Ταυτότητα

Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση είναι το ελληνικό τμήμα μιας διεθνούς επαναστατικής μαρξιστικής οργάνωσης που αναπτύσσει συστηματική δράση σε δεκάδες χώρες του κόσμου, της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς (RCI). Οι ιδέες της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Οργάνωσης είναι οι ιδέες του μαρξισμού ή επιστημονικού σοσιαλισμού, που εκφράστηκαν και αναπτύχθηκαν με τον πιο αυθεντικό τρόπο από τον Καρλ Μαρξ, τον Φρίντριχ Ένγκελς, τον Βλαντίμιρ Λένιν και τον Λέον Τρότσκι.

Ο μαρξισμός δεν είναι το εφεύρημα κάποιων σοφών διανοουμένων. Είναι σε τελική ανάλυση η επιστημονική έκφραση του πόθου της παγκόσμιας εργατικής τάξης για κοινωνική χειραφέτηση. Ο πυρήνας του μαρξισμού είναι η φιλοσοφική μέθοδος του διαλεκτικού υλισμού, δηλαδή η κατανόηση του υλικού σύμπαντος και της ανθρώπινης Ιστορίας μέσα σε αυτό, ως μια διαρκώς μεταβαλλόμενη και εξελισσόμενη πραγματικότητα, η οποία υπάγεται σε συγκεκριμένους υλικούς νόμους. Οι διάφορες ταξικές μορφές κοινωνίας, στις οποίες κυριαρχεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τα απάνθρωπα «εξαρτήματά» της, τα καταπιεστικά κράτη, τα σύνορα και οι πάνοπλοι στρατοί, αντιπροσωπεύουν μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της ιστορίας της ανθρωπότητας. Για πολλές χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς τάξεις, κράτη, εκμετάλλευση και καταπίεση, φαινόμενα που εμφανίστηκαν σε μια συγκεκριμένη βαθμίδα της εξέλιξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας.

Ο μαρξισμός εξηγεί ότι η σημερινή μορφή ταξικής κοινωνίας, ο καπιταλισμός, είναι ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα, το οποίο, όπως όλα τα ταξικά συστήματα του παρελθόντος, είναι καταδικασμένο να εγκαταλείψει το προσκήνιο της Iστορίας. Έχει αποδείξει επανειλημμένα, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, με τους αιματηρούς παγκόσμιους πολέμους και τις καταστροφικές διεθνείς οικονομικές κρίσεις, πως έχει χάσει κάθε προοδευτικό χαρακτήρα. Αντίθετα, όλο και πιο πολύ, μέσα από την κυριαρχία των τυφλών και άναρχων δυνάμεων του ατομικού κέρδους που απορρέει από τη φύση του και τις άλυτες αντιφάσεις που αυτή η κυριαρχία δημιουργεί, ο καπιταλισμός απειλεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πίσω στην εποχή της Βαρβαρότητας. Τα πιο χαρακτηριστικά φαινόμενα που εκφράζουν αυτήν την απειλή είναι η αυξανόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος στο βωμό του κέρδους και η ανάπτυξη ενός πυρηνικού οπλοστασίου ικανού να εξαλείψει τη ζωή πάνω στον πλανήτη.

Όμως, ταυτόχρονα με τις δυνάμεις της καταστροφής, μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία έχουν γεννηθεί και αναπτυχθεί και οι παράγοντες εκείνοι, που όχι μόνο μπορούν να αποτρέψουν τον εφιάλτη μιας επιστροφής στη Βαρβαρότητα, αλλά και να πραγματοποιήσουν ένα πρωτόγνωρο άλμα κοινωνικής προόδου. Αυτοί είναι από τη μία πλευρά οι γιγάντιες παραγωγικές δυνάμεις που έχουν βγει από τα σπλάχνα της αστικής κοινωνίας, η μεγάλη βιομηχανία, η σύγχρονη επιστήμη και η τεχνολογία και από την άλλη, η πολυάριθμη και αντικειμενικά πανίσχυρη, παγκόσμια εργατική τάξη.

