουλίας από το εργατικό κίνημα για να το αιφνιδιάσει προγραμματίζοντας τη ψηφοφορία στην πιο δυσμενή περίοδο για τους εργαζόμενους. Η καλύτερη απόδειξη για το γεγονός ότι αυτή η πρόταση συνιστούσε αποκλιμάκωση του αγώνα ήταν το γεγονός ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αφοσιωμένη στο ξεπούλημα του αγώνα της εργατικής τάξης τα τελευταία χρόνια, υιοθέτησε χωρίς αντίσταση την πρόταση του ΠΑΜΕ.
Η διεξαγωγή 48ωρης απεργίας τις ημέρες της ψηφοφορίας του νομοσχεδίου φαινόταν εξ αρχής καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς αποτελούσε μία κινητοποίηση που οργανώθηκε την τελευταία στιγμή. Αυτό ήταν κατανοητό από τους εργαζόμενους και γι’ αυτό δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για απεργία. Έχουν ήδη πολύχρονη εμπειρία από τις γενικές απεργίες τις μέρες ψηφοφορίας μνημονιακών νόμων. Αυτή η εμπειρία έχει δείξει ότι καμία από τις δεκάδες μεμονωμένες 24ωρες και 48ωρες γενικές απεργίες των τελευταίων χρόνων δεν έχει καταφέρει να πετύχει την ανατροπή των αντιδραστικών νομοσχεδίων.
Επιπρόσθετα, πέρα από την πρόταση για 48ωρη γενική απεργία δεν υπήρχε καμία πρόταση για συνέχιση του αγώνα σε περίπτωση που περάσει το αντιδραστικό νομοσχέδιο. Αυτή η στάση ακολουθείται με συνέπεια από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τα τελευταία χρόνια με επετειακές συγκεντρώσεις ενάντια στα αντιδραστικά νομοσχέδια χωρίς προοπτική κλιμάκωσης. Το πρόβλημα είναι ότι οι ηγεσίες της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΛΑΕ, δεν έχουν προτείνει και παλέψει για κανένα εναλλακτικό σχέδιο αγώνα και αντικειμενικά γίνονται ουρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, καλώντας απλά για μαζική συμμετοχή σε αυτές τις συγκεντρώσεις.
Τέτοια καλέσματα δεν μπορούν να συγκινήσουν την εργατική τάξη και τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα. Οι εργαζόμενοι δε θέλουν να συμμετάσχουν σε άλλη μία γενική απεργία «για την τιμή των όπλων». Θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα για αγώνα μόνο όταν δουν μία ηγεσία αποφασισμένη να παλέψει πραγματικά και όταν δουν ένα σοβαρό σχέδιο αγώνα που θα έχει πιθανότητες να πετύχει.
Ένα τέτοιο σχέδιο θα έπρεπε να εφαρμοστεί αμέσως μετά τη μεγάλη γενική απεργία του Φλεβάρη και θα έπρεπε να περιλαμβάνει επαναλαμβανόμενες, καλά προετοιμασμένες απεργίες, κοινές δράσεις με τους αγρότες, καλά προετοιμασμένες μαζικές συγκεντρώσεις και τελικά την οργάνωση μιας γενικής απεργίας διαρκείας. Φυσικά, ένας τέτοιος αγώνας, θα κλόνιζε και θα έριχνε την κυβέρνηση. Ο σκοπός του αγώνα δεν είναι βέβαια η αντικατάσταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ. Γι’ αυτό το λόγο, το κίνημα αναπόφευκτα πρέπει να θέσει το ζήτημα της εξουσίας. Η ηγεσία του ΚΚΕ, αν ακολουθούσε τη λενινιστική πολιτική του ενιαίου εργατικού μετώπου, θα καλούσε σε μία τέτοια κλιμάκωση του αγώνα, για να μην περάσουν τα μέτρα και τελικά θα κατέληγε στην ανάγκη της ανόδου στην εξουσία μιας εργατικής κυβέρνησης που θα εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Στην περίοδο της καπιταλιστικής παρακμής και κρίσης, καμία μεμονωμένη εργατική διεκδίκηση δεν μπορεί να κατακτηθεί σταθερά. Μόνο η επαναστατική πάλη για την εξουσία και το σοσιαλισμό μπορεί να εξασφαλίσει ένα βιώσιμο μέλλον για την εργατική τάξη!
Ηλίας Κυρούσης
