Η γενική απεργία διαρκείας είναι μονόδρομος

 

Μετά τα απανωτά φορολογικά χαράτσια στους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και τους κατεστραμμένους μικροϊδιοκτήτες και μικροεπαγγελματίες, την αναγγελία μαζικών απολύσεων και νέων δραστικών μειώσεων στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και στις συντάξεις και την ταχύτατη κίνηση προς μια γενικευμένη εσωτερική στάση πληρωμών ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη των δανειστών, η κυβέρνηση και η τρόικα μεθοδεύουν τη μείωση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση κάθε μορφής συλλογικής σύμβασης. Η μεθόδευση αυτή στοχεύει στο να τσακίσει τη ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης, εξαθλιώνοντας την σε πρωτοφανή επίπεδα και καταργώντας στην πράξη κάθε δυνατότητα να βελτιώσει τη ζωή της παλεύοντας συλλογικά.

 

Μπροστά σε αυτή τη γιγαντιαία επιχείρηση συντριβής της ζωής και των δικαιωμάτων της, η εργατική τάξη, ώρα με την ώρα ορθώνει το ανάστημά της και περνά στην αντεπίθεση. Στον ένα μετά τον άλλο τους εργατικούς χώρους, ο αναβρασμός και η οργή αρχίζουν να παίρνουν τη μορφή μαζικών συνελεύσεων και αποφάσεων για αγώνα διαρκείας. Οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες και στα λιμάνια, οι τραπεζικοί υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στην «τοπική αυτοδιοίκηση», στη ΔΕΗ, στα Δημόσια Νοσοκομεία και το ΙΚΑ, οι καθηγητές, οι εφοριακοί και οι τελωνειακοί, οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Πετρέλαια και στην Διεύθυνση πληροφορικής της κοινωνικής ασφάλισης μπαίνουν ή μπήκαν ήδη σε κινητοποιήσεις διαρκείας. Σαν αποτέλεσμα των τεράστιων πιέσεων από τους εργαζόμενους, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκε να προχωρήσει σε μια (σχεδόν) 48 γενική απεργία, με επίκεντρο το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ στις 18 Οκτωβρίου και με πανεργατικές διαστάσεις την επομένη, στις 19 Οκτωβρίου. 

 

Αυτό που συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι, είναι ότι μπροστά στο μέγεθος της σημερινής επίθεσης, οι αποσπασματικές 24ωρες γενικές απεργίες που διεξήχθησαν ως σήμερα, δεν μπορούν να φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Αντί για αυτές χρειαζόμαστε ένα καλά οργανωμένο απεργιακό πρόγραμμα, που θα κλιμακώνεται σε μια γενική απεργία διαρκείας, συνδυασμένη με καταλήψεις σε όλους τους χώρους δουλειάς που αναγγέλλονται απολύσεις και περικοπές μισθών. 

 

Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αρνούνται να προχωρήσουν σε έναν τέτοιο αγώνα. Φοβούνται τα καθήκοντα με τα οποία θα τους φέρει αντιμέτωπους ένας αγώνας, που από τη φύση του οδηγεί στην αμφισβήτηση της κυβέρνησης και θέτει ζήτημα εξουσίας. Έτσι οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να λάβουν οι ίδιοι τολμηρές, μαζικές πρωτοβουλίες στους χώρους δουλειάς. Όλα τα σωματεία που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους και να ξεκινήσουν μια εκστρατεία μέσα στο εργατικό κίνημα για μια γενική απεργία διαρκείας. 

 

Η γενική απεργία διαρκείας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Χρειάζεται αποτελεσματική προετοιμασία και οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς. Το ότι θα πρέπει να επιβληθεί παρά τη θέληση της συνδικαλιστικής ηγεσίας, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδιωχθεί να διεξαχθεί υπό τη σκέπη των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, δηλαδή των αναγνωρισμένων μαζικών συνομοσπονδιών της ελληνικής εργατικής τάξης. Αντίθετα, για να έχει η γενική απεργία διαρκείας το μεγαλύτερο δυνατό κύρος, πρέπει απαραίτητα να ασκηθεί τεράστια πίεση στις ηγεσίες, ώστε να προκηρυχτεί από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. 

 

Αυτό σημαίνει ότι το ζήτημα της γενικής απεργίας διαρκείας πρέπει να συζητηθεί σε μαζικές συνελεύσεις σε κάθε εργατικό χώρο και να βγουν ψηφίσματα που θα καλούν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να την προκηρύξουν σαν το επόμενο βήμα μετά το απεργιακό διήμερο της 18ης και 19ης Οκτώβρη. Η εκστρατεία για τη γενική απεργία διαρκείας, καθώς και η ίδια η 48ωρη της 18ης και 19ης Οκτώβρη, θα πρέπει να οργανωθούν με την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων σε κάθε εργατικό χώρο. Οι συνελεύσεις πρέπει να εκλέξουν απεργιακές επιτροπές και να δημιουργήσουν ομάδες αυτοάμυνας για την περιφρούρηση της απεργίας και των συγκεντρώσεων. Οι κατά χώρο εκλεγμένες επιτροπές πρέπει να συντονιστούν σε μια Κεντρική Πανελλαδική Απεργιακή Επιτροπή, η οποία θα συγκεντρώσει στα χέρια της την ευθύνη της οργάνωσης του αγώνα, επιδιώκοντας το συντονισμό με τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, με το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα και τα λοιπά, φτωχά λαϊκά στρώματα που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. 

 

Η γενική απεργία διαρκείας σε συνθήκες γενικευμένης εξαθλίωσης είναι μια υπόθεση μεγάλων θυσιών για την εργατική τάξη. Για να υπάρξει μαζική συμμετοχή είναι στοιχειώδης ανάγκη να εξασφαλιστεί ότι οι απεργοί και οι οικογένειές τους δεν θα στερηθούν τα αναγκαία για την επιβίωση. Έτσι σε κάθε εργατικό χώρο και γειτονιά, αλλά και σε κεντρικό επίπεδο με την ευθύνη της ηγεσίας του απεργιακού κινήματος, θα πρέπει να δημιουργηθούν απεργιακά ταμεία και συσσίτια. Η αντιμετώπιση των επιθέσεων της αστυνομίας και της δράσης προβοκατόρων ή φασιστών μπορεί να γίνει μόνο με την δημιουργία απεργιακών φρουρών και κεντρικών απεργιακών ομάδων περιφρούρησης, εξοπλισμένων με τα απαραίτητα μέσα. 

 

Το εργατικό κίνημα με την γενική απεργία διαρκείας πρέπει να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση, την τρόικα, το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο : δεν πρόκειται να σταματήσει ο αγώνας μέχρι να διαγραφεί το ληστρικό χρέος και να πάρει ο εργαζόμενος λαός τα ηνία του κράτους και της οικονομίας στα δικά του χέρια. Τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς και κάθε πρωτοπόρος αγωνιστής πρέπει να παλέψουν ενωτικά μέσα στο εργατικό κίνημα για την προετοιμασία, την γερή οργάνωση και την πραγματοποίηση μιας γενικής απεργίας διαρκείας σαν το πιο αποφασιστικό βήμα για τη μόνη ριζική λύση στα προβλήματά των εργαζόμενων ανθρώπων: για μια κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί τα δικά τους συμφέροντα και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εγκαθίδρυσης μια κοινωνικοποιημένης, δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας, δηλαδή το πρόγραμμα της ανατροπής του χρεοκοπημένου καπιταλισμού σαν βήμα για την νίκη του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, την Ευρώπη και παγκόσμια.