H Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI) έχει βυθιστεί σε μια σοβαρή κρίση, η οποία πιθανότατα θα καταλήξει σε διάσπαση. Στο επίκεντρο της κρίσης βρίσκονται οι εξελίξεις στο ιρλανδικό τμήμα της. Από το υλικό, που έχουμε στη διάθεσή μας από τις εσωτερικές της συζητήσεις, φαίνεται ότι το ιρλανδικό τμήμα κατηγορείται για προσαρμογή στις πολιτικές ταυτοτήτων, εστίαση σε θέματα γυναικείας καταπίεσης και LGBTQ+ εις βάρος της δουλειάς στα συνδικάτα, ρεφορμιστική παρέκκλιση και ταυτόχρονα σεχταριστική στάση. Αυτό προκύπτει τόσο από την κριτική της πλειοψηφούσας φράξιας της Διεθνούς Γραμματείας (IS) όσο και από έναν από τους βουλευτές τους, τον Πολ Μέρφι.
Από μια σύγκρουση με την ηγεσία του ιρλανδικού τμήματος, τώρα το IS της CWI βρίσκεται σε σύγκρουση με το ελληνικό και βελγικό τμήμα, καθώς επίσης και με το σουηδικό και το αμερικανικό τμήμα. Η σοβαρότητα της κρίσης, που αντιμετωπίζει η CWI, αποκαλύφθηκε κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής (IEC), όπου το IS είχε την υποστήριξη μόνο μιας μειονότητας των μελών του IEC. Στην πραγματικότητα, τα μέλη του IEC από 14 χώρες – μια πλειοψηφία – ψήφισαν κατά των προτάσεων του IS. Επιπλέον, το ίδιο το IS είναι διχασμένο, με μια μειονότητα να συμμερίζεται την πλειοψηφία του IEC. Το γεγονός ότι ο Πήτερ Ταφ έχει χάσει την πλειοψηφία του IEC δείχνει ότι υπάρχει μία ανοιχτή αμφισβήτηση εναντίον της διεθνούς ηγεσίας της CWI. Αυτό εξηγεί γιατί η πλειοψηφία του IS έχει ξεκινήσει μια δική της φράξια και έχει ανοίξει μια περίοδο εσωτερικών συζητήσεων, η οποία θα τραβήξει σε μάκρος το 2019.
Ο λόγος για τη σύσταση φράξιας από την πλειοψηφία του IS είναι σαφώς ότι η παλιά ηγεσία έχει ντε φάκτο χάσει τον έλεγχο. Αντί να αποδεχτεί τις αποφάσεις ενός οργάνου ανώτερου από το IS, είναι αποφασισμένη να κρατήσει τον έλεγχο, να επιβάλει τη θέλησή της στα τμήματα της CWI, ακόμη και αν αυτό ενέχει το ρίσκο μιας μεγάλης διάσπασης.
Τόνος εκφοβισμού
Ο Ταφ έχει εκδώσει μία ανακοίνωση, η οποία διακρίνεται από έναν τόνο εκφοβισμού, γεμάτο από επιθέσεις εναντίον των αντιπάλων του. Πολύ μικρό τμήμα της ανακοίνωσης περιλαμβάνει πολιτικά επιχειρήματα, ενώ παρουσιάζονται όλων των ειδών τα αποσπασματικά γεγονότα, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τη θέση του. Αυτή η προσέγγιση δεν προκαλεί έκπληξη. Από τη δική μας εμπειρία πίσω στο 1991-92, ένα πράγμα για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι ότι οι ηγέτες του ιρλανδικού τμήματος της CWI, και τα μέλη που τους στηρίζουν, δε θα αντιμετωπιστούν με υπομονή και κατανόηση. Δε θα υπάρξει πραγματική προσπάθεια να ακουστεί τι έχουν να πουν και να πειστούν μέσω της συζήτησης και των επιχειρημάτων. Οτιδήποτε λένε ή γράφουν θα αφαιρεθεί από το περιεχόμενό του και θα χρησιμοποιηθεί για να παρουσιαστούν ως παρίες.
