Τα μέτρα ισοπέδωσης του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού δεν έχουν τελειωμό. Νέες βαριές εισφορές στα ακίνητα, νέες περικοπές στις συντάξεις, κατάργηση του αφορολόγητου για τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με την απατηλή μέθοδο της «εφεδρείας», νέες μειώσεις μισθών για τους δημόσιους υπαλλήλους, αυτά είναι μερικά από τα τελευταία μέτρα που ανακοινώσε η κυβέρνηση στο όνομα της ανάγκης της καταβολής της περίφημης 6ης δόσης του δανείου από την τρόικα, τάχα «για να αποφευχθεί η χρεοκοπία και η έξοδος της χώρας από το ευρώ».
Όμως η αληθινή αιτία για τα νέα μέτρα είναι η εξελισσόμενη απόπειρα της κυβέρνησης και της τρόικας να θωρακίσουν τους τοκογλύφους δανειστές και να διασφαλίσουν τη σταθερότητα του ευρώ και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, φορτώνοντας το δυσβάσταχτο κόστος του διαρκώς διογκούμενου ελληνικού χρέους στους ώμους της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Φυσικά και αυτά τα μέτρα θα αποδειχθούν αναποτελεσματικά για να αντιμετωπίσουν το χρέος, όπως συνέβη με όλα όσα λήφθηκαν μέχρι τώρα από την κυβέρνηση. Αντίθετα, θα επιτείνουν την βαθειά ύφεση του ελληνικού καπιταλισμού, οξύνοντας το πρόβλημα του χρέους.
Όπως έχουμε εξηγήσει σε μια σειρά άρθρων και αναλύσεων εδώ και πολύ καιρό, η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι αναπόφευκτη, γιατί το τεράστιο δημόσιο χρέος είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί σε συνθήκες βαθειάς εγχώριας ύφεσης, αλλά και μιας γενικευμένης πορείας του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού προς μια νέα ύφεση, η οποία αυξάνει τα χρέη παντού και ευνοεί την κερδοσκοπία πάνω στα ομόλογα των υπερχρεωμένων κρατών.
Αυτό που με αφετηρία την συμφωνία της Ευρω-συνόδου του Ιουλίου προσπαθούν να κάνουν τα ηγετικά επιτελεία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, είναι να μεθοδεύουν την ευνοϊκότερη δυνατή ελεγχόμενη χρεοκοπία για τους τοκογλύφους δανειστές με την ταυτόχρονη αποτροπή μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της Ελλάδας που θα μπορούσε να προκαλέσει ένα ντόμινο καταρρεύσεων τραπεζών, κρατών και του ίδιου του ευρώ. Όμως η αυξανόμενη ένταση μεταξύ των ισχυρότερων κρατών της ΕΕ για το ποιος θα αναλάβει το μεγαλύτερο κόστος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, καθώς και το διαρκώς αυξανόμενο κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας που φέρνει αυτές τις γιγαντιαίες συγκριτικά με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία οικονομικές δυνάμεις στον προθάλαμο του ευρωπαϊκού «μηχανισμού διάσωσης», είναι πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα να μετατρέψουν την ελληνική χρεοκοπία σε πρώτη πράξη για το πέρασμα των υπερχρεωμένων κρατών εκτός ευρώ, με πρώτη υποψήφια την χώρα μας, αλλά και για το τέλος της ίδια της Ευρωζώνης.
