Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών στη Νέα Φιλαδέλφεια-Νέα Χαλκηδόνα ανέδειξαν στην πρώτη θέση την παράταξη «Πολιτών Πολιτεία», με 29,47% και 10 έδρες. Η βασική αιτία για την επικράτηση αυτής της παράταξης είναι τα πολιτικά πεπραγμένα της παρούσας δημοτικής διοίκησης, στα οποία θα αναφερθούμε αναλυτικά στη συνέχεια.
Η νικήτρια παράταξη αποτελεί ένα καθεστωτικό συνονθύλευμα παλιών και νέων τοπικών «παραγόντων», που στηρίζεται επίσημα από τη Ν.Δ και το ΚΙΝΑΛ και έχει επικεφαλής έναν πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, τον Γιάννη Βούρο, ο οποίος στη σύντομη κοινοβουλευτική θητεία του (Σεπτέμβριος 2009-Μάιος 2012) πρόλαβε να υπερψηφίσει δύο Μνημόνια.
Ο Γ. Βούρος και η παράταξή του διεξήγαγαν έναν προεκλογικό αγώνα που χαρακτηρίστηκε από άφθονη επίδειξη «ΑΕΚ-οφροσύνης», επιχειρώντας πίσω από αυτήν να κρύψουν: α) τη μνημονιακή, καθεστωτική πολιτική τους ταυτότητα, β) το ότι στην πραγματικότητα είναι εχθροί της ΑΕΚ, αφού είναι πολιτικοί εκφραστές των συμφερόντων μιας ιδιωτικής εταιρείας που εκμεταλλεύεται το όνομά του λαοφιλούς σωματείου με σκοπό το κέρδος, χτίζοντας και κατέχοντας ένα γήπεδο σε οικόπεδο που του ανήκει ώστε να το νοικιάζει στην ΠΑΕ και να το αξιοποιεί εμπορικά για τουλάχιστον 49 χρόνια.
Στον δεύτερο γύρο της Κυριακής, ο προαναφερθείς πολιτικός απολογητής (και συνδιαμορφωτής με την ψήφο του στη Βουλή) της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας στη χώρα, αλλά και της κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης της αγάπης χιλιάδων δημοτών για την ΑΕΚ, δεν έχει τον καλύτερο δυνατό πολιτικό αντίπαλο από τη σκοπιά των συμφερόντων και των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού και με βάση τα δεδομένα αυτών των εκλογών. Ο αντίπαλος του θα έπρεπε να είναι ο σύντροφος Νίκος Σερετάκης, ο υποψήφιος της μοναδικής μαζικής αντικαπιταλιστικής παράταξης στο Δήμο, την παράταξης του ΚΚΕ, «Λαϊκής Συσπείρωσης Ν.Φ– Ν.Χ» (Λ.Σ).
Η Επαναστατική Κίνηση Ν.Φ-Ν.Χ, το δημοτικό πολιτικό σχήμα της οργάνωσης «Κομμουνιστική Τάση» (ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης-www.marxismos.com), στήριξε μαχητικά και δραστήρια τη Λ.Σ στις εκλογές. Υποστήριξε δημόσια βασικές προγραμματικές θέσεις της Λ.Σ και ταυτόχρονα, διεξήγαγε πολιτική εκστρατεία για τη διάδοση του δικού της ολοκληρωμένου δημοτικού πολιτικού προγράμματος που διεκδικεί έναν Δήμο – κέντρο μαζικού ταξικού αγώνα και πολιτικής ανυπακοής ενάντια στην αστική κρατική εξουσία και το κεφάλαιο. Δυστυχώς όμως, παρά τη δραστήρια κινητοποίηση των μελών και των υποστηρικτών της Λ.Σ, το εκλογικό της αποτέλεσμα, δηλαδή το ποσοστό 7,99% (από 8,87% που είχε λάβει στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές) και οι 3 έδρες, δεν ήταν το επιθυμητό για τις ανάγκες των προλεταριακών κοινωνικών δυνάμεων που εκπροσωπεί. Για το αποτέλεσμα αυτό, οι κύριες αιτίες δεν είναι τοπικές. Συνδέονται με ορισμένα βασικά λάθη που υπάρχουν στην κεντρική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, τα οποία αναφέρονται αναλυτικά στη συνολική εκτίμηση για τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και των τοπικών εκλογών που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της Κομμουνιστικής Τάσης την επομένη των εκλογών.
Ο υποψήφιος που βρίσκεται απέναντι στον καθεστωτικό, αστό πολιτικό Γ. Βούρο στον β’ γύρο των εκλογών είναι ο υποστηριζόμενος από τον πολιτικά εκφυλισμένο – μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, επικεφαλής της παράταξης «Δύναμη Πολιτών» (Δ.Π) και νυν δήμαρχος, Άρης Βασιλόπουλος. Είναι γνωστό ότι στην Επαναστατική Κίνηση Ν.Φ-Ν.Χ συμμετέχουν ιδρυτικά μέλη της Δ.Π, τα οποία κατά τα 6 πρώτα κρίσιμα χρόνια της ύπαρξης αυτής της παράταξης έδωσαν μια συστηματική αλλά άνιση μάχη για να υιοθετήσει ένα αληθινά ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Απέναντί τους τα μέλη μας αυτά είχαν: α) τον εχθρικό γραφειοκρατικό κεντρικό κομματικό μηχανισμό του παλιού ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, β) τους τοπικούς «παράγοντες» που προσέγγισαν τη Δ.Π για τα δικά τους, ιδιοτελή συμφέροντα επιχειρώντας να επωφεληθούν από την αλματώδη αύξηση της επιρροής που εμφάνιζε τότε ο παλιός, αριστερός ΣΥΡΙΖΑ και γ) μια πολιτική συμμαχία του Αριστερού Ρεύματος και της οργάνωσης ΚΟΚΚΙΝΟ και μετέπειτα ΔΕΑ (η οποία μάλιστα διέθετε δυο επαγγελματικά πολιτικά στελέχη αποκλειστικά τοπικής απασχόλησης, ένα από τα οποία υπήρξε και ο νυν Δήμαρχος). Αυτή η πολιτική συμμαχία, λειτουργώντας καιροσκοπικά και σε πλήρη συμφωνία με τις ρεφορμιστικές κεντρικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τους Δήμους, κατάφερε, το τονίζουμε, χωρίς ποτέ να διεξαχθεί μία σε βάθος δημοκρατική συζήτηση με γραπτά κείμενα και θέσεις στο εσωτερικό της παράταξης όπως εμείς συστηματικά απαιτούσαμε, να κυριαρχήσει στη Δ.Π, επιβάλλοντάς της ένα «νερωμένο», γενικόλογο, ρεφορμιστικό δημοτικό πρόγραμμα το 2014, την ακαταλληλότητα και τον συντηρητικό χαρακτήρα του οποίου, επιχειρούσε να κρύψει πίσω από υπερτονισμένη σταθερή στάση εναντίωσης στα σχέδια του γηπέδου, κύρια όμως από μία μικροαστική, οικολογική και όχι από μια προλεταριακή, κομμουνιστική σκοπιά.
Πριν από 4 σχεδόν χρόνια, τα μέλη μας αποχώρησαν οριστικά από τη Δ.Π για πολιτικούς και μόνο λόγους, διαπιστώνοντας τον αναπότρεπτο αστικό εκφυλισμό της παράταξης. Κατήγγειλαν δημόσια στους απλούς ψηφοφόρους και υποστηρικτές της το σφιχτό εναγκαλισμό της ηγεσίας με την κυβέρνηση και την πλήρη μετατροπή της Δ.Π σε υπερασπιστή της μίζερης διαχείρισης της τοπικής κρατικής διοίκησης.
Η πορεία της δημοτικής διοίκησης και της Δ.Π στα χρόνια που ακολούθησαν, δυστυχώς, επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις μας. Έτσι: α) Ο εναγκαλισμός με την κυβέρνηση έγινε ακόμα πιο σφιχτός, με πλήρη απουσία οποιασδήποτε αριστερής – αντιμνημονιακής πολιτικής πρωτοβουλίας. β) Κλιμακώθηκε η αδιαμαρτύρητη αποδοχή και η απαρέγκλιτη εφαρμογή των μνημονιακών κανόνων άγριας λιτότητας και ασφυκτικού ελέγχου στην οικονομική διαχείριση και στα ταμειακά διαθέσιμα του Δήμου, που πρακτικά απαγορεύει την άσκηση ουσιαστικής κοινωνικής πολιτικής υπέρ των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. γ) Είχαμε τη «ντε φάκτο» ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών για τις οποίες οι δημότες πληρώνουν φόρους και δημοτικά τέλη, με δαπανηρή ανάθεση σε ιδιωτικά συμφέροντα της ανάπλασης των πλατειών. δ) Είχαμε την επιτυχημένη τελικά, ενεργή επιδίωξη απόκτησης του «χρίσματος» από τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ (παρά το φύλλο συκής του «ανεξάρτητου υποστηριζόμενου»). δ) Και ως έκφραση αυτού του δεξιόστροφου πολιτικού εκφυλισμού είχαμε το βύθισμα της παράταξης και της ομάδας των δημοτικών συμβούλων της σ’ έναν βούρκο προσωπικών επιθέσεων, αλληλοκατηγοριών και αντεγκλήσεων κυρίως πάνω σε «θέματα ηθικής τάξης», που συνοδεύτηκαν με την αποχώρηση της πλειονότητας των εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων και των παλιών ηγετικών της μελών, ορισμένα από τα οποία, για να βγάλουν από πάνω τους τις βαριές πολιτικές ευθύνες για την πορεία της Δ.Π, ενοχοποίησαν αποκλειστικά και για όλα, προσωπικά τον Άρη Βασιλόπουλο.
Η προεκλογική εκστρατεία που διεξήγαγε η Δ.Π ήταν μια αυθεντική αντανάκλαση του δεξιόστροφου πολιτικού της εκφυλισμού. Η λίστα των υποψηφίων της ανανεώθηκε με συντηρητικά, απολίτικα και ιδιοτελή στοιχεία. Στο δημόσιο λόγο της κυριάρχησαν οι κομπασμοί για τη διαχειριστική – τεχνοκρατική επάρκεια της δημοτικής διοίκησης, θυμίζοντας τις κλασσικές προσωποπαγείς αστικές-μικροαστικές παρατάξεις, χωρίς ίχνος αριστερών συνθημάτων, όπως επίσης και οι τοποθετήσεις από τη σκοπιά του «καλού της πόλης», μια πόλης όμως που την κατοικούν και αστοί και προλετάριοι, και εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές, και πρωτοπόροι κοινωνικοί αγωνιστές και ιδιοτελείς αντιδραστικοί. Με άλλα λόγια, μιας πόλης που η πραγματικότητα της ετερογενούς σύνθεσής της κάνει κάθε τοποθέτηση από τη σκοπιά του «συνολικού καλού της» απατηλή και όσους προβαίνουν σε αυτήν επαναλαμβανόμενα, απλούς δημαγωγούς.
Έτσι, η εκλογική ήττα της ΔΠ ήρθε αναμενόμενα και φυσιολογικά. Η παράταξη απέσπασε ποσοστό 22,97%, δηλαδή ένα ποσοστό χαμηλότερο από αυτό που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές στον Δήμο (25,96%), πήρε μόνο 7 από τις 33 έδρες, «καταφέρνοντας» να χάσει στον πρώτο γύρο από έναν «ουρανοκατέβατο» στην πολιτική ζωή της πόλης καθεστωτικό υποψήφιο, απέναντι μάλιστα στον οποίο, η μεγάλη πλειονότητα των Φιλαδελφειωτών και των Χαλκηδονιοτών του καθημερινού μόχθου ήταν εξαρχής (και δικαιολογημένα) εξαιρετικά καχύποπτη. Και ύστερα από αυτήν την αποτυχία, για την οποία ευθύνονται αποκλειστικά οι ίδιοι, η ηγεσία και τα διάφορα στελέχη της Δ.Π, είτε επιχειρούν να εμφανίσουν την ήττα σαν νίκη, είτε ρίχνουν τις ευθύνες στον ίδιο τον λαό που τάχα δεν κατάλαβε και δεν εκτίμησε το σπουδαίο τους έργο….
Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι λέει και τι κάνει τώρα η ηγεσία της Δ.Π, την ερχόμενη Κυριακή το δίλημμα για τους δημότες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι αντικειμενικά πολύ συγκεκριμένο και κρίσιμο. Στη μία πλευρά βρίσκεται ένας καθεστωτικός, αστός υποψήφιος, άμεσος εκπρόσωπος συγκεκριμένων καπιταλιστικών συμφερόντων, ο οποίος θέλει να εκλεγεί για να μπορούν εκείνα να κάνουν ανενόχλητα κουμάντο στα δημοτικά πράγματα. Στην άλλη πλευρά βρίσκεται ένας εντελώς ανεπαρκής από την σκοπιά των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων, πρώην αριστερός ρεφορμιστής (και νυν πλέον δεξιός ρεφορμιστής) υποψήφιος, ο οποίος όμως, λόγω της προοδευτικής εργατικής εκλογικής του βάσης, μπορεί να πιεστεί από τη μαζική δράση των εργαζόμενων δημοτών και να υποχρεωθεί να υιοθετήσει, ορισμένα, έστω και επιμέρους, προοδευτικά μέτρα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η πρόσφατη νίκη της καμπάνιας για ένα Δημοτικό Στέκι Νεολαίας που διεξήγαγε μέσα στη μαθητική νεολαία της πόλης η Επαναστατική Κίνηση Ν.Φ-Ν.Χ. Η συλλογική δράση των μαθητών στο πλαίσιο αυτή της καμπάνιας υποχρέωσε τη δημοτική διοίκηση Βασιλόπουλου να βρει άμεσα τον σχετικό χώρο και να υποστηρίξει τη ίδρυση του Στεκιού στο Δημοτικό Συμβούλιο. Τα περιθώρια για τέτοιες ή έστω και λιγότερο σημαντικές κατακτήσεις που συμβάλουν στην ανάταση του ηθικού των δημοτών του καθημερινού μόχθου και της πρωτοπόρας νεολαίας, με μια αυθεντικά καθεστωτική δημοτική διοίκηση όπως η πιθανή του Γιάννη Βούρου θα είναι, κατά κανόνα, πάρα πολύ στενότερα.
