Η στάση της ΚΝΕ απέναντι στο φοιτητικό κίνημα

Πριν περίπου τρεις εβδομάδες , δημοσιεύτηκε στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» μια ανακοίνωση της ΚΝΕ που αφόρα το φοιτητικό κίνημα. Βρισκόμαστε σε μια  περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και όπως είναι φυσικό αυτή η κρίση δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Ενώ λοιπόν στην εν λόγω ανακοίνωση  τίθεται ο στόχος να μην περάσει ο νέος νομός πλαίσιο επιλέγεται ως μέσο πάλης η συγκρότηση μιας παράλληλης από όλο το υπόλοιπο φοιτητικό κίνημα οργανωτικής δομής η οποία θα είναι απόλυτα ελεγχόμενη από το κόμμα. Η συγκεκριμένη πολιτική που εξαγγέλλει η ανακοίνωση δεν είναι κάτι το καινούριο. Είχε αρχίσει να προετοιμάζεται ήδη από το περσινό συνέδριο της ΚΝΕ όπου άρχισε να φαίνεται το ενδεχόμενο της οργανωτικής διάσπασης ακόμη και αν δεν είχε ειπωθεί ξεκάθαρα.

Πιο συγκεκριμένα, η ηγεσία της ΚΝΕ, επειδή θεώρει πως οι Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων στην πλειοψηφία τους είναι εκφυλισμένες αντιπροτείνει το κάθε έτος, το κάθε εξάμηνο, αλλά και το κάθε εργαστήριο να γίνει «κάστρο αντίστασης» με γενικές συνελεύσεις απόλυτα διαχωρισμένες από τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων. Δηλαδή μια σεχταριστική πολιτική απομόνωσης που ακολουθεί εδώ και χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ. Παραβλέποντας την μαζικότητα των γενικών συνελεύσεων των συλλόγων , αγνοώντας τη δύναμή τους τα προηγούμενα χρόνια και μπερδεύοντας τους νέους αγωνιστές για το ποια είναι η σωστή δομή. Δηλαδή θέλει να δημιουργήσει ξεχωριστές συνελεύσεις, ξεχωριστού κινήματος, αντιμετωπίζοντας έτσι όλες τις άλλες δυνάμεις ως μη ταξικές, αν όχι ως ταξικούς εχθρούς. Επιπλέον οι ξεχωριστοί αυτοί σύλλογοι δημιουργούνται με την προϋπόθεση να αποσπάσουν τους φοιτητές από τον «εκφυλισμένο συνδικαλισμό». Το θέμα όμως είναι πώς ακριβώς θα το πετύχουν αυτό, αφού θα απομονώσουν την πρωτοπορία από ένα σημαντικό κομμάτι των υπόλοιπων φοιτητών. Όλα αυτά τη στιγμή που οι νέες επιθέσεις στην εκπαίδευση είναι προ των πυλών και θα έπρεπε  να καλλιεργηθεί η κοινή δράση των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων, παρά τις υπαρκτές διαφορές. Πριν τέσσερα χρόνια βέβαια στις κινητοποιήσεις του 2006-2007 όταν οι πλατειές μάζες των φοιτητών μπήκαν στον αγώνα, και απαίτησαν τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα πάνω στα κοινά αιτήματα, φάνηκε  ξεκάθαρα η ήττα της σεχταριστικής τακτικής της ΚΝΕ μέσα στις σχολές. Έτσι η ηγεσία της ΚΝΕ αναγκάστηκε να αλλάξει εντελώς τακτική μπαίνοντας στα ενωτικά πλαίσια με τις άλλες αριστερές δυνάμεις, συμμετέχοντας στο συντονιστικό των κατειλημμένων σχολών και στα κοινά συλλαλητήρια. Δυστυχώς όμως η ηγεσία της ΚΝΕ δεν έβγαλε απ’ ότι φαίνεται κανένα συμπέρασμα από αυτή τη- μοναδική εδώ και χρόνια- νικηφόρα μάχη του κινήματος, στη νίκη του οποίου συνέβαλε και η αλλαγή τακτικής της. Έτσι χωρίς να εξηγήσει τίποτα στα μέλη και τους υποστηρικτές της ΠΚΣ και τους άλλους αγωνιστές, σύντομα έσπασε ξανά τα κοινά πλαίσια, επιστρέφοντας στην παλιά τακτική της, και πλέον προχωρά σε μια ακόμα χειρότερη εκδοχή αυτής της καταστροφικής πολιτικής σπρώχνοντας τις δυνάμεις της, προς την οργανωτική διάσπαση των συλλόγων!

Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή η τακτική της απομόνωσης που έχει εφαρμοστεί στο εργατικό κίνημα μέσω της δράσης του ΠΑΜΕ δεν έχει προσφέρει  τίποτα  στο εργατικό κίνημα. Υπάρχουν παραδείγματα  που το αποδεικνύουν αυτό όπως είναι, αυτό του συνδικάτου Οικοδόμων το οποίο αποδυναμώνεται συνεχώς  σε μέλη καθώς και  το συνδικάτο μεταλλεργατών στη Ζώνη στο Πέραμα στο οποίο η παράταξη του ΠΑΜΕ έχασε σχεδόν το μισό της δύναμης της στις τελευταίες εκλογές..

