Η Γενική απεργία διαρκείας μονόδρομος
Όταν έχεις να συμμετάσχεις σ’ έναν ταξικό πόλεμο που διεξάγεται από την άρχουσα τάξη με μαζικές περικοπές και απολύσεις, τα όπλα που θα χρησιμοποιήσεις πρέπει να είναι ταξικά και αποτελεσματικά. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας δεν μπορεί να εξαντλείται στις πλατείες και τους «δημόσιους χώρους», αλλά πρέπει να θεμελιώνεται στους εργατικούς χώρους. Οι μέθοδοι της απεργίας και της κατάληψης των εργατικών χώρων συνιστούν μια απάντηση ίσης έντασης στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι σήμερα, που αμφισβητούν στην πράξη το δικαίωμα των αφεντικών, των δανειστών και της κυβέρνησής τους να ορίζουν τη μοίρα των εργαζόμενων.
Μπροστά στο μέγεθος της σημερινής επίθεσης, οι 24ωρες γενικές απεργίες αποδείχθηκε ότι είναι σε τελική ανάλυση απλά διαδηλώσεις. Δεν μπορούν να σταματήσουν την επίθεση, ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεν είναι σοβαρά οργανωμένες, δεν είναι ενταγμένες σε ένα πρόγραμμα κλιμάκωσης και διεξάγονται «στο παρά πέντε» της ψήφισης των μέτρων στη Βουλή. Αντί για αυτές τις απεργίες χρειαζόμαστε ένα καλά οργανωμένο απεργιακό πρόγραμμα που θα κλιμακώνεται σε μια γενική απεργία διαρκείας, συνδυασμένη με καταλήψεις στους χώρους δουλειάς που έχουμε απολύσεις και περικοπές μισθών. Μετά από 13, ως επί το πλείστον 24ωρες, γενικές απεργίες που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, το μόνο βήμα μπροστά είναι η σοβαρή οργάνωση και προετοιμασία για έναν αγώνα διαρκείας σαν κι αυτόν.
Τα συνδικάτα είναι από τα πιο πολύτιμα όπλα που έχουμε στη διάθεσή μας για αυτό τον αγώνα. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ όμως, αρνούνται επιδεικτικά να προχωρήσουν σε έναν τέτοιο αγώνα. Προκήρυξαν μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία ρουτίνας, σχεδόν ένα μήνα μετά την αναγγελία των μέτρων και μια «μέρα δράσης» για το Δημόσιο τομέα. Είναι προφανές ότι φοβούνται τα καθήκοντα που θα τους θέσει ένας αγώνας που από τη φύση του οδηγεί στην αμφισβήτηση της κυβέρνησης και θέτει ζήτημα εξουσίας. Οι ηγεσίες αυτές είναι μπολιασμένες με τη νοοτροπία των υποχωρήσεων και των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη. Δεν θέλουν να οργανώσουν νικηφόρους αγώνες και αποτελούν το πιο σοβαρό εμπόδιο στην ανάπτυξή τους.
Αυτό το εμπόδιο μπορεί να ξεπεραστεί μόνο μέσα από τολμηρές, μαζικές πρωτοβουλίες στους εργατικούς χώρους. Δεν χρειάζεται να ξεκινήσουμε από το «μηδέν», αλλά από τους χώρους που βρίσκονται ήδη σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Τα σωματεία που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις όπως αυτά των συγκοινωνιών, των δασκάλων, των καθηγητών, των ΔΕΚΟ κ.λ.π. πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους και να ξεκινήσουν μια εκστρατεία μέσα στο εργατικό κίνημα για μια γενική απεργία διαρκείας. Το σύνθημά πρέπει να είναι ένα: κανένας εργατικός χώρος και κανένα σωματείο σε χωριστές κινητοποιήσεις. Να συντονιστούν ενιαία και άμεσα όλα τα σωματεία που βρίσκονται ή θα βρεθούν άμεσα σε απεργιακό αγώνα. Αυτό σημαίνει κοινές ημέρες απεργίας και κοινές συγκεντρώσεις που θα απευθύνουν από κοινού κάλεσμα ενότητας για δράση σε όλο το εργατικό κίνημα με στόχο την οργάνωση μιας γενική απεργίας διαρκείας.
Όμως όπως επανειλημμένα τονίζουμε, η γενική απεργία διαρκείας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Καταρχάς, απαιτεί τον αναγκαίο χρόνο για να «ζυμωθεί» και να προετοιμαστεί καλά σε όλους τους εργατικούς χώρους. Το ότι θα πρέπει να επιβληθεί παρά τη θέληση της συνδικαλιστικής ηγεσίας, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδιωχθεί να διεξαχθεί υπό τη σκέπη των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, δηλαδή των αναγνωρισμένων μαζικών συνομοσπονδιών της ελληνικής εργατικής τάξης. Για να έχει η γενική απεργία διαρκείας το μεγαλύτερο δυνατό κύρος πρέπει απαραίτητα να ασκηθεί τεράστια πίεση στις ηγεσίες, ώστε να προκηρυχτεί από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Αυτό σημαίνει ότι το ζήτημα της γενικής απεργίας διαρκείας πρέπει να συζητηθεί σε μαζικές συνελεύσεις σε κάθε εργατικό χώρο και να βγουν ψηφίσματα που θα καλούν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να την προκηρύξουν άμεσα.
Ανεξάρτητα από την στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, η εκστρατεία για τη γενική απεργία διαρκείας, καθώς και η ίδια η απεργία, θα πρέπει να οργανωθούν με την ενεργή συμμετοχή των εργαζόμενων σε κάθε εργατικό χώρο. Οι συνελεύσεις κατά εργατικό χώρο πρέπει να εκλέξουν απεργιακές επιτροπές και να δημιουργήσουν ομάδες αυτοάμυνας για την περιφρούρηση της απεργίας και των συγκεντρώσεων. Οι κατά χώρο εκλεγμένες επιτροπές, πρέπει να συντονιστούν σε μια Κεντρική Πανελλαδική απεργιακή επιτροπή, η οποία θα πρέπει να συγκεντρώσει στα χέρια της την ευθύνη της οργάνωσης του αγώνα, επιδιώκοντας τον συντονισμό με τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, με το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα και τα λοιπά, φτωχά λαϊκά στρώματα που βρίσκονται σε κινητοποίηση.
Η γενική απεργία διαρκείας σε συνθήκες γενικευμένης εξαθλίωσης, είναι μια υπόθεση μεγάλων θυσιών για την εργατική τάξη. Για να υπάρξει μαζική συμμετοχή σε αυτήν, είναι στοιχειώδης ανάγκη να εξασφαλιστεί ότι οι απεργοί και οι οικογένειές τους δεν θα απειληθούν από την πείνα. Σε κάθε εργατικό χώρο και γειτονιά, αλλά και σε κεντρικό επίπεδο με την ευθύνη της ηγεσίας του απεργιακού κινήματος, θα πρέπει να δημιουργηθούν απεργιακά ταμεία και συσσίτια. Η αντιμετώπιση των επιθέσεων της αστυνομίας και της δράσης προβοκατόρων ή φασιστών μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την δημιουργία απεργιακών φρουρών και κεντρικών απεργιακών ομάδων περιφρούρησης, εξοπλισμένων με τα απαραίτητα μέσα.
Η γενική απεργία διαρκείας, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, θέτει το ζήτημα της εξουσίας. Αν η κυβέρνηση κάτω από την πίεση του κινήματος καταρρεύσει και προκηρύξει εκλογές, τότε στο αναπόφευκτο διάστημα στροφής της προσοχής των μαζών από το ταξικό στο πολιτικό πεδίο της προεκλογικής περιόδου που θα ακολουθήσει, όλες οι μαζικές πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν στο κίνημα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνούντες ΠΑΣΚΕ – ΠΑΣΟΚ) έχουν το καθήκον να συγκροτήσουν μια πολιτική συμμαχία που θα διεκδικήσει την εξουσία στη βάση του μόνου προγράμματος που μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση, δηλαδή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, εθνικοποίησης με εργατικό έλεγχο και διαχείριση των βασικών κατά κλάδο επιχειρήσεων και εγκαθίδρυσης μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας.
Αν η κυβέρνηση επιμείνει και δώσει στη σύγκρουση χαρακτηριστικά ανοιχτά βίαιης αντιπαράθεσης, αποφασισμένη να γαντζωθεί στην εξουσία για να συνεχίζει να εφαρμόζει το πρόγραμμά της χωρίς την παραμικρή τυπική νομιμοποίηση, τότε η Κεντρική Πανελλαδική απεργιακή επιτροπή, με την αποφασιστική παρέμβαση προς αυτή την κατεύθυνση ενός ενιαίου Μετώπου όλων των προαναφερόμενων μαζικών αριστερών πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στο κίνημα, θα πρέπει να καταλάβει την εξουσία και στηριγμένη στον δημοκρατικά οργανωμένο εργαζόμενο λαό στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους, να εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, οι ενδεχόμενες πολιτικές νίκες του κινήματος θα πρέπει να συνοδεύονται από ένα άμεσο κάλεσμα για αλληλεγγύη και για μίμηση αυτού του παραδείγματος από την εργατική τάξη σε όλες της χώρες της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου, για να δοθεί οριστικό τέλος σε μια επίθεση που είναι κοινή για τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο και σε ένα σύστημα που παντού βρίσκεται σε κρίση και παρακμή.
Αυτό το πρόγραμμα δράσης είναι κατά τη γνώμη μας η μόνη αποτελεσματική απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα πως πρέπει να πολεμήσουμε ενάντια στον βρώμικο και αδίστακτο ταξικό πόλεμο λιτότητας, φτώχειας και ανεργίας που μας έχει κηρύξει η κυβέρνηση και η τρόικα. Καλούμε κάθε αγωνιστή του εργατικού κινήματος και της νεολαίας να παλέψει μαζί μας για την υιοθέτηση του στον χώρο του και στην μαζική του οργάνωση.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
