Η συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου σημαδεύτηκε από δύο κυρίαρχα στοιχεία. Από τη μια πλευρά παρακολουθήσαμε την εκδήλωση μιας αυθόρμητης, μαζικής διάθεσης της νεολαίας να τιμήσει τη μνήμη του δολοφονημένου μαθητή, να διαμαρτυρηθεί για την κρατική καταστολή που γεννάει εγκλήματα όπως το περσινό, να βγάλει συμπεράσματα από την εξέγερση του Δεκέμβρη και να συνδεθεί στη πράξη με το ριζοσπαστικό της μήνυμα. Από την άλλη πλευρά, είχαμε την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς και ιδεολογικούς υπηρέτες της μέσα από την κυβέρνηση, τη Δεξιά και τα ΜΜΕ, που δημιούργησαν ένα σκηνικό τρόμου και καταστολής ενάντια στην πρωτοπόρα νεολαία, αλλά και μεθοδικής κατάπνιξης και διαστρέβλωσης κάθε προοδευτικού, επαναστατικού στοιχείου του περσινού Δεκέμβρη.
Η ελληνική Αστυνομία, παρά τον επικοινωνιακό «ορυμαγδό» με τον οποίο η άρχουσα τάξη προσπάθησε να καλύψει τις πράξεις της, έδωσε ένα ρεσιτάλ καταπίεσης και καταστολής. Από το πρωί του Σαββάτου οι αστυνομικοί προχώρησαν συνολικά σε 858 προσαγωγές και 177 συλλήψεις σε όλη τη χώρα. Η «νέα εποχή Χρυσοχοΐδη» στην κρατική καταστολή, όλα δείχνουν ότι αποτελεί την φυσική συνέχεια και κλιμάκωση της εποχής Πολύδωρα και Παυλόπουλου. Το γεγονός και μόνο, ότι ο υπουργός δέχθηκε βροχηδόν τα συγχαρητήρια του συνόλου του αντιδραστικού πολιτικού κόσμου (βλέπε επιστολή Ψωμιάδη http://www.tvxs.gr/v27883) και του παραδοσιακού Δεξιού Τύπου (π.χ σημερινό πρωτοσέλιδο «Απογευματινής»), αποτελεί αδιάσειστη επιβεβαίωση αυτής της διαπίστωσης.
Άλλωστε οι αντιδραστικοί νεωτερισμοί της «εποχής Χρυσοχοΐδη» που προκάλεσαν δικαιολογημένα τον ενθουσιασμό της άρχουσας τάξης, είναι πάρα πολλοί. Για πρώτη φορά έγιναν τόσες αναίτιες και βάναυσες παραβιάσεις του ασύλου σε μια σειρά χώρους που στεγάζουν πολιτικές συλλογικότητες. Για πρώτη φορά έγιναν τόσες αναίτιες συλλήψεις. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, τόσοι πολλοί νεολαίοι προσήχθησαν βίαια σε αστυνομικά τμήματα και υπέστησαν ταλαιπωρία και εξευτελισμό χωρίς να έχουν κάνει τίποτα παράνομο. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν με δολοφονικό τρόπο οι μηχανές της αστυνομίας εναντίων διαδηλωτών. Για πρώτη φορά τα ΜΑΤ έκαναν τόσο προκλητική παρουσία, μόνιμα μπροστά και δίπλα στους διαδηλωτές, από το πρώτο λεπτό της συγκέντρωσης μέχρι το τέλος της διαδήλωσης.
Χέρι – χέρι με την κρατική καταστολή, βάδισε αυτό το διήμερο και η «μαύρη» προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ. Με την επίκληση των «ταξιαρχιών των αναρχικών που απειλούν την τάξη της χώρας», με την υστερική καλλιέργεια της «κουκουλοφορο-φοβίας» και μέσα από εκτρωματικές τηλεοπτικές εκπομπές, τα αστικά ΜΜΕ επιχείρησαν να στείλουν ένα σαφές μήνυμα στη νεολαία : όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί, να μην το κάνει γιατί κινδυνεύει! Το αποκορύφωμα ήταν οι χθεσινοβραδινές εκπομπές στα ιδιωτικά κανάλια, με τον αρχιερέα της αντιδραστικής δημοσιογραφίας Γ. Πρετεντέρη στο «MEGA» να υποδεικνύει με ιεροεξεταστικό ύφος σε μια αγωνίστρια μαθήτρια να ασχολείται μόνο με τα μαθήματά της «για να γίνει ανταγωνιστικότερη από τους νέους της Ινδίας και της Κίνας» και τον Αλέξη Παπαχελά στο ΣΚΑΙ, να προσπαθεί να αποδείξει ότι η περσινή εξέγερση τελικά ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού « των επαγγελματιών της τρομοκρατίας»…
Αυτό το διήμερο με τους δεκάδες κακοποιημένους διαδηλωτές και τους εκατοντάδες αναίτια συλληφθέντες και προσαχθέντες, θύμισε ξανά στους εργαζόμενους και τη νεολαία πόσο αντιδραστικό είναι το αστικό κράτος και ταυτόχρονα, αποκάλυψε ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της δήθεν «ήπιας», «σύγχρονης» και «μετριοπαθούς» κυβέρνησης της δεξιάς ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Με αυτή την έννοια, προσέφερε αγωνιστική εμπειρία και πολύτιμα συμπεράσματα σε χιλιάδες αγωνιστές.