Ένα άλλο σημείο της ανακοίνωσης της ΚΝΕ αφορά τις φοιτητικές εκλογές. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι εκλογές κάθε συλλόγου είναι δικό του θέμα. Δηλαδή  κάθε σύλλογος θα αποφασίζει μόνος του για το αν ή το πότε θα γίνουν οι εκλογές. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γίνει στους συλλόγους που η ΚΝΕ είναι πρώτη δύναμη. Ακόμη με αυτό τον τρόπο το κίνημα πάει πίσω, διότι οι εκλογές αποτελούν και αυτές μια πολιτική μάχη καθώς αποτυπώνουν την ριζοσπαστικοποίηση των φοιτητών και αποτελούν μια φωτογραφική απεικόνιση της φάσης στην οποία βρίσκεται το φοιτητικό κίνημα. Επιπλέον η ανασυγκρότηση της Ε.Φ.Ε.Ε. που υποτίθεται πως θέλουν, έρχεται αντιπαραθετικά  στο γεγονός ότι ο κάθε σύλλογος θα αποφασίζει μόνος του, άρα με ποια έννοια θέλουν μια ενιαία φοιτητική ένωση; Οι εκλογές λοιπόν είναι μία σημαντική μάχη για το φοιτητικό κίνημα, αν και  από μόνες τους  δεν μπορούν να λύσουν τίποτα.  Η ενίσχυση των αριστερών παρατάξεων πρέπει να αποτελέσει το αποφασιστικό βήμα για την αγωνιστική επανίδρυση της Ε.Φ.Ε.Ε. που θα λειτουργεί δημοκρατικά, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους και έλεγχο από τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων και με κύριο καθήκον τον συντονισμό των αγώνων του φοιτητικού κινήματος σε πανελλαδικό επίπεδο.

Ανακεφαλαιώνοντας, η ανακοίνωση στοχεύει σε δυο σημεία. Το πρώτο είναι η δημιουργία μια νέας οργανωτικής δομής απόλυτα διαχωρισμένης από τις υπάρχουσες οργανωτικές δομές του φοιτητικού κινήματος . Το δεύτερο αφόρα τις φοιτητικές εκλογές, για τις οποίες κατά την ηγεσία της ΚΝΕ είναι θέμα του κάθε συλλόγου η διεξαγωγή τους, καθώς και η ημερομηνία πραγματοποίησής τους. Η ηγεσία του ΚΚΕ φέρει τεράστια ευθύνη γιατί στην ουσία θυσιάζει το φοιτητικό κίνημα για χάρη μιας αναμενόμενης ενδυνάμωσης της  απομαζικοποιμένης κομματικής νεολαίας και ακόμη χειρότερα ανοίγει το δρόμο στη κυβέρνηση να περάσει το νομοσχέδιο. Άρα αντικειμενικά πρόκειται για πισώπλατο χτύπημα ενάντια στο φοιτητικό κίνημα. Το σημαντικότερο όμως είναι, ότι πιθανότατα η πολιτική που εξαγγέλει αυτή  η ανακοίνωση, θα ξεπεράσει τον χώρο της εκπαίδευσης και θα μεταφερθεί και στον εργασιακό χώρο με δυσάρεστα αποτελέσματα για το ίδιο το εργατικό κίνημα. Για παράδειγμα έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται προετοιμασίες για μια τέτοια στροφή και στο εργατικό κίνημα που εκφράζονται με τη δημιουργία χωριστών «κλαδικών σωματείων»  όπως στο χρηματοπιστωτικό, στην ενέργεια και στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμα βέβαια δεν έχουν σπάσει ολικά από τις αντίστοιχες ομοσπονδίες, ωστόσο έχουν φτιάξει μια παράλληλη δομή μετρώντας τις δυνάμεις τους.

Και όλα αυτά τη στιγμή που η  παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού απειλεί για άλλη μια φορά την εργατική τάξη. Για να προστατεύσει τα τεράστια  κέρδη του, το κεφάλαιο έχει εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αντί λοιπόν η ενότητα της αριστεράς να είναι αυτονόητη, καθώς και ένα μαζικό  φοιτητικό κίνημα σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει οτιδήποτε για να μην γίνει αυτό, ακολουθώντας  αυτή τη σεχταριστική τακτική, η οποία επιφυλάσσει ήττες για το ίδιο εργατικό κίνημα. Σε αντίθεση με αυτή την καταστροφική κατεύθυνση, αυτό που είναι πραγματικά αναγκαίο, είναι  η ταξική ενότητα της Αριστεράς, η οποία μέσα από  το Ενιαίο Μέτωπο, το οποίο συνιστά ενότητα στη δράση, πάνω σε όλα τα βασικά ζητήματα του αγώνα του εργατικού κινήματος, θα αποτελέσει το πρώτο βήμα στον αγώνα για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων.