ΕΡΓΑΤΙΚΗ – ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Στη σκιά της απόπειρας καλλιέργειας κλίματος εθνικιστικής υστερίας από την αστική τάξη και τα ΜΜΕ της με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η κοινωνικά ανυπόληπτη κυβέρνηση της Ν.Δ κήρυξε επίσημα τον πόλεμο ενάντια στα θεμελιώδη ασφαλιστικά δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Ιδιαίτερα, οι εργαζόμενες μητέρες, οι εργαζόμενοι στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και οι νεότερες γενιές εργαζόμενων είναι οι κατηγορίες που βιώνουν πιο έντονα τη μανία της επίθεσης του σάπιου καπιταλισμού. Ενός συστήματος που ενώ διαθέτει πάντα πολλά εκατομμύρια ευρώ για μίζες τύπου SIEMENS και για γενναιόδωρες επιχορηγήσεις τύπου Ζαχόπουλου, δεν έχει ποτέ χρήματα για τις συντάξεις και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των εργαζόμενων.
Η δεύτερη μεγάλη γενική απεργία των τελευταίων μηνών, αυτή της 13ης Φεβρουαρίου, ήταν μια ακόμα απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι θέλουν να αγωνιστούν. Όμως η ηγετική συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για μια ακόμα φορά απέδειξε την ανικανότητα και την απροθυμία της να καθοδηγήσει αποτελεσματικά τον εργατικό αγώνα. Αντί οι συνδικαλιστές ηγέτες, με μια κυβέρνηση «στριμωγμένη» από την απεργιακή θύελλα της 12ης Δεκέμβρη και παγιδευμένη στα σκάνδαλά της, να κλιμακώσουν άμεσα τον εργατικό αγώνα εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του ταξικού τους αντιπάλου και την αγωνιστική διάθεση της βάσης τους, άφησαν να περάσουν 2 μήνες δίνοντάς στην κυβέρνηση τον απαραίτητο χρόνο να ανασυνταχθεί και να φέρει στη Βουλή τα ίδια σκληρά μέτρα με αυτά που προκάλεσαν την πρώτη γενική απεργία. Η αναποτελεσματική αυτή τακτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας έχει ήδη φέρει τάσεις σκεπτικισμού για τη συνέχεια του αγώνα σε τμήματα εργαζομένων και έχει δώσει ξανά στην κυβέρνηση και την αστική τάξη ένα προσωρινό ψυχολογικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά τους να τσακίσουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Κι ενώ με το ένα της χέρι η κυβέρνηση βάλλει εναντίον της εργατικής τάξης, με το άλλο προσπαθεί να σκεπάσει τον βόρβορο των σκανδάλων της. Η διαφθορά αυτής της κυβέρνησης όμως, δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της ηθικής των στελεχών της. Η γενεσιουργός αιτία των σκανδάλων είναι τα ίδια τα στηρίγματά της : ο καπιταλισμός και η άρχουσα τάξη. Το πολυσυζητημένο «μαύρο» χρήμα είναι δομικό στοιχείο του συστήματος. Στην καταπολέμηση αυτού του βασικού ενόχου της διαφθοράς, μπορεί να συμβάλει μόνο ο συνειδητός ταξικός και πολιτικός αγώνας των εργαζόμενων. Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής και οι εισαγγελείς, στους οποίους ακόμα συχνά εναποθέτουν τις προσδοκίες τους για «κάθαρση» οι διάφοροι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι και οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό.
Σαν συνειδητή αντίδραση σε αυτό το κλίμα καπιταλιστικής παρακμής, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι αναζητούν πολιτική λύση στην Αριστερά. Σε μια περίοδο που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μένει πιστή στο δεξιό πολιτικό της πρόγραμμα και στην αντιπολιτευτική της απραξία, η αισθητή αύξηση της υποστήριξης του ΣΥΝ υπό την νέα ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα εκφράζει πιο έντονα αυτή την αναζήτηση. Το πρόβλημα ωστόσο, είναι ότι η πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΝ παρά την ανανέωσή της, παραμένει η ίδια, αδιέξοδη πολιτική του ρεφορμισμού. Είναι η επιδίωξη μιας «εναλλακτικής» κυβέρνησης μεταρρυθμίσεων, που υπόσχεται απατηλά ότι θα αλλάξει τη ζωή των εργαζόμενων, αφήνοντας άθικτους τους βασικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους και της καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε αυτή την κρίσιμη νέα περίοδο έντασης του ταξικού αγώνα και αριστεροποίησης της συνείδησης, τα ταξικά και πολιτικά καθήκοντα των αγωνιστών της νεολαίας και του εργατικού κινήματος είναι αυξημένα και κρίσιμα. Το άμεσο καθήκον που έχουμε μπροστά μας είναι να αποκρούσουμε την επίθεση της κυβέρνησης στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτό απαιτεί τη μαζική συσπείρωση στα συνδικάτα και την πίεση στις ηγεσίες να κλιμακώσουν άμεσα τον αγώνα με μια 48ωρη γενική απεργία, που θα οργανωθεί με ένα σοβαρό τρόπο σε κάθε χώρο δουλειάς και με ενιαίες, μαζικές, ενωτικές απεργιακές συγκεντρώσεις.
Παράλληλα, για να καταπολεμηθεί αποφασιστικά και οριστικά η εντεινόμενη λαϊκή εξαθλίωση, χρειάζεται η πάλη για να τοποθετηθεί στο επίκεντρο των πολιτικών στόχων της Αριστεράς η εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, που θα στηριχθεί στα δημοκρατικά όργανα της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων στρωμάτων της κοινωνίας. Η ευρύτερη δυνατή ενότητα της Αριστεράς γύρω από ένα τέτοιο πρόγραμμα, πρέπει να γίνει το κύριο πολιτικό μέλημα κάθε αγωνιστή σήμερα.
Ειδικότερα, σημαντικό ρόλο σε αυτό το καθήκον πρέπει να διαδραματίσουν οι σύντροφοι του ΚΚΕ. Σε μια στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι στρέφονται αριστερά, υπάρχει η ανάγκη για μια πολιτική που θα ενώνει όλους αυτούς τους αγωνιστές στην ταξική πάλη και θα τους φέρνει σε επαφή με τις γνήσιες ιδέες του μαρξισμού. Όμως η ηγεσία του ΚΚΕ, δυστυχώς δεν ακολουθεί μια τέτοια πολιτική. Εμμένοντας στην τακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων στο εργατικό κίνημα, περιχαρακώνει το κόμμα, αντί να προσπαθεί να του δείξει το δρόμο προς τα φρέσκα στρώματα που ριζοσπαστικοποιούνται. Διατηρώντας σε ισχύ την περιορισμένη γραμμή της «αντι-ιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης» και την άκριτη υπεράσπιση των σταλινικών καθεστώτων με το μανδύα του «σοσιαλισμού», συγχύζει και απομακρύνει πολλούς αγωνιστές που αναζητούν μια αυθεντική σοσιαλιστική λύση, στέλνοντάς τους προς τη διαχειριστική, σοσιαλδημοκρατική πρόταση του Αλέξη Τσίπρα. Είναι ανάγκη η πολιτική αυτή να αλλάξει άμεσα και το κόμμα να περάσει από τον σταλινικό, στο γνήσιο λενινιστικό δρόμο.
Εξίσου σημαντικό ρόλο στην ζωτική υπόθεση της ενότητας και του σοσιαλιστικού προσανατολισμού της Αριστεράς έχουν να διαδραματίσουν οι αγωνιστές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να αντιπαλέψουν τον διακηρυγμένο προσανατολισμό της νέας ηγεσίας του ΣΥΝ προς μια κυβέρνηση «μεταρρυθμίσεων», που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού και επίσης να συγκρουστούν με την τραγικά επιζήμια θέση ορισμένων τάσεων και συνιστωσών του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν ότι στην ενότητα της Αριστεράς δεν έχει θέση το συντηρητικό τάχα, ΚΚΕ.
Η Πολιτική Κίνηση Μαρξιστική Τάση και η εφημερίδα «Μαρξιστική Φωνή», με μόνο μέσο τις γνήσιες ιδέες του μαρξισμού, θα προσπαθήσουν να συμβάλουν στον σοσιαλιστικό προσανατολισμό και την ταξική ενότητα της Αριστεράς. Καλούμε κάθε αριστερό αγωνιστή να συνταχθεί οργανωμένα μαζί μας σ’ αυτό τον αγώνα.
Η σύνταξη
