Για να εγγυηθούμε το μέλλον της επανάστασης στη Βενεζουέλα είναι αναγκαίο να ηττηθεί αποφασιστικά η εσωτερική αντεπανάσταση, να εξαλειφθεί μια για πάντα η «Πέμπτη φάλαγγα» που προμηθεύει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό με μια βάση για τις επιχειρήσεις του ενάντια στην επανάσταση. «Αλλά οι Αμερικάνοι θα αντεπιτεθούν» μας απαντούν οι επικριτές μας. Η λογική τους είναι πως αν δεν κάνεις τίποτα, θα αποφύγεις τις επιθέσεις της αντεπανάστασης και του ιμπεριαλισμού. Αλλά ακριβώς το αντίθετο ισχύει.
Φυσικά οι μαρξιστές δεν επιθυμούμε μια στρατιωτική σύγκρουση με τις ΗΠΑ ή την Κολομβία. Αλλά ο τρόπος να αποφευχθεί αυτό, είναι όχι να αποδεχτούμε τις συμβουλές των ρεφορμιστών «ρεαλιστών», αλλά το αντίθετο. Ο λαός της Βενεζουέλας δείχνει ότι είναι έτοιμος να αγωνιστεί, ενώ το τελευταίο που θα επιθυμούσε τώρα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι μια νέα στρατιωτική περιπέτεια.
Παρά τη φοβερή του δύναμη, ο χώρος για μανούβρες είναι περιορισμένος για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τα όριά του τα έχει περιορίσει η ίδια η παγκόσμια κατάσταση. Οι ιμπεριαλιστές έχουν «μπλέξει» σε στρατιωτικές περιπέτειες στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Το κλίμα στην αμερικάνική κοινωνία είναι πλέον πολύ επικριτικό για αυτούς. Γι’ αυτό είναι απίθανο να τολμήσουν μια άμεση στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα, ακόμα και του είδους της επέμβασης που έκαναν στην Αϊτή.
Ο Ναπολέων επέμενε στη ζωτική σημασία του ηθικού στον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν είναι μόνο ζήτημα των όπλων και της πολεμικής τεχνολογίας, αλλά και ζήτημα της θέλησης για νίκη. Οι εργάτες και οι φτωχές λαϊκές μάζες στη Βενεζουέλα έχουν ήδη δείξει περίτρανα πως είναι έτοιμες να αγωνιστούν μέχρι την τελική νίκη. Σε δύο ευκαιρίες έχουν νικήσει την αντεπανάσταση με την θεαματική τους κίνηση και αναφερόμαστε στην ανατροπή του πραξικοπήματος του Καρμόνα τον Απρίλη του 2002 και στο μαζικό κίνημα ενάντια στο «λοκ-άουτ» των εργοδοτών στο διάστημα μεταξύ του Δεκέμβρη του 2002 και του Γενάρη του 2003. Αλήθεια πόσο περισσότερο ενθουσιωδώς θα μπορούσαν να αγωνιστούν αν είχαν την εξουσία στα χέρια τους ; Κάθε προσπάθεια να επιχειρηθεί μια ένοπλη έπέμβαση ενάντια στη Βενεζουέλα θα μπορούσε να προκαλέσει αμέσως απεργίες, διαδηλώσεις και εξεγέρσεις. Το παράδειγμα του Ιράκ δείχνει πως είναι αδύνατον να υποτάξεις έναν ολόκληρο λαό, όταν αυτός είναι εξοπλισμένος και έχει κινητοποιηθεί για να παλέψει ενάντια στον ξένο εισβολέα.
