Τα τελευταία γεγονότα, με τον «θρήνο» του λαού για τον θάνατο του Βορειοκορεάτη δικτάτορα Κιμ Γιονγκ-ιλ, (δεν θα μπορούσε να λείπει η προσωπολατρία από ένα αυταρχικό καθεστώς) τα βλέμματα παγκόσμια στράφηκαν και πάλι στην μακρινή χερσόνησο της Άπω Ανατολής. Ποια είναι λοιπόν η κατάσταση στη Β. Κορέα, ποιες είναι οι προοπτικές της; Για να απαντήσουμε πρέπει να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου και την ήττα της Ιαπωνίας, ο έλεγχος της Κορέας περνάει στους νικητές συμμάχους. Το βόρειο τμήμα της χώρας περνάει στον έλεγχο των Σοβιετικών, ενώ το νότιο περνάει υπό τον έλεγχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Με τις δύο δυνάμεις να μπαίνουν στον ψυχρό πόλεμο η Κορέα χωρίζεται στα δύο παρά τη θέληση του λαού.
Στη Β. Κορέα γεννήθηκε ένα παραμορφωμένο εργατικό κράτος κατ’ εικόνα της εκφυλισμένης πια ΕΣΣΔ. Οι μάζες οι οποίες δεν έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην κατάληψη της εξουσίας, δεν είχαν δικαίωμα έκφρασης και κανέναν έλεγχο πάνω στα μέσα παραγωγής, που ως επί το πλείστον είχαν εθνικοποιηθεί. Όλη η εξουσία συγκεντρώνονταν στο Εργατικό Κόμμα Κορέας με πρώτο γενικό γραμματέα τον Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Τα νέο αυταρχικό καθεστώς, ασπαζόμενο τη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», στράφηκε στην απομόνωση και τον ακραίο εθνικισμό, ιδέες ολότελα ξένες στις πολιτικές αρχές που πρεσβεύει ο Μαρξισμός.
Παρά την ύπαρξη αυτού του καθεστώτος, σαν αποτέλεσμα της σχεδιασμένης οικονομίας, η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη με επενδύσεις στη βιομηχανία και στην αγροτική παραγωγή. Οι μάζες γνώρισαν δραστική βελτίωση στο επίπεδο διαβίωσής τους. Όμως σε συνθήκες οικονομικής απομόνωσης και χωρίς την ύπαρξη γνήσιου εργατικού ελέγχου, η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορούσε να έχει ένα σταθερό χαρακτήρα.
Σήμερα η αστική τάξη της Νοτίου Κορέας, καθώς και ο αμερικάνικος, και ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός, αναμένουν σαν γύπες την κατάρρευση της Βορείου Κορέας. Το καθεστώς της Βορείου Κορέας, είναι απόλυτα εξαρτημένο από εξωτερική βοήθεια για την επιβίωσή του, κυρίως από την καπιταλιστική Κίνα, καθώς δεν έχει δυνατότητα για ανάπτυξη των μέσων παραγωγής. Η ψευδαίσθηση της γραφειοκρατίας για την οικοδόμηση ενός σοσιαλιστικού παράδεισου, έχει ήδη καταρριφθεί από την εποχή του μεγάλου λιμού του ’90.
Παρά την συνεχή πλύση εγκεφάλου των μαζών, μένει ακόμα να φανεί πώς θα αντιδράσουν αυτές, κατά τη μετάβαση στις νέες συνθήκες. Τον περασμένο Φεβρουάριο για πρώτη φορά στην ιστορία του σταλινικού καθεστώτος, πραγματοποιήθηκαν διαμαρτυρίες σε τρεις πόλεις με αιτήματα όπως η παροχή φαγητού και ηλεκτρισμού, κάτι που υποδεικνύει ότι το αγωνιστικό ένστικτο είναι ακόμη ζωντανό στους Βορειοκορεάτες εργάτες.
Η μόνη λύση για να διασφαλίσει το βορειοκορεάτικο προλεταριάτο την κατάκτηση της σχεδιασμένης οικονομίας είναι να πάρει στα χέρια του την εξουσία. Για να το κάνει αυτό χρειάζεται μια πολιτική επανάσταση που θα ανατρέψει τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Σπάζοντας την απομόνωση, οι εργαζόμενοι της Β. Κορέας πρέπει να κάνουν έκκληση στο προλεταριάτο της Ν. Κορέας να πραγματοποιήσει μια σοσιαλιστική επανάσταση. Τότε μόνο, πάνω σε μια σοσιαλιστική βάση, θα μπορούμε να έχουμε μία στέρεη επανένωση του Κορεάτικου λαού.
