Μετά το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. και την απόλυση χιλιάδων εργαζόμενων, το λουκέτο σε νοσοκομεία και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, η κυβέρνηση εφαρμόζοντας το μνημονιακό σχέδιο για διαθεσιμότητα 12.500 υπαλλήλων, πετάει στο δρόμο περίπου 1700 διοικητικούς υπαλλήλους από τα ελληνικά πανεπιστήμια και Τ.Ε.Ι.. Η κίνηση αυτή γίνεται στο πλαίσιο επίτευξης των στόχων των προγραμμάτων στήριξης για τη κάλυψη του δημοσιονομικού κενού που έχει προκύψει για τα έτη 2013-2014, αλλά και της συνολικότερης προσπάθειας υποβάθμισης και συρρίκνωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
«Πλεονάζουν» οι διοικητικοί;
Αμέσως μετά την απόφαση για τις διαθεσιμότητες το Υπουργείο Παιδείας έδωσε εντολή στις διοικήσεις των πανεπιστημίων να προχωρήσουν σε αξιολόγηση της διοικητικής λειτουργίας και του διοικητικού προσωπικού ώστε να βρεθούν οι υποψήφιοι προς αποχώρηση. Η απάντηση που έλαβε δεν ήταν καθόλου ικανοποιητική, καθώς αντί για πλεόνασμα διαπιστώθηκε έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού (ακόμα και για τη σημερινή, υποβαθμισμένη λειτουργία των Α.Ε.Ι. και με βάση τα κριτήρια που πρότεινε το ίδιο το υπουργείο) που για να καλυφθεί απαιτείται η πρόσληψη τουλάχιστον 500 υπαλλήλων. Ωστόσο, η κυβέρνηση είχε άλλα σχέδια. Προχώρησε σε εκ νέου σύσταση επιτροπής που κατέληξε στην ανάγκη χιλιάδων απολύσεων από όλα τα πανεπιστήμια της χώρας.
Αναλυτικά, σύμφωνα με τους καταλόγους του υπουργείου Παιδείας πλεονάζουν και θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας:
-
600 διοικητικοί υπάλληλοι από το Πανεπιστήμιο Αθηνών
-
438 από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
-
240 από το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
-
153 από το Πανεπιστήμιο Πατρών
-
96 από το Πανεπιστήμιο Κρήτης
-
53 από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
-
40 από το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
-
35 από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Για να γίνει κατανοητή η τάξη μεγέθους των αποχωρήσεων αρκεί να σημειώσουμε ότι για το ΕΜΠ από τους 833 υπαλλήλους, μένουν περίπου 400, δηλαδή μείωση έως και 50%. Παρόμοια μείωση υπολογίζεται και για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο καλείται να εξυπηρετήσει έναν φοιτητικό πληθυσμό 65.682 ατόμων, να υποστηρίξει διοικητικά 3 Γενικές Διευθύνσεις, 3 ανεξάρτητες Διευθύνσεις, 40 Γραμματείες Σχολών και Τμημάτων, 8 μεγάλες κεντρικές Βιβλιοθήκες, 66 κλινικές, 174 εργαστήρια, 18 μουσεία και να καλύψει ανάγκες φύλαξης, καθαριότητας και συντήρησης κτιρίων με εναπομείναν δυναμικό 700 περίπου εργαζόμενων. Μάλιστα, είναι τέτοιος ο ζήλος τους για τη μείωση του προσωπικού όπου σε ορισμένες υπηρεσίες ζητούν αποχωρήσεις περισσότερων υπαλλήλων από αυτούς που απασχολούν τα ιδρύματα.[4] Τελικά, το σχέδιο του Υπουργείου οδηγεί σε περίπου 15 με 25 υπαλλήλους ανά τμήμα, αριθμό απαγορευτικό ακόμα και για τη στοιχειώδη, με τα σημερινά πλαίσια, λειτουργία του πανεπιστημίου.
Παράλληλα είναι χαρακτηριστικό, όπως επισημαίνει και ο γενικός διευθυντής της διοίκησης του Πανεπιστημίου, Παναγιώτης Φωτόπουλος, ότι έχει μειωθεί η χρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης κατά 52,5%, δηλαδή σε υπερδιπλάσιο ποσοστό από αυτό της συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας (25%) από το ξέσπασμα της κρίσης. Το παραπάνω πλάνο συσχετίζεται άμεσα με τις, αναπόσπαστα συνδεδεμένες με τη καπιταλιστική κρίση, πολιτικές των περικοπών και της λιτότητας που οδηγούν στη συρρίκνωση έως και εξαφάνιση της δημόσιας Παιδείας. Οι πολιτικές αυτές συνδέονται άμεσα με το νομοσχέδιο για το “Νέο Λύκειο” και το “Σχέδιο Αθηνά” για τη τριτοβάθμια εκπαίδευση καθώς ανοίγουν το δρόμο για τη συγχώνευση τμημάτων, για το περιορισμό του αριθμού των φοιτητών και για δίδακτρα ενώ συγχρόνως επεκτείνει τις ελαστικές σχέσεις εργασίες (συμβάσεις περιορισμένου χρόνου, εργολαβίες σε ιδιώτες) σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων των εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Η απάντηση του κινήματος και της Αριστεράς
Η απάντηση από την πλευρά των διοικητικών υπαλλήλων ήταν άμεση. Από την ανακοίνωση του σχεδίου της κυβέρνησης μέχρι και σήμερα έχουν απαντήσει δυναμικά με επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες. Στα περισσότερα πανεπιστήμια, όπως το Ε.Μ.Π. και το Ε.Κ.Π.Α, έχουν κάνει πολύ θετικά βήματα, όπως η προσπάθεια συντονισμού με την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα (φοιτητικούς συλλόγους, αγωνιζόμενα μέλη ΔΕΠ) καθώς και με σωματεία από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Επιπλέον, έχουν προχωρήσει στη σύσταση απεργιακής επιτροπής που έχει αναλάβει την οργάνωση εξωστρεφών δράσεων και της περιφρούρησης της απεργίας τους.
Την ίδια στιγμή, η στάση της διοίκησης των πανεπιστημίων είναι μάλλον υποκριτική, αφού σαν σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι, νίπτουν τας χείρας τους, εκδίδοντας γενικόλογες ανακοινώσεις υποστήριξης του αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων ή προσφεύγοντας στο ΣΤΕ, ενώ στη πρώτη πίεση της κυβέρνησης για εισαγγελική παρέμβαση σπεύδουν να δηλώνουν ότι το πανεπιστήμιο “οφείλει να είναι ανοικτό και να λειτουργεί”. Επίσης, 6 πρώην πρυτάνεις του ΕΚΠΑ, νυν απολογητές της άρχουσας τάξης και της κυβερνητική πολιτικής αντιδρούν στην αναστολή λειτουργίας του πανεπιστημίου και πιέζουν αντίθετα για την αναστολή των κινητοποιήσεων[9]. Οι απεργοί εργαζόμενοι και το φοιτητικό κίνημα οφείλουν να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις, ασκώντας βέβαια κάθε δυνατή πίεση στις συγκλήτους των πανεπιστημίων για υποστήριξη του αγώνα τους.
Από την άλλη πλευρά το φοιτητικό κίνημα δε βρίσκεται στη καλύτερη δυνατή κατάσταση. Παρά τις αγωνιστικές αποφάσεις για καταλήψεις σε αρκετές σχολές και τη προσπάθεια συντονισμού με τους εργαζόμενους, η πλειοψηφία των συνελεύσεων και διαδηλώσεων είναι σχετικά άμαζες. Η πολυδιάσπαση της αριστεράς, με κύρια ευθύνη της ηγεσίας της ΠΚΣ, οι ήττες των προηγούμενων χρόνων, καθώς και η γρήγορη υποχώρηση του εργατικού κινήματος που είχε αρχίσει να ξεδιπλώνεται στις αρχές του Σεπτέμβρη σίγουρα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.
Ποια πρέπει όμως να είναι τα επόμενα βήματα για να καταστεί νικηφόρος ο αγώνας των εκπαιδευτικών;
-
Στη τωρινή φάση υποχώρησης των κινητοποιήσεων από τους άλλους κλάδους, τα αγωνιζόμενα κομμάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας οφείλουν να διατηρήσουν δυνάμεις δημιουργώντας ένα απεργιακό ταμείο και συλλογικά συσσίτια προκειμένου να αντέξουν οι απεργοί.
-
Ο συντονισμός με όσους κλάδους συνεχίζουν να βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις πρέπει να προχωρήσει, ενώ τα συνθήματα της απεργίας οφείλουν να αποκτήσουν πολιτική κατεύθυνση με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.
-
Οι ηγεσίες της Αριστεράς οφείλουν να προετοιμάσουν από κοινού με τα αγωνιζόμενα σωματεία μια καλά οργανωμένη γενική απεργία διαρκείας, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με ένα σαφές σοσιαλιστικό πρόγραμμα!
{fcomment}