Λίγες βδομάδες έχουν περάσει από την ολοκλήρωση των εκλογών για τα δύο σώματα του Κογκρέσου στις ΗΠΑ. Η νίκη των Δημοκρατικών με πλειοψηφία και στα δύο σώματα, αντανακλά την βαθειά δυσαρέσκεια των εργαζομένων και της νεολαίας για την πολιτική του Μπούς και των «γερακιών» του Λευκού Οίκου. Αυτή η στροφή δεν είναι τυχαία, καθότι όπως εξηγήσαμε και στις προεδρικές εκλογές του 2002 , η έλλειψη μιας πραγματικής εναλλακτικής υπέρ των εργαζομένων και της νεολαίας, θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην επάνοδο των Δημοκρατικών, παρόλο που οι τελευταίοι φαίνονταν τότε και για μεγάλο διάστημα ακόμα αρκετα αποδυναμωμένοι.
Για να γίνει μια σωστή εκτίμηση των εκλογών αυτών και της συνειδητότητας της αμερικανικής εργατικής τάξης, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, οτι η περίοδος που διανύουμε δεν είναι σαν το 2000, το 2002, το 2004 ούτε κάν παρόμοια με τις αρχές του 2006. ΄Εχουν περάσει 5 χρόνια από την 11/9, 3 χρόνια από την κατοχή του Ιρακ, 1 χρόνος μετά τον καταστροφικό τυφώνα Κατρίνα και ένα φαινομενικά ατελείωτο κύμμα από πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα. Οι εκλογές αυτές ήρθαν επίσης μετά από μαζικές κινητοποιήσεις μεταναστών εργατών και με την επανάσταση να εξαπλώνεται στην Λατινική Αμερική.
Σημεία καμπής, όπως είναι αυτές οι εκλογές πρέπει να εξετάζονται προσεκτικά από μια διαλεκτική, μαρξιστική οπτική. Τέτοια γεγονότα ταράζουν την καθημερινότητα και αυξάνουν τον βαθμό συνείδησης των αμερικανών εργαζομένων, σε μια χώρα πλούσια σε αντιφάσεις, όπως είναι οι ΗΠΑ. Η διαδικασία αυτή είναι πολύπλοκη και πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πώς για εκατομμύρια πολιτών που έχουν αγαναχτήσει με τον Μπούς, αυτές οι εκλογές αντιπροσωπεύουν μια στροφή προς τα αριστερά , τουλάχιστον μέσα στα στενά όρια του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος.
Τα τελευταίς δύο χρόνια η εμπιστοσύνη των αμερικανών στους θεσμούς και στην κυβέρνηση έχει μειωθεί σε σημείο ρεκόρ. Σε έρευνα που έγινε στην εφημερίδα «USA Today», μόνο το 37% εγκρίνει την Κύβέρνηση Μπους και μόνο 24% εγκρίνει το Κογρέσσο. Η αιτία συνίσταται όχι μόνο στην ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική αλλά και στις συνεχείς επιθέσεις του Μπους στα δικαιώματα των εργαζομένων, στην κοινωνική ασφάλιση, την εκπαίδευση κτλ. Όλο αυτό το διάστημα πριν τις εκλογές, οι Δημοκρατικοί παρείχαν υποστήριξη στην Κυβέρνηση Μπους, καθότι δεν μπορούσαν να προσφέρουν καμία εναλλακτική, που να ικανοποιεί τα αιτήματα των εργαζομένων, των νεολαίων και των μεταναστών. Για αυτό και έκαναν τόσα χρόνια να πάρουν τις εκλογές και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των μαζών.
Σε αυτή την φάση οι δημοκρατικοί έχουν αυτοπεποίθηση. Σίγουρα θα προσφέρουν κάποια ψίχουλα και θα προσπαθήσουν να φανούν φιλικοί προς τους εργάτες. Δεν θα αποτελεί έκπληξη,αν αυξήσουν τον κατώτατο μισθό, ή αν επιδοτήσουν με μικρά ποσά την εκπαίδευση και την υγεία. Αναμενόμενο είναι να επωφεληθούν πολιτικά, σε μια περίοδο «χάριτος», η οποία λόγω έλλειψης εναλλακτικής, ενδέχεται να διαρκέσει περισσότερο από το αναμενόμενο. Όλα αυτά είναι καλά και ωραία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας., αφού δεν αλλάζουν την δομή τις κοινωνίας και το καπιταλιστικό σύστημα από την βάση του. Καμία μεταρρύθμιση, όσο καλές προθέσεις και άν έχουν οι αστοί και τα γεράκια των πολυεθνικών, δεν μπορεί να θεωρείτε ασφαλής και κατοχυρωμένη από την στιγμή που οι ιμπεριαλιστές έχουν την εξουσία. Το σύστημα βρίσκεται ήδη σε μεγάλη κρίση και είναι σχεδόν αδύνατο να γίνουν δραστικές μεταρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων. Ότι δώσουν θα το πάρουν πίσω. Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ελλάδας, βιώνουν πού έντονα αυτή την κατάσταση.
Είναι αναπόφευκτο πως πολλοί εργαζόμενοι έχουν ψευδαισθήσεις για τους Δημοκρατικούς .Πιστεύουν πως οι Δημοκρατικοί θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους και θα προωθήσουν πολιτικές για να τα ικανοποιήσουν. Όμως η ίδια η πραγματικότητα θα διαλύσει αυτές τις ψευδαισθήσεις, και με έναν άγαρμπο τρόπο οι εργαζόμενοι θα καταλάβουν, πώς κοι Δημοκρατικοί είναι ανίκανοι να τους υπερασπίσουν. Αντιθέτως, όπως έχει γίνει στο παρελθόν , οι Δημοκρατικοί έχουν περάσει μερικές από τις πιό αντιδραστικές και αντεργατικές νομοθεσίες στην ιστορία των ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε πώς ο Μπίλ Κλίντον ήταν ο πρωτεργάτης του βομβαρδισμού της Σερβίας και υπαίτιος για την αιματοχυσία στην Σομαλία το 1993 και στην Αϊτή το 1994. Ας είμαστε 100% ακριβεις. Οι Δημοκρατικοί είναι ένα κόμμα από και για την αστική τάξη. Τα συμφέροντα αυτής της τάξης αντιπροσωπεύει και θα συνεχίσει να αντιπροσωπεύει μετά τις εκλογές.
Με αυτές τις εκλογές ο αμερικάνικος λαός έδειξε ότι δεν θα ανεχτεί άλλα. Είναι μόνο η αρχή μιας διαδικασίας η οποία θα συνεχίσει να επιταχύνεται και να οξύνεται τα επόμενα χρόνια. Η ιστορία είναι με το μέρος μάς, αλλά ο χρόνος είναι λίγος. Οι δυνάμεις των εργαζομένων των ΗΠΑ και όλου του κόσμου, πρέπει με ένα επαναστατικό – μαρξιστικό πρόγραμμα να προετοιμαστούν για να τσακίσουν το σαπισμένο σύστημα που τους δυναστεύει, για να δώσουν στην ανθρωπότητα ένα νέο όραμα, μια πραγματική σοιασλιστική προοπτική.