Η εργατική τάξη είναι η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί με την κινητοποίησή της να απελευθερώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, γιατί είναι εκείνη που χειρίζεται και λειτουργεί συλλογικά τα μέσα της κοινωνικής παραγωγής, ζει στις μεγάλες πόλεις σε επαφή με τα πιο σύγχρονα ρεύματα ιδεών και εκπαιδεύεται σε πνεύμα συλλογικής δράσης και αλληλεγγύης μέσα στο πλαίσιο του κινήματός της και των μαζικών του οργανώσεων. Η εργατική τάξη έχει αποδείξει ιστορικά ότι έχει το συμφέρον και τη θέληση, ανατρέποντας την τάξη των καπιταλιστών από την εξουσία και βάζοντας στη θέση του καταπιεστικού αστικού κράτους, που είναι ο θεματοφύλακας των συμφερόντων μια μικρής κοινωνικής μειονότητας, μια δική της αληθινή δημοκρατία των εργαζόμενων, να επιβάλει την κοινωνική ιδιοκτησία στην παραγωγή και το σχεδιασμό της για το κοινό καλό. Με άλλα λόγια, μπορεί να εγκαθιδρύσει το σύστημα του σοσιαλισμού, ανοίγοντας τον δρόμο για μια αδελφωμένη κομμουνιστική κοινωνία χωρίς τάξεις, κράτη και σύνορα, που θα λειτουργεί με βάση την αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Την επίσημη αρχή του νικηφόρου σοσιαλιστικού δρόμου το παγκόσμιο εργατικό κίνημα την έκανε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, έχοντας ήδη ως φωτεινό προάγγελο την βραχύβια εργατική εξουσία της Κομμούνας του Παρισιού το 1871. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι το σπουδαιότερο γεγονός στην ανθρώπινη Ιστορία γιατί έφερε για πρώτη φορά την εργατική τάξη στην εξουσία και έθεσε τις βάσεις για να βγει από το σκοτάδι της ταξικής καταπίεσης και καθυστέρησης μια επικράτεια ίση με το 1/6 του πλανήτη. Έτσι, δημιούργησε ένα ζωντανό σοσιαλιστικό παράδειγμα για την παγκόσμια εργατική τάξη και ένα πρότυπο για τα επαναστατικά και προοδευτικά κινήματα σε ολόκληρο τoν κόσμο. Το κλειδί για τη νίκη της ρωσικής εργατικής τάξης ήταν η ύπαρξη και ο ρόλος του Μπολσεβίκικου Κόμματος, υπό την καθοδήγηση μιας γνήσιας μαρξιστικής ηγεσίας με επικεφαλής τον Λένιν και τον Τρότσκι.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση έγινε το σημείο αναφοράς μια νέας μεγάλης διεθνούς επαναστατικής οργάνωσης, της Κομμουνιστικής (Τρίτης) Διεθνούς, που αποτελούσε το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Όμως η απομόνωση της Οκτωβριανής Επανάστασης σαν αποτέλεσμα των συνεχόμενων ηττών της εργατικής τάξης διεθνώς, οι οποίες οφείλονταν στην απουσία από μια σειρά χώρες ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος στα πρότυπα εκείνου του Λένιν και του Τρότσκι το 1917, σε συνδυασμό με την εξόντωση της ρωσικής εργατικής τάξης από τους διαρκείς πολέμους και τις κακουχίες που προκάλεσαν η αντεπίθεση της αντεπανάστασης και η ιμπεριαλιστική επέμβαση, δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό της επανάστασης, τον οποίο εξέφρασε ο σταλινισμός.