Αναφορικά με το εσωτερικό του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, για άλλη μια φορά αναδείχθηκαν σημαντικά μαθήματα που πρέπει να αφομοιωθούν.
Η ηγεσία του ΚΚΕ ξεπερνώντας ακόμα και αυτή την απαράδεκτη στάση της στον περσινό Δεκέμβρη, επιδεικτικά δεν συμμετείχε στις αγωνιστικές εκδηλώσεις μνήμης και απέδειξε με αυτό τον τρόπο στην πράξη, ότι η πολιτική της οδηγεί στην αυξανόμενη απομόνωση του κόμματος και της ΚΝΕ από ένα μεγάλο τμήμα των νέων που σήμερα ριζοσπαστικοποιούνται μαζικά.
Η ηγεσία του ΣΥΝ και της Νεολαίας ΣΥΝ, αυτή τη φορά έκανε μια πολύ σοβαρή προσπάθεια περιφρούρησης της διαδήλωσης. Όμως αυτό δεν αρκεί. Η εμπειρία έχει δείξει ότι είναι πλέον επιτακτικό καθήκον ο πλήρης διαχωρισμός των κινητοποιήσεων που οργανώνουν οι δυνάμεις των μαζικών συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων από τις μορφές δράσης που επιλέγουν οι ομάδες εκείνων των αντι-εξουσιαστών και των αναρχικών που υιοθετούν την πρακτική της «τυφλής», εκτονωτικής βίας.
Οι ηγεσίες όλων των μαζικών οργανώσεων έχουν χρέος να κινηθούν στο εξής προς αυτή την κατεύθυνση, για να προστατέψουν την ίδια τη μαζικότητα του κινήματος και τα δικαιώματά του στην αγωνιστική έκφραση. Απαιτείται ο πλήρης διαχωρισμός «σημαιών» από τις ομάδες των αναρχικών και των αντι-εξουσιαστών που υιοθετούν την τυφλή, εκτονωτική βία. Δεν πρέπει να γίνεται καμία κοινή μορφή δράσης, καμία κοινή συγκέντρωση ή διαδήλωση με αυτές τις ομάδες, οι οποίες με τη στάση τους δίνουν άλλοθι στο κράτος να δημιουργεί κλίμα τρόμου και να αποτρέπει δεκάδες χιλιάδες νεολαίους και εργαζόμενους από την συμμετοχή τους στο πραγματικό κίνημα. Πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα : για κάθε έναν που βρήκε το κουράγιο να διαδηλώσει χθες και προχθές, υπάρχουν εκατοντάδες που αποτρέπονται να συμμετέχουν, γιατί απλά, δεν θέλουν να βαδίζουν πλάι – πλάι με όσους επιχειρούν να χρησιμοποιούν το πραγματικό κίνημα για να εκτονώσουν βίαια, συμβολικά, αδιέξοδα, ανούσια και επιζήμια την (αναμφίβολα δίκαιη) αντι-κρατική οργή τους.
Πρέπει να το τονίσουμε : οι αντι-εξουσιαστές και οι αναρχικοί έχουν ασφαλώς κάθε δικαίωμα να επιλέγουν όποια μορφή δράσης επιθυμούν. Κάθε συνειδητός αγωνιστής πρέπει να είναι έτοιμος να τους υπερασπίσει ενάντια στην άρχουσα βία του κράτους, αλλιώς δεν αξίζει να λέγεται τέτοιος. Όμως και το μαζικό κίνημα έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τις δικές του μορφές δράσης και να προστατεύει τον εαυτό τους από τις καταστροφικές συνέπειες των αδιέξοδων μορφών δράσης που υιοθετούν ορισμένοι αντι-εξουσιαστές και αναρχικοί.
Και για να προλάβουμε τους συντρόφους αναρχικούς και αντι-εξουσιαστές που θα μας χαρακτηρίσουν παθητικούς «ειρηνιστές», τους απαντάμε ότι οι μαρξιστές ασφαλώς και δεν είμαστε γενικά «ενάντια στη βία». Διαχωρίζουμε απόλυτα την ένοχη άρχουσα βία του αστικού κράτους, από την βία που στρέφεται εναντίον του. Όμως εμείς παλεύουμε για μορφές αγώνα μαζικές, οργανωμένες και καλά περιφρουρημένες από την κρατική καταστολή, έτοιμες αν χρειαστεί να υιοθετήσουν τη βία, όχι όμως σαν μέσο εκτόνωσης, αλλά μόνο για την αυτοάμυνα των αγωνιζόμενων μαζών και όχι με πρωταγωνιστές ανεξέλεγκτες, εξεγερμένες «ατομικότητες», αλλά τον δημοκρατικό, συλλογικό έλεγχο του ίδιου του μαζικού κινήματος της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που υποτάσσει όλες τις μορφές δράσης, βίαιες ή μη, στους δίκαιους, απελευθερωτικούς του σκοπούς.
Αθήνα, 8 Δεκεμβρίου 2009
Μαρξιστική Φωνή