Από την άλλη πλευρά, ο Ταφ και οι υποστηρικτές του στην ηγεσία της CWI θα αφιερώσουν χρόνο και ενέργεια για να ενισχύσουν τη δική τους εικόνα σε μια προσπάθεια να εδραιώσουν την εξουσία τους, ενώ ταυτόχρονα θα ακολουθήσουν την πολιτική των κουτσομπολιών και της συκοφαντίας στους διαδρόμους. Στο ντοκουμέντο της φράξιας του, ο Ταφ αναφέρεται σε μια σειρά επιτυχίες του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Βρετανία (σ.τ.ε: του βρετανικού τμήματος της CWI), αν και, περιέργως, βρίσκονται όλες στο μακρινό παρελθόν, πριν από το 1991-92. Από τότε, φαίνεται ότι έχει λίγα να καυχηθεί. Αυτό που γίνεται αμέσως κατανοητό, διαβάζοντας κανείς την ανακοίνωση, είναι ότι είναι γεμάτη με το τι πέτυχε αυτός ως άτομο, ένα ξεκάθαρο σημάδι υπερφίαλου εγωισμού.
Ανάμεσα στις επιτυχίες που ο Ταφ επιλέγει να επισημάνει είναι η θέση που κερδήθηκε στο συνδικάτο PCS (σ.τ.ε: Ένωση Δημόσιων και Εμπορικών Υπηρεσιών) στη Βρετανία, αλλά αποφασίζει να αγνοήσει το γεγονός ότι αυτή η θέση τώρα βρίσκεται στη διαδικασία να χαθεί εν μέσω μιας αντιπαράθεσης, η οποία, μεταξύ άλλων, αφορά το ζήτημα του σεχταρισμού. Αναφέρει επίσης «την επιτυχία της προσέγγισής μας» στις πολιτικές ταυτοτήτων, αναφέροντας τη δημιουργία του «Πάνθηρα του Ηνωμένου Βασιλείου», στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και πάλι, ξεχνά εύκολα ότι αυτή ήταν μια ξεκάθαρη περίπτωση προσαρμογής σε μικροαστικές ιδέες, οι οποίες, αντί να υπηρετούν τη νεολαία της μαύρης και ασιατικής γενιάς στην επαναστατική πολιτική, κατέληξαν με τον Πάνθηρα του Ηνωμένου Βασιλείου να διασπάται στην κατεύθυνση του μαύρου εθνικισμού – όχι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε μεγάλη επιτυχία!
Από την άλλη πλευρά, το ιρλανδικό τμήμα της CWI έχει τουλάχιστον κάποιες πιο πρόσφατες επιτυχίες για να καυχηθεί. Έχει τρεις βουλευτές και διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην εκστρατεία ενάντια στις αυξήσεις στις τιμές του νερού και πιο πρόσφατα στα δημοψηφίσματα για τις αμβλώσεις και το γάμο ομοφυλοφίλων. Τα μέλη του ιρλανδικού τμήματος πρέπει να αναρωτιούνται για το κύρος του Ταφ, που τους κάνει κήρυγμα.
Για όσους από εμάς γνωρίζουν καλά το ιστορικό του Πήτερ Ταφ και των συνεργατών του και τη μέθοδο οικοδόμησης της οργάνωσης, αυτή η κρίση δεν αποτελεί σοκ. Η μόνη έκπληξη είναι ότι δεν ήρθε πολύ νωρίτερα.
Η μέθοδος του Ταφ ήταν αυτή της αναζήτησης γρήγορων, εύκολων αποτελεσμάτων, η αναζήτηση του τρόπου να «κόψει δρόμο». Αυτό συνέβη το 1991-92, και ο Τεντ Γκραντ το περιέγραψε ως «κόψιμο δρόμου προς τον γκρεμό». Ξέχασε πριν από πολύ καιρό ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο για την υπομονετική οικοδόμηση, με σχολαστική προσοχή στη θεωρητική εκπαίδευση των στελεχών. Χωρίς να εδραιώσουμε μια στέρεη βάση στελεχών, δεν υπάρχει το πλαίσιο, γύρω από το οποίο μπορεί να οικοδομηθεί μια πολύ μεγαλύτερη και με μεγαλύτερη επιρροή τάση. Το «κόψιμο δρόμου» μπορεί να δώσει ταχύτερα αποτελέσματα βραχυπρόθεσμα, αλλά είναι σαν να χτίζει κανείς στην άμμο. Μόλις οι άνεμοι της ταξικής πάλης φυσήξουν πάνω σε ένα τέτοιο οικοδόμημα, αρχίζει να σπάει και τελικά καταρρέει. Αυτό συμβαίνει τώρα στη CWI.
