Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτύπωσε με έναν ξεκάθαρο τρόπο τη ριζοσπαστικοποίηση και την αριστερή στροφή που συντελείται σε πλατιά στρώματα του λαού. Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που τσακίζονται από την κρίση στράφηκαν στο εκλογικό πεδίο για να καταδικάσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να στηρίξουν μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που «απεγκλωβίστηκαν» από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όμως δεν στράφηκαν στο ΚΚΕ, το οποίο κατάφερε μόνο να συσπειρώσει τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους. Το 8,48% που συγκέντρωσε το κόμμα συνιστά μια αύξηση μόλις κατά 0,94% σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Σε απόλυτο αριθμό ψήφων το ΚΚΕ ενίσχυσε τις δυνάμεις του κατά 18.823 ψήφους, την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 750.000 ψήφους. Το αποτέλεσμα των εκλογών σε αυτές τις συνθήκες συνιστά αδιαμφισβήτητα μια σοβαρή πολιτική αποτυχία για την ηγεσία του ΚΚΕ.
Είναι εκπληκτικό ότι ηγεσία του ΚΚΕ μετά από αυτό το απογοητευτικό αποτέλεσμα δεν έκανε την παραμικρή αυτοκριτική για την τακτική που ακολούθησε προεκλογικά. Αντίθετα, φρόντισε να ρίξει όλη την ευθύνη πάνω στους εργαζόμενους. Στη σχετική ανακοίνωση της Κ.Ε διαβάζουμε: «Μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων, αλλά και ένα τμήμα των ψηφοφόρων του Κόμματος, κάτω από την πίεση της όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων, τα παραπλανητικά συνθήματα περί αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και άμεσης ανακούφισης των εργαζομένων, δεν μπόρεσε να κατανοήσει και να ενστερνισθεί τη διαφορά ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην πραγματική εξουσία.» (ανακοίνωση Κ.Ε του ΚΚΕ 7/5)
Στην εκτίμηση για το τι σηματοδοτεί το εκλογικό αποτέλεσμα, η ηγεσία απαντά ότι «Το εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί στην ενίσχυση της τάσης για αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού»… «Κύριο χαρακτηριστικό του είναι: η αναστύλωση της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, η ανασύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας με πυρήνα αρχικά τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ». Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η Κ.Ε είναι ότι «Το εκλογικό αποτέλεσμα παρά την θεαματική μείωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν συνιστά νέα εποχή, στο συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ του λαού και των μονοπωλίων, ανατροπή η «ειρηνική επανάσταση» όπως διατυπώθηκε.»
Τα συμπεράσματα της ηγεσίας του ΚΚΕ λοιπόν από το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ότι οι εργαζόμενοι αφενός δεν κατάλαβαν την πολιτική του ΚΚΕ και αφετέρου ότι τίποτα δεν έχει ουσιωδώς αλλάξει…. Έχουμε μόνο μία αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού χωρίς αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων…Το κόμμα συνεπώς, δεν χρειάζεται να επανεξετάσει την τακτική του, τα καθήκοντα παραμένουν τα ίδια, πάλη για μια ισχυρή αντιπολίτευση….
Τα πραγματικά αίτια της αποτυχίας
Το εκλογικό αποτέλεσμα όμως, αντίθετα με την εκτίμηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, δείχνει ότι συντελούνται δραματικές αλλαγές στην κοινωνία. Τα πλατιά στρώματα των εργαζόμενων μαζών εγκαταλείπουν μαζικά το ΠΑΣΟΚ και ψάχνουν για μία αριστερή λύση εξουσίας.
Το βασικό αίτιο για την εκλογική αποτυχία του ΚΚΕ δεν είναι άλλο από την επίμονη άρνηση της ηγεσίας να προβάλει μια ορατή λύση εξουσίας στους εργαζόμενους. Η εργατική εξουσία προβάλλονταν από την ηγετική ομάδα του κόμματος σαν ένα αφηρημένο σύνθημα, χωρίς να δείχνεται ο συγκεκριμένος δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι για να φτάσουν σε αυτήν.