Επίσης – και αυτό ασφαλώς βαρύνει σημαντικά στη θέση μας για το δίλημμα του δεύτερου γύρου – θεωρούμε πολιτικά ανήθικο να μην αναγνωριστεί στον πρώην σύντροφο Άρη Βασιλόπουλο το γεγονός ότι προσπάθησε να αντισταθεί ειλικρινά στη παρατεταμένη εκστρατεία βίας και τρομοκρατίας που διεξήχθη από ομάδες χούλιγκαν τους οποίους εξαπέλυσε στην πόλη η εκμεταλλεύτρια της αγάπης των δημοτών για την ΑΕΚ, ιδιοκτήτρια εταιρεία του ανεγειρόμενου γηπέδου. Μια τρομοκρατική εκστρατεία που έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά 3 πρώτα χρόνια της θητείας του Άρη Βασιλόπουλου και έβαλε τον ίδιο, την οικογένεια και τους συνεργάτες του στο στόχαστρο καθημερινά, συνεπικουρούμενη από τη συστηματική διάδοση ψεμάτων και συκοφαντιών εναντίον του από τα «αθλητικά» (οπαδικά) και τα τοπικά ΜΜΕ. Στο πλαίσιο αυτής της μαύρης (και όχι κιτρινόμαυρης, γιατί καμία σχέση δεν είχε με τα αγνά φίλαθλα αισθήματα αγάπης χιλιάδων δημοτών για την ΑΕΚ) τρομοκρατίας, διακόπηκαν και παρεμποδίστηκαν πολιτικές εκδηλώσεις και δημοτικά συμβούλια, προπηλακίστηκαν αγωνιστές και έγιναν ακόμα και τυφλές δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε αριστερούς αγωνιστές, όπως η επίθεση στη εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το θέμα του γηπέδου τον Απρίλιο του 2017, στην οποία είχαμε σοβαρούς τραυματισμούς.
Απέναντι σε όλα αυτά, φυσικά ο Γιάννης Βούρος, όχι μόνο σιώπησε και συνεχίζει να σιωπά, αλλά επιχειρεί σήμερα να εκλεγεί δήμαρχος ακριβώς για να επιβραβεύσει με το αίσθημα του νικητή (και με πόσα άλλα ανταλλάγματα που κανείς ακόμα δεν ξέρει) τους οργανωτές και αυτουργούς αυτής της μαύρης, φασίζουσας τρομοκρατίας.
Γι’ αυτούς λοιπόν τους πολύ σοβαρούς λόγους, από τη σκοπιά των συμφερόντων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων – όχι της «πόλης» γενικά – αλλά των κατοίκων και δημοτών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, προτείνουμε την ξεκάθαρη αποδοκιμασία του καθεστωτικού Γιάννη Βούρου στον Β’ Γύρο, με τον μόνο τρόπο με τον οποίο αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί, δηλαδή με την ψήφο στον Άρη Βασιλόπουλο. Ταυτόχρονα, θεωρούμε ότι κάθε συνειδητός αριστερός και κομμουνιστής αγωνιστής που δεν θα υιοθετήσει μια τέτοια ξεκάθαρη θέση στο πολύ συγκεκριμένο και κρίσιμο πολιτικό δίλημμα της ερχόμενης Κυριακής, θα πράξει ένα πάρα πολύ σοβαρό πολιτικό λάθος.
Επαναστατική Κίνηση Ν.Φ -Ν.Χ – 29/5/2019
