Η κρίση των αστικών κομμάτων και η χρεοκοπία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ
Η κρίση και το αδιέξοδο του ελληνικού καπιταλισμού εκφράζεται χαρακτηριστικά στην κρίση του παραδοσιακού κόμματος του κεφαλαίου, της ΝΔ. Αρκετούς μήνες πλέον μετά την μεγαλύτερη συντριβή της ιστορίας της, η ΝΔ είναι αδύνατο να ανακάμψει και συνεχίζει να σπαράσσεται από εσωτερικές συγκρούσεις. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι το δεύτερο κόμμα της αστικής Δεξιάς, το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, δε φαίνεται να επωφελείται από αυτή την κρίση, αντίθετα μοιάζει να έχει καταληφθεί από πανικό για την τάση επαναπατρισμού στη ΝΔ του μικρού ακροδεξιού του ακροατηρίου, που αποτελείται κύρια από μικροαστικά στρώματα. Η κρίση της ΝΔ και η πολιτική αδυναμία του ΛΑΟΣ, σε τελική ανάλυση εκφράζουν το πολιτικό αδιέξοδο της αστικής τάξης και τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης που εμφανίζεται για εκείνη στην κοινωνία.
Η μαζική υπερψήφιση και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με ένα γενικά δεξιό πρόγραμμα (παρά το φιλολαϊκό του περιτύλιγμα), κάθε άλλο παρά εξέφραζε μια συντηρητική τάση της κοινωνίας. Οι εργαζόμενοι ψήφισαν μαζικά το ΠΑΣΟΚ χωρίς ενθουσιασμό και μεγάλες προσδοκίες για το πρόγραμμά του για έναν και μόνο αποφασιστικό λόγο : για να διώξουν τη ΝΔ γρηγορότερα από την εξουσία.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με την σημερινή πολιτική της, δείχνει σε ποιο βαθμό εκφυλισμού μπορεί να φθάσει μια ρεφορμιστική ηγεσία που πιστεύει στον καπιταλισμό και επιδιώκει να τον διαχειριστεί πιο «φιλολαϊκά» από τους παραδοσιακούς πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει μετατραπεί σε ένα άβουλο εκτελεστικό όργανο του καπιταλισμού στην πιο παρηκμασμένη και παρασιτικού του μορφή.
Παρ’ όλα αυτά, έχει ένα επιπλέον πρόβλημα συγκριτικά με την ηγεσία της ΝΔ. Ηγείται σε ένα κόμμα που αντλεί κοινωνική υποστήριξη από τις πλατειές μάζες της εργατικής τάξης. Αργά ή γρήγορα, η δυσαρέσκεια των εργαζόμενων είναι αναπόφευκτο να εκφραστεί με σοβαρή εσωτερική αμφισβήτηση και διασπάσεις στο κόμμα. Η εργατική κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ σε αντίθεση με την ηγεσία της, αντιλαμβάνεται τον εαυτό της πολιτικά στην ευρύτερη Αριστερά, αισθάνεται από την άποψη των παραδόσεων και της κοινωνικής της θέσης κοντά στα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς και τοποθετείται στην «αντίπερα όχθη» της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Καμία κοινωνική και πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει στη χώρα χωρίς την υποστήριξη των πλατειών μαζών που σήμερα ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ.
Η υποστήριξή τους δε μπορεί να κερδηθεί από το κόμμα μας με την πολιτική που προτείνει η Ανανεωτική Πτέρυγα, η οποία αν υιοθετηθεί θα οδηγήσει στην πλήρη αποκοπή του ΣΥΝ από τις μάζες του ΠΑΣΟΚ που θα κινηθούν αναπόφευκτα προς την αναζήτηση μιας αριστερής εναλλακτικής λύσης στην πολιτική της ηγεσίας τους. Οι εργατικές μάζες του ΠΑΣΟΚ μπορούν να κερδηθούν μόνο με μια συνεπή αριστερή, σοσιαλιστική πολιτική και με την υπομονετική επιδίωξη της προσέγγισής τους και του χτισίματος δεσμών μαζί τους μέσα στο πλαίσιο των αγώνων του εργατικού κινήματος.
Η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και η δική μας στάση
Η ηγεσία του ΚΚΕ ακολουθεί με συνέπεια τα τελευταία χρόνια μια επιζήμια πολιτική για το εργατικό κίνημα και τις γνήσιες κομμουνιστικές ιδέες. Με τη διασπαστική τακτική της μέσα στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία, αποδυναμώνει τους αγώνες στο όνομα της «ταξικότητας». Στην πραγματικότητα η διασπαστική τακτική της απογοητεύει τους καλύτερους αγωνιστές και ικανοποιεί την αστική τάξη, που βλέπει θετικά την αυτο-απομόνωση χιλιάδων αριστερών αγωνιστών από τις πλατύτερες μάζες των εργατών, σε μια εποχή που αναπόφευκτα το ακροατήριο για τις κομμουνιστικές ιδέες θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. Η πλήρης πολιτική αποκατάσταση του σταλινισμού που συντελέστηκε στο 18ο συνέδριο, επίσης αποτελεί μια ζωντανή δυσφήμιση για τον μαρξισμό στα μάτια χιλιάδων αγωνιστών.
Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ είναι το κόμμα που αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο τμήμα πρωτοπόρων εργατών και νεολαίων στη χώρα. Είναι ένα κόμμα που έχει κοινές πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές με το δικό μας κόμμα, ένα κόμμα με το οποίο μας συνδέουν βαθιοί ταξικοί και πολιτικοί δεσμοί, ανεξάρτητα από την πολιτική και την τακτική της σημερινής του ηγεσίας. Η υπόθεση της κοινής δράσης του κόμματός μας με το ΚΚΕ, πάνω στη βάση της υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων, είναι ζωτική για το μέλλον του κινήματος της εργατικής τάξης. Είναι λοιπόν ανάγκη να τηρήσουμε μια σωστή ταξικά και πολιτικά προσέγγιση έναντι του ΚΚΕ, μακριά από τη συναισθηματική φόρτιση που δημιουργεί η εκτόξευση κατηγοριών από την ηγεσία του αδιάκριτα προς το δικό μας κόμμα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ μοιάζει εσωκομματικά παντοδύναμη, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ευάλωτη. Η τακτική της είναι αποτέλεσμα αδυναμίας και μιας τάσης να στρέψει την ευθύνη για την αποτυχία και την αποδοκιμασία της γραμμής της σε όλων των ειδών τους εξωτερικούς «εχθρούς». Αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την αμφισβήτηση από τη βάσης της, η οποία είναι ανάγκη να δει από τον ΣΥΝ μια σωστή εναλλακτική λύση, έτσι ώστε αυτό το μεγάλο δυναμικό αγωνιστών να μην απογοητευθεί και να παραμείνει ενεργό και δραστήριο μέσα στο μαζικό αριστερό κίνημα της χώρας.