Το άμεσο καθήκον που πρόβαλε και συνεχίζει να θέτει η ηγεσία του ΚΚΕ, ήταν η ενίσχυση του ΚΚΕ για μια ισχυρή αντιπολίτευση. Όμως οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι μία ισχυρή αντιπολίτευση δεν είναι αρκετή. Η εμπειρία τους από την περίοδο εφαρμογής των Μνημονίων, έδειξε ότι ακόμα και με την παρουσία «ισχυρής αντιπολίτευσης», η αστική τάξη μπορεί να περνάει το ένα μέτρο μετά το άλλο. Οι εργαζόμενοι δεν θέλουν μια ισχυρή αντιπολίτευση. Θέλουν να διώξουν τα αστικά κόμματα, δηλαδή μία λύση εξουσίας.
Η ηγεσία του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους «να μη χάσουν καιρό» και να κλιμακώσουν τον αγώνα τους στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς. Αυτό αναμφίβολα είναι μια αναγκαιότητα. Όμως το προηγούμενο διάστημα δεν έλειψαν ούτε η μαζικότητα, ούτε η ένταση των αγώνων. Οι εργαζόμενοι κατέβηκαν ξανά και ξανά στον δρόμο, χωρίς να πετύχουν σημαντικές νίκες. Μέσα από την ίδια τους την εμπειρία κατάλαβαν ότι σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού και ενώ η ανεργία καλπάζει, οι απεργίες δεν αρκούν. Η εργατική τάξη καταλαβαίνει με το ταξικό της ένστικτο ότι για να δοθεί λύση στα πιεστικά της προβλήματα χρειάζεται πολιτική διέξοδος.
Προεκλογικά η μόνη δύναμη που, έστω θολά και ανεπαρκώς, πρόβαλε μία ορατή λύση εξουσίας στους εργαζόμενους, ήταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με το σύνθημα της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο οι εργαζόμενοι στράφηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Αν και η επίμονη άρνηση παροχής μιας λύσης εξουσίας ήταν ο βασικός λόγος της εκλογικής αποτυχίας της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν ήταν ο μόνος λόγος. Τα πλατιά λαϊκά στρώματα που μπήκαν για πρώτη φορά στο προσκήνιο το καλοκαίρι στο κίνημα των πλατειών, ήρθαν αντιμέτωπα με μια ξεκάθαρα εχθρική στάση από μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η μόνη πολιτική δύναμη που έστω δειλά, και ανεπαρκώς υποστήριξε εκείνο το κίνημα, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαδηλωτές μπορεί να γύρισαν στα σπίτια τους, αλλά δεν ξέχασαν αυτή την εμπειρία στην κάλπη.
Από την άλλη πλευρά, όσο περισσότερο μαζικοποιούνταν οι εργατικοί αγώνες το προηγούμενο διάστημα, τόσο πιο χτυπητή και απεχθής γίνονταν η διασπαστική τακτική του ΠΑΜΕ. Όσο η επίθεση του κεφαλαίου οξυνόταν, τόσο δυνάμωνε η επιθυμία των εργαζομένων για μια ενιαία απάντηση, τόσο πιο έντονη γινόταν η ανάγκη την ενότητα του εργατικού κινήματος. Αυτό το γεγονός έπαιξε αναμφισβήτητα σημαντικό ρόλο για χιλιάδες εργαζόμενους που προσήλθαν στην κάλπη. Δεν είναι τυχαίο ότι στις μαζικές εργατικές – λαϊκές περιφέρειες και Δήμους της Αθήνας και του Πειραιά οι εργαζόμενοι αποδοκίμασαν την ηγεσία του ΚΚΕ. Έτσι, ενώ πανελλαδικά το κόμμα είχε μια μικρή αύξηση, στη Β’ Αθήνας έχασε 1,20%, στη Β’ Πειραιά 0,59% και ενδεικτικά, στο δήμο Ν. Ιωνίας έχασε 1,70%, στο δήμο Περιστερίου 0,50% και στο Δήμο Περάματος 0,80%.
Οι εκλογές απέδειξαν αυτό που οι μαρξιστές του ΣΥΝ υποστήριζαν όλο το προηγούμενο διάστημα. Ότι δηλαδή, οι μάζες είχαν ανάγκη από μία ορατή λύση εξουσίας και αυτή θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα από ένα εκλογικό μέτωπο ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Αν η ηγεσία του ΚΚΕ πρόβαλε την ενότητα και την ανάγκη για μία λύση εξουσίας, εξηγώντας υπομονετικά ότι αυτή πρέπει να είναι μια σοσιαλιστική λύση, τότε θα είχαμε μία πρωτοφανή πολιτική δυναμική που θα έβγαζε την Αριστερά πρώτη δύναμη και αναμφίβολα το ΚΚΕ σαν το πιο δυνατό κόμμα. Αυτό όμως δεν έγινε. Οι μάζες βρήκαν διέξοδο στο μόνο κόμμα που έστω ανεπαρκώς, έστω θολά, πρόβαλε μία λύση εξουσίας, στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα η ηγεσία του ΚΚΕ, πλήρωσε τη σεχταριστική της στάση με εκλογική στασιμότητα.
