Τις τελευταίες βδομάδες έχουμε γίνει μάρτυρες τριών επιθέσεων ατομικής τρομοκρατίας και παράλληλα, μιας σειράς επιχειρήσεων της αστυνομίας με σκοπό να «σπάσει» καταλήψεις δημόσιων κτιρίων που διαχειρίζονταν ομάδες νέων αναρχικών. Επικοινωνιακά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έρθει αντιμέτωπος με μια ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύθηκε από την τρικομματική κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ, με στόχο να πληγεί η εικόνα του κόμματος και να εμφανιστεί ως «προστάτης της ανομίας και της τρομοκρατίας».
Η ηγεσία του κόμματος δυστυχώς, μπροστά στη λυσσασμένη επίθεση των αστών, αντί να λάβει μια ταξική θέση απέναντι στη βία, καταδίκασε για μια ακόμη φορά τη βία «γενικά», προσπαθώντας να παρουσιάσει μια εικόνα «υπεύθυνης» πολιτικής δύναμης. Αυτή η στάση είναι λαθεμένη και απογοητεύει τους χιλιάδες πρωτοπόρους αγωνιστές του κόμματος.
Μαρξισμός και ατομική τρομοκρατία
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση των Μαρξιστών έναντι του ζητήματος της ατομικής τρομοκρατίας. Οι Μαρξιστές δεν παίρνουν θέση κατά της βίας «γενικά». Είναι αναγκαίο να διευκρινίζουμε κάθε φορά ποιος ασκεί τη βία, για ποιο σκοπό και ποιά μορφή βίας ασκεί.
Η βία ασκούμενη από τη μεριά του αστικού Κράτους είναι αντιδραστική και ασκείται από την άρχουσα τάξη οργανωμένη σε Κράτος για να καταπιέζει την εργατική τάξη. Από θέση αρχής, οι Μαρξιστές είναι αντίθετοι με την ατομική τρομοκρατία. Καθήκον τους είναι να στηρίζουν και να προετοιμάζουν τη μαζική βία του εργατικού κινήματος. Από την άλλη πλευρά, οι θιασώτες της ατομικής τρομοκρατίας, αναρχικοί και άλλοι, υποτιμούν τη μαζική δράση της εργατικής τάξης και πιστεύουν ότι μπορούν να ανατρέψουν «εν μία νυκτί» μια τάξη που κατέχει τα ηνία του Κράτους εδώ και τρεις αιώνες.
Είμαστε υποχρεωμένοι να βγάλουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα από την επίθεση με τα «γκαζάκια» σε σπίτια δημοσιογράφων, τους πυροβολισμούς στα γραφεία της Ν.Δ και την έκρηξη στο Mall στο Μαρούσι. Από αυτές τις επιθέσεις βγήκε ενισχυμένο το μαζικό εργατικό κίνημα; Όχι, αντιθέτως ενισχύθηκε η κυβέρνηση η οποία ήδη προσπαθεί να επιβάλλει «σιδηρά πειθαρχία» στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Με το να κάνουμε κριτική στους αναρχικούς για τις μεθόδους πάλης τους δεν σημαίνει καθόλου ότι υποστηρίζουμε πως συνειδητά οι αναρχικοί έχουν σκοπό να ενδυναμώσουν το αστικό Κράτος στον πόλεμό του ενάντια στο μαζικό κίνημα. Αυτό που μας απασχολεί είναι το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών.
Το κυβερνητικό μπλοκ πέτυχε ένα διπλό στόχο από τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Από τη μια πλευρά να στοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη να συγκρατήσει ένα κομμάτι συντηρητικών ψηφοφόρων της Ν.Δ που κατευθύνονται προς τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Έτσι λοιπόν. αντί να «αποσταθεροποιηθεί το Κράτος», στην πραγματικότητα βρήκε την αφορμή να περάσει στην ανοιχτή ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο πιο αγωνιστικό αυτή τη στιγμή κομμάτι των εργαζομένων.
Ιστορικές αναλογίες
Η ατομική τρομοκρατία δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» των αναρχικών και άλλων αυτοαποκαλούμενων επαναστατών, αλλά – επιβεβαιώνοντας την αντιδραστική της ουσία – είναι μια αγαπημένη μέθοδος του παρακράτους. Οι τελευταίες επιθέσεις έχουν αναμφίβολα «άρωμα» παρακράτους. Επιθέσεις σε πολυκαταστήματα όπως αυτό του «Mall» δεν είναι καινούρια φαινόμενα. Πολλές φορές στο παρελθόν έχουν γίνει παρόμοιες επιθέσεις από παρακρατικούς, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες χάους και να δικαιολογηθεί η επιβολή αυταρχικών μέτρων από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Τέτοιου είδους επιθέσεις είχαν γίνει στην Ιταλία τη δεκαετία του 1970, όταν η χώρα βρισκόταν σε προεπαναστατική κατάσταση από το περίφημο «καυτό φθινόπωρο» του 1969 και έπειτα. Επίσης σε παρόμοιες συνθήκες στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν το ΠΑΣΟΚ, όπως σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, βρισκόταν στα πρόθυρα ανόδου του στην εξουσία, υπήρξε έξαρση τρομοκρατικών χτυπημάτων με πυρπολήσεις μεγάλων καταστημάτων («Μινιόν», «Λαμπρόπουλος», «Κατράντζος» κλπ.) και με εμπρησμούς δασών (1980- 1981). Πάντα λοιπόν το επίσημο κράτος χρησιμοποιεί τις παρακρατικές του εφεδρείες για να καταφέρει να επιβάλει τον τρόμο στο εργατικό κίνημα και να το αποπροσανατολίσει.
Η έξαρση της ατομικής τρομοκρατίας, οργανωμένης από τους κρατικούς – παρακρατικούς μηχανισμούς αποτελεί το φυσικό συμπλήρωμα της κρατικής καταστολής. Η βίαιη καταστολή της απεργίας των εργαζόμενων στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι τυχαία. Η ένταση της κρατικής καταστολής κλιμακώνεται, ύστερα από την έξαρση της ατομικής τρομοκρατίας. Η μόνη απάντηση στη φανερή και στην κρυφή βία του αστικού Κράτους είναι η ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Το μόνο όπλο που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο συντονισμός και η οργάνωση των ταξικών αγώνων. Μόνο το μαζικό κίνημα εργαζόμενων και νεολαίας μπορεί να βάλει τέλος στην τρομοκρατία της αστικής τάξης.
Οι εργαζόμενοι του Μετρό δείχνουν το δρόμο σε αυτή την κατεύθυνση. Το καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μπει επικεφαλής αυτών των αγώνων και να δώσει ένα τέλος στην τρομοκρατία της κυβέρνησης. Η μαζική, ταξική σύγκρουση με την κυβέρνηση Σαμαρά είναι ο πραγματικός μονόδρομος.
{fcomment}