Μια ανερχόμενη προνομιούχα κοινωνική κάστα αξιωματούχων, η γραφειοκρατία, βρήκε στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν τον κατάλληλο πολιτικό εκφραστή, στραγγάλισε την εργατική δημοκρατία και υπονόμευσε την Κομμουνιστική Διεθνή, σπρώχνοντάς την ως την τελική διάλυση. Ο Λέον Τρότσκι, συναρχηγός μαζί με τον Λένιν της Οκτωβριανής Επανάστασης, ως επικεφαλής της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης και αργότερα της Τετάρτης Διεθνούς, υπερασπίστηκε την επαναστατική, προλεταριακή-δημοκρατική και διεθνιστική ουσία του μπολσεβικισμού-λενινισμού ενάντια στον σταλινικό γραφειοκρατικό ολοκληρωτισμό και το πλήρωσε με τη ζωή του το 1940, δολοφονημένος από έναν πράκτορα του Στάλιν. Οι προβλέψεις και εκτιμήσεις του για τον σάπιο, αντεπαναστατικό χαρακτήρα της σταλινικής σοβιετικής γραφειοκρατίας η οποία αποτελούσε μια θανάσιμη απειλή για τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις της ΕΣΣΔ, δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν πικρά με την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σταλινικά κράτη στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Ωστόσο, η κατάρρευση της γραφειοκρατικά εκφυλισμένης ΕΣΣΔ και των άλλων γραφειοκρατικά παραμορφωμένων εργατικών κρατών δεν εξέφραζε σε καμία περίπτωση την «αποτυχία του σοσιαλισμού», όπως συνεχίζουν και σήμερα να υποστηρίζουν οι απολογητές του καπιταλισμού. Τα γραφειοκρατικά σταλινικά καθεστώτα δεν ήταν «σοσιαλισμός». Ο γνήσιος σοσιαλισμός, τον οποίο επιχείρησε να θεμελιώσει η Οκτωβριανή Επανάσταση, για να οικοδομηθεί, εκτός από την κρατικοποιημένη σχεδιασμένη οικονομία, χρειάζεται το «οξυγόνο» της εργατικής δημοκρατίας. Η απουσία της ενεργής συμμετοχής και του ελέγχου των εργαζόμενων στη διοίκηση του κράτους και της παραγωγής, οδήγησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση των αρχών της δεκαετίας του 1990. Αυτό λοιπόν που δοκιμάστηκε ιστορικά και απέτυχε, ήταν ο γραφειοκρατικός, σταλινικός ολοκληρωτισμός και όχι ο σοσιαλισμός.

Αρκετές δεκαετίες πλέον μετά την κατάρρευση της γραφειοκρατικής καρικατούρας του σοσιαλισμού, ο αληθινός σοσιαλισμός είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Σε όλο αυτό το διάστημα ο καπιταλισμός απέδειξε ότι δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες του σύγχρονου εργαζόμενου ανθρώπου για μια αξιοπρεπή ζωή. Κορυφαία δείγματα αυτής της αποτυχίας του καπιταλισμού είναι η διαδοχική εμφάνιση παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων, το διαρκές ξέσπασμα καταστροφικών πολέμων που δημιουργούν μεγάλες μάζες προσφύγων, η διεθνής έκρηξη της κοινωνικής ανισότητας στο πλαίσιο της οποίας μια χούφτα πολυεκατομμυριούχοι κατέχουν περιουσίες ίσες με το άθροισμα του ΑΕΠ δεκάδων φτωχών χωρών μαζί, η όξυνση του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής και η παταγώδης αποτυχία πρόληψης και έγκαιρης αντιμετώπισης της πανδημίας της COVID 19. Δεν είναι το εύηχο σοσιαλιστικό κήρυγμα, αλλά η ίδια η αυξανόμενη πείρα από την πείνα, τη φτώχεια, την ανεργία, την αποτυχία του καπιταλισμού να προστατεύσει τη δημόσια υγεία που κάνει και θα κάνει ακόμα πιο πολύ την εργατική τάξη να αναζητά τις ιδέες και το πρόγραμμα του μαρξισμού, την προοπτική του γνήσιου σοσιαλισμού.