Η τακτική του κόμματος μετά τις εκλογές
Το εκλογικό αποτέλεσμα άλλαξε αποφασιστικά την ψυχολογία των εργαζομένων. Η ορατή πλέον προοπτική της ανόδου μια αριστερής κυβέρνησης στην εξουσία εξασφάλισε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο πλατύ ρεύμα υποστήριξης. Η αστική τάξη από την άλλη πλευρά, τρομοκρατημένη μπροστά στην προοπτική της ανόδου στην εξουσία ενός κόμματος που δεν ελέγχει, έχει στρέψει όλα της «τα πυρά» ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει λάθος όταν εκτιμά ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων. Οι εργαζόμενοι το είδαν αυτό σαν μία νίκη απέναντι στην αστική τάξη. Τη θέση της απελπισίας παίρνει ο ενθουσιασμός και αυτή η αλλαγή στη ψυχολογία έχει σημαντική επίδραση πάνω στον συσχετισμό δυνάμεων.
Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα νιώθουν ότι η νέα εκλογική μάχη είναι η σημαντικότερη των τελευταίων δεκαετιών. Σε αυτή την καθοριστική για την εργατική τάξη αναμέτρηση, η ηγεσία του ΚΚΕ εξασφάλισε για το κόμμα και τα μέλη του, ρόλο κομπάρσου στις πολιτικές εξελίξεις.
Η εργατική τάξη θέλει να τιμωρήσει την αστική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και να εμποδίσει το κύριο κόμμα της αστικής τάξης, τη ΝΔ να ανέβει στην εξουσία. Εμμένοντας στην θέση της για ισχυρή αντιπολίτευση και ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε καμία κυβέρνηση, η ηγεσία του ΚΚΕ έχει αποκοπεί από την κυρίαρχη επιθυμία των εργαζόμενων μαζών.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, αντί να κάνει μία σοβαρή αυτοκριτική και να κινηθεί στην κατεύθυνση να διορθώσει τα λάθη της, στράφηκε με περισσή αλαζονεία απέναντι στις μάζες στέλνοντας διαταγές και τελεσίγραφα. Είναι ενδεικτική η ομιλία της γ.γ του ΚΚΕ Α. Παπαρήγα που κάλεσε το λαό «να διορθώσει την ψήφο του ως προς το ΚΚΕ, αν θέλει να συγχρονιστεί με τις εξελίξεις». Η προκλητική αυτή στάση αναμφίβολα εξόργισε χιλιάδες αγωνιστές του εργατικού κινήματος και είναι βέβαιο ότι κατάφερε να πείσει πολλούς αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους του ΚΚΕ να «διορθώσουν» την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές και να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.
Αν η ηγεσία συνεχίσει αυτή την μυωπική πολιτική, αναμφίβολα θα οδηγήσει το κόμμα σε συρρίκνωση και πολιτική περιθωριοποίηση. Ήδη ένα σημαντικό τμήμα από τους παραδοσιακούς υποστηρικτές και τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που το ψήφησαν στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση, τώρα στρέφονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ενδεικτικό ότι σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το ΚΚΕ δεν ξεπερνά το 5%
Αν η ηγεσία του ΚΚΕ ακολουθούσε την πολιτική του Λένιν
Η πολιτική του Λένιν και των μπολσεβίκων ήταν ένας συνδυασμός πάλης για την πλατύτερη ενότητα της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα υπεράσπισης του προγράμματος του σοσιαλισμού. Αυτή η πολιτική του μπολσεβίκικου κόμματος αποτυπώθηκε στα 4 πρώτα συνέδρια της κομμουνιστικής διεθνούς με την μορφή της τακτικής του ενιαίου εργατικού μετώπου. Σύμφωνα με αυτήν τα κομμουνιστικά κόμματα θα έπρεπε να καλέσουν όλα τα άλλα κόμματα που βασίζονται στην εργατική τάξη για κοινή δράση και κοινό αγώνα για την άνοδο μιας εργατικής κυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο οι κομμουνιστές θα είχαν την ευκαιρία να εξηγήσουν το πρόγραμμα τους σε πλατύτερα ακροατήρια των εργαζομένων.
