Το πρόγραμμα της Αριστεράς
Σε μια εποχή θεμελιακής κρίσης της καπιταλιστικής κοινωνίας, το πρόγραμμα της Αριστεράς πρέπει να είναι διαμορφωμένο με κριτήριο τα βασικά στοιχεία της αντικειμενικής κατάστασης : την αδυναμία του καπιταλισμού να αναπτύξει περαιτέρω τις παραγωγικές δυνάμεις προς όφελος της κοινωνίας και την ύπαρξη των απαραίτητων υλικών – κοινωνικών όρων για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Οι όροι αυτοί, είναι η ύπαρξη επαρκώς ανεπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και η ύπαρξη μια τάξης με αυξημένο, ειδικό κοινωνικό και πολιτικό βάρος, ικανής να καθοδηγήσει τη πορεία της κοινωνίας στο σοσιαλισμό.
Το πρόγραμμα της Αριστεράς, πρέπει να θέτει ξεκάθαρα τα αντικειμενικά ιστορικά καθήκοντα της εργαζόμενης κοινωνίας και να ξεκαθαρίζει τη σύγχυση που δημιουργεί στη συνείδηση των μαζών η απότομη είσοδος σε μια εντελώς νέα ιστορική περίοδο συγκριτικά με τα προηγούμενα 40-50 χρόνια, αλλά και οι αυταπάτες που επιζούν σαν αποτέλεσμα των ανεκτών συνθηκών διαβίωσης της προηγούμενης ιστορικής περιόδου στην καπιταλιστική Δύση.
Η Αριστερά έχει χρέος να πει την αλήθεια στην εργατική τάξη : ο καπιταλισμός είναι ταυτισμένος με την κρίση, την ανεργία, τη φτώχεια, την κερδοσκοπία. Για να σωθεί ο πλούτος της κοινωνίας και οι παραγωγοί του, πρέπει να παλέψουμε για τον σοσιαλισμό, για μια σχεδιασμένη οικονομία που θα στηρίζεται σε μια εξουσία που θα ελέγχει δημοκρατικά η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Το πρόγραμμα της Αριστεράς πρέπει να είναι ένα πρόγραμμα θεμελιακών αλλαγών στην κοινωνία, που θα συνδέει τις στοιχειώδεις, ζωτικές διεκδικήσεις των μαζών ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία, με το ιστορικό καθήκον του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
– Ενάντια στη «θηλιά του δημόσιου χρέους» και την αχαλίνωτη κερδοσκοπία των τραπεζών. Η απόπειρα αντιμετώπισης του χρέους μέσα από τον δανεισμό από τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες ή τους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς κάνει το πρόβλημα του χρέους οξύτερο και υποθηκεύει τον πλούτο και το ίδιο το μέλλον της χώρας στους κερδοσκόπους. Η μόνη λύση είναι να πληρώσουν για το χρέος αυτοί που το δημιούργησαν. Η θηλιά του χρέους πρέπει να βγει από το λαιμό της εργατικής τάξης και να περάσει στο λαιμό της άρχουσας τάξης. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα την παύση αποπληρωμής των δανείων, την επιβολή βαριάς φορολογίας στα κέρδη και στον πλούτο, την κοινωνικοποίηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας, τη δραστική περικοπή των αμυντικών δαπανών, το πάγωμα των εξοπλιστικών προγραμμάτων για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής και την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων.
Ταυτόχρονα, δεν μπορεί να γίνει ούτε ένα σταθερό βήμα για την έξοδο από την κρίση αν δεν ελεγχθεί απόλυτα το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία και εκατομμύρια εργαζόμενοι από τη φτώχεια, πρέπει απαραίτητα το χρηματοπιστωτικό σύστημα να περάσει στα χέρια του κράτους. Με αυτό τον τρόπο, σχεδόν το 30% του χρέους που σήμερα βρίσκεται με τη μορφή ομολόγων στα χέρια των ελληνικών τραπεζών θα έπαυε οριστικά να αποτελεί «θηλιά» για τη χώρα. Η ενιαία κρατική τράπεζα, βάζοντας αμέσως τέλος στα σημερινά ληστρικά επιτόκια και τους επαχθείς όρους των δανείων για νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θα συγκέντρωνε έναν διαρκώς αυξανόμενο όγκο καταθέσεων. Λειτουργώντας με έλεγχο και δημοκρατική διοίκηση από τις εργατικές οργανώσεις, θα μετέτρεπε την πίστη από πεδίο ατέλειωτης κερδοσκοπίας σε εργαλείο για το σχεδιασμό της οικονομίας και την ανάπτυξη προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
– Ενάντια στα σκάνδαλα, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Οι διαστάσεις των σκανδάλων, της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής της άρχουσας τάξης είναι τέτοιες που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα από «διοικητικούς ελέγχους» μιας διεφθαρμένης αστικής κρατικής μηχανής. Μόνο στα τρία μεγαλύτερα πρόσφατα σκάνδαλα («Siemens», «δομημένα ομόλογα», Βατοπέδι) χάθηκαν 2 δισ. 675 εκατομμύρια ευρώ («Καθημερινή της Κυριακής» 19/4/09). Το ύψος της εισφοροδιαφυγής ανέρχεται σε 30%, ενώ η ετήσια φοροδιαφυγή είναι 20 δις ευρώ. Χρειάζεται άμεσα η θεσμοθέτηση του εργατικού ελέγχου σε όλες τις επιχειρήσεις ώστε να ανοίξουν τα βιβλία και να αποκαλυφθούν στην κοινωνία οι σπατάλες, η απληστία και οι κατ’ εξακολούθηση απάτες των καπιταλιστών. Κάθε μεγάλη εταιρεία που φοροδιαφεύγει ή εισφοροδιαφεύγει πρέπει να απαλλοτριώνεται κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
– Ενάντια στην ανεργία. Η ανεργία είναι δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, το αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παράγωγης και της αναρχίας της παραγωγής που απορρέει από αυτήν. Στη σημερινή εποχή η ανεργία είναι μόνιμη, κάνει έντονη την εμφάνιση της ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη φάση του οικονομικού κύκλου και αυτό αποτελεί την σαφέστερη ένδειξη για το πόσο αντιδραστικός έχει γίνει ο καπιταλισμός. Οι ίδιοι οι αστοί οικονομολόγοι ομολογούν ότι ακόμα και αν η παγκόσμια οικονομία εισέλθει σε μια νέα φάση ανάκαμψης, η μαζική ανεργία θα αποτελεί ένα από τα βασικά της χαρακτηριστικά. Η μάστιγα της ανεργίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με αποσπασματικά μέτρα. Είναι ανάγκη, οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας να μοιραστούν σε όλα τα διαθέσιμα εργατικά χέρια, μέσω μιας κινητής κλίμακας ωρών εργασίας που θα επιφέρει μια γενική μείωση της εργάσιμης ημέρας χωρίς μείωση μισθών. Παράλληλα, χρειάζεται η εφαρμογή ενός προγράμματος δημοσίων έργων και αναβάθμισης των κοινωνικών υπηρεσιών (λαϊκή στέγη, Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια κλπ) που θα απορροφήσει παραγωγικά ένα μεγάλο τμήμα του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού. Για όσους υφίστανται την ανεργία πρέπει να χορηγηθεί άμεσα ένα επίδομα στο 80% του βασικού μισθού καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας. Μπροστά στο αυξανόμενο κύμα απολύσεων πρέπει να διεκδικήσουμε την άμεση απαλλοτρίωση κάθε μεγάλης εταιρείας που κλείνει ή απολύει, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
– Ενάντια στη φτώχεια και την ακρίβεια. Οι εργαζόμενοι πρέπει να προστατευθούν από τις επιπτώσεις μιας κρίσης για την οποία δεν φέρουν την πραγματική ευθύνη. Πρέπει για το σκοπό αυτό, να επιβληθούν άμεσα ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, ώστε να φθάσουν στα επίπεδα μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Χρειάζεται να καθιερωθεί μια κινητή κλίμακα μισθών και συντάξεων που θα ακολουθεί την άνοδο των τιμών στα βασικά είδη κατανάλωσης. Η ακρίβεια πρέπει να αντιμετωπιστεί στην πηγή της, μέσα από τη δημιουργία επιτροπών ελέγχου των τιμών από τις μαζικές εργατικές, λαϊκές οργανώσεις (εργατών, αγροτών, μικροεπαγγελματιών κ.λ.π).
– Ενάντια στις απάνθρωπες εργασιακές σχέσεις. Πρέπει να διεκδικήσουμε την κατάργηση όλων των ελαστικών και ευέλικτων μορφών εργασίας (ενοικίαση, «μπλοκάκι», μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ). Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
– Ενάντια στην καπιταλιστική αναρχία της παραγωγής, για μια σοσιαλιστικά και δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία. Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να γίνει ο αληθινός αφέντης στο σπίτι του, αποκτώντας τον έλεγχο στον πλούτο της χώρας που σήμερα τον νέμεται μια ολιγάριθμη μερίδα καπιταλιστών μεγιστάνων. Πρέπει να παλέψουμε για την εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση των μεταφορών, των συγκοινωνιών και επικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των υποδομών. Ταυτόχρονα, πρέπει να εθνικοποιηθούν κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση οι βασικές μονοπωλιακές εταιρίες σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας και να εγκαθιδρυθεί το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο.
Ο κεντρικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος για να γίνει εφικτή μια αρμονική και κοινωνικά επωφελής ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Όμως η ιστορική εμπειρία της ΕΣΣΔ και των άλλων παραμορφωμένων εργατικών κρατών έχει αποδείξει ότι πρέπει να είναι δημοκρατικός, αλλιώς δε μπορεί να αποδώσει. Μια οικονομία που διαθέτει στις τάξεις της μια πλειάδα παραγωγικών κλάδων και φορέων δε μπορεί να σχεδιαστεί από μια ολιγάριθμη και ανεξέλεγκτη διευθυντική ελίτ. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι η κακοδιαχείριση, η διαφθορά και η χαμηλή ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων. Γι’ αυτό είναι ανάγκη το σχέδιο να ελέγχεται και να επικυρώνεται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του εργαζόμενου λαού και να πραγματοποιείται με την καθοδήγηση αυτών των αντιπροσώπων, μέσω των αντίστοιχων κρατικών και τοπικών ιδρυμάτων εφαρμογής του κρατικού σχεδίου.
– Ενάντια στο διεφθαρμένο, σπάταλο και καταπιεστικό αστικό κράτος. Καμία σοβαρή κοινωνική αλλαγή δε μπορεί να υπηρετηθεί από το υπάρχον, αστικό κράτος. Χρειάζεται η αντικατάσταση ολόκληρης της αστικής κρατικής μηχανής από μια νέα δομή, που θα επιφέρει την κατάργηση κάθε προνομίου των κρατικών αξιωματούχων, την αμοιβή όλων των στελεχών του κράτους με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη, την εκλογή και την δυνατότητα ανάκλησης όλων των κρατικών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, την πλήρη υπαγωγή των σωμάτων τήρησης της τάξης στον έλεγχο των μαζικών λαϊκών οργανώσεων.
– Για την εκλογή μιας αριστερής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, που θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα στηριγμένη στην αυτο-οργάνωση των εργαζόμενων σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε γειτονιά, καθώς και σε επιτροπές φαντάρων στις μονάδες για την κατάπνιξη στη γέννησή τους αντιδραστικών κινήσεων από υψηλόβαθμους αξιωματικούς στρατό.
– Ενάντια στις αυταπάτες ενός εθνικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, για τη νίκη του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η αυταπάτη του εθνικού δρόμου για το σοσιαλισμό κατέρρευσε μέσα από το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθαν τα παραμορφωμένα εργατικά κράτη του προηγούμενου αιώνα. Για την οικοδόμηση μιας αληθινά σοσιαλιστικής κοινωνίας, με αλματώδη κοινωνική ανάπτυξη και αφθονία είναι προϋπόθεση να ενοποιηθούν οι παραγωγικές δυνάμεις τουλάχιστον των πιο προηγμένων οικονομικά χωρών. Έτσι η υιοθέτηση αυτού του προγράμματος πρέπει απαραίτητα να συνοδευτεί από μια οργανωμένη, διεθνή καμπάνια της Αριστεράς για την εφαρμογή του σε όλη την Ευρώπη και την αντικατάσταση της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωση με μια Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη, στηριγμένη στο δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας, σαν ένα βήμα για την νίκη του σοσιαλισμού σε ολόκληρο τον κόσμο.
