Η κυβέρνηση, χωρίς ίχνος ντροπής, διακινεί το παραμύθι της εξόδου από τα Μνημόνια, ενώ είναι η ίδια που εδώ και ένα χρόνο έχει συμφωνήσει για μνημονιακά πρωτογενή πλεονάσματα σκληρής λιτότητας μέχρι το 2060. Και είναι τόσο μεγάλο το θράσος της, αλλά και η υποταγή της στο εγχώριο κεφάλαιο και τους δανειστές, που σε λίγες μέρες φέρνει στη Βουλή μια νέα δέσμη αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων στο πλαίσιο της λεγόμενης 4ης αξιολόγησης, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων νέες περικοπές των συντάξεων έως και 18%, μείωση του αφορολογήτου ορίου (αμφότερα πιθανότατα από τις αρχές του 2019), αύξηση του ΕΝΦΙΑ σε πολλές λαϊκές περιοχές, το «ξήλωμα» του λεγόμενου νόμου Κατσέλη, την υπονόμευση του δικαιώματος των εργαζομένων να προσφεύγουν μονομερώς στη διαιτησία και νέες ιδιωτικοποιήσεις.
Όλα αυτά εμφανίζονται ως το αναγκαίο τίμημα για να παραχωρηθεί από τους δανειστές μια «ελάφρυνση» του ελληνικού κρατικού χρέους. Όμως, αυτό που δείχνει ξεκάθαρα η στάση του αφεντικού των δανειστών, δηλαδή της Γερμανίας, είναι ότι, παρά τα ατέλειωτα μέτρα και την αποδοχή των στόχων για υψηλά πλεονάσματα, δεν πρόκειται να γίνει καμία ουσιαστική παραχώρηση στην Ελλάδα για το χρέος. Ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός όχι μόνο δε θα μπει από τον Αύγουστο σε μια εποχή χωρίς Μνημόνια, αλλά θα βυθιστεί πιο βαθιά σ’ ένα Μνημόνιο διαρκείας, χωρίς το «μαξιλάρι» του χαμηλότοκου δανεισμού από την τρόικα.
Ταυτόχρονα, και στο εξωτερικό πεδίο η κυβέρνηση, επιβεβαιώνοντας την αστική, αντιδραστική της φύση, συνεχίζει στο όνομα του πατριωτισμού την κοκορομαχία με την τουρκική άρχουσα τάξη στο Αιγαίο, μένει πιστή στη γραμμή της καταπάτησης του δικαιώματος στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό για τη γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ενώ δίνει απλόχερα κάθε διευκόλυνση στις ιμπεριαλιστικές, Νατοϊκές επεμβάσεις και σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Με αυτή τη στάση, υπονομεύει όσο περνάει από το χέρι της τη μόνη προοπτική που μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη, δηλαδή τον αδελφικό και συντονισμένο αγώνα των εργατικών τάξεων όλων των κρατών της περιοχής ενάντια στον πόλεμο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Αυτή η ζοφερή κατάσταση βρίσκει το εργατικό κίνημα της χώρας παραλυμένο από το σοκ της προδοσίας της κλίκας του Τσίπρα το 2015, αλλά και από την απροθυμία των ηγεσιών του να διεξάγουν έναν πραγματικό αγώνα για την κατάργηση των Μνημονίων και την εφαρμογή μιας πολιτικής προς όφελος του εργαζόμενου λαού. Έκφραση αυτής της απροθυμίας είναι η τακτική των αποσπασματικών 24ωρων γενικών απεργιών. Πρόκειται για συμβολικά και απροετοίμαστα καλέσματα χωρίς πρόθεση κλιμάκωσης που – απολύτως φυσιολογικά – δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα και συγκεντρώνουν σταθερά χαμηλή συμμετοχή.