Τόσο προεκλογικά όσο και μετά τις εκλογές, χιλιάδες εργαζόμενοι έστρεψαν την προσοχή τους στο πολιτικό πεδίο για να ακούσουν το πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης. Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ θα έπρεπε να ανοίξει έναν πλατύ διάλογο με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι για να συνδιαλλαγεί σε επίπεδο κορυφής, αλλά σαν μέσο για να εξηγήσει στα εκατομμύρια εργαζόμενους την αναγκαιότητα ενός σοσιαλιστικού προγράμματος.
Ο Λένιν εξηγούσε στους Άγγλους κομμουνιστές ότι για να καταφέρουν να συνδεθούν με τις μάζες και να εξηγήσουν το πρόγραμμα τους θα έπρεπε να προτείνουν μία συμμαχία στο Εργατικό κόμμα ενάντια στους Συντηρητικούς. Εξηγώντας παράλληλα υπομονετικά το αδιέξοδο των ρεφορμιστικών πολιτικών θα μπορούσαν να κερδίσουν την πλειοψηφία της τάξης. Συγκεκριμένα γράφει: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα προτείνει στους Χέντερσον και τους Σνόουντεν «συμβιβασμό», εκλογική συμφωνία: ας τραβήξουμε μαζί ενάντια στη συμμαχία του Λόιντ Τζορτζ και των συντηρητικών, ας μοιράσουμε τις βουλευτικές έδρες ανάλογα με τον αριθμό των ψήφων που θα δώσουν οι εργάτες στο Εργατικό Κόμμα ή στους κομμουνιστές (όχι στις εκλογές, αλλά σε ιδιαίτερη ψηφοφορία), ας διατηρούμε την απόλυτη ελευθερία ζύμωσης, προπαγάνδας, πολιτικής δράσης…..Αν οι Χέντερσον και οι Σνόουντεν δεχτούν το συνασπισμό μ’ αυτούς τους όρους, τότε κερδίζουμε… γιατί θα μεταφέρουμε τη ζύμωση μας στις μάζες τη στιγμή που ο ίδιος ο Λόιντ Τζορτζ «άνοιξε την όρεξη» σ’ αυτές και θα βοηθήσουμε όχι μόνο το Εργατικό Κόμμα να σχηματίσει πιο γρήγορα την κυβέρνηση του, αλλά και τις μάζες να καταλάβουν πιο γρήγορα όλη την κομμουνιστική μας προπαγάνδα, που θα τη διεξάγουμε ενάντια στους Χέντερσον, χωρίς να την περικόψουμε καθόλου, χωρίς να αποσιωπούμε τίποτε…Αν οι Χέντερσον και Σνόουντεν αποκρούσουν το συνασπισμό μαζί μας μ’ αυτούς τους όρους, κερδίζουμε ακόμη περισσότερο. Γιατί θα δείξουμε αμέσως στις μάζες… ότι οι Χέντερσον προτιμούν τις στενές σχέσεις τους με τους καπιταλιστές από τη συνένωση όλων των εργατών.» (αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, εκδόσεις θεμέλιο, σελ 115)
Ο Λένιν εδώ προτείνει μία εκλογική συμμαχία με δεξιούς ρεφορμιστές, ανοιχτούς συμμάχους της αστικής τάξης της Βρετανίας που δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά αυτή όμως, τονίζει ακόμη περισσότερο την αντίθεση ανάμεσα στην πολιτική του Λένιν και την σεχταριστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ο Λένιν προσθέτει στο παραπάνω απόσπασμα : «Για τους Άγγλους κομμουνιστές πολλές φορές είναι σήμερα δύσκολο ακόμη και να πλησιάσουν τις μάζες, ακόμη και να τις κάνουν να τους ακούσουν. Αν παρουσιαστώ σαν κομμουνιστής και δηλώσω πως καλώ να ψηφίσουν τον Χέντερσον ενάντια στον Λόιντ Τζορτζ, ασφαλώς θα με ακούσουν.»
