Η εκτίμησή μας για τη μεγάλη σημερινή απεργία που αποτελεί σημείο καμπής για την ταξική πάλη και τις πολιτικές εξελίξεις. Η θέση μας για τα επόμενα αναγκαία βήματα στον αγώνα.
Η σημερινή 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ήταν μια πραγματικά γενική απεργία, μετά από ένα διάστημα άνω των τριών ετών, όπου κατά κανόνα αυτές οι κινητοποιήσεις είχαν χαμηλή συμμετοχή.
Η συμμετοχή της εργατικής τάξης στην απεργία, τόσο στον κρατικό όσο και στον ιδιωτικό τομέα, ήταν πολύ μεγαλύτερη από τις δύο προηγούμενες 24ωρες του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη. Αυτή τη φορά όμως, εξαιρετικά μαζική ήταν και η συμμετοχή των μικροαστικών στρωμάτων που χτυπιούνται αποφασιστικά από το ασφαλιστικό και τα άλλα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου. Δικηγόροι, μηχανικοί, μαγαζάτορες και πολλοί άλλοι κλάδοι μικρών και μεσαίων επαγγελματιών, μαζί με τους αγρότες που βρίσκονται σε μια διαδικασία εξέγερσης τις τελευταίες μέρες, συγκρότησαν ένα κοινό μέτωπο αγώνα με την εργατική τάξη, σε όλη τη χώρα.
Τα συλλαλητήρια ήταν τα μαζικότερα, τουλάχιστον των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, όχι μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά σε όλες τις πόλεις της χώρας. Με πρόχειρους υπολογισμούς στην Αθήνα είχαμε συνολικά πάνω από 100.000 συγκεντρωμένους στις 2 διαφορετικές συγκεντρώσεις (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ), με περισσότερα μπλοκ από εργατικούς χώρους και πιο πολλούς νέους εργαζόμενους συγκριτικά με τις προηγούμενες δύο «24ωρες», αξιοσημείωτη συμμετοχή ανέργων και συνταξιούχων και μαζικά μπλοκ από τους ελεύθερους επαγγελματίες. Στη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα διοργανώθηκαν εξαιρετικά μαζικά συλλαλητήρια, ίδιας περίπου σύνθεσης με εκείνου της Αθήνας. Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία που δίνουν τα σχετικά ρεπορτάζ για τη συμμετοχή στα συλλαλητήρια σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Ηράκλειο και η Λάρισα, αλλά και σε δεκάδες μικρότερες επαρχιακές πόλεις, όπου τα Εργατικά Κέντρα, οι επιστημονικοί και επαγγελματικοί σύλλογοι και οι συντονιστικές επιτροπές αγώνα των αγροτών κατέβασαν στον δρόμο χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους κινητοποιήθηκαν για πρώτη φορά.
Η σημερινή απεργία αντιπροσωπεύει ένα σημείο καμπής για την ταξική πάλη, αλλά και για τις πολιτικές εξελίξεις. Είναι ξεκάθαρο ότι η γενικευμένη επίθεση της κυβέρνησης στην εργατική τάξη και σ’ ένα πολύ ευρύ φάσμα εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου κατ’ εντολή του “μαύρου μετώπου” δανειστών και άρχουσα τάξης, σε συνδυασμό με το μαχητικό παράδειγμα που δίνει η εξέγερση των αγροτών, ξαναβγάζουν τις εργατικές – λαϊκές μάζες στους δρόμους. Η «παράλυση» που προκάλεσε η απροκάλυπτη προδοσία της κλίκας του Τσίπρα στις προλεταριακές – λαϊκές μάζες του περήφανου, ταξικού «Όχι» του Ιουλίου, αρχίζει να γίνεται παρελθόν. Μόλις 7 μήνες μετά το σοκ της προδοσίας, οι μάζες δείχνουν τα πρώτα καθαρά δείγματα της διάθεσης να ξαναμπούν στο προσκήνιο και να πάρουν την τύχη της ζωής τους στα χέρια τους. Αυτό διαψεύδει τις κάθε είδους «Κασσάνδρες», φιλοκυβερνητικές ή και «αριστερές», που μιλούσαν το τελευταίο διάστημα για «παθητική ανοχή ή και υποστήριξη του λαού στην κυβέρνηση» οι μεν και για «συντριπτική ήττα του λαού» και «εξαφάνιση του κινήματος του Όχι» οι δε.