Τα προηγούμενα χρόνια ο καπιταλισμός παγκόσμια δημιούργησε τεράστια κρατικά χρέη για να σωθούν οι τράπεζες και να αποφευχθεί μια βαθειά ύφεση. Τώρα που η νέα ύφεση ζυγώνει, επιχειρεί να φορτώσει το βάρος αυτών των χρεών στην εργαζόμενη κοινωνία. Η κρίση που παράγει διεθνώς την χρεοκοπία και την άγρια λιτότητα για την πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είναι ελληνικό, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν είναι το αποτέλεσμα της δράσης «ανθελλήνων» ή «οικονομικών δολοφόνων». Δεν είναι μια «κρίση χρέους», δεν είναι μια κρίση του νεοφιλελευθερισμού ή κρίση του ευρώ ή κάποιου συγκεκριμένου νομίσματος. Είναι το αποτέλεσμα ενός παρασιτικού συστήματος, του καπιταλισμού, του οποίου η Ελλάδα σε επίπεδο ΕΕ αποτελεί έναν από τους πιο αδύναμους κρίκους και γι’ αυτό βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο.
Μια τέτοια κρίση δεν μπορεί να λυθεί με επιμέρους και αποσπασματικά μέτρα μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Πολιτικές θέσεις όπως η «επιδίωξη για φθηνότερο δανεισμό από την ΕΚΤ», η «προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση», «η αναδιανομή του εισοδήματος» και άλλα τέτοια παρόμοια, τα οποία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη οι ρεφορμιστικές ηγεσίες της Αριστεράς παρουσιάζουν σαν «εφικτές λύσεις», στην πραγματικότητα αποτελούν μπαλώματα και ευχολόγια, που βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.
Αυτό που έχουμε σήμερα είναι ένας πρωτοφανούς οξύτητας ταξικός πόλεμος στο έδαφος ενός συστήματος που παρακμάζει. Σε αυτό τον αδυσώπητο πόλεμο τα δυο στρατόπεδα είναι διαχωρισμένα ξεκάθαρα. Από τη μια πλευρά είναι η ολιγαρχία του κεφαλαίου: τραπεζίτες και κερδοσκόποι «επενδυτές» κάθε είδους, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, εφοπλιστές μαζί με τους ιδεολογικούς, πολιτικούς τους εκφραστές και τους υψηλόβαθμους κρατικούς αξιωματούχους που τους υπηρετούν. Από την άλλη πλευρά είμαστε εμείς : οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι μικροεπαγγελματίες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Ο πόλεμος διεξάγεται για το ποιος θα πληρώσει το κόστος του χρέους και γενικότερα της καπιταλιστικής κρίσης : αυτοί ή εμείς;
Ακόμα έχουμε πάρει μια μικρή μόνο γεύση του τι σημαίνει το κόστος να το πληρώνουμε εμείς. Αυτό που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια μπροστά μας αν δεν τους σταματήσουμε είναι μια γενική εσωτερική στάση πληρωμών, με μια απροσδιόριστη χρονικά αναστολή καταβολής μισθών, μισθών και επιδομάτων, μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, γενική περιστολή κάθε εργασιακού δικαιώματος, με φυσικό της συμπλήρωμα σε κάποιο στάδιο την απόπειρα περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας. Πώς όμως μπορούμε να τους σταματήσουμε; Πώς μπορούμε να νικήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο;
Είναι απόλυτα φυσιολογικό τα απανωτά μέτρα να έχουν προκαλέσει ένα τρομερό σοκ στη συνείδηση των μαζών με αποτέλεσμα να τις έχουν παραλύσει. Δεν πρέπει όμως να κατηγορούμε τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους για απάθεια. Τα τελευταία χρόνια είχαμε δεκάδες μαζικά κινήματα με πιο πρόσφατο και μαζικότερο αυτό των πλατειών, τα οποία απέδειξαν ότι κάθε άλλο παρά παθητικοί είναι οι εργαζόμενοι. Θέλουν αποδεδειγμένα να παλέψουν ενεργά για να πάρουν τη μοίρα της ζωής τους στα χέρια τους. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα δεν είναι η μοιρολατρία και οι υστερικές κραυγές, αλλά να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από τους αγώνες της τελευταίας περιόδου και να προετοιμαστούμε για έναν αγώνα με διάρκεια, με τις κατάλληλες μεθόδους πάλης και τις κατάλληλες διεκδικήσεις.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
Τέλος Ά μέρους – συνεχίζεται