Είναι αλήθεια ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει εφεδρείες. Αλλά μήπως και η επανάσταση δεν έχει εφεδρείες; Ναι, έχει εξαιρετικές εφεδρείες υποστήριξης, στις μάζες των υποτελών και καταπιεσμένων λαών στη Λατινική Αμερική, αλλά και την εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γι’ αυτό ακριβώς μια διεθνιστική πολιτική είναι σήμερα απόλυτα αναγκαία. Αφού πάρουν την εξουσία στα χέρια τους μέσα από τα αντιπροσωπευτικά δημοκρατικά τους όργανα οι εργάτες, θα πρέπει να κάνουν μια έκκληση στους εργάτες ολόκληρης της ηπείρου να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Παντού στη Λατινική Αμερική υπάρχει φτώχεια, πείνα και απελπισία. Μια τέτοια επαναστατική έκκληση θα βρει αμέσως τεράστια απήχηση. Οι ιμπεριαλιστές και οι αντιδραστικοί θα παραλύσουν αν υπάρξει ένα γενικευμένο επαναστατικό κίνημα σε όλη την ήπειρο. Αυτό θα μπορούσε να έχει σοβαρό αντίκτυπο και μέσα στις ΗΠΑ, όπου το κλίμα στις μάζες έχει ήδη αλλάξει, σαν αποτέλεσμα της ιρακινής περιπέτειας του Μπους.
Οι ιδέες του Μπολιβάρ και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού
Η μπολιβαριανή επανάσταση δεν μπορεί να επιτύχει αν μείνει μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ούτε μπορεί να κυριαρχήσει οριστικά μέσα στα ασφυκτικά όρια του εθνικού κράτους. Η μπολιβαριανή επανάσταση μπορεί να αρχίσει στη Βενεζουέλα, αλλά ο οριστικός της θρίαμβος εξαρτάται από την ανατροπή της κυριαρχίας των εκμεταλλευτών σε όλη τη Λατινική Αμερική και ευρύτερα.
Η βασική ιδέα του Σιμόν Μπολιβαρ – του μεγάλου αυτού τέκνου του λαού της Βενεζουέλας – ήταν όχι μια εθνική επανάσταση, αλλά η επανάσταση που θα ενώνει όλους τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Αυτός ήταν ο μόνος δρόμος μέσα από τον οποίο η ήπειρος θα μπορούσε να επιτύχει γνήσια ανεξαρτησία και ευημερία.
Αλλά οι ιδέες του Μπολιβάρ προδόθηκαν από την μπουρζουαζία και την αριστοκρατία. Οι διεφθαρμένες ολιγαρχίες έφεραν σε πέρας τελικά την «βαλκανοποίηση» της Λατινικής Αμερικής, διασπώντας την σε εθνικά κράτη που συχνά διεξήγαγαν μεταξύ τους αιματηρούς πολέμους. Αυτό μοιραία εξασθένησε τη Λατινική Αμερική και την έριξε κάτω από την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού που κατέλαβε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, απομύζησε το οικονομικό δυναμικό της και καταδίκασε τους ανθρώπους της στη μιζέρια και την απελπισία.
Σήμερα οι ιδέες του Μπολιβάρ διατηρούν όλη τους τη ζωτικότητα. Είναι ο μόνος δρόμος. Αλλά ποτέ δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα στον καπιταλισμό. Οι αστικές τάξεις είχαν στη διάθεσή τους πάνω από 200 χρόνια για να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Μόνο το προλεταριάτο λοιπόν, σε συμμαχία με τους φτωχούς των πόλεων και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα μπορούν να πραγματοποιήσουν τις ιδέες του Μπολιβάρ. Αλλά για να το κάνουν αυτό χρειάζεται να απαλλοτριώσουν τους γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές και να δημιουργήσουν τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Λατινικής Αμερικής.
Ενοποιώντας τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Λατινικής Αμερικής σε ένα κοινό σοσιαλιστικό σχέδιο παραγωγής, το τεράστιο οικονομικό δυναμικό της ηπείρου μπορεί να αξιοποιηθεί για το κοινό καλό για πρώτη φορά. Συγκρινόμενη με αυτό, η μίζερη καπιταλιστική οικονομική ενότητα της «Μερκοσούρ»(θεσμός οικονομικής συνεργασίας) θα φαντάζει εντελώς ασήμαντη. Στο διάστημα εφαρμογής 2 πεντάχρονων πλάνων, θα μεταμορφωθούν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή είναι η μόνη λυτρωτική προοπτική για τις μάζες της Λατινικής Αμερικής, η μόνη υπόθεση για την οποία αξίζει να παλέψει κανείς.