Οι προειδοποιήσεις του Τεντ Γκραντ
Ο Τεντ Γκραντ, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων το 1991, εξήγησε στην ηγεσία του Militant ότι, αν και είχαν μεγάλα γραφεία, μεγάλο τυπογραφείο και ένα μεγάλο μηχανισμό στα χέρια τους, με τις μεθόδους και τις ιδέες τους, όλα αυτά θα «μετατραπούν σε σκόνη». Πριν από πολύ καιρό, τα μεγάλα γραφεία χάθηκαν, όπως και το τυπογραφείο και ο μηχανισμός που είχε χτιστεί με κόπο. Τώρα βλέπουμε την τελική πράξη σ’ αυτό που είχε προβλέψει ο Τεντ Γκραντ.
Ένα ενδιαφέρον σημείο που προκύπτει από το υλικό στο ιρλανδικό τμήμα, που δημοσιεύθηκε στο εσωτερικό δελτίο της CWI, είναι η ιδέα της «προσέγγισης των μαζών». Αυτό δείχνει ότι έχασαν κάθε αίσθηση του μέτρου. Ο Τεντ Γκραντ πάντα επέμενε ότι οι επαναστάτες πρέπει να έχουν μια αίσθηση του μέτρου. Αν χαθεί αυτό, τότε αρχίζεις να βυθίζεσαι στο βούρκο του ρεφορμισμού και του σεχταρισμού, ή σε ένα συνδυασμό και των δύο. Χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στη δράση και την εκπαίδευση. Αν χάσεις αυτή την ισορροπία, αρχίζεις να απομακρύνεσαι από τις μαρξιστικές θέσεις.
Ας επαναλάβουμε εδώ, εν συντομία, την ιστορία αυτής της τάσης. Ο ιδρυτής της Τάσης του Militant, από την οποία αναδύθηκε η CWI, ήταν ο σύντροφος Τεντ Γκραντ, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια της θεωρίας, τις αρχές, τις πολιτικές και τις τακτικές που έκαναν την Τάση του Militant την πιο επιτυχημένη τροτσκιστική οργάνωση στον κόσμο από την εποχή της Ρωσικής Αριστερής Αντιπολίτευσης.
Υπό την πολιτική ηγεσία του Τεντ Γκραντ, η Τάση του Militant αναγνωριζόταν ως ένα σημαντικό ρεύμα στο εργατικό κίνημα. Είχε αποκαταστήσει το καθαρό λάβαρο του Τρότσκι, που είχε συρθεί στη λάσπη από τις μυριάδες των σεχτών, που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούσαν τις ιδέες του. Αναγνωριζόταν από τους εργαζομένους και τους νέους σε όλο τον κόσμο για τις ιδέες, τις καθαρές δημοκρατικές παραδόσεις του και το σαφή προσανατολισμό του προς τις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης.
Η Τάση του Militant έγινε σοβαρή δύναμη στο βρετανικό εργατικό κίνημα, με χιλιάδες υποστηρικτές, μεγάλα γραφεία στο Λονδίνο, έναν μεγάλο αριθμό επαγγελματιών επαναστατών, τρία μέλη στο Κοινοβούλιο στο Γουέστμινστερ, δεκάδες δημοτικούς συμβούλους και μια βάση στα βρετανικά συνδικάτα. Ηγήθηκε του Δημοτικού Συμβουλίου του Λίβερπουλ και έχτισε ένα ισχυρό όνομα, ως αποτέλεσμα της επιτυχημένης εκστρατείας μας εναντίον του Poll Tax, η οποία έριξε την κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Δυστυχώς, μια γραφειοκρατική κλίκα, με επικεφαλής τον Πήτερ Ταφ, αναδύθηκε μέσα στην Τάση σε μία περίοδο αρκετών ετών. Αυτό έγινε δυνατό μέσω της σταδιακής υποβάθμισης της πολιτικής εκπαίδευσης και της προώθησης του ακτιβισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, ένα στρώμα εκπαιδευμένων στελεχών αντικαταστάθηκε με ένα νέο στρώμα, που δεν έλαβε ούτε τη βασική μαρξιστική εκπαίδευση, για την οποία το Militant ήταν φημισμένο στο παρελθόν. Στη θέση της κατανόησης των προοπτικών και της ανάγκης να οικοδομηθεί το πλαίσιο μιας μελλοντικής μαζικής τάσης, δηλαδή ένας πυρήνας εκπαιδευμένων μαρξιστικών στελεχών, μπήκε η πολιτική των τεχνασμάτων, της υπερβολής και των υποσχέσεων γρήγορων και εύκολων αποτελεσμάτων.
Τελικά, αυτό οδήγησε στην αναζήτηση εύκολων δρόμων, οι οποίες ώθησαν την Τάση σε μια εξαιρετικά αριστερίστικη και σεχταριστική κατεύθυνση, σπάζοντας όλες τις παραδόσεις και τις μεθόδους που είχαν οδηγήσει στις εκπληκτικές επιτυχίες της προηγούμενης περιόδου. Οι Ταφ και σία δεν καταλάβαιναν ότι οι επιτυχίες στο κοινοβουλευτικό μέτωπο, στο Λίβερπουλ, στο Εργατικό Κόμμα και τα συνδικάτα χτίστηκαν μέσα από μια μακρά επίπονη περίοδο εκπαίδευσης μαρξιστικών στελεχών.
Ο Τεντ Γκραντ μαζί με τον Άλαν Γουντς, τον Ρομπ Σιούελ και άλλους συντρόφους αποπειράθηκαν να αντισταθούν σ’ αυτό τον τυχοδιωκτισμό, αλλά συνάντησαν γραφειοκρατικές μεθόδους και ατόφιο χουλιγκανισμό, πράγματα εντελώς ξένα προς τις δικές μας δημοκρατικές παραδόσεις. Η αντιπολίτευση, τόσο μέσα στο Militant στη Βρετανία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, διαγράφτηκε με τον πιο αυθαίρετο τρόπο στις αρχές του 1992. Όπως το έθεσε ο Ταφ, η αντιπολίτευση «έθεσε εαυτόν εκτός οργάνωσης».
Αυτό σηματοδοτούσε ένα αποφασιστικό σπάσιμο από τις γνήσιες παραδόσεις του τροτσκισμού και οδήγησε στην πλήρη καταστροφή όλων όσων είχαμε επιτύχει σε μια περίοδο 40 χρόνων υπομονετικής επαναστατικής δουλειάς. Υπό την ηγεσία του Πήτερ Ταφ, οι νίκες που είχαμε πετύχει μέσα στο εργατικό κίνημα σταδιακά χάθηκαν.
Εγκατάλειψη της θεωρίας
Σταδιακά, η μαρξιστική θεωρία αντικαταστάθηκε από αγκιτάτσια και ακτιβισμό άνευ περιεχομένου. Αυτό είχε αρχίσει ήδη πριν από τη διάσπαση του 1991-92, αλλά επιταχύνθηκε μετά. Ούτε ένα έργο μαρξιστικής θεωρίας, που να αξίζει το χαρακτηρισμό αυτό, δε δημοσιεύθηκε απ’ αυτή την τάση σε 30 σχεδόν χρόνια. Στην πραγματικότητα, την περίοδο της διάσπασης, ο Ταφ, αντανακλώντας τη δική του αδυναμία σε θέματα μαρξιστικής θεωρίας, αναφερόταν σαρκαστικά στον Τεντ Γκραντ και τον Άλαν Γουντς ως «απλούς θεωρητικούς». Ήταν ο Λένιν που τόνισε το σημείο ότι «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα», αλλά αυτό ξεχάστηκε από τον Ταφ.
Έτσι, το πολιτικό επίπεδο των στελεχών άρχισε να πέφτει. Αυτό ταίριαζε στην ηγετική κλίκα πολύ καλά, από τη στιγμή που τα εκπαιδευμένα στελέχη είναι ικανά να κάνουν κριτική στην ηγεσία και να διορθώσουν τα λάθη της. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που ήθελαν οι Ταφ και σία.
Καθώς το θεωρητικό επίπεδο έπεφτε όλο και περισσότερο, η στροφή προς τα δεξιά στις μαζικές οργανώσεις στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και του 1990 και η πολιτική επίθεση, που ξεκίνησε η αστική τάξη μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, βρήκαν ένα στρώμα των τότε μελών, που δεν ήταν εξοπλισμένο να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση, με την οποία ήταν αντιμέτωπη η Τάση.
Για να κρατήσει την οργάνωση ενωμένη υπό αυτές τις συνθήκες, αντί να δώσει έμφαση στην ανάγκη να αυξηθεί το πολιτικό επίπεδο, ο Ταφ προώθησε μια νέα ατζέντα εγκατάλειψης του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία, εξηγώντας ότι είχε αποτελέσει εμπόδιο στην ανάπτυξη της Τάσης. Ανέπτυξε την ιδέα ότι, μόνο με την αποχώρηση από το Εργατικό Κόμμα, θα γνώριζαν μία αλματώδη ανάπτυξη, με δεκάδες χιλιάδες νέα μέλη.
