Ελληνικές εξελίξεις και προοπτικές – Μέρος ΣΤ’

Η σταθεροποίηση της εσωκομματικής κυριαρχίας της ηγεσίας του ΚΚΕ μετά από την ήττα της νεολαιίστικης εξέγερσης του «Δεκέμβρη» και από το πέρασμα χωρίς αμφισβήτηση των θέσεών της στο 18ο συνέδριο, αποδεικνύονται εύθραυστα. Η μικρή πτώση στις εκλογές και η μίνι-εσωκομματική «θύελλα» που την ακολούθησε, με ένα αντιπολιτευτικό κείμενο που όπως αναφέρθηκε στον αστικό Τύπο κυκλοφόρησε στις γραμμές του κόμματος, δημιούργησαν συνθήκες αμηχανίας στις κορυφές, που προσπαθήθηκε να ξεπεραστεί με μια ένταση της σεχταριστικής τακτικής στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία, με σκοπό να στραφεί η προσοχή της βάσης μακριά από την πολιτική της ηγεσίας.

Όμως αυτό που δεν λαμβάνει υπόψη της η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι ότι το ηθικό της βάσης δεν είναι πια το ίδιο. Μετά την εκλογική άνοδο του 2007 οι αγωνιστές του κόμματος εμπιστεύτηκαν την ηγεσία, δείχνοντας ανοχή στην τακτική κλιμάκωσης της σεχταριστικής της γραμμής σε όλους τους χώρους και την πολιτική πλήρους αναστήλωσης του σταλινισμού. Τώρα όμως, μετά από την εκλογική πτώση και την αύξηση της απομόνωσης που έφερε για το κόμμα η κλιμάκωση της σεχταριστικής γραμμής και η «ολική σταλινοποίηση» του 18ου συνεδρίου, τα καλύτερα στοιχεία της βάσης και των στελεχών αρχίζουν να προβληματίζονται σοβαρά για τις προοπτικές του κόμματος κάτω από την παρούσα πολιτική.

Αναπόφευκτα, όσο ο σεχταρισμός και οι σταλινικές συνταγές θα αποδυναμώνουν παραπέρα το κόμμα, τα ερωτήματα θα γίνονται πιο πιεστικά και θα τείνουν να πάρουν χαρακτηριστικά αντιπολίτευσης. Πάνω από όλα, η ίδια η πίεση της εργατικής τάξης και της νεολαίας για ενωτικούς αγώνες μπροστά στην κλιμακούμενη επίθεση του κεφαλαίου, θα δημιουργήσει ακόμα πιο ασφυκτικές εσωκομματικές πιέσεις στην ηγεσία, που θα αναγκαστεί να κάνει «ζιγκ- ζαγκ» για να παρακολουθήσει την πραγματική κίνηση και διάθεση της τάξης.

Μια ενδεχόμενη επιμονή της στην διασπαστική γραμμή στο εργατική κίνημα και τη νεολαία, μέσα από τον εξόφθαλμα επιζήμιο χαρακτήρα της, θα φέρει πιο κοντά το ενδεχόμενο ανάπτυξης μιας οργανωμένης εσωκομματικής αντιπολίτευσης για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια και την απειλή μιας σοβαρής διάσπασης, με ισχυρή βάση στη νεολαία. Όμως από την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος, η ηγεσία του ΚΚΕ να εγκαταλείψει την «τριτοπεριοδική» τακτική και να στραφεί απότομα σε μια πολιτική επιδίωξης κάποιων πολιτικών συμμαχιών, φορτώνοντας μέσα από την αλλαγή προσώπων στη Γραμματεία και το Πολιτικό Γραφείο (ΠΓ), την αποτυχία της προηγούμενης γραμμής στη σημερινή Γραμματέα και σε συγκεκριμένα πρόσωπα του σημερινού Π.Γ.

Σε κάθε περίπτωση, τα περιθώρια έχουν πλέον στενέψει για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και την πολιτική της και βρισκόμαστε στην παραμονή σοβαρών διεργασιών για το κόμμα.

Η κατάσταση στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει μια όξυνση των αντιθέσεων σε όλα τα επίπεδα. Η δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ, παρεμποδίζει μεθοδικά κάθε βήμα του κόμματος προς τ’ αριστερά και μεθοδεύει μια διάσπαση για να αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο την παραδοσιακή Αριστερά, ωφελώντας στην πράξη, παρά τις προθέσεις ή τις διακηρύξεις της, την αστική τάξη και τη δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Απέναντι στις προκλήσεις τις δεξιάς πτέρυγας η ηγεσία της αριστερής πλειοψηφίας του κόμματος, είναι πλέον διασπασμένη σε τρία αντιμαχόμενα μπλοκ.

Στη συνείδηση της αριστερής βάσης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, η μετατροπή του τελευταίου σε ένα ενιαίο κόμμα με τάσεις, εκφράζει με έναν οργανωτικό τρόπο το αίτημα για έναν πιο αριστερό και μαχητικό κόμμα, που δυστυχώς, δεν θέλει με έναν σαφή  τρόπο να το εκφράσει καμία ομάδα στην  ηγεσία. Αυτό εξηγεί την μανιασμένη αντίδραση της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κύρια τάση για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζει να είναι προς τ’ αριστερά, ιδιαίτερα κάτω από την πίεση της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας και της εισροής πολλών νεολαίων στις γραμμές τους από τους αγώνες της νέας περιόδου. Η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα κάτω από την πίεση των αγώνων, θα τείνει να υιοθετήσει πιο αριστερές θέσεις και να πάρει αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Σε αυτές τις συνθήκες, η παραμονή της δεξιάς πτέρυγας μέσα στον ΣΥΝ θα γίνει αδύνατη. Ήδη μετά από την υπονομευτική τακτική της στις Ευρωεκλογές και την άρνησή της να παραλάβει κάρτες μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, η δεξιά πτέρυγα είναι «ντε φάκτο» διασπασμένη στη συνείδηση των αριστερών αγωνιστών του ΣΥΝ.

Όσο προχωράμε προς ένα νέο συνέδριο του ΣΥΝ, τα περιθώρια για ελιγμούς της δεξιάς πτέρυγας θα περιορίζονται, καθώς μέσα από την ενεργή συμμετοχή της στις εσωκομματικές διαδικασίες, η αριστερή βάση θα ζητά την τιμωρία της δεξιάς και το αριστερό, δημοκρατικό προχώρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΝ είμαστε στα «πρόθυρα» ενός πιο αριστερού  κόμματος, χωρίς τη δεξιά πτέρυγα, με περισσότερα και πιο φρέσκα στρώματα νεολαίας στις γραμμές του, ανοικτά στις ιδέες του μαρξισμού.