ΕΕ : ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ «ΑΝΤΙ – ΕΞΤΡΕΜΙΣΜΟΥ»
Στις 5 Οκτωβρίου η Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης ενέκρινε το αντιδραστικό ψήφισμα με τίτλο «Μάχη κατά του εξτρεμισμού: επιτυχίες, ελλείψεις και αποτυχίες». Το περιεχόμενο του ψηφίσματος αυτού κρύβει ύπουλα το ταξικό του χαρακτήρα κάτω από την προβιά της αντιμετώπισης του ρατσισμού, του ισλαμικού φονταμενταλισμού και της τρομοκρατίας. Η χρονική περίοδος που κατατέθηκε το συγκεκριμένο ψήφισμα δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι μια περίοδος που χαρακτηρίζεται από την βαθύτερη δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και την αναμονή μιας δεύτερης απανωτής οικονομικής ύφεσης. Η κίνηση αυτή φανερώνει ξεκάθαρα την αγωνία της άρχουσας τάξης κάθε ευρωπαϊκού κράτους να θωρακιστεί νομικά με το άλλοθι του ψηφίσματος αυτού, ενάντια στη θύελλα των κοινωνικών αναταραχών που αναμένονται σε όλη την Ευρώπη.
Το κείμενο του ψηφίσματος, του οποίου συντάκτης είναι ο συντηρητικός Ισπανός βουλευτής Πέντρο Αγκραμούντ, χαρακτηρίζεται από μια αντιδραστική προσέγγιση των φαινομένων του «εξτρεμισμού» (τρομοκρατία, φονταμενταλισμός, ρατσισμός, ισλαμοφοβία) και επιχειρεί να δικαιολογήσει μέτρα που περιορίζουν την ατομική ελευθερία, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης στο όνομα μίας επιτακτικής κοινωνικής ανάγκης, «όπως είναι η πρόληψη της διασάλευσης της τάξης, η προστασία της ηθικής και η προστασία των δικαιωμάτων των άλλων».
Το σημείο όμως που συμπυκνώνει όλη την αντιδραστική φύση του παρόντος ψηφίσματος είναι ο ορισμός που δίνεται στη λέξη «εξτρεμισμός». Σύμφωνα λοιπόν με το κείμενο, ως εξτρεμισμός περιγράφεται «η απόρριψη των βασικών αξιών και των κανόνων του παιχνιδιού σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου».
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα : ποιός ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου; Ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» εξηγούσε ότι το κράτος είναι ένα εργαλείο επιβολής της ιδεολογίας και προάσπισης των συμφερόντων της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης. Στον φεουδαρχισμό ήταν η αριστοκρατία (γαιοκτήμονες), ενώ σήμερα στον καπιταλισμό είναι η αστική τάξη, που έχει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής μέσω του κεφαλαίου. Η ευρωπαϊκή αστική τάξη γνωρίζει πολύ καλά ότι τα οικονομικά μέτρα λιτότητας και περικοπών που έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σταδιακά σε όλη την Ευρώπη δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς την δυναμική αντίδραση της εργατικής τάξης, η οποία θα αγωνιστεί σκληρά για υπερασπίσει τα συμφέροντά της.
Εν μέσω της βαθύτερης κρίσης του καπιταλισμού, η προσπάθεια των κυβερνήσεων των ευρωπαϊκών χωρών να σταθεροποιήσουν την οικονομία θα έχει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα : την αποσταθεροποίηση της κοινωνικής ειρήνης και το γεγονός αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά. Όμως οι ταξικοί αγώνες δεν μπορούν να συγκρατηθούν με τέτοιου είδους νομοθετήματα. Τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα, ενάντια στα οποία στρέφεται ουσιαστικά αυτό το τερατούργημα, πρέπει να δράσουν συντονισμένα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα για την αποτροπή της εφαρμογής του από τις εθνικές κυβερνήσεις.
Ιωσήφ Σπάρταλης