Μόλις άρχισαν να βαδίζουν σ’ αυτό το δρόμο, ο Ταφ και οι υποστηρικτές του ξεκίνησαν την πορεία τους προς τον τυχοδιωκτισμό και το σεχταρισμό. Αυτό, φυσικά, δεν έδωσε τα επιθυμητά αποτελέσματα, και η οργάνωση του Ταφ εξακολούθησε να αιμορραγεί, χάνοντας χιλιάδες μέλη. Ολόκληρες περιοχές έσπασαν από την οργάνωση, όπως η Σκωτία και το Λίβερπουλ (οι δύο περιοχές για τις οποίες ήταν υπεύθυνος ο Ταφ). Ωστόσο, αντί να επανεκτιμήσουν με ειλικρίνεια την κατάσταση, συνέχισαν το σεχταριστικό δρόμο τους. Και όσο πιο πολύ αποτύγχαναν, τόσο πιο πολύ ενισχυόταν ο σεχταρισμός. Αυτό είναι το τίμημα που πλήρωσαν για την εγκατάλειψη της βασικής μαρξιστικής εκπαίδευσης, της θεωρίας! Αυτό εξηγεί γιατί σήμερα είναι εντελώς ανίκανοι να κατανοήσουν τι συνέβη στο Εργατικό Κόμμα, διότι, για να το πράξουν, θα απαιτούταν να παραδεχτούν ότι έκαναν ένα μεγάλο λάθος πίσω στο 1991, κάτι που ο Ταφ είναι ανίκανος να κάνει, καθώς θα το έβλεπε σαν πλήγμα προς το κύρος του.
Έτσι, χωρίς να έχει μάθει τίποτα από τα λάθη της, η ηγεσία εξακολουθούσε να ψάχνει για σύντομους δρόμους. Ένας απ’ αυτούς ήταν η εμμονή της με την εκλογική πολιτική, η οποία εκφράστηκε με τη δημιουργία του TUSC (το εκλογικό μέτωπο, που δημιουργήθηκε από τη CWI στη Βρετανία με την υποστήριξη ορισμένων συνδικαλιστικών και άλλων δυνάμεων). Ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια να εκλεγούν – τουλάχιστον στα τοπικά συμβούλια – και να χρησιμοποιήσουν αυτές τις θέσεις, για να οικοδομήσουν την οργάνωση από πάνω προς τα κάτω, αλλά χωρίς τα στρατεύματα στο έδαφος με τη μορφή επαρκώς εκπαιδευμένων στελεχών. Αντί να χτίσουν πάνω σ’ αυτά που είχαν κληρονομήσει από το παρελθόν, άρχισαν να χάνουν τις θέσεις τους – δείτε το Κόβεντρι, όπου, αν και είχαν χάσει τον βουλευτή, είχαν κάποτε τρεις συμβούλους, τώρα όμως δεν έχουν κανέναν.
Με τέτοιες εξελίξεις, η φυσική κλίση του Ταφ να απαιτεί σεβασμό θα γινόταν ακόμα πιο έντονη. Το εσωτερικό καθεστώς προοριζόταν να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Το κύρος της ηγεσίας
Ο Τεντ Γκραντ σημείωνε ότι το μόνο κύρος, που μια γνήσια επαναστατική ηγεσία μπορεί να αξιώνει, είναι το πολιτικό και ηθικό κύρος. Μια ηγεσία, που έχει επαρκές πολιτικό επίπεδο, δε φοβάται την κριτική και μπορεί να απαντά σε κάθε διαφωνία με την υπεροχή της θεωρητικής της κατανόησης. Μια ειλικρινής ηγεσία δεν έχει κανένα φόβο να παραδεχθεί τα λάθη της, εξηγώντας γιατί συνέβησαν και διορθώνοντάς τα. Αν, ωστόσο, δεν παραδεχθεί και δε διορθώσει αυτά τα λάθη, τότε είναι καταδικασμένη να κάνει περισσότερα λάθη και να συγκαλύψει τα προηγούμενα λάθη με ακόμα μεγαλύτερα.
Αυτό ακριβώς συνέβη στην ηγεσία της CWI υπό την ηγεσία του Ταφ. Έκανε μεγάλο λάθος να εγκαταλείψει την προοπτική του Εργατικού Κόμματος και δεν είχε την ειλικρίνεια και το θάρρος να το παραδεχτεί. Αυτό, αντί να ενισχύσει το κύρος της, το μείωσε, ειδικά μετά τη νίκη του Κόρμπιν και την άνοδο της αριστεράς του Εργατικού Κόμματος τα τελευταία χρόνια. Μια ηγεσία, που στερείται του αναγκαίου θεωρητικού βάρους, θα καταφεύγει πάντα σε οργανωτικά και διοικητικά μέτρα για να σιωπήσει την αντιπολίτευση. Αυτή είναι μια τέλεια συνταγή για κρίσεις και διασπάσεις.
