Υπάρχει άλλος δρόμος απέναντι στον τρόμο του Κεφαλαίου

Αντίσταση στον τρόμο του Κεφαλαίου – Υπάρχει άλλος δρόμος!

 

Με αφορμή την προσφυγή στο τοκογλυφικό «σχέδιο διάσωσης» της ΕΕ και του ΔΝΤ, η κυβέρνηση, η αστική τάξη και τα πολιτικά τους φερέφωνα στα ΜΜΕ, καλλιεργούν ένα κλίμα πρωτοφανούς ψυχολογικής τρομοκρατίας στους εργαζόμενους.
Προσπαθούν καθημερινά να μας πείσουν ότι την κρίση δημιούργησε τάχα «η καλοπέραση του Ελλήνων» και ότι είναι «καθήκον μας να φτωχύνουμε για χάρη της πατρίδας». Ουδέποτε τα τελευταία 30 χρόνια έχει εξαπολυθεί μια εκστρατεία με τόσο μεγάλα και προκλητικά αποθέματα ψεύδους και υποκρισίας.

Πράγματι, την κρίση την δημιούργησε η καλοπέραση, αλλά εκείνη των πλουσίων και των καπιταλιστών, στην Ελλάδα και παγκόσμια. Ήταν η άπληστη και εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού που εξαθλιώνοντας τις προηγούμενες δεκαετίες εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, συνέτριψε την αγοραστική δύναμη  των μαζών και οδήγησε την οικονομία σε αδιέξοδο.

Ο ελληνικός καπιταλισμός χτυπιέται βαρύτερα από την κρίση, γιατί είναι ο πιο «αδύναμος κρίκος» μέσα στην «Ευρωζώνη». Παρά την πολυετή ανάπτυξη  του ΑΕΠ που έφερε τους έλληνες καπιταλιστές στην κορυφή του καταλόγου κερδοφορίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, ο καπιταλισμός έδειξε το πόσο παρασιτικός είναι, επιδεινώνοντας, αντί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Για όλο αυτό το διάστημα, η  συντριπτική πλειονότητα των εργαζόμενων στην Ελλάδα, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όχι μόνο δεν «καλοπέρασαν», αλλά αντίθετα είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να τσακίζεται. Τα σχετικά στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ πριν από την εμφάνιση της κρίσης μιλούσαν για ένα επίπεδο ζωής αντίστοιχο με εκείνο του 1984 για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και για μια συρρίκνωση του εισοδήματος των δημόσιων υπαλλήλων κατά 30 % τα προηγούμενα 30 χρόνια. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι εκείνη η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου με συνεχή προγράμματα λιτότητας από το 1985  υλοποιήθηκε στο όνομα «ενός καλύτερου μέλλοντος». Όμως αντί γι’ αυτό ο καπιταλισμός επιχειρεί τώρα να μας γυρίσει πίσω στον μεσοπόλεμο.

Κι έτσι παρατηρούμε καθημερινά στα ΜΜΕ μια δράκα θρασύτατων, αληθινά καλοζωισμένων πολιτικών, ιδεολογικών και οικονομικών απολογητών του καπιταλισμού, που τα προηγούμενα χρόνια για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν στα αφεντικά τους απέκτησαν βίλες, πισίνες, «τζιπ» και φορολογική ασυλία, να προσπαθούν να πείσουν την ήδη πτωχυμένη, άνεργη και καταχρεωμένη στις τράπεζες μεγάλη μάζα των εργαζόμενων, ότι η εξαθλίωση που βίωσε χρόνια τώρα, ήταν «καλοπέραση» κι ότι είναι μονόδρομος για εκείνους, όχι απλά να φτωχύνουν κι άλλο, αλλά στην κυριολεξία να πεθάνουν από την φτώχεια. Γιατί τα μέτρα που υιοθετεί κατά κύματα η δουλική στο κεφάλαιο κυβέρνηση Παπανδρέου με τις ευλογίες της Ε.Ε και του ΔΝΤ, δηλαδή των διεθνών εκπροσώπων των μεγάλων τοκογλύφων, μετατρέπουν τις συντάξεις και τους μισθούς σε «φύλο συκής» της μαζικής εξαθλίωσης και καταργούν ότι έχει απομείνει από τα ξεριζωμένα εργατικά δικαιώματα, με αποτέλεσμα αναπόφευκτα να οδηγήσουν στην ίδια την πτώση του μέσου όρου ζωής του εργαζόμενου λαού, για πρώτη φορά μεταπολεμικά….

Όλη η έμφαση των πολιτικών απατεώνων του κεφαλαίου έχει αυτές τις μέρες πέσει στην προσπάθεια να πείσουν τους εργαζόμενους ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Ότι η υποταγή στη θέληση των συνασπισμένων ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων του κεφαλαίου είναι η μόνη εφικτή λύση. Ότι πρέπει να δεχθούν πρόθυμα να αποπληρωθούν τα τοκογλυφικά δάνεια με το αίμα τους γιατί αλλιώς «θα καταρρεύσει η χώρα και το κύρος της». Ότι οι όροι καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων που συνοδεύουν το σχέδιο της ΕΕ και του ΔΝΤ πρέπει να τηρηθούν και μάλιστα, πρέπει «να είμαστε και ευτυχισμένοι που έρχεται κάποιος επιτέλους για να μας σώσει και να μας βάλει σε τάξη».
Μπροστά σε αυτό τον καταιγισμό εξαπάτησης των μαζών, η Αριστερά πρέπει να αποκαλύψει την αλήθεια. Η κυβέρνηση και οι διεθνείς της επιτηρητές προωθούν τα αντεργατικά μέτρα το ένα μετά το άλλο, όχι για να σώσουν τη χώρα, αλλά για να σώσουν τον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό από την βαθειά κρίση του. Επιδιώκουν να διασφαλίσουν ότι οι ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές θα πάρουν πίσω στο ακέραιο τους ληστρικούς τόκους των δανείων τους και θα εξασφαλίσουν άμεσα αυξημένη κερδοφορία, υπερκαλύπτοντας την προσωρινή συρρίκνωση που προκάλεσε στα κέρδη τους η κρίση.

Η Αριστερά είναι ανάγκη να τονίσει ότι όχι μόνο υπάρχει άλλος δρόμος, αλλά και ότι ποτέ άλλοτε αυτός ο δρόμος δεν ήταν επίκαιρός και αναγκαίος όσο σήμερα. Ο δρόμος αυτός, είναι ο δρόμος του σοσιαλισμού. Ιδιαίτερα οι ηγεσίες της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος χρειάζεται να κατανοήσουν ότι το πιο σημαντικό συμπέρασμα της εποχής μας είναι η επιβεβαίωση της θεμελιώδους θέσης του μαρξισμού : δεν υπάρχει καμία διέξοδος από την κρίση προς όφελος των εργαζόμενων μέσα στον καπιταλισμό.

Τώρα είναι η ιστορική στιγμή που επιβεβαιώνεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά η μαρξιστική θέση ότι η διαφύλαξη και η ανάπτυξη του επίπεδου διαβίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας ταυτίζεται με την λήψη επαναστατικών μέτρων. Χωρίς την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των μονοπωλίων δεν μπορούμε να βρούμε τους πόρους για την πρόοδο της κοινωνίας. Χωρίς τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις κρίσεις και να αντιμετωπίσουμε την ανεργία. Χωρίς δημοκρατικό εργατικό έλεγχο και διαχείριση στο κράτος και την οικονομία, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε διαφάνεια και αξιοκρατία και να εξαλείψουμε το «σαράκι» των σκανδάλων και της διαφθοράς. Χωρίς την επικράτηση αυτών των επαναστατικών μέτρων στη μια χώρα μετά την άλλη, δεν μπορούμε να κατακτήσουμε ένα ανθρώπινο, σοσιαλιστικό μέλλον για τα την εργατική τάξη και τα παιδιά της.

Το κύριο ιστορικό δίλλημα είναι σήμερα : ή θα προχωρήσουμε προς τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο ή θα διολισθήσουμε προς την βαρβαρότητα. Κάθε υποστήριξη άλλων «ενδιάμεσων» «λύσεων» και δρόμων, που τάχα θα απαλύνουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ισοδυναμεί αντικειμενικά με μια επιζήμια αυταπάτη που συγχύζει τους εργαζόμενους και στέκεται αντικειμενικά εμπόδιο στον αγώνα τους για κοινωνική πρόοδο. Όταν ο καπιταλισμός παίρνει πίσω όλες τις στοιχειώδεις μας κατακτήσεις, τότε η μόνη λύση είναι να βάλουμε στο στόχαστρο τον ίδιο τον καπιταλισμό!

Εάν ιδεολογικά και προγραμματικά η Αριστερά είναι ανάγκη να αντλήσει τις απαντήσεις της από το οπλοστάσιο των ιδεών που την γέννησαν, το οπλοστάσιο του Μαρξισμού, το πιο βασικό πολιτικό καθήκον της περιόδου μπορεί να το διαπιστώσει ακούγοντας τους πόθους των απλών εργαζόμενων αγωνιστών της βάσης της. Η βασική απαίτησή τους είναι μία : ενότητα στον αγώνα!

Όλες οι μαζικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος πρέπει να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αγώνα για να παρθούν πίσω όλα τα αντεργατικά μέτρα. Ο απαραίτητος μοχλός για να κατακτηθεί αυτή η ενότητα είναι η ίδια η πλατειά ενότητα της Αριστεράς μέσα στο εργατικό κίνημα. Χωρίς το ενιαίο μέτωπο όλων των μαζικών οργανώσεων του εργατικού κινήματος, πολιτικών και συνδικαλιστικών και χωρίς την κοινή δράση ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, η εργατική τάξη δε μπορεί να καταφέρει τίποτα. Οι ηγεσίες που στις σημερινές συνθήκες δε δουλεύουν υπομονετικά για αυτή την ενότητα, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, σαμποτάρουν τον εργατικό αγώνα και παίζουν ρόλο απεργοσπάστη.

Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι οι σποραδικές γενικές απεργίες χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσης δε μπορούν να οδηγήσουν σε νίκες. Οι καπιταλιστές και η κυβέρνηση των υπηρετών τους, μαζί με τα διεθνή επιτελεία ιμπεριαλιστικής επιτήρησης δεν πρόκειται να υποχωρήσουν ακόμα και με την πιο μαζική και μαχητική 24ωρη γενική απεργία, όταν αυτή δεν είναι τμήμα ενός σχεδίου αγώνα διαρκείας. Γιατί καταλαβαίνουν ότι αν κάνουν την οποιαδήποτε παραχώρηση θα ανοίξουν την όρεξη των υπό εξαθλίωση εργατικών μαζών, με αποτέλεσμα η οικονομική αστάθεια του συστήματός τους να συνδυαστεί με επαναστατικές εξελίξεις που θα απειλήσουν την εξουσία τους.
Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο αγώνων. Πρέπει να περάσει το μήνυμα στην άρχουσα τάξη και τους υπηρέτες της ότι ο εργατικός αγώνας θα κλιμακωθεί και θα φθάσει μέχρι το τέλος.  Σε όλους τους εργατικούς χώρους πρέπει να τεθεί για συζήτηση ένα πρόγραμμα πάλης με δίμηνο τουλάχιστον ορίζοντα, που θα καταλήγει σε μια γενική απεργία διαρκείας μέχρι όλα τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης να παρθούν πίσω. Είναι ζωτική ανάγκη να συσπειρωθούμε όλοι στα σωματεία για να πιέσουμε να υπερνικηθεί οριστικά η προκλητική υποχωρητικότητα και παθητικότητά  της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και να ενωθούν οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα σε μια ακατανίκητη ενιαία δύναμη αγώνα.

Όπως δείχνουν καθαρά οι δημοσκοπήσεις, οι εργαζόμενοι κάτω από τα απανωτά χτυπήματα της κρίσης αρχίζουν να βγάζουν πολιτικά συμπεράσματα. Το κλίμα ανοχής στα κυβερνητικά μέτρα ανατρέπεται θεαματικά και η οργή ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ εξαπλώνεται ραγδαία. Παρ’ όλα αυτά, εκείνο που εμποδίζει τους εργαζόμενους να αποκτήσουν την χαμένη τους αυτοπεποίθηση και να μπουν ενεργά στο δρόμο του πολιτικού αγώνα είναι η ανυπαρξία μιας ορατής λύσης εξουσίας.

Η ηγεσία του ΚΚΕ μιλάει για την ανάγκη «αλλαγής των συσχετισμών» που θα φέρει μια λύση «λαϊκής» εξουσίας σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον, ενώ εξίσου αόριστες είναι και οι απαντήσεις που δίνει σε αυτό το ζήτημα και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οι ανάγκες των εργαζόμενων δεν μπορούν να περιμένουν και να συνεχίζουν να σκοντάφτουν πάνω στις σκοπιμότητες και τις αγκυλώσεις των ηγεσιών. Η μόνη εφικτή πολιτική λύση εξουσίας για την εργατική τάξη μπορεί να δοθεί από αυτούς τους δύο μαζικούς φορείς της Αριστεράς. Η ανοιχτή υποστήριξή που και οι δύο τους δίνουν στον αγώνα της εργατικής τάξης δεν φθάνει. Η περίοδος τους θέτει κρίσιμα ιστορικά καθήκοντα. Πρέπει να ενωθούν ΤΩΡΑ και να δώσουν στους εργαζόμενους μια λύση εξουσίας ενάντια στον εφιάλτη του καπιταλισμού.

Η πολιτική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ πρέπει να ξεκινήσει με κοινές επιτροπές δράσης σε κάθε εργατικό χώρο και σε κάθε γειτονιά. Αναγκαίος σταθμός για τη σφυρηλάτησή της πρέπει να είναι η ενότητα πάνω σε κοινά ψηφοδέλτια στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές. Ταυτόχρονα, επανοικοδομώντας μια σχέση αλληλεγγύης μέσα στους αγώνες, οι 2 μαζικοί εκπρόσωποι της Αριστεράς πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να δώσουν μια σοσιαλιστική λύση εξουσίας στους εργαζόμενους, με δεδομένο ότι οι μαζικές μάχες που έχουμε μπροστά μας πρέπει να θέσουν και θα θέσουν αναπόφευκτα στο προσκήνιο το ζήτημα της αντικατάστασης της σημερινής δουλικής στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κυβέρνησης. Έτσι πρέπει από σήμερα οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να δώσουν την απάντηση στο τι θα την αντικαταστήσει, μέσα από την υιοθέτηση και διακήρυξη του  στόχου της εκλογής μιας αριστερής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, με επίκεντρο τη δική τους συμμαχία. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει μάλιστα και του κρίσιμου έκτακτου συνέδριου του ΣΥΝ, έχοντας ταχθεί με τις διακηρύξεις της υπέρ της ενότητας της Αριστεράς, έχει καθήκον να πάρει πλέον ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.