Αναμφίβολα αυτή την δυσκολία να προσεγγίσουν τις μάζες θα την διαπιστώνουν σήμερα χιλιάδες αγωνιστές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Και αυτό γιατί η εργατική τάξη βλέπει το ΚΚΕ να μη συμμετέχει σε μία μάχη που γι’ αυτήν είναι μάχη ζωής και θανάτου. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να αλλάξει με τα «καλύτερα επιχειρήματα». Ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσουν τις μάζες σε αυτή τη φάση είναι να προτείνουν μία συμμαχία στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν το ΚΚΕ δηλώσει ότι στηρίζει μια κυβέρνηση της Αριστεράς τότε οι μάζες θα ακούσουν με προσοχή το πρόγραμμα τους.
Τα αστικά κόμματα προσπαθούν τώρα να σύρουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεξιά. Η ηγεσία του ΚΚΕ, θα έπρεπε «να τραβήξει το σχοινί» στην αντίθετη κατεύθυνση. Στην έκκληση του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυβέρνηση της Αριστεράς η ηγεσία του ΚΚΕ θα έπρεπε να απαντήσει: συμφωνούμε σε μία τέτοια προοπτική, όμως απαιτούμε να μην υπάρξει καμία συνεργασία με αστικά κόμματα, αντιμνημονιακά ή μη, ζητάμε τη διαγραφή του ληστρικού χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών, αλλά και των κεντρικών τομέων της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο. Για την καταπολέμηση της ανεργίας, προτείνουμε γενική μείωση των ωρών εργασίας, με αρχή το 35ωρο και ακόμη περισσότερο, αν η ανεργία διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, έτσι ώστε οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας να μοιραστούν στα διαθέσιμα χέρια. Για την καταπολέμηση της ακρίβειας απαιτούμε αυτόματη αύξηση των μισθών ανάλογη με τις αυξήσεις στις τιμές. Προτείνουμε επίσης να θεσμοθετηθεί ο εργατικός έλεγχος στις επιχειρήσεις για να αποκαλυφθεί η σπατάλη, τα ληστρικά κέρδη και να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε τότε να απαντήσει μπροστά στην εργατική τάξη σημείο προς σημείο και σε περίπτωση άρνησης, να πάρει η ίδια το πολιτικό κόστος.
Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν βαριέται να μονολογεί ότι δεν θα συμμετάσχει σε μία κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού και ότι παλεύει για «λαϊκή εξουσία». Η εφαρμογή όμως ενός τέτοιου προγράμματος μας οδηγεί στην εργατική εξουσία ναι ή όχι; Μια κυβέρνηση της Αριστεράς στηριγμένη στις οργανώσεις της εργατικής τάξης θα μπορούσε να εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα. Είναι τόσο ευνοϊκός ο συσχετισμός δύναμης για την εργατική τάξη, που μία αποφασισμένη ηγεσία θα μπορούσε να τσακίσει την αντίδραση της αστικής τάξης και να κάνει σύντομα πραγματικότητα το όραμα της εργατικής εξουσίας.
Το ΚΚΕ είναι ανάγκη να κάνει μια αποφασιστική στροφή. Από τη μία πλευρά, το κόμμα πρέπει να επανεξοπλιστεί με ένα πραγματικά σοσιαλιστικό πρόγραμμα που θα βάζει στον πυρήνα των διεκδικήσεών του τον σοσιαλισμό και την αμφισβήτηση των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και όχι ένα ενδιάμεσο φιλολαϊκό στάδιο στον καπιταλισμό, τη «λαϊκή εξουσία». Από την άλλη, πρέπει να υιοθετήσει τη τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές παλεύουν για την πλατύτερη ενότητα της εργατικής τάξης, προβάλλοντας παράλληλα την ανάγκη για μια εργατική κυβέρνηση με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Αν το ΚΚΕ κατακτήσει ξανά την πολιτική του Λένιν, τότε η εργατική εξουσία θα γίνει ένας ορατός στόχος για την εργατική τάξη. Δεν έχουμε βέβαια μεγάλες ελπίδες ότι η ηγεσία θα κάνει αυτή τη στροφή. Έχουμε όμως εμπιστοσύνη στα χιλιάδες μέλη και αγωνιστές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που θα βρεθούν αύριο στις πρώτες γραμμές του αγώνα. Αυτοί μπορούν να στρέψουν το κόμμα στη σωστή κατεύθυνση.
Ηλίας Κυρούσης