Για πάνω από 25 χρόνια, η κλίκα του Ταφ κατάφερε να συντηρήσει τον εαυτό της με γραφειοκρατικές μεθόδους, διαγραφές, μανούβρες και διασπάσεις. Αλλά αυτές οι μέθοδοι αναπόφευκτα οδηγούν στη διάλυση μιας επαναστατικής οργάνωσης. Τώρα, τελικά, οι ίδιες οι μέθοδοί τους τούς παγίδευσαν.
Τα θέματα που αναφέρονται παραπάνω ως η άμεση αιτία της σύγκρουσης στο πλαίσιο της CWI δεν πέφτουν σαν κεραυνός εν αιθρία. Πρέπει να αναπτύσσονταν εδώ και αρκετό καιρό, αλλά μόνο τώρα εμφανίστηκαν ξεκάθαρα. Ο Ταφ κατηγορεί τους αντιπάλους του για τις ίδιες μεθόδους και πολιτικές αδυναμίες που έχει καλλιεργήσει και για τις οποίες είναι υπεύθυνος και οι οποίες τώρα γίνονται πιο ορατές, ακόμη και στην περίπτωση της Ιρλανδίας, η οποία κάποτε χαιρετιζόταν ως υπόδειγμα τμήματος από τον ίδιο τον Ταφ. Μεγάλο μέρος της λίστας των επικρίσεων του Πωλ Μέρφι για το ιρλανδικό τμήμα είναι πολύ οικείο, καθώς αυτό που περιγράφει ήταν ήδη παρόν τα τελευταία χρόνια πριν από τη διάσπαση του 1991-92, στο κίνημα γύρω από τον Poll Tax, για παράδειγμα.
Το κίνημα ενάντια στον Poll Tax ήταν μια τεράστια επιτυχία, αλλά, όπως ανέφερε συχνά ο Tεντ Γκραντ, οι επιτυχίες μερικές φορές μπορεί να είναι πιο επικίνδυνες από τις αποτυχίες. Το κίνημα κατά του Poll Tax ήταν ένα μαζικό κίνημα, και ακόμη και οι σχετικά μεγάλες δυνάμεις που είχε το Militant ήταν ακόμα πολύ μικρές, για να ανταπεξέλθουν στην εμβέλεια αυτού του κινήματος. Στην πορεία, η πολιτική εκπαίδευση πετάχτηκε από το παράθυρο, και ολόκληρη η οργάνωση επικεντρώθηκε αποκλειστικά στο κίνημα. Το πολιτικό επίπεδο των πυρήνων μειώθηκε, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε συμπληρωματικές συναντήσεις για την εκστρατεία ενάντια στον Poll Tax. Η προσοχή στις στρατολογίες, την εκπαίδευση και το χτίσιμο σε υγιείς βάσεις εγκαταλείφθηκαν. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μία ασθενέστερη οργάνωση, όχι ισχυρότερη. Έτσι, η πηγή των προβλημάτων στο ιρλανδικό τμήμα της CWI βρίσκεται στη λανθασμένη μέθοδο χτισίματος του Ταφ, την οποία ανέπτυξε πολλά χρόνια πριν.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η παρούσα κρίση στη CWI είναι αποτέλεσμα, από τη μια πλευρά, μιας κακής πολιτικής γραμμής και, από την άλλη, γραφειοκρατικών, ζηνοβιεφικών μεθόδων. Η εμπειρία μας έδειξε ότι ο Ταφ δεν μπορεί να αντέξει την κριτική οποιουδήποτε είδους και, αν βρεθεί σε μια μειοψηφία, δε θα διστάσει να εκφοβίσει κάθε σύντροφο που διαφωνεί μαζί του, και δε θα υποχωρήσει ακόμη και μπροστά στην προοπτική της διάσπασης της οργάνωσης. Αυτή είναι η φύση του γραφειοκρατικού σεχταρισμού. Αυτό έχει οδηγήσει τη CWI να είναι όχι κάτι παραπάνω από μια σέχτα.
Ο σεχταρισμός και η πολιτική του πρεστίζ
Η ανάδειξη του Τζέρεμι Κόρμπιν ως ηγέτη του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος έχει δημιουργήσει μια θεμελιώδη αλλαγή, όχι μόνο στο Εργατικό Κόμμα, αλλά σε ολόκληρη τη βρετανική πολιτική. Αυτό είναι προφανές σε οποιονδήποτε με μια στοιχειώδη κατανόηση της πολιτικής κατάστασης στη Βρετανία. Αλλά αυτό είναι ένα κλειστό βιβλίο για τον Πήτερ Ταφ και την κλίκα του. Το αίτημά τους να γίνουν δεκτοί στο Εργατικό Κόμμα ήταν ένα κόλπο. Όταν ο Ταφ ανέφερε στην Εθνική Επιτροπή ότι το αίτημά τους απορρίφθηκε, όλοι έσκασαν στα γέλια. «Δόξα τω Θεώ», είπε ο Ταφ, «ανησυχούσα ότι θα μας δέχονταν».
Η πολιτική του πρεστίζ διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σ’ όλα αυτά. Ο Ταφ δήλωσε ότι το Εργατικό Κόμμα είχε γίνει καπιταλιστικό κόμμα και δεν είναι πλέον εργατικό κόμμα. Για να επαναπροσανατολιζόταν στο Εργατικό Κόμμα, θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι η προοπτική στην οποία βασίστηκε ο ίδιος για περισσότερα από 25 χρόνια, και η οποία ήταν ένα από τα κύρια ζητήματα της διάσπασης του 1992, ήταν λανθασμένη.
Έτσι, σε μια περίοδο, που μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχουν ενταχθεί στο Εργατικό Κόμμα, αυτή η χρεοκοπημένη σέχτα έχει γίνει απολύτως ασήμαντη, και επιπλέον κατεβάζει υποψήφιους ενάντια στους Εργατικούς, αντί να συμμετάσχει στην αποφασιστική μάχη εντός του Εργατικού Κόμματος, Τον Νοέμβρη, η Διευθύνουσα Επιτροπή του TUSC αποφάσισε ότι δε θα κατεβάσει πλέον υποψήφιους στις εκλογές. Σ’ αυτή την απόφαση, αποφασιστικό ρόλο έπαιξε το συνδικάτο RMT (σ.τ.ε: Ένωση Σιδηροδρομικών Ναυτικών και Συγκοινωνιακών Εργατών). Παρ’ όλα αυτά, η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος εξακολουθούσε να επιμένει στη σεχταριστική της γραμμή και ανακοίνωσε ότι θα κατεβάσει υποψήφιους εναντίον του Εργατικού Κόμματος στις προσεχείς τοπικές εκλογές του Μαΐου, ενώ ταυτόχρονα θα απαιτούσε την επανένταξη στο Εργατικό Κόμμα!
Είναι γνωστό ότι πολλοί σύντροφοι έχουν εγκαταλείψει το Σοσιαλιστικό Κόμμα και εντάχθηκαν στο Εργατικό Κόμμα. Κατανοούν κάτι που είναι αυταπόδεικτο: στην παρούσα φάση στη Βρετανία, το μέρος που οι μαρξιστές οφείλουν να δουλεύουν είναι η βάση του Εργατικού Κόμματος, όπου διεξάγεται μια σφοδρή μάχη ανάμεσα στους δεξιούς και στη βάση που παλεύει να πάρει τον έλεγχο. Ο Ταφ πεισματικά παραμένει απ’ έξω και εναντιώνεται στη σύνδεση συνδικάτων, όπως το RMT και το FBU (σ.τ.ε: Ένωση Πυροσβεστικών), με το Εργατικό Κόμμα. Αυτή είναι μια αντιδραστική θέση, που δεν έχει τίποτα κοινό με τις ιδέες και τις μεθόδους του Λένιν και του Τρότσκι.
Επιπλέον, αντί να μάχεται για μια σαφή, μαρξιστική θέση, η CWI έχει παρασυρθεί σε μια οπορτουνιστική κατεύθυνση, συνθηκολογώντας σε μικροαστικές πιέσεις («νερώνοντας» το εκλογικό της πρόγραμμα, υποστηρίζοντας υποψήφιους του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ κ.λπ.), διατηρώντας ταυτόχρονα μια σεχταριστική στάση.
Ο Ταφ κατηγορεί τους αντιπάλους του στην Ιρλανδία και αλλού για κάθε είδους ειδεχθή πολιτικά αμαρτήματα (λικβινταρισμό, τυχοδιωκτισμό, μαντελισμό κ.λπ.). Αλλά, αν υπάρχει οπορτουνισμός και λικβινταρισμός στις τάξεις της CWI, οι τάσεις αυτές δεν προέκυψαν εν μία νυκτί. Η ηγεσία είναι απόλυτα υπεύθυνη γι’ αυτό, με το κυνήγι εύκολων δρόμων, που αποτελεί τη βάση του τυχοδιωκτισμού. Αυτό ήταν ορατό σε όλους εδώ και αρκετό καιρό.