Μια τέτοια απεργία είναι και η 24ωρη που κάλεσε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για την Τετάρτη 30 Μαΐου. Μια απεργία χωρίς σοβαρή προετοιμασία στους χώρους δουλειάς, χωρίς κανένα σχέδιο κλιμάκωσης, χωρίς αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζόμενων. Ωστόσο, για κάθε συνειδητό εργάτη, με πρωτοπορία τη συνδικαλιστική Αριστερά, και ιδιαίτερα το πιο μαζικό της τμήμα, το ΠΑΜΕ, η πρωτοπόρα και μαχητική συμμετοχή στην απεργία είναι μονόδρομος για να μην ευοδωθούν τα σχέδια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η οποία σκόπιμα με αυτού του είδους τα καλέσματα προσπαθεί να δείξει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία διάθεση για αγώνα, αλλά και να βαθύνει την παθητικοποίηση των εργατικών μαζών, για την οποία ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό η ίδια. Αλλά, για να έχει ουσιαστική σημασία για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αυτή η μαχητική συμμετοχή, θα πρέπει να συνοδεύεται από τον δραστήριο αγώνα για τα ακόλουθα ζωτικά ζητήματα:
– Σχέδιο για άμεση και καλά προετοιμασμένη κλιμάκωση του αγώνα (με 48ωρες που θα ξεκαθαρίζεται ότι θα κλιμακωθούν μέχρι ακόμα και μια γενική απεργία διαρκείας), με σκοπό να μην ψηφιστούν τα νέα μέτρα και να υπάρξει η μόνη φιλεργατική έξοδος από τα Μνημόνια, δηλαδή η πλήρης κατάργησή τους και η μονομερής διαγραφή του ληστρικού-δολοφονικού κρατικού χρέους.
– Ενιαίο μέτωπο όλων των αριστερών δυνάμεων στα συνδικάτα και ολόκληρο το εργατικό κίνημα, με κορμό το μαζικό ΠΑΜΕ, για την ενωτική προετοιμασία μια τέτοιας αγωνιστικής, απεργιακής κλιμάκωσης με επιτροπές αγώνα εκλεγμένες από συνελεύσεις στα σωματεία, τους χώρους δουλειάς και τις εργατικές γειτονιές, εργατικές ομάδες περιφρούρησης και ειδικά απεργιακά ταμεία.
– Σε κάθε περίπτωση, αντικειμενικά ο αναγκαίος εργατικός αγώνας ξεφεύγει από τα όρια των συνδικάτων. Είναι ξεκάθαρα πολιτικός και όχι οικονομικός. Γι’ αυτό, θα πρέπει να επιδιωχθεί να τεθεί άμεσα στο προσκήνιο ως εφικτή και «διεκδικήσιμη» μια εργατική λύση εξουσίας. Η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να δώσει αποφασιστική ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση είναι το ΚΚΕ. Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή του, το κόμμα έχει χρέος να στρέψει όλη την προσοχή του στην πάλη για την εργατική εξουσία, μια πάλη η οποία υπονομεύθηκε επανειλημμένα τον προηγούμενο αιώνα από σοβαρά λάθη των ηγεσιών του (κάτι που έχει πλέον αναγνωρίσει απολύτως ορθά, σε αξιοσημείωτο βαθμό και επίσημα, το ίδιο το κόμμα). Μόνο με μια εργατική, κομμουνιστική λύση εξουσίας, με επίκεντρο τους θεσμούς της γνήσιας εργατικής δημοκρατίας που αναδείχθηκαν μέσα από την ίδια την επαναστατική πάλη των εργατών στον 20ο αιώνα, μπορεί να καταργηθούν οριστικά τα Μνημόνια, η άγρια καπιταλιστική λιτότητα και εκμετάλλευση και να αναδειχθεί μια νέα, επαναστατική, εργατική Ελλάδα ως «κρίκος» στην προοπτική μιας αληθινά ενωμένης, εργατικής και σοσιαλιστικής Ευρώπης.
Περιοδικό – ιστοσελίδα «Επανάσταση» (www.marxismos.com)
Οργάνωση Κομμουνιστική Τάση – Ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT)
