Σε συνθήκες πρωτόγνωρης επίθεσης ενάντια στα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους, τους νέους κυρίως, και τους συνταξιούχους και με προφανή διάθεση αναδιανομής παραγόμενου πλούτου στη χώρα, αρχές Ιουνίου γίνεται το έκτακτο συνέδριο του Συνασπισμού. Από τα κοινοβουλευτικά κόμματα αυτή την πολιτική εκτός από το ΠΑΣΟΚ που κυβερνά, στηρίζει εμφανώς -πώς θα γινόταν άλλωστε διαφορετικά- η δεξιά «πολυκατοικία» Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ.
Πρόκειται για μειώσεις μισθών, συντάξεων, αύξηση του χρόνου εργασίας για κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, μεγάλο μέρος της σύνταξης θα εξαρτάται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες με αποταμιευτικού χαρακτήρα καταθέσεις των εργαζομένων (εδώ πρέπει να θυμηθούμε πόσες κήρυξαν πτώχευση το προηγούμενο χρονικό διάστημα, άρα ο εργαζόμενος καλείται και να μαντέψει τις «αξιόπιστες» από αυτές) και βέβαια μεγάλο ποσοστό ανεργίας γενικά, αλλά όπως έχει φανεί η επίπτωση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη σε πληθυσμιακές ομάδες όπως νέοι, γυναίκες και μετανάστες.
Όμως, ακόμη και οικονομολόγοι με νεοφιλελεύθερες, υποστηρίζουν ότι μέτρα αυτής της κατεύθυνσης το μόνο που κάνουν είναι να επιφέρουν ύφεση, άρα μείωση του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) και ακολούθως αύξηση του ποσοστού του χρέους. Αν ρωτήσει κανείς, τότε γιατί αυτός ο μονόδρομος; Η μόνη λογική απάντηση είναι ότι οι δανειστές (Τράπεζες κυρίως αλλά και μεγαλοκεφαλαιούχοι, ενδιαφέρονται μόνο για την «ασφαλή» και κερδοφόρα τοποθέτηση των χρημάτων τους και την είσπραξη των τόκων).
Είναι φανερή η αυξημένη δυσκολία που έχει η Αριστερά σε αυτές τις συνθήκες. Πρέπει να έχει σωστή ανάλυση της κατάστασης, θέσεις που να δείχνουν πειστικό δρόμο εξόδου από την κρίση και κινηματική – μετωπική συγκέντρωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων δυνάμεων που θα αντισταθούν δυναμικά και οργανωμένα. Εδώ να αναφέρουμε μια επιπλέον δυσκολία των εργαζομένων σχετικά με την πλειοψηφική παράταξη της ΓΣΕΕ, η οποία μάλλον ως μαξιλάρι της κυβέρνησης πολιτεύεται.
Με βάση τα προηγούμενα και επειδή πιστεύω ότι το εργατικό κίνημα σε μια χώρα, ιδίως της Ευρώπης, πρέπει να έχει συμμάχους, θεωρώ βασική θέση του συνεδρίου εξόδου από την κρίση τη μετωπική συνεύρεση και κινητοποίηση των εργαζομένων των χωρών της Ερωπαϊκής Ένωσης. Σίγουρα πρέπει να κινηθούμε γρήγορα ξεκινώντας από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Στο εσωτερικό να είμαστε ενωτικοί, ο ΣΥΡΙΖΑ να στηριχτεί ακόμη περισσότερο, ώστε να γίνεται φανερή η διάθεση για συνένωση των ευρύτερων δυνατών στρωμάτων ενάντια στην άγρια καπιταλιστική επίθεση που δέχονται τα λαϊκά στρώματα.
Όσον αφορά το συνδικαλιστικό κίνημα συγκεκριμένα στον ιδιωτικό τομέα και επειδή πολλά έχουν ακουστεί για σωματεία που έχει εγγράψει η ΓΣΕΕ και άλλα που δεν δέχεται, διότι η κυβερνητική πλειοψηφούσα παράταξη προφανώς θεωρεί ότι θα αλλάξει ο συσχετισμός εις βάρος της, εκτός του ότι πρέπει να στηρίξουμε και να ενθαρρύνουμε τη δημιουργία σωματείων επισφαλώς εργαζομένων, ενοικιαζόμενων, εργαζομένων με ελλιπή δικαιώματα, να φροντίσουμε για την οριζόντια επικοινωνία τους.
Ειδικότερα στον οργανωτικό τομέα πρέπει να γίνονται σεβαστές οι συνεδριακές αποφάσεις και το Καταστατικό του κόμματος από όλους και να μην υπάρχει αυτονόμηση και προβολή στα ΜΜΕ θέσεων προσωπικών και τέτοιων που έρχονται σε αντίθεση με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Να επικαιροποιηθεί η θέση της ανανέωσης των στελεχικών θέσεων αλλά και των υποψηφιοτήτων σε ψηφοδέλτια εθνικών, ευρωπαϊκών και εκλογών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Να δώσουμε περισσότερη προσοχή στα πολιτιστικά (στήριξη – διοργάνωση εναλλακτικών κινήσεων αντιθετικών προς την κρατούσα άποψη εμπορευματοποιημένης και μη ποιοτικής διασκέδασης) και επίσης να ξαναρχίσουμε να ασχολούμαστε με τα σύγχρονα ρεύματα της ιδιεολογίας μας. Θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε το ίδρυμα «"Ν. ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ» περισσότερο ώστε να συμμετάσχουν πιο πολλοί σύντροφοι στις εκδηλώσεις που διοργανώνει αλλά και αφού εμπλουτιστούν τα στελέχη του, να διοργανώνονται ομιλίες ή ημερίδες θεματικές σε περιφερειακές Νομαρχιακές Επιτροπές ή μετά από κλήση και οργάνωση των Πολιτικών Κινήσεων της Αττικής.
Αλέκος Κρητικός – Γραμματέας Π.Κ. Ριζούπολης Λαμπρινής – 15/4/2010