Ο ελληνικός καπιταλισμός, ευρισκόμενος διαρκώς στα πρόθυρα μιας ανοικτής χρεοκοπίας και υποχρεωμένος για να επιβιώσει να φορτώνει όλο και νέα δυσβάστακτα βάρη στις πλάτες των μαζών, δεν έχει περιθώρια να «απολαύσει» μακρές περιόδους κοινωνικής ειρήνης και πολιτικής σταθερότητας. Πάνω στη βάση της εμπειρίας από τις εντεινόμενες επιθέσεις στο βιοτικό τους επίπεδο, οι εργατικές – λαϊκές μάζες, τείνουν αναπόφευκτα να κινητοποιούνται ξανά και ξανά, βγάζοντας ταυτόχρονα, νέα πολιτικά συμπεράσματα.
Οι έλληνες αστοί έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Η πιθανή έναρξη ενός νέου γύρου κινητοποίησης των μαζών, φέρνει πιο κοντά το τέλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ωθεί πρόωρα στην επιδίωξη σχηματισμού μιας νέας μνημονιακής κυβέρνησης, ευρύτερης πλειοψηφίας από την παρούσα Βουλή. Το «πολιτικό κεφάλαιο» του Τσίπρα εξαντλείται, την ώρα που το παλιό αστικό πολιτικό στρατόπεδο – παρά την ενδυνάμωση της απήχησης της Ν.Δ μετά την εκλογή Μητσοτακη – μοιάζει εξαιρετικά εύθραυστο. Στην πραγματικότητα οι έλληνες αστοί, με τη μνημονιακή στροφή της κλίκας του Τσίπρα βρήκαν μόνο μια προσωρινή λύση, αλλά συνεχίζουν πολιτικά να βρίσκονται με την «πλάτη στον τοίχο». Οι εργατικές και φτωχές λαϊκές μάζες, παρά το βάρος από την αυξανόμενη εξαθλίωση και την απογοήτευση από τις ήττες και τις προδοσίες, μπορούν με τη δράση τους να καθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Η σημερινή μαζική γενική απεργία και τα μεγάλα λαϊκά συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, θέτουν εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο σαν ένα επιτακτικό καθήκον την κλιμάκωση του αγώνα. Τα συνδικάτα, τα αγροτικά συντονιστικά και οι ενώσεις των ελευθέρων επαγγελματιών πρέπει να συντονίσουν τα αγωνιστικά τους βήματα σε μια νέα 48ωρη γενική απεργία.
Οι δυνάμεις της αντιμνημονιακής – αντικαπιταλιστικής Αριστερής (ΚΚΕ – ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λ.π) θα πρέπει να υποστηρίξουν τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε εργατικό χώρο και κάθε γειτονιά, με σκοπό τη σοβαρή προετοιμασία μιας τέτοιας απεργίας. Στη βάση μιας πολύ πιθανής, νέα μεγάλης ανταπόκρισης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε μια τέτοια κινητοποίηση, ο αγώνας θα πρέπει να κλιμακωθεί περαιτέρω, με μια σοβαρά προετοιμασμένη γενική απεργία διαρκείας μέχρι την πλήρη απόσυρση των προαπαιτούμενων και τη διεξαγωγή νέων εκλογών για την ανάδειξη μιας κυβέρνησης που θα καταργήσει τα Μνημόνια, θα διαγράψει το χρέος και θα ξεριζώσει την οικονομική και πολιτική εξουσία των δανειστών και της ελληνικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την κατάργηση της λιτότητας και την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε όλη την Ευρώπη.