Οι σκεπτικιστές θα πουν «μα αυτό είναι ουτοπία». Αλλά αυτό που είναι αληθινά ουτοπικό είναι να πιστεύεις ότι δείχνοντας μετριοπάθεια μπορείς να αποφύγεις την αντεπανάσταση. Οι προυποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση έχουν ωριμάσει στη Βενεζουέλα. Αυτό που λείπει είναι μια θαραλλέα ηγεσία που θα αποδεκτεί αυτή την πραγματικότητα και θα δράσει ανάλογα.
Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «ρεαλιστές» προσπαθούν να σταματήσουν την επανάσταση στα «μισά του δρόμου» και ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές τους προθέσεις, παίζουν το παιχνίδι της αντεπανάστασης. Αυτό που εκφράζουν είναι το χειρότερο είδους ουτοπισμού.
Τα καθήκοντα των μαρξιστών
Οι δυνάμεις του μαρξισμού δρουν πυρετωδώς στη Βενεζουέλα, αλλά ακόμα βρίσκονται στη φάση της αρχικής ανάπτυξης. Η ενοποίηση του γκρουπ «El Topo Obrero» και του «El Millitante» στο πλαίσιο της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης, σηματοδοτεί ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Οι μαρξιστές πρέπει να καθιερωθούν σαν αναπόσπαστο κομμάτι του μπολιβαριανού κινήματος, ως η ακραία αριστερή του πτέρυγα.
«Αλλά αυτό σημαίνει ότι θυσιάζεται η ανεξαρτησία του επαναστατικού κόμματος» αντιτάσσουν οι σεχταριστές. Στην πραγματικότητα όμως η ανεξαρτησία της μαρξιστικής πτέρυγας είναι ένα ζήτημα πολιτικό και όχι οργανωτικό. Οι μαρξιστές πρέπει να μένουν απόλυτα ανεξάρτητοι στις ιδέες, στο πρόγραμμα, στις πολιτικές και στις μεθόδους. Αλλά πρέπει να φροντίσουν ώστε αυτές οι ιδέες να συνδεθούν με το μαζικό κίνημα για να κερδίσουν την πλειοψηφία του.
Το πρώτο καθήκον είναι να κερδίσουμε στις μαρξιστικές ιδέες τους πρωτοπόρους εργάτες και τη νεολαία που δραστηριοποιούνται μέσα και γύρω από τις επαναστατικές οργανώσεις (μπολιβαριανούς κυκλους, επαναστατικές συνελεύσεις, δημοκρατικά συνδικάτα κ.λ.π) Πρώτα πρέπει να κερδίσουμε τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία και μετά μέσα από αυτά οι ιδέες μας να φτάσουν στις μάζες. Οι μαρξιστές δεν επιδιώκουν να επιβάλουν τις ιδέες τους στο μπολιβαριανό κίνημα. Το μόνο που διεκδικεί η Διεθνής Μαρξιστική Τάση και ο εκπρόσωπός της στο μπολιβαριανό κίνημα, το Επαναστατικό Μαρξιστικό Ρεύμα (CMR), είναι το δικαίωμα να υπερασπίζουν πιστά την ανεξάρτητη ταξική άποψη του προλεταριάτου. Οι εργάτες και οι νεολαίοι είναι βέβαιο, ότι σύντομα θα καταλάβουν μέσα από την εμπειρία τους την ανωτερότητα των ιδεών του μαρξισμού και θα συσπειρωθούν γύρω από τη σημαία του.
Άλαν Γουντς