Η πραγματοποίηση του σοσιαλισμού σήμερα είναι αντικειμενικά πιο δυνατή και εφικτή από ποτέ! Η εργατική τάξη, η κοινωνική τάξη που μπορεί να ηγηθεί της πορείας προς τον σοσιαλισμό, σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη είναι η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού και το κίνημά της διαθέτει ισχυρές μαζικές οργανώσεις. Φυσικά, όπως κάθε άρχουσα τάξη στην Ιστορία, οι καπιταλιστές δεν πρόκειται να αφήσουν την εξουσία χωρίς αντίσταση. Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη για την ύπαρξη ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος, όπως το Μπολσεβίκικο Κόμμα του Λένιν και του Τρότσκι στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Όπως απέδειξε η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, αλλά και οι πικρές ήττες δεκάδων άλλων ηρωικών επαναστάσεων που ακολούθησαν, μόνο αν η εργατική πρωτοπορία είναι οργανωμένη και ριζωμένη στις εργατικές μάζες γύρω από ένα επαναστατικό πρόγραμμα και από ενιαίες μορφές δράσης μπορεί την κατάλληλη στιγμή μιας επαναστατικής κατάστασης να οδηγήσει την εργατική τάξη στην κατάκτηση της εξουσίας και στην αρχή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση παλεύει για τη δημιουργία ενός τέτοιου μαζικού επαναστατικού κόμματος στην Ελλάδα, κατανοώντας ταυτόχρονα ότι για να δημιουργηθεί αυτό απαιτείται υπομονετικός προσανατολισμός και επαναστατική δουλειά στις μαζικές εργατικές οργανώσεις, τα μαζικά εργατικά κόμματα και τα συνδικάτα.

Η υπόθεση της κατάκτησης της εξουσίας και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού είναι ένα διεθνές καθήκον. Οι εργάτες, όπως έγραφαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς στο ιδρυτικό κείμενο του επιστημονικού σοσιαλισμού, το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», δεν έχουν πατρίδα, με την έννοια ότι υφίστανται την ίδια εκμετάλλευση και καταπίεση από την άρχουσα τάξη ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας και κράτους στο οποίο ζουν. Ταυτόχρονα, ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει μια παγκόσμια οικονομία, έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας με τη μορφή μιας παγκόσμιας αγοράς. Αυτή η πραγματικότητα που καθορίζει την οικονομική μοίρα κάθε ξεχωριστού κράτους επιβάλλει ο σοσιαλισμός, για να μπορεί να ανταποκρίνεται στη φύση του ως κοινωνικό σύστημα που εξασφαλίζει την αφθονία και την ευημερία σε όλους τους εργαζόμενους ανθρώπους, να οικοδομηθεί σε διεθνή πλαίσια, μέσα από την αρμονική συνεργασία των εργατικών τάξεων που θα έχουν κατακτήσει την εξουσία στο ένα κράτος μετά το άλλο. Ο σκοπός της ανατροπής του καπιταλισμού και της πραγματοποίησης του σοσιαλισμού είναι άρρηκτα δεμένος με το σκοπό της δημιουργίας των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου. Γι’ αυτόν τον λόγο η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση δεν είναι μια απομονωμένη οργάνωση σε μια μικρή χώρα του κόσμου, αλλά αποτελεί το ελληνικό τμήμα σε μια διαρκώς αναπτυσσόμενη μαρξιστική διεθνή οργάνωση, την Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνή (RCI) και αγωνίζεται για το σοσιαλισμό σε συντονισμό και σύμπνοια με χιλιάδες άλλους επαναστάτες σοσιαλιστές αγωνιστές από ολόκληρο τον κόσμο.

Μάθε περισσότερες πληροφορίες για τις ρίζες και την πολιτική μας διαδρομή εδώ.