Στις 5 Οκτωβρίου η Wall Street ταρακουνήθηκε από μια μαζική διαδήλωση περισσοτέρων από 15.000 ανθρώπων, που διαμαρτύρονταν ενάντια στην «απληστία των επιχειρήσεων». Το πλήθος, συγκεντρώθηκε κυρίως στην πλατεία, όμως εκτεινόταν και για αρκετά επιπλέον τετράγωνα κατά μήκος του Broadway, πραγματοποιώντας μια διαδήλωση χωρίς προηγούμενο, εκδηλώνοντας ξεκάθαρα το θυμό, την πικρία και την αγανάκτηση, που για χρόνια συσσωρεύονται στην Αμερικάνικη κοινωνία. Ήδη είχαν φανεί τα πρώτα σημάδια έκρηξης στις προηγούμενες μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες σε Madison και Wisconsin και είχαν κορυφωθεί στην κατάληψη του Καπιτωλίου. Οι διαδηλώσεις αυτές όμως, δεν ήταν ένα μεμονωμένο φαινόμενο της Αμερικάνικης κοινωνίας, άλλα αντίθετα, αποτέλεσαν κομμάτι του γενικότερου παγκόσμιου αναβρασμού, με πιο ξεκάθαρη έκφραση την Αραβική Επανάσταση. Αυτό, εξάλλου, αποδεικνύει ότι αυτά τα γεγονότα είχαν μια βαθιά επίδραση στη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλο τον κόσμο.
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στο Μανχάταν περίπου ένα μήνα πριν, και η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν φοιτητές. Αυτή είναι μια φυσική εξέλιξη. Παρόλο που οι φοιτητές δεν μπορούν να παίξουν έναν ανεξάρτητο ρόλο στην ταξική πάλη, αποτελούν πάντα ένα ευαίσθητο βαρόμετρο που αντανακλά τις πιέσεις και τις αντιφάσεις που σιωπηλά συσσωρεύονται στα βάθη της κοινωνίας. Ιστορικά, οι φοιτητές πάντα τείνουν να κινούνται πρώτοι, και μπορούν να προηγούνται του κινήματος των μαζών.
Τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα στρώματα, όμως, δεν άργησαν να ακολουθήσουν. Ενώ τα ΜΜΕ στην αρχή προσπάθησαν να παρουσιάσουν τους διαδηλωτές σαν ένα μάτσο χίπηδες και εκκεντρικούς, η κυνική τους προπαγάνδα αμέσως έπεσε στο κενό όταν χιλιάδες εργαζόμενοι και συνδικάτα ενώθηκαν με τους υπόλοιπους διαδηλωτές στην πορεία μέσα στο οικονομικό διαμέρισμα της Νέας Υόρκης. Μέλη των μεγαλύτερων συνδικάτων της πόλης πορεύτηκαν αλληλέγγυοι με τους φοιτητές, που ξεκίνησαν να κατασκηνώνουν περίπου ένα μήνα πριν διαμαρτυρόμενοι για τις σπατάλες του πλούσιου 1% της κοινωνίας. «Είμαστε το 99%. Όπως κι εσύ» ήταν το σύνθημα των διαδηλωτών. Ανάμεσά τους ήταν το μεγαλύτερο συνδικάτο της Πολιτείας, η Ένωση των Δασκάλων της Νέας Υόρκης (NYSUT), που εκπροσωπεί 600.000 εκπαιδευτικούς. Σε συνέντευξή του ο εκπρόσωπος της ένωσης Carl Korn προσέφερε δημόσια την υποστήριξη της NYSUT στην κατάληψη της Wall Street και έδωσε το μήνυμά τους για τις άνισες περικοπές εισοδημάτων και την ανάγκη να γίνουν επενδύσεις στη δημόσια Παιδεία και τελικά να κάνουν τους πλούσιους να πληρώσουν. Η συμμετοχή των οργανωμένων εργαζομένων, αντιπροσωπεύει μια σημαντική εξέλιξη και ένα σημείο καμπής. Τα συνδικάτα έχουν δώσει νέα ενέργεια στην καμπάνια, προσφέροντας συνεκτικότητα στην οργάνωση και μεγάλους αριθμούς ανθρώπων στις διαδηλώσεις. Ακόμα, η παρέμβαση των συνδικάτων έχει βοηθήσει στην αποσαφήνιση και το «ακόνισμα» του πιο άμορφου και μπερδεμένου μηνύματος των αρχικών κινητοποιήσεων, εστιάζοντάς το στα οικονομικά ζητήματα.
Είχε γίνει πια αδύνατο για τα ΜΜΕ να παρουσιάσουν τις διαμαρτυρίες σαν «τσίρκο». Ήταν ξεκάθαρο, ότι οι περισσότεροι διαδηλωτές ήταν απλά συνηθισμένοι Αμερικάνοι που είχαν αγανακτήσει με τον καταπιεστικό ρόλο των μεγάλων επιχειρήσεων και το πολιτικό κατεστημένο Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικάνων που τον υπερασπίζεται, αγνοώντας την κακή κατάσταση εκατομμυρίων οικογενειών φτωχών, εργαζομένων και ανθρώπων μεσαίας τάξης. Έτσι, η πορεία της 5ης Οκτώβρη ήταν εντελώς ειρηνική, με μια ατμόσφαιρα γιορτής. Όμως, καθώς έπεφτε η νύχτα η διάθεση άλλαξε, καθώς μερικοί από τους νεότερους διαδηλωτές προσπάθησαν να περάσουν τα φράγματα που τους διαχώριζαν από τη Wall Street και το Χρηματιστήριο. Σε αυτό το σημείο, η αστυνομία έγινε βίαιη, αποκαλύπτοντας το πραγματικό κατασταλτικό πρόσωπο του κράτους, που βρίσκεται στην υπηρεσία των μεγάλων επιχειρήσεων.
Αυτό που έχει σημασία είναι το ταξικό περιεχόμενο των συνθημάτων που φωνάζουν οι διαδηλωτές. Πρόκειται για ένα κίνημα των φτωχών ενάντια στους πλούσιους, των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές. Οι συνηθισμένοι Αμερικάνοι, που έπρεπε να αντέξουν την ορμή της κρίσης έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να καταβαραθρώνεται, ενώ, αντίθετα, οι τραπεζίτες που τους προσφέρθηκαν δισεκατομμύρια δολάρια δημοσίου χρήματος επιβραβεύονται με παχυλά μπόνους. Όλα τα στρώματα της εργατικής τάξης, αλλά ακόμα και αυτοί που για καιρό θεωρούσαν τους εαυτούς τους «μεσαία τάξη» έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να καταστρέφεται. Τα συνθήματα των διαδηλωτών ποικίλλουν : Από το «Είμαστε το 99%» μέχρι «Ο Καπιταλισμός είναι εγκληματίας». Επομένως, υπάρχει μια αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος που δεν υπήρχε πριν, κι αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο. Ένας σύντροφος από τη Βοστώνη, όπου έχει επίσης ξεκινήσει μια κατάληψη σε αλληλεγγύη προς τη Νέα Υόρκη, μας μεταφέρει τις ερωτήσεις που συζητούνται μεταξύ των διαδηλωτών: «Πώς φτάσαμε ως εδώ; Γιατί αυτός ο πολιτισμός να γεννάει τη διαφθορά; Ποιος δημιούργησε τον πλούτο; Γιατί αυτός δεν κατανέμεται ισότιμα; Μπορεί το σύστημα να μεταρρυθμιστεί; Αν όχι, πρέπει να γίνει μια ριζική αλλαγή; Είναι ο καπιταλισμός το καλύτερο δυνατό σύστημα; Είναι ο κομμουνισμός;». Αναφέρει ακόμα: «Όταν ξεσπάνε μαζικά κινήματα, αυτά τραβάνε τους ανθρώπους μαζί. Τα φαινομενικά απομονωμένα άτομα της κοινωνίας έρχονται κοντά κι αρχίζουν να μιλάνε. Ξαφνικά, δεν είσαι μόνος. Μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα και οι άλλοι να σε ακούν. Μπορείς να θέσεις τις ανησυχίες σου. Μέσα από τις συζητήσεις, τις πορείες και την έκφραση παίρνεις το είδος της εκπαίδευσης που μπορεί να χρειαζόταν μια ζωή για να κερδίσεις». Ο Μαρξ εξηγούσε, πως για τις μάζες, ένα πραγματικό βήμα μπροστά για το κίνημα αξίζει όσο εκατό σωστά προγράμματα. Μέσα από αυτόν τον αναβρασμό ιδεών και συζητήσεων, ξεκάθαρες σοσιαλιστικές και επαναστατικές ιδέες θα προκύψουν σταδιακά.
Το πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί πια να αγνοήσει το κίνημα. Αυτό δεν είναι σαν το διαβόητο κίνημα «tea party», το απόσταγμα της υστερίας της αντιδραστικής μεσαίας τάξης, που έθρεψαν οι Ρεπουμπλικάνοι για τους δικούς τους κυνικούς σκοπούς. Είναι πλέον αυταπόδεικτο, ότι το κίνημα της κατάληψης της Wall Street δεν υποστηρίζει ούτε τους Δημοκρατικούς ούτε τους Ρεπουμπλικάνους, αντίθετα διαμαρτύρεται ενάντια και στους δύο. Η νίκη του Ομπάμα, ήταν η έκφραση της γενικευμένης δυσαρέσκειας ενάντια στην αμφισβητούμενη διακυβέρνηση του Μπους και τα έργα της. Τότε, εκατομμύρια συνηθισμένοι Αμερικάνοι πίστευαν ότι ψήφιζαν υπέρ της αλλαγής. Ωστόσο, η αλλαγή αυτή δεν ήρθε ποτέ, αλλά εξακολούθησε την ίδια πολιτική απλώς με διαφορετικό περιτύλιγμα. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να καταγραφεί αυτό το γεγονός στη λαϊκή συνείδηση. Αλλά τώρα, η αλήθεια έχει αρχίσει να φαίνεται στα μάτια εκατομμύρια φτωχών, εργαζομένων και ανθρώπων της μεσαίας τάξης το γεγονός ότι «οι ηγέτες και τα κόμματα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν εμάς, παρά μόνο τα συμφέροντα των πλούσιων και δυνατών!» Μερικοί Δημοκρατικοί προσπαθούν να εμπλακούν στο κίνημα, αντιλαμβανόμενοι ότι μέσα απ’ αυτό μπορούν να κερδίσουν ψήφους. Ωστόσο, όμως, επειδή πρόκειται για ένα αυθεντικό μαζικό κίνημα που βρίσκεται πολύ πιο αριστερά από τους Δημοκρατικούς πραγματικά, πολλοί απ’ αυτούς φαίνονται περισσότερο τρομαγμένοι από τις κινητοποιήσεις κι απ τους ίδιους τους Ρεπουμπλικάνους. Όσο για τους τελευταίους, εκ φύσεως μισούν το κίνημα, καθώς έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα μεγάλων εταιριών, τα οποία ενστερνίζονται τώρα πιο ανοιχτά από ποτέ.
Στην Αμερική, υπάρχουν πια όλα τα στοιχεία για έναν πλατύ συνασπισμό, που συνενώνει όλα τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα στρώματα της κοινωνίας. ο φυσικός ηγέτης αυτού του συνασπισμού δεν μπορεί παρά να είναι η οργανωμένη εργατική τάξη. Τουλάχιστον 39 συνδικάτα και κοινοτικές οργανώσεις, όπως ο Συνασπισμός των Αστέγων, ενώθηκαν με τους διαδηλωτές στις κινητοποιήσεις της Νέας Υόρκης. Μεγαλύτερη δύναμη όμως από όλες τις οργανώσεις είχαν τα συνδικάτα: η Ενωμένη Ομοσπονδία των δασκάλων, οι Εργαζόμενοι στις Επικοινωνίες, οι Εργαζόμενοι στην Υγεία, η AFL-CIO ομοσπονδία, η SEIU, οι Teamsters και άλλα. Αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο εκκίνησης, δεν είναι όμως αρκετό. Η στιγμή έχει έρθει για τους εργαζομένους των ΗΠΑ να κόψουν κάθε δεσμό με τους Δημοκρατικούς, που δεν είναι παρά η «αριστερή μπότα» των μεγάλων επιχειρήσεων. Είναι η ώρα, για την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος βασισμένου στα συνδικάτα, που θα ενώσει κάτω από τη σημαία του όλες τις ζωντανές δυνάμεις της Αμερικανικής Κοινωνίας. Πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για να διαδοθεί αυτή η ιδέα σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη, σε κάθε εργοστάσιο, χώρο δουλειάς, σχολείο και συνδικάτο.
Αυτό που βλέπουμε στους δρόμους της Νέας Υόρκης είναι η αρχή μιας τεράστιας αλλαγής στην αμερικανική κοινωνία και πολιτική. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα Κόμμα που να μπορεί να οργανώσει, να ενώσει και να κινητοποιήσει τα αισθήματα και τις επιδιώξεις των μαζών και να τους παρέχει το όχημα που θα βάλει τέλος στην παρούσα ανυπόφορη τάξη πραγμάτων, και θα ξαναχτίσει την κοινωνία από τη ρίζα της. Ίσως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν, να μην ξέρουν ακριβώς τί θέλουν. Ξέρουν όμως πολύ καλά, τί δε θέλουν, κι αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Είμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης αλλαγής της κατάστασης σε παγκόσμια κλίμακα. Από την Τυνησία στην Αίγυπτο, από τη Μαδρίτη στην Αθήνα, στη μια χώρα μετά την άλλη, οι μάζες εισέρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας. Δεν είναι ζήτημα της μιας ή της άλλης χώρας. Μπροστά στα μάτια μας είναι η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, που αναπόφευκτα θα εκφραστεί σε ένα παγκόσμιο κίνημα στην κατεύθυνση της επανάστασης, όπως αναπόφευκτα η μέρα διαδέχεται τη νύχτα. Οι αιτίες αυτού του κινήματος με τα υπόλοιπα ανά τον κόσμο είναι παρόμοιες, αν όχι ταυτόσημες. Πρόκειται για το ίδιο πνεύμα που κινεί τις μάζες, το ίδιο αίσθημα της φλεγόμενης αγανάκτησης, το ίδιο αίσθημα ότι αυτό που έχουμε τώρα είναι ανυπόφορο, δεν αξίζει να συνεχίζει να υπάρχει, πρέπει να ανατραπεί. Και θα ανατραπεί.