Στην πραγματικότητα, είναι λίγο τραβηγμένο για τον Ταφ να κατηγορεί το ιρλανδικό τμήμα για μαντελισμό, όταν στο ίδιο ντοκουμέντο παραδέχεται ότι μια συζήτηση για την Κίνα στο πλαίσιο της CWI οδήγησε «το IS, με πρωτοβουλία μου, να προτείνει ένα συμβιβασμό», κατά τον οποίο δύο διαφορετικές και αντιφατικές θέσεις επί του θέματος συγχωνεύτηκαν σε μία! Αυτός είναι καθαρός μαντελισμός και, στην πραγματικότητα, επαναλαμβάνεται σχεδόν η κατάσταση του 1964, όταν ο Τεντ Γκραντ προκάλεσε την ηγεσία της «Ενιαίας Γραμματείας» να υιοθετήσει μια σαφή θέση σχετικά με την ταξική φύση της Κίνας. Δε θα μπορούσαν, φυσικά, καθώς η ενότητα αυτής της οργάνωσης βασιζόταν σε ένα συμβιβασμό χωρίς αρχές μεταξύ δύο αντιφατικών θέσεων επί του θέματος (του SWP των ΗΠΑ και του Μαντέλ).
Αυτός ο συνδυασμός οπορτουνισμού και ακραίου σεχταρισμού έχει παράξει αποτελέσματα που είναι τώρα ξεκάθαρα σε όλους. Στην Ιρλανδία, οι σύντροφοι παλεύουν με το πρόβλημα της μαζικής δουλειάς και των δημόσιων θέσεων χωρίς την απαραίτητη βάση. Αυτό δεν μπορεί να επιλυθεί «στο πόδι». Αντίθετα, απαιτεί μια εκ βάθρων εξέταση της δουλειάς.
Είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν πολλά έντιμα μέλη της CWI διεθνώς, τα οποία εντάχθηκαν σ’ αυτή την οργάνωση για να παλέψουν για το σοσιαλισμό. Προσκαλούμε κάθε μέλος της CWI – και εκείνους που αποχώρησαν – να σκεφτούν προσεκτικά σχετικά με αυτό που συνέβη. Επίσης, σας προσκαλούμε να διαβάσετε τα ντοκουμέντα από τη διάσπαση το 1991-92, στην οποία η μειοψηφία, καθοδηγούμενη από τον Τεντ Γκραντ και τον Άλαν Γουντς, διαγράφτηκε γραφειοκρατικά από την κλίκα γύρω από τον Ταφ, και να συγκρίνετε τις μεθόδους που χρησιμοποιούνταν τότε με τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται τώρα.
Σύντροφοι! Οι αυθεντικές ιδέες, παραδόσεις και πολιτικές της Τάσης του Militant υπερασπίζονται συστηματικά μόνο από την IMT. Σας καλούμε να διαβάσετε τις ιδέες στην ιστοσελίδα μας www.marxist.com, να διαβάσετε το άρθρο του Ρομπ Σιούελ «Πώς χτίστηκε το Militant – και πώς καταστράφηκε», τη «Συνέντευξη του Τεντ Γκραντ για το Militant», την «Ιστορία του βρετανικού τροτσκισμού» του Τεντ Γκραντ και τη βιογραφία του, με τίτλο The Permanent Revolutionary, όπου θα βρείτε την εξήγησή μας για το τι συνέβη στο Militant. Αυτό θα δώσει μια ολοκληρωμένη απάντηση στις πλαστογραφίες, που διέδιδε για χρόνια η ηγεσία του Ταφ. Σας ζητάμε να διαβάσετε τις προειδοποιήσεις που κάναμε τότε και να τις συγκρίνετε με το τι συνέβη στην πράξη. Λάβετε υπόψη τη δική σας πείρα στη CWI και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Αν συμφωνείτε, σας καλούμε να ενταχθείτε στη μόνη γνήσια τροτσκιστική Διεθνή, την αληθινή κληρονόμο των καλύτερων παραδόσεων του Militant και του αγώνα του για μια νέα Διεθνή και να βοηθήσετε στο χτίσιμο των δυνάμεων του μαρξισμού με τις υγιείς μεθόδους του Τεντ Γκραντ.
Μάρτης 2019
