Η πορεία και οι προοπτικές της Δημοκρατικής Αριστεράς

Στις αρχές του περασμένου Απριλίου έλαβε χώρα το πρώτο (ιδρυτικό) συνέδριο της  Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ), του νέου κόμματος το οποίο δημιουργήθηκε από τα στελέχη της  Ανανεωτικής  Πτέρυγας,  που διασπάστηκαν από το Συνασπισμό στο τελευταίο του συνέδριο τον περασμένο Ιούνιο.

Από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της η ΔΗΜΑΡ ακολούθησε μια ταχύτατη πορεία προς τα δεξιά, αδιαφορώντας πλήρως για τα προσχήματα που η ηγεσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας αναγκαζόταν να κρατάει όσο βρισκόταν εντός του ΣΥΝ. Με προμετωπίδα το σύνθημα της «υπεύθυνης Αριστεράς» η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ έχει καταλήξει να είναι απολογητής του Μνημονίου, πρόθυμος συνομιλητής, καθώς και πρόσφορο πολιτικό σωσίβιο της πιο άγριας και μισητής κυβέρνησης από τη μεταπολίτευση.

Η ταξική φύση του κόμματος είναι μικροαστική. Είναι κόμμα της υπό ξεπεσμό ελίτ της εργαζόμενης διανόησης και η πολιτική του δεν είναι καν ο «αριστερός μεταρρυθμισμός» που επικαλείται η ηγεσία, αλλά ο δεξιός ρεφορμισμός.

Λόγω των παραπάνω, το κόμμα αυτό έχει ήδη απαξιωθεί στα μάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας, αλλά και στα μάτια όλων αυτών που αρχικά έτρεφαν αυταπάτες για τις προθέσεις της ηγεσίας του. Το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζεται και σε όλα τα γκάλοπ των τελευταίων μηνών που αφήνουν τη ΔΗΜΑΡ εκτός Βουλής.

Η έως σήμερα πορεία του κόμματος επιβεβαιώνει την ορθότητα της θέσης που επανειλημμένα είχαμε εκφράσει στη «Μαρξιστική Φωνή», ότι δηλαδή αυτή η δεξιά διάσπαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας ήταν ένα θετικό γεγονός για τον ΣΥΝ που έπρεπε να είχε συμβεί νωρίτερα, καθώς και ότι ήταν λανθασμένη η ήπια και ανεκτική στάση που είχε επιδείξει απέναντί της την προηγούμενη περίοδο το σύνολο της ηγεσίας του ΣΥΝ.

Όσον αφορά το ιδρυτικό συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, αυτό εξελίχθηκε σε μια φιλοκυβερνητική φιέστα με πρωταγωνιστή τον Παπανδρέου, με τις δύο πλευρές (ηγεσία ΔΗΜΑΡ-ηγεσία ΠΑΣΟΚ) να δεσμεύονται ότι θα ακολουθήσουν μία κοινή γραμμή πλεύσης «για το καλό της χώρας». Τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ επέλεξαν να ανοίξουν μέτωπο όχι ενάντια στην κυβέρνηση, την Τρόικα, στο Μνημόνιο ή στον καπιταλισμό, αλλά ενάντια στην Αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ και τον «αριστερό λαϊκισμό». Η πολιτική απόφαση που υιοθέτησε το συνέδριο για την κρίση, την ΕΕ, το κράτος και τον καπιταλισμό είναι σύμφωνη προς τη μικροαστική φύση του κόμματος και του δεξιορεφορμιστικού του χαρακτήρα.

Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι καθημερινά ζουν στο πετσί τους το ληστρικό και καταπιεστικό ρόλο του αστικού κράτους και των θεσμών του, η πολιτική απόφαση δηλώνει ότι «πρώτιστος στόχος της ΔΗΜΑΡ είναι η καταπολέμηση της αμφισβήτησης και της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών, που σήμερα πλήττονται και απαξιώνονται συνεχώς». Αν κάποιος αναρωτιέται για το αν η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ έχει σκοπό να συγκρουστεί με τους τραπεζίτες και τους καπιταλιστές προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων, η πολιτική απόφαση δίνει σαφή απάντηση: «Η ΔΗΜΑΡ έχει επίγνωση των ορίων τα οποία η στενή ταξική οπτική θέτει στην ανάλυση των σύγχρονων οικουμενικών προβλημάτων και αναζητά να φωτίσει τα προβλήματα αυτά πέρα από την ομπρέλα του καθολικού οικονομισμού της παραδοσιακής αριστερής σκέψης».

Σχετικά με την ΕΕ αναφέρει τα εξής: «Επιδιώκουμε την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, κάτι που μπορεί να κάνει την ΕΕ οικουμενική δύναμη προς όφελος των λαών». Έτσι, παραβλέπεται ο σημερινός καπιταλιστικός της χαρακτήρας και αγνοείται το γεγονός ότι η πολιτική ενοποίησή της θα γίνει δυνατή μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση εργατικών κρατών στα πλαίσια μιας ενιαίας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.

Όπως θα ανέμενε κανείς, στο θέμα της προοπτικής μιας επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού η θέση που παίρνει η απόφαση είναι άκρως αντιδραστική: «Η ΔΗΜΑΡ τάσσεται ενάντια στη διά της βίας ανατροπή του καπιταλισμού και στη βίαιη εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού». Όσον αφορά το αν η ΔΗΜΑΡ στηρίζει τους οικονομικούς αγώνες των εργαζομένων, διαβάζουμε τα ακόλουθα: «Η ΔΗΜΑΡ πιστεύει ότι το αδιέξοδο κυνήγι της αυξημένης οικονομικής διεκδίκησης δεν βοηθάει την οικονομία και την αειφορία, μειώνει την ποιότητα ζωής προς χάριν άχρηστων υλικών απολαύσεων». Με τέτοια «Αριστερά» η αστική τάξη μπορεί να κοιμάται ήσυχη και περαιτέρω σχόλια από μέρους μας περιττεύουν.

Θα χρειαζόμασταν πολύ μελάνι για να σχολιάσουμε όλα τα κομμάτια του κειμένου  της πολιτικής απόφασης, τα οποία άλλωστε κινούνται στην ίδια λογική. Οι εσωκομματικοί τριγμοί έχουν ήδη γίνει αισθητοί σαν αποτέλεσμα αυτής της ακραία φιλοκυβερνητικής στάσης της ηγεσίας.

Εκεί που ποντάρει η ηγεσία του κόμματος με αυτή της τη στάση είναι σε ένα σχέδιο συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, κάτι που αν ευοδωθεί θα εντείνει την απαξίωση του κόμματος στα μάτια των εργαζομένων. Το πρόβλημα όμως για την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ είναι ότι, με τα ισχνά αποτελέσματα που της δίνουν τα γκάλοπ, δεν εμφανίζεται στα μάτια των αστών σαν ένα αξιόλογο κυβερνητικό στήριγμα που θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του αριστερού άλλοθι σε μια πιθανή αντιλαϊκή κυβέρνηση συνεργασίας. Έτσι, η ηγεσία βλέπει να εμφανίζεται μπροστά της το φάσμα της πολιτικής περιθωριοποίησης.

Η Αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεσκεπάσουν αποφασιστικά τις δεξιές θέσεις και τη φιλοαστική στάση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ για όσους αγωνιστές τρέφουν ακόμα αυταπάτες σχετικά με τις προθέσεις της ηγεσίας της, βοηθώντας τους φυσικά να απαγκιστρωθούν από αυτήν και καλώντας τους σε κοινή δράση. Η ΔΗΜΑΡ όμως, μόνο κατ’ όνομα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αριστερό κόμμα – κι αυτό λόγω της προέλευσής της – και με τη σημερινή της ιδεολογική ταυτότητα και ηγεσία δεν μπορεί να έχει θέση στην αναγκαία πολιτική-ταξική ενότητα της Αριστεράς που πρέπει κύρια να σφυρηλατηθεί από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